Ruimte:
het speelt zich af in Frankijk, Italië en Amsterdam. Rex en Saskia zijn op vakantie in Frankrijk, hier wordt Saskia ontvoerd. Italië is de vakantiebestemming van Lieneke en Rex. Amsterdam is de plek waar hij Raymond ontmoet na het plaatsen van zijn advertentie.

Perspectief:
Het is een hij-perspectief, maar toch wordt er wel gepraat over beide hoofdpersonen.

“Zoek twee recensies van het boek en vergelijk ze met elkaar.” is de verdiepingsopdracht die ik heb gekozen

Recensie 1:
Het boek begint vrij standaard. Twee verliefde mensen, Rex en Saskia gaan op vakantie naar het zonnige zuiden. Ze gaan op weg naar een hotel in Nuits St. Georges, waar hun hotel is. Zoals in de meeste boeken die ik tot nu toe gelezen heb beginnen aan het begin van het boek de metaforen al. “Gelijkmatig als ruimteschepen bewogen de cabines vol toeristen zich over de lange brede weg naar het zuiden.” Deze metafoor is overduidelijk bedoelt om de horden auto’s aan te geven, maar creeërt wel een sfeertje in het boek, je leert de hoofdpersoon meteen herkennen en je voelt de situatie.
Het boek bouwt vanaf het begin al wel een bepaalde spanning op die je naar de volgende bladzijde trekt. Rex en Saskia stoppen bij een tankstation om te rusten en een drankje te halen. Saskia gaat de drankjes halen, maar blijft verdacht lang weg. Net zoals een nerveus persoon gaat de hoofdpersoon alles wat hij in zijn omgeving ziet omschrijven. De bomen, de auto’s, alles wordt bekeken om te zien of het verdacht kan zijn. Vol spanning lees je mee en voel je werkelijk wat de hoofdpersoon voelt.
In de hierboven beschreven passage doet Krabbé trouwens precies wat een boek moet doen: mensen zo goed mogelijk beschrijven. Dat is hier heel goed gelukt. Rex gaat mensen ondervragen precies zoals dat in het echt zou gebeuren. Eerst precies de route volgen die Saskia gelopen zou hebben. Het is allemaal heel gedetailleerd. Die details trekken mij in het verhaal, in ieder geval dit deel van het verhaal.
Het deel dat erna komt speelt zich enkele jaren later af, waar hij met een andere vriendin op een camping in Zuid-Frankrijk staat. Ze hebben Franse vrienden ontmoet. Hier boeien de details me niet zoveel. Waar het eerst ging over hoe Saskia ontvoerd had kunnen zijn, gaat het nu over het effect dat Lieneke, de andere vriendin, aan het badmintonshuttletje geeft in een vriendschappelijk wedstrijdje. Ik vind dit niet zo heel interessant om te lezen, ik vraag me af of er mensen zijn die heel erg om dat soort details geven.
Op een raar moment, in hoofdstuk 3, springt het verhaal ineens naar de kant van de ontvoerder. Aan het begin wist ik dit niet, ik had dan ook wat hulp nodig om te ontdekken dat het nu over een andere persoon ging. Deze kant is daarentegen wel interessant om te lezen, om te lezen hoe alles is gegaan, achter je eigen rug om. En ik gebruik hier je eigen rug om nog maar eens duidelijk te maken hoe je meeleeft in de hoofdpersoon.
Het einde van het boek is dermate schokkend dat ik het eerst zelf niet kon geloven. De moordenaar biedt Rex aan om te voelen wat Saskia ook voelde. Hij gaat akkoord. Hij drinkt wat slaapmiddel. Een tijd later word hij wakker. Tussen zes plankjes, precies zoals Saskia. Een vreemd einde, de conclusie van een onopgelost raadsel. Nadien heeft niemand Rex en Saskia ooit nog gezien. Ze waren compleet van de aardbodem verdwenen.
Kort samengevat vind ik dat je het boek een ‘snack’ kunt noemen. Het is een kort boekje waar je je heerlijk in kunt inleven*. Het verhaal springt soms van de hak op de tak, vooral bij hoofdstukwisselingen, waar een onbekend aantal jaren worden overgeslagen, maar als je de rode draad dan weer terug hebt, leest het verhaal heerlijk verder. Om deze reden kan ik het boek aanraden, als lekker kort boekje om even te lezen, of als kort tussendoortje voor de mensen die dikke pillen gewend zijn. Gewoon een goed, compact verhaaltje.
*fout in de zinsopbouw van de recensie: het moet zijn heerlijk in kunt leven.

Recensie 2:
Niet helemaal overtuigd begon ik aan het boek, maar ik werd aangenaam verrast. Eenmaal gestart nam het boek me zo in beslag dat ik hem in één ruk uitlas. Bovendien beviel de schrijfwijze van de auteur me erg. Een vlotte schrijfstijl, aangenaam om te lezen en bijzonder spannend. Het verhaal dat begint bij een gelukkig paar dat samen op vakantie gaat neemt snel een vreemde wending wanneer het meisje zonder enig spoor achter te laten, verdwijnt in het niets. Voor de achterblijver gaat het leven zijn gewone gang. Hij besluit zelf een aantal jaren met een ander te trouwen. Hij kan echter het gebeuren niet vergeten en strooit zijn verhaal in het rond. Hier neemt het verhaal een eerder bangelijke wending. De man die verantwoordelijk blijkt te zijn voor het verdwijnen van zijn vriendin wil hem de waarheid vertellen. Maar hij wil dit enkel vertellen op zijn specifieke voorwaarden. Namelijk dat hij bereid is dezelfde weg te volgen als deze welke zijn vriendin heeft moeten volgen. Met als gevolg dat dat hij ook levend wordt begraven. Er zit voldoende spanning in waardoor het niet saai werd. Ik heb gelezen dat er een verfilming is en ik kan niet wachten om die te zien. Het was wel moeilijk om altijd te kunnen volgen in het begin van een nieuw hoofdstuk. Maar op het einde wordt alles duidelijk en dat maakt alles goed. Ik hou niet zo van open eindes en dat komt hier niet in voor. Ik had niet gedacht dat het zou zo eindigen. Dus die andere wending is zeker positief en vooral spannend. Ik zou het boek echt aan iedereen aanraden. Het las ook vlot. Echt een pareltje van een boek.


Ik was op zoek naar 2 recensies die totaal van elkaar zouden verschillen, maar alle recensies die ik bekeek waren in het voordeel van het boek. Het boek staat dus zeer hoog aangeschreven wat ook blijkt uit beide recensies. Bij recensie 2 praten ze over de verfilming spoorloos, deze heb ik nog niet gezien, maar zou ik wel willen zien nadat ik het boek heb gelezen. In beide recensies wordt er gesproken over een klein boekje waar je zo doorheen bent, dit heb ik zelf ook ervaren. Het boek is namelijk maar 97 bladzijden dik. Eigenlijk ben ik het volledig eens met beide recensies, namelijk;
• De spanningsopbouw
• De flashbacks
• De opbouw van hoofdstukken
• De verschillende perspectieven
• Het inleven in het boek
Toch dreig ik meer de kant te kiezen van recensie 1, omdat hij aangeeft dat er ook hele nutteloze informatie in het boek voorkomt, dit is totaal niet van belang voor het verhaal.

Ik vond het zelf wel een leuk boek om te lezen, vooral omdat het een klein verhaaltje is.
Het verhaal was naar mijn mening heel makkelijk geschreven en makkelijk te begrijpen. Van te voren wist ik niet wat ik van het boek moest verwachten, maar uit eindelijk vond ik het een leuk boek. Ik heb het boek gekozen, omdat maikel het boek ook had gekozen en al was begonnen. Hij zei dat het een leuk en kort boek was. Zelf had ik nog geen boek, dus besloot ik het zelfde boek te nemen.


Welke fragmenten spraken je het meeste aan en waarom?

Ik heb het onderstaande fragment gekozen, omdat dit een van de fragmenten is waar ik me goed in kon leven. Het is een fragment op bladzijde 94. Dit is het moment waarop hij wakker werd in de doodskist. In dit fragment is tevens ook goed te zien dat er een hij-perspectief is, maar dat je je toch goed kan inleven.

“Hij lag in een kist, levend begraven. Dat dit Saskia was aangedaan! Dat zij hier zo had gelegen, smekend dat hij haar zou komen redden, tegelijk zeker wetend dat hij niet kon komen. De eenzaamheid hiervan! Kalm blijven, dacht hij, en een tomeloze paniek plantte zich voort in zijn bloedvaten, sneller dan zijn bloed. Kalm blijven, iets doen om te bedaren. Maar de gedachte dat wat kalm zou zijn hier jammerlijk opgesloten zou zitten maakte hem gek van angst. De wanden klemden hem vast, zonder hoop”…

Ook wil ik een citaat laten zien waar de titel van afleid.
Saskia had toen ze klein was een claustrofobische droom gehad. Dit is exact de zelfde droom die Rex krijgt als hij in de doodskist ligt. Bij thema verklaring heb ik het woord “claustrofobie” weggelaten, omdat ik vind dat dit een emotie is in het boek die veel aan het woord komt, niet perse een thema.
Hier het citaat;

“Toen ze klein was had ze wel eens gedroomd dat ze opgesloten zat in een Gouden Ei dat door het heelal vloog. Alles was zwart, er waren niet eens sterren, ze zou er altijd in moeten zitten, en ze kon niet doodgaan. Er was maar een hoop. Er vloog nog zo'n gouden ei door de ruimte, als ze tegen elkaar botsten zouden ze allebei vernietigd zijn, dan was het afgelopen. Maar het heelal was zo groot!”…


In welk personage kun je je het best / slechtst verplaatsen en hoe komt dat?

Ik kan me het best vinden in Rex. Dit kom denk ik, onder andere, doordat de persoonlijke delen in het verhaal over Rex gaan. In Raymond kan ik me totaal niet vinden, omdat hij een psychopathische moordenaar is. Dit komt gelukkig niet overeen met mijn karakter/persoonlijkheid. Rex is een normale man die alleen lijdt aan claustrofobie. Dit heb ik zelf niet, maar ik kan met het wel beter voorstellen dan de moordlustige gedachtes van Raymond.


Waarom heeft de auteur voor dit einde gekozen denk je?

De auteur heeft waarschijnlijk voor gesloten einde gekozen, omdat het boek draait om de oplossing aan het eind van het boek. Rex gaat naar het antwoord op de vraag “Waar is Saskia gebleven?”. Het zou bizar zijn als er 97 bladzijdes naar een oplossing word gezocht en deze uiteindelijk niet wordt gevonden. Zelf vind ik het einde een beetje kortaf. Zodra Rex echt op zoek gaat naar het antwoord op zijn vraag, heeft hij heel snel het antwoord gevonden. Naar mijn mening had het antwoord iets langer mogen zijn, iets meer opbouw in het eindstuk.


Waarom heeft de auteur voor deze (tijds)opbouw / hoofdstukindeling gekozen, denk je?

Ik denk dat de schrijver bewust 2 verhaallijnen door elkaar heeft laten lopen. Er zit niet echt één bepaalde verhaallijn in namelijk. Er zitten veel flashbacks in het verhaal. Ik denk dat hij dit heeft gedaan om toch nog wat spanning in het verhaal te laten. Het verhaal is namelijk een heel kort verhaal. Als de auteur alles in een lijn had verteld, was het een nog makkelijker boek geweest om te begrijpen. Door deze tijds / Hoofdstukindeling blijft de lezer nieuwsgierig en word je aan het denken gezet.


Wat is het effect van de keuze van ( de wisseling van) het vertelperspectief?

Er is een constant vertelperspectief vanuit de hij vorm.


Heeft dit boek je iets geleerd / een andere invalshoek van een bepaald onderwerp laten zien?

Nee, eigenlijk niet. Misschien dat de schrijver wil laten weten dat als je echt verliefd bent, je diegene niet kan loslaten. Verder kan ik niet echt een boodschap of motto in het boek vinden, waar de lezer iets aan heeft.


Wat vind je bijzonder aan dit boek (in positieve of negatieve zin)?

Ik vind het bijzonder dat de schrijver een redelijk groot verhaal verwerkt in zo’n klein boekje. Naar mijn mening kan je uit dit verhaal een veel groter boek krijgen.
Verder vind ik het jammer dat het boek niet in de ik-vorm is geschreven, omdat je hierdoor toch een persoonlijker beeld krijgt van de persoon. Ondanks het gebruikte “hij”perspectief, kon ik me wel inleven in de personen (dit is wel bijzonder in positieve vorm). Ook had de auteur, naar mijn mening, meer bijvoeglijke naamwoorden kunnen gebruiken (wat je in veel boeken ziet), hierdoor wordt het boek langer en krijg je een beter beeld de gebeurtenis(sen) op dat moment.

“Zoek twee recensies van het boek en vergelijk ze met elkaar.” is de verdiepingsopdracht die ik heb gekozen

Recensie 1:
Het boek begint vrij standaard. Twee verliefde mensen, Rex en Saskia gaan op vakantie naar het zonnige zuiden. Ze gaan op weg naar een hotel in Nuits St. Georges, waar hun hotel is. Zoals in de meeste boeken die ik tot nu toe gelezen heb beginnen aan het begin van het boek de metaforen al. “Gelijkmatig als ruimteschepen bewogen de cabines vol toeristen zich over de lange brede weg naar het zuiden.” Deze metafoor is overduidelijk bedoelt om de horden auto’s aan te geven, maar creeërt wel een sfeertje in het boek, je leert de hoofdpersoon meteen herkennen en je voelt de situatie.
Het boek bouwt vanaf het begin al wel een bepaalde spanning op die je naar de volgende bladzijde trekt. Rex en Saskia stoppen bij een tankstation om te rusten en een drankje te halen. Saskia gaat de drankjes halen, maar blijft verdacht lang weg. Net zoals een nerveus persoon gaat de hoofdpersoon alles wat hij in zijn omgeving ziet omschrijven. De bomen, de auto’s, alles wordt bekeken om te zien of het verdacht kan zijn. Vol spanning lees je mee en voel je werkelijk wat de hoofdpersoon voelt.
In de hierboven beschreven passage doet Krabbé trouwens precies wat een boek moet doen: mensen zo goed mogelijk beschrijven. Dat is hier heel goed gelukt. Rex gaat mensen ondervragen precies zoals dat in het echt zou gebeuren. Eerst precies de route volgen die Saskia gelopen zou hebben. Het is allemaal heel gedetailleerd. Die details trekken mij in het verhaal, in ieder geval dit deel van het verhaal.
Het deel dat erna komt speelt zich enkele jaren later af, waar hij met een andere vriendin op een camping in Zuid-Frankrijk staat. Ze hebben Franse vrienden ontmoet. Hier boeien de details me niet zoveel. Waar het eerst ging over hoe Saskia ontvoerd had kunnen zijn, gaat het nu over het effect dat Lieneke, de andere vriendin, aan het badmintonshuttletje geeft in een vriendschappelijk wedstrijdje. Ik vind dit niet zo heel interessant om te lezen, ik vraag me af of er mensen zijn die heel erg om dat soort details geven.
Op een raar moment, in hoofdstuk 3, springt het verhaal ineens naar de kant van de ontvoerder. Aan het begin wist ik dit niet, ik had dan ook wat hulp nodig om te ontdekken dat het nu over een andere persoon ging. Deze kant is daarentegen wel interessant om te lezen, om te lezen hoe alles is gegaan, achter je eigen rug om. En ik gebruik hier je eigen rug om nog maar eens duidelijk te maken hoe je meeleeft in de hoofdpersoon.
Het einde van het boek is dermate schokkend dat ik het eerst zelf niet kon geloven. De moordenaar biedt Rex aan om te voelen wat Saskia ook voelde. Hij gaat akkoord. Hij drinkt wat slaapmiddel. Een tijd later word hij wakker. Tussen zes plankjes, precies zoals Saskia. Een vreemd einde, de conclusie van een onopgelost raadsel. Nadien heeft niemand Rex en Saskia ooit nog gezien. Ze waren compleet van de aardbodem verdwenen.
Kort samengevat vind ik dat je het boek een ‘snack’ kunt noemen. Het is een kort boekje waar je je heerlijk in kunt inleven*. Het verhaal springt soms van de hak op de tak, vooral bij hoofdstukwisselingen, waar een onbekend aantal jaren worden overgeslagen, maar als je de rode draad dan weer terug hebt, leest het verhaal heerlijk verder. Om deze reden kan ik het boek aanraden, als lekker kort boekje om even te lezen, of als kort tussendoortje voor de mensen die dikke pillen gewend zijn. Gewoon een goed, compact verhaaltje.
*fout in de zinsopbouw van de recensie: het moet zijn heerlijk in kunt leven.

Recensie 2:
Niet helemaal overtuigd begon ik aan het boek, maar ik werd aangenaam verrast. Eenmaal gestart nam het boek me zo in beslag dat ik hem in één ruk uitlas. Bovendien beviel de schrijfwijze van de auteur me erg. Een vlotte schrijfstijl, aangenaam om te lezen en bijzonder spannend. Het verhaal dat begint bij een gelukkig paar dat samen op vakantie gaat neemt snel een vreemde wending wanneer het meisje zonder enig spoor achter te laten, verdwijnt in het niets. Voor de achterblijver gaat het leven zijn gewone gang. Hij besluit zelf een aantal jaren met een ander te trouwen. Hij kan echter het gebeuren niet vergeten en strooit zijn verhaal in het rond. Hier neemt het verhaal een eerder bangelijke wending. De man die verantwoordelijk blijkt te zijn voor het verdwijnen van zijn vriendin wil hem de waarheid vertellen. Maar hij wil dit enkel vertellen op zijn specifieke voorwaarden. Namelijk dat hij bereid is dezelfde weg te volgen als deze welke zijn vriendin heeft moeten volgen. Met als gevolg dat dat hij ook levend wordt begraven. Er zit voldoende spanning in waardoor het niet saai werd. Ik heb gelezen dat er een verfilming is en ik kan niet wachten om die te zien. Het was wel moeilijk om altijd te kunnen volgen in het begin van een nieuw hoofdstuk. Maar op het einde wordt alles duidelijk en dat maakt alles goed. Ik hou niet zo van open eindes en dat komt hier niet in voor. Ik had niet gedacht dat het zou zo eindigen. Dus die andere wending is zeker positief en vooral spannend. Ik zou het boek echt aan iedereen aanraden. Het las ook vlot. Echt een pareltje van een boek.


Ik was op zoek naar 2 recensies die totaal van elkaar zouden verschillen, maar alle recensies die ik bekeek waren in het voordeel van het boek. Het boek staat dus zeer hoog aangeschreven wat ook blijkt uit beide recensies. Bij recensie 2 praten ze over de verfilming spoorloos, deze heb ik nog niet gezien, maar zou ik wel willen zien nadat ik het boek heb gelezen. In beide recensies wordt er gesproken over een klein boekje waar je zo doorheen bent, dit heb ik zelf ook ervaren. Het boek is namelijk maar 97 bladzijden dik. Eigenlijk ben ik het volledig eens met beide recensies, namelijk;
• De spanningsopbouw
• De flashbacks
• De opbouw van hoofdstukken
• De verschillende perspectieven
• Het inleven in het boek
Toch dreig ik meer de kant te kiezen van recensie 1, omdat hij aangeeft dat er ook hele nutteloze informatie in het boek voorkomt, dit is totaal niet van belang voor het verhaal.

Ik vond het zelf wel een leuk boek om te lezen, vooral omdat het een klein verhaaltje is.
Het verhaal was naar mijn mening heel makkelijk geschreven en makkelijk te begrijpen. Van te voren wist ik niet wat ik van het boek moest verwachten, maar uit eindelijk vond ik het een leuk boek. Ik heb het boek gekozen, omdat maikel het boek ook had gekozen en al was begonnen. Hij zei dat het een leuk en kort boek was. Zelf had ik nog geen boek, dus besloot ik het zelfde boek te nemen.


Welke fragmenten spraken je het meeste aan en waarom?

Ik heb het onderstaande fragment gekozen, omdat dit een van de fragmenten is waar ik me goed in kon leven. Het is een fragment op bladzijde 94. Dit is het moment waarop hij wakker werd in de doodskist. In dit fragment is tevens ook goed te zien dat er een hij-perspectief is, maar dat je je toch goed kan inleven.

“Hij lag in een kist, levend begraven. Dat dit Saskia was aangedaan! Dat zij hier zo had gelegen, smekend dat hij haar zou komen redden, tegelijk zeker wetend dat hij niet kon komen. De eenzaamheid hiervan! Kalm blijven, dacht hij, en een tomeloze paniek plantte zich voort in zijn bloedvaten, sneller dan zijn bloed. Kalm blijven, iets doen om te bedaren. Maar de gedachte dat wat kalm zou zijn hier jammerlijk opgesloten zou zitten maakte hem gek van angst. De wanden klemden hem vast, zonder hoop”…

Ook wil ik een citaat laten zien waar de titel van afleid.
Saskia had toen ze klein was een claustrofobische droom gehad. Dit is exact de zelfde droom die Rex krijgt als hij in de doodskist ligt. Bij thema verklaring heb ik het woord “claustrofobie” weggelaten, omdat ik vind dat dit een emotie is in het boek die veel aan het woord komt, niet perse een thema.
Hier het citaat;

“Toen ze klein was had ze wel eens gedroomd dat ze opgesloten zat in een Gouden Ei dat door het heelal vloog. Alles was zwart, er waren niet eens sterren, ze zou er altijd in moeten zitten, en ze kon niet doodgaan. Er was maar een hoop. Er vloog nog zo'n gouden ei door de ruimte, als ze tegen elkaar botsten zouden ze allebei vernietigd zijn, dan was het afgelopen. Maar het heelal was zo groot!”…


In welk personage kun je je het best / slechtst verplaatsen en hoe komt dat?

Ik kan me het best vinden in Rex. Dit kom denk ik, onder andere, doordat de persoonlijke delen in het verhaal over Rex gaan. In Raymond kan ik me totaal niet vinden, omdat hij een psychopathische moordenaar is. Dit komt gelukkig niet overeen met mijn karakter/persoonlijkheid. Rex is een normale man die alleen lijdt aan claustrofobie. Dit heb ik zelf niet, maar ik kan met het wel beter voorstellen dan de moordlustige gedachtes van Raymond.


Waarom heeft de auteur voor dit einde gekozen denk je?

De auteur heeft waarschijnlijk voor gesloten einde gekozen, omdat het boek draait om de oplossing aan het eind van het boek. Rex gaat naar het antwoord op de vraag “Waar is Saskia gebleven?”. Het zou bizar zijn als er 97 bladzijdes naar een oplossing word gezocht en deze uiteindelijk niet wordt gevonden. Zelf vind ik het einde een beetje kortaf. Zodra Rex echt op zoek gaat naar het antwoord op zijn vraag, heeft hij heel snel het antwoord gevonden. Naar mijn mening had het antwoord iets langer mogen zijn, iets meer opbouw in het eindstuk.


Waarom heeft de auteur voor deze (tijds)opbouw / hoofdstukindeling gekozen, denk je?

Ik denk dat de schrijver bewust 2 verhaallijnen door elkaar heeft laten lopen. Er zit niet echt één bepaalde verhaallijn in namelijk. Er zitten veel flashbacks in het verhaal. Ik denk dat hij dit heeft gedaan om toch nog wat spanning in het verhaal te laten. Het verhaal is namelijk een heel kort verhaal. Als de auteur alles in een lijn had verteld, was het een nog makkelijker boek geweest om te begrijpen. Door deze tijds / Hoofdstukindeling blijft de lezer nieuwsgierig en word je aan het denken gezet.


Wat is het effect van de keuze van ( de wisseling van) het vertelperspectief?

Er is een constant vertelperspectief vanuit de hij vorm.


Heeft dit boek je iets geleerd / een andere invalshoek van een bepaald onderwerp laten zien?

Nee, eigenlijk niet. Misschien dat de schrijver wil laten weten dat als je echt verliefd bent, je diegene niet kan loslaten. Verder kan ik niet echt een boodschap of motto in het boek vinden, waar de lezer iets aan heeft.


Wat vind je bijzonder aan dit boek (in positieve of negatieve zin)?

Ik vind het bijzonder dat de schrijver een redelijk groot verhaal verwerkt in zo’n klein boekje. Naar mijn mening kan je uit dit verhaal een veel groter boek krijgen.
Verder vind ik het jammer dat het boek niet in de ik-vorm is geschreven, omdat je hierdoor toch een persoonlijker beeld krijgt van de persoon. Ondanks het gebruikte “hij”perspectief, kon ik me wel inleven in de personen (dit is wel bijzonder in positieve vorm). Ook had de auteur, naar mijn mening, meer bijvoeglijke naamwoorden kunnen gebruiken (wat je in veel boeken ziet), hierdoor wordt het boek langer en krijg je een beter beeld de gebeurtenis(sen) op dat moment.