1. Boekbeschrijving
Titel: Het Geheim
Auteur: Anna Enquist
Jaar en plaats van uitgave: eerste druk jan 1997, de arbeiderspers, Amsterdam. Aantal bladzijden: 203
Ondertitel: geen
Opdracht: geen
Hoe is het boek ingedeeld?: Het is opgedeeld in hoofdstukken wat wordt aangegeven door 1,2,3 etc. Er staat ook nog deel I en deel II in, in deel II is ze ouder. En in deel I een jong meisje. Beschrijf de voorkant van het boek: De voorkant zegt veel over de inhoud, want als je goed kijkt, en niet in het donker, dan zie je piano noten erop staan, dus dat geeft je al een indruk dat noten, of muziek heel belangrijk zal zijn voor het boek/ gebeurtenis. 2. Samenvatting Het begint in het heden met Wanda Wiericke die aan het verhuizen is en bang is voor de piano die via een takel naar binnen wordt getakeld. Dan word Wanda geboren en is ze de dochter van Emma en Egbert. Dan gaat het weer naar het heden, dat Bouw Kraggenburg een stuk in een krant leest over een beroemde pianist Wanda Wiericke, hij besluit haar op te zoeken, hij gaat op reis, zo komen er af en toen stukken van Bouw in het boek voor waar je leest dat hij nog steeds op reis is. Dan gaat het weer naar de kinderjaren van Wanda, met een oppas Stina, waar ze goede vriendinnen meer wordt, als ze ouder wordt gaat ze piano spelen met haar moeder, waar haar vader grandioos tegen is. Na een tijdje blijkt ze heel erg goed te zijn dus gaat haar moeder op zoek naar een pianoleraar, dat word meneer De Leon, haar zang begeleider. Ze kan het goed vinden met meneer De Leon ‘een speciale band’ (oeh). Die tijd vind ze geweldig, beetje piano lessen volgen en alles thuis gaat goed, leuk naar school. Dan wordt het oorlog, en word haar broertje Frank geboren, hij is geestelijk gehandicapt, dus ze moeten hem geheim houden. Maar gelukkig heeft ze nog piano les wat ze super leuk vindt, maar daar komt ook een einde aan, meneer De Leon wordt opgepakt. Inmiddels is ze al toegelaten op het gymnasium, en hoort ze wat er gebeurt is met de joden in de oorlog, dan wordt ze heel erg boos op de ouders, nu weet ze wat er gebeurt is met meneer De Leon. In het laatste jaar van haar gymnasium doet ze stiekem toelatingsexamen bij het conservatorium (zonder toestemming van haar ouders), hier wordt ze toegelaten en wordt ze beroemd, en maakt tournees. Dan gaat ze op bezoek bij haar broertje Frank, die in een tehuis woont, daar speelt ze piano voor hem. Nu wordt het weer het verhaal van Bouw, hij herinnert dat hij dokter was op het tehuis van Frank, toen hij Wanda hoorde spelen. Zo kwamen ze in contact en trouwden ze zelfs. Wanda werd zwanger en wilde nog op tournee, Bouw wilde dat niet, Wanda wachtte, maar het werd een miskraam, ze ging op tournee in de tegenzin van Bouw. Toen ze na een lange tijd terug kwam gingen ze scheiden. Ze gaat weer op tournee en hoort van de nieuwe vriend van haar moeder (Guido) dat ze ernstig ziek is. Wanda gaat naar haar toe, en krijgt te horen dat Egbert niet haar echte vader is, waar ze zo’n 40 jaar in geloofde, dan kan ze bedenkt ze dat meneer De Leon haar echte vader is. Van haar tante Tina hoort ze dat het ook echt zo is. Dan stort ze fysiek in en krijgt ze reuma waardoor ze niet meer kan spelen. Ze wordt zo een beetje bang voor de piano. Dan krijgt ze een bericht van bouw dat hij van plan is langs te komen, ze zien elkaar...
3. Verhaalfiguren
A
Wanda Wiericke: Wanda is de hoofdpersoon in het boek, het gaat over haar leven en over wat zij allemaal meemaakt. Ze is een heel apart mens, want ze zit heel raar in elkaar, ze kan niet goed met anderen mensen meeleven en communiceren en leeft een beetje in haar eigen wereld. Haar leven is eigenlijk piano spelen, want dat is het enige waar ze zich goed bij voelt, ze kan namelijk moeilijk overweg met andere mensen: “Misschien is het niet eens zo erg dat mensen iets van je willen, van je verwachten. Dat ze je brievenbus en je huis en je hoofd binnendringen met hun eisen en hun meningen. Het is pas erg als je je er iets van aantrekt, als je denkt dat je ze tegemoet moet komen, moet antwoorden en je moet aanpassen aan hun verwachtingen.” Hier zie je dat ze dus niet eens van zichzelf verwacht dat ze aardig is. Ze denkt eigenlijk veel meer dan ze spreekt, ze zegt zelden wat, en denkt maar door, het hele boek is bijna haar gedachte, naarmate ze ouder wordt vermindert dat, ze denkt ook door bij veel dingen, dus ze beschuldigt zichzelf van dingen waaraan zij helemaal niks had kunnen doen. Ze wordt bijvoorbeeld met een keizersnede geboren, dat deed pijn bij haar moeder, dus beschuldigt ze zichzelf dat ze dan maar niet geboren had moeten worden. Nog een voorbeeld van het doordenken: “De w van Wanda, van Weerzin, van Walging, dat bedoeld hij, de w van Waardeloos, en Woede!”. Ook hier zie je dat ze zichzelf beschuldigt alleen maar omdat haar vader een ‘w’ had opgeschreven. Bouw Kraggenburg: Bouw was de man van Wanda, maar ze zijn na een tijdje gescheiden omdat ze meer liefde had voor muziek dan voor hem, hij wou juist meer samen doen, maar Wanda had alleen maar liefde voor de piano, en na ook nog een miskraam besloot ze dan weg te gaan bij Bouw. Maar Bouw vindt dat helemaal niet leuk, hij geeft veel om Wanda en is heel zorgzaam: "Niet weggaan," zegt Bouw. "Ik heb me er zo op verheugd dat je thuis zou zijn. Met je dikke buik. Dat we alles voor het kind in orde maken. Samen. Je moet nu niet gaan. Bel ze morgen op. Dat ze een ander nemen. Op medische indicatie kan je je contract verbreken. Wanda?”. Hij had vroeger blond haar en een strakke buik. Aan het eind van het verhaal is hij bijna kaal en heeft hij grijs haar. Max De Leon: Max De Leon is de piano leraar van Wanda, waarmee ze heel goed kon opschieten, jammer genoeg werd hij opgepakt in de oorlog, dat vond Wanda heel erg. Het is een man met veel begrip voor anderen, hij kan ook goed omgaan met Wanda, en Wanda ook met Max het is ook de piano begeleider van Emma, de moeder. Door Max is ook een deel van de liefde voor de piano gebleven, hij liet haar de mooie stukken spelen, die Wanda raakte, waardoor ze het leuk bleef vinden. “Je vader zal echt niet bedoelen dat jij geen Bach meer mag spelen. Wat hij zei, over het wetboek van binnen, dat is een wijs woord. Jouw wetboek zegt vast niet dat deze preludes nu ineens verkeerd zijn, wel? Jij speelt ze nog net zo graag als vorige maand. Dat voel je zo van binnen en daarom kan je rustig blijven spelen." Meneer De Leon legt zijn hand op Wanda's wang en aait haar.” De ouders: De ouders, zijn best belangrijk in het verhaal, ze maken het haar redelijk moeilijk, vooral Egbert de ‘vader’, is behoorlijk chagrijnig hij vindt dat Wanda teveel piano speelt en dat het hem irriteert, maar Emma de moeder vind dat juist niet, die vindt dat ze gebruik moet maken van haar talent. Doormiddel van les te nemen bij meneer De Leon. Egbert de vader is ook voorzichtiger met Frank, het mongooltje, hij moet ook worden verstopt in de oorlog, Wanda mag er dus eigenlijk niet mee spelen van Egbert, van Emma mag dat wel. Zo zie je dat Emma veel liever is voor Wanda. Aan het eind van het verhaal blijkt Egbert niet de echte vader te zijn, maar Max De Leon, dat is het grote geheim. Frank: Frank is het broertje van Wanda, hij is een mongooltje. In de oorlog moet hij dus verborgen worden voor de Duitsers. Frank zelf heeft niet zoveel zin in het verhaal, alleen omdat Wanda op een gegeven moment bij Frank op bezoek gaat, in zijn verzorgingstehuis, daar komt ze dan Bouw tegen. B
Wanda is echt een uitbouw karakter al verandert het niet in het verhaal, maar je leert haar zo goed kennen als je het boek leest, je weet precies wanneer ze wat gaat zetten, wat ze leuk vind en wat niet. Ik kan met goed in haar inleven, je gaat echt in haar zitten als je een groot stuk achter elkaar leest. Je merkt ook dat ze zich totaal in de muziek gooit, alles wat ze heeft denkt ze niet meer aan als ze aan het piano spelen is, en ze speelt het vaak en dat merk je ook aan haar karakter. Emma is ook een uitbouwkarakter, die verandert heel erg, eerst was ze een mooie slanke vrouw, aan het eind gaat ze zelfs dood, maar is ze ook een stuk dikker en heeft ze minder aan haar hoofd, zoals Egbert die op sterven lag, en ze zat er ook mee dat Meneer De Leon was opgepakt. Aan het eind van het verhaal zit ze gewoon beter in haar vel, al kan ik me niet goed in haar inleven. Voor de rest zijn Max De Leon, Egbert, en Bouw gegeven karakters, ik kon me er niet goed in inleven en ze zijn niet verandert in de loop van het verhaal. 4. Ruimte Het speelt zich overal een beetje af, in het begin in het huis bij haar ouders, maar als ze wat ouder is wordt niet gemeld waar ze dan woont, er wordt alleen verteld wat ze meemaakt niet waar ze overnacht of waar ze is, dus dat is moeilijk te beschrijven. Ruimtes: -bij meneer De Leon -Bij haar ouder thuis -achter de piano -concertzalen -bij meneer Leon voelt ze zich helemaal op haar gemak, ze heeft een speciale band met hem, ze zal zich daar wel fijn voelen omdat de man haar erg aanspreekt, maar ook de mooie piano’s die hij heeft, hij heeft twee zwarte vleugels, ze heeft daar ook al haar ervaring en kunsten opgedaan, dat is dus wel belangrijk voor haar. Ze voeld zich hier op haar gemak. -Bij haar thuis word alles precies beschreven, waar de box van frank staat waar de muziek boeken liggen en waar de piano staat, dat huis is ook belangrijk geweest voor haar leven, daar heeft ze een band gekregen met Frank, via muziek (hij was alleen stil als zij speelde). Hier heeft ze ook veel ervaring met de piano opgedaan waarmee ze beroemd werd. Ze voeld zich hier veilig en goed -achter de piano is ze helemaal weg van de wereld, dit is haar plaatsje, ze denkt nergens meer aan en gaat soms achter de piano zitten zonder dat ze het doorheeft, 5. Vertelwijze het is de commentaarvorm, want je zit in Wanda, maar er is een verteller die in Wanda kijkt, en zegt wat ze voelt, en soms zit de verteller er ook buiten, dan schrijft hij op wat ze zegt, zoals een dialoog met iemand. Dan staat er ‘ze zegt’. Een voorbeeld: “Het lijkt of er in het witte huis niemand aanwezig is. De gordijnen hangen roerloos voor de ramen. Wanda loopt er omheen. Een vreemd gebouwde jongen of man staat tussen de boen te graven. Hij roept haar iets toe. Ze verstaat het niet.”. Hier zie je dat ze ook niet in haar zit, maar hij weet wel dat zij hem niet verstaat, ze zou hem ook kunnen negeren, maar dat weet de verteller wel. Hij kan dus in haar kijken. Af en toe zie je een dialoog waar de verteller buiten Wanda hangt en gewoon meeluisterd: ‘ja,’zegt Wanda. ‘Ik wou ook graag de dokter van mijn broer spelen, denkt u dat dat kan?’. Het is dus duidelijk dat het de commentaarvorm is
6. Tijd
Het verhaal zit raar in elkaar. het zijn twee chronologisch verhalen door elkaar heen, en in die chronologisch verhalen zitten ook nog flasforwards en flasbacks. Het begint met Wanda die haar piano laat verhuizen, ze speelt dan niet meer(flashforward). Dan begint met haar eigen geboorte en begint het levensverhaal dan zijn er af en toe flashbacks/forwards . Af en toe zijn er stukjes tussendoor van Bouw die opzoek is naar Wanda, dat is verder niet zo boeiend maar je leest het wel, af en toe een hoofdstuk.
Het zijn als het waren twee verhalen door elkaar heen. In verhaal 1 is het Bouw die opzoek is naar Wanda, en Wanda die oud is. En in verhaal 2 gaat het over Wanda die ouder word, en later sluit verhaal 2 aan op verhaal 1
Dus je leest een deel 1 dan weer 2 dan weer 1 enz. en aan het eind sluit het allemaal aan bij verhaal 2, want daar is ze jong en wordt ze oud. De vertelde tijd is ongeveer 50/60 jaar. Want ze word ouder, maar ze kan niet spelen omdat ze te oud is maar omdat ze een ziekte heeft, dus is ze nog niet 70/80 maar 50/60, want het begint bij haar geboorte. He speelt zich af in de jaren 1935-2000, want in de oorlog(1939-1945) is ze zes (dat zeg meneer De Leon). Het is een open einde, want Bouw en Wanda zien elkaar weer maar wat ze dan uitspoken mag de lezer zelf bepalen. Ze kunnen dan weer trouwen of een kind krijgen of wat dan ook, er kan van alles gebeuren. 7. Motieven Passie voor muziek: Wanda heeft een ongelofelijke passie voor muziek, muziek is haar leven, als ze speelt is ze helemaal weg van de wereld, soms gaat ze spelen zonder dat ze er over heeft nagedacht, althans dat denkt ze. Het is gewoon waar zij voor leeft
Oorlog: Oorlog is ook belangrijk in haar leven, Meneer De Leon word opgepakt voor haar neus, het was de aardigste man in haar jeugd, haar echte vader, wat ze toen nog niet wist. Ze moet ook heel erg oppassen ze mag niet meer zo vaak oefenen bij Meneer De Leon omdat het oorlog is. Ook moet ze voor haar Broertje Frank zorgen, want die is een mongooltje en dat mag ook niet in de oorlog, dus dat was ook een hele taak voor haar. Dood: Dood is ook een belangrijk motief want 2 van de belangrijkste mensen gaan dood in haar leven, meneer De Leon en haar moeder Emma, dan stort ze mentaal een beetje in, want ze vond het zo leuk bij die meneer De Leon, vandaar dat dit ook een belangrijk motief is, het speelt veel in haar leven. Geheim: Dat is het motief, haar hele leven zit vol met geheimen, het kleine geheim, of het grote geheim. Het grote geheim is natuurlijk dat ze de dochter is van Meneer De Leon en niet van Egbert. Maar er zijn ook kleine geheimen, zoals Stina die haar vriendje een keer naar huis mee neemt. Of haar geheim met ritmisch gevoel, zoals niemand anders dat kan. Dit speelt dus ook in het verhaal heel erg. Er komen geheimen in voor die samen het grote geheim maken. 8. Titel en motto De titel slaat op het geheim. Het geheim van Wanda. Dat ze niet de dochter van Egbert is maar de dochter van meneer De Leon. Daar gaat het boek over, hoe zij in contact komt met hem, via haar grote liefde muziek. En ze behandelt hem ook als een vader, ze vind hem heel aardig, en is verdrietig als hij wordt opgepakt, en denkt meteen dat het haar schuld is. Ik vind het wel een goede titel, want in het begin denk je van ‘waar zal dit over gaan?’. En naderhand denk je dat het wel ver gezocht is maar wel leuk. Het is verrassend bij deze titel. Motto: Glücklich ist... wer vergisst... was doch nicht zu ändern ist. Dit motto wordt soms gezongen in het boek. 9. Thema Een beroemde piano soliste stort in als haar twee dierbaarste overlijden
10. Stijl
A
Het boek is makkelijk te lezen, korte zinnen een voorbeeld van korte zinnen: “Door het gangraam keek Wanda uit over het dorp. De deur van het hotel stond open en in de keuken waren de lichten aan. Ze nam haar wandelstok en liep de weg af.” Het is eigenlijk een beetje geschreven als een kinderboek, je racet er zo doorheen, in lange zinne veel komma’s dus daar merk je ook niks van, het is heel simpel om te lezen. Er zitten ook weinig dialogen in, je leest bijna alleen gedachtes, af en toe een dialoog met de piano leraar of haar moeder. De gedachtes zijn een beetje raar beschreven, want ze zegt het niet zelf maar de schrijver zegt wat zij denkt, dus eigenlijk voorgelezen gedachtes: “Wanda vind het fijn op het gymnasium. Er is geen tijd om je te vervelen, na elk uur sta je op en loop je naar een ander lokaal om een ander vak leren van een andere docent.” Dus het zijn niet haar eigen gezegde gedachtes maar die van de schrijver. Er is een soort voorlezer. B
De woordkeuze is heel makkelijk, er komen nauwelijks moeilijke woorden in voor, hoogstens wat piano termen, zoals het impresariaat, verwatenheid en legatoklank, dat zijn een aantal woorden. Voor de rest leest het gemakkelijk. Het is niet grappig geschreven, ik heb nooit moeten lachen in het boek, het was niet grappig, ook niet stom. Maar gewoon zo geschreven dat je weinig zelf na hoeft te denken, de schrijver legt alles uit en je hoeft niet na te denken of dat wel klopt, of hoe dat dan komt, want ze herhaalt heel veel. Het is ook heel gedetailleerd geschreven: “In het witte duinhuis staat mama onder de douche. Ze zingt. Voor het kleine spiegeltje in de slaapkamer steekt ze haar haar op. Lekker ruikend spul op haar wangen. Lippenstift. Ze bijt in haar zakdoen, daar staat nu een mond van twee rode streepjes.” 11. Eigen mening A
Ik vond het een leuk boek om te lezen, maar het was niet grappig, maar je kon goed zien hoe iemand zich helemaal inleeft in een situatie, en dat was leuk om te lezen, hoe bang zij wordt als ze iets tegen Lucas wil zeggen, maar het dan niet zegt omdat hij het misschien niet leuk vindt. Dat vind ik wel grappig, maar ik heb niet gelachen, maar me vermaakt. B
Ik ben er achter gekomen hoe het is om je helemaal in te leven in muziek, als je leest hoe ver ze van de wereld is als ze aan het piano spelen is. En dat ze het soms niet door heeft dat ze zomaar achter de piano gaat zitten en zo in een ander wereldje terecht komt. Dat is wel leerzaam, want daar hoor je niet vaak over. C
Ik vind het leuk hoe de schrijfster het verhaaltje inpakt, hoe ze iemand die zo verdiept raakt in de muziek hoe je dat toch zo leuk het kan inpakken in een v verhaaltje. Verder heeft het me niet op nieuwe ideeën gebracht ik ben niet plots piano gaan spelen of een instrument gaan spelen. Ik ben ook niet geraakt door de tekst, althans het wel heel mooi geschreven is. D
Als ik iets aan het verhaal zou veranderen dan zou ik het geheim niet zomaar bij een andere vader leggen, maar ergens in de muziek, dat je er naartoe werkt, en de lezer denkt “wanneer komt het geheim nou” dat zou ik leuk vinden, en dat de lezer zelf ook een beetje kan puzzelen wat het geheim zou kunnen zijn. Of dat je het wat geheimzinniger maakt, en zelf een beetje kan bedenken hou het verhaal in elkaar zou zitten, dus dat het wat meer een denkboek is, en niet een ‘verstand op nul en lezen’ maar boek is. E
Ik vond het over het algemeen een leuk boek, en leuk om een keer zo’n boek te lezen, want zelf hou ik van avontuurboeken, en niet van romans dus wat afwisseling is altijd leuk. Ik zou voor het boek een 7 geven, vanwege dat niet nadenk principe.
Auteur: Anna Enquist
Jaar en plaats van uitgave: eerste druk jan 1997, de arbeiderspers, Amsterdam. Aantal bladzijden: 203
Ondertitel: geen
Opdracht: geen
Hoe is het boek ingedeeld?: Het is opgedeeld in hoofdstukken wat wordt aangegeven door 1,2,3 etc. Er staat ook nog deel I en deel II in, in deel II is ze ouder. En in deel I een jong meisje. Beschrijf de voorkant van het boek: De voorkant zegt veel over de inhoud, want als je goed kijkt, en niet in het donker, dan zie je piano noten erop staan, dus dat geeft je al een indruk dat noten, of muziek heel belangrijk zal zijn voor het boek/ gebeurtenis. 2. Samenvatting Het begint in het heden met Wanda Wiericke die aan het verhuizen is en bang is voor de piano die via een takel naar binnen wordt getakeld. Dan word Wanda geboren en is ze de dochter van Emma en Egbert. Dan gaat het weer naar het heden, dat Bouw Kraggenburg een stuk in een krant leest over een beroemde pianist Wanda Wiericke, hij besluit haar op te zoeken, hij gaat op reis, zo komen er af en toen stukken van Bouw in het boek voor waar je leest dat hij nog steeds op reis is. Dan gaat het weer naar de kinderjaren van Wanda, met een oppas Stina, waar ze goede vriendinnen meer wordt, als ze ouder wordt gaat ze piano spelen met haar moeder, waar haar vader grandioos tegen is. Na een tijdje blijkt ze heel erg goed te zijn dus gaat haar moeder op zoek naar een pianoleraar, dat word meneer De Leon, haar zang begeleider. Ze kan het goed vinden met meneer De Leon ‘een speciale band’ (oeh). Die tijd vind ze geweldig, beetje piano lessen volgen en alles thuis gaat goed, leuk naar school. Dan wordt het oorlog, en word haar broertje Frank geboren, hij is geestelijk gehandicapt, dus ze moeten hem geheim houden. Maar gelukkig heeft ze nog piano les wat ze super leuk vindt, maar daar komt ook een einde aan, meneer De Leon wordt opgepakt. Inmiddels is ze al toegelaten op het gymnasium, en hoort ze wat er gebeurt is met de joden in de oorlog, dan wordt ze heel erg boos op de ouders, nu weet ze wat er gebeurt is met meneer De Leon. In het laatste jaar van haar gymnasium doet ze stiekem toelatingsexamen bij het conservatorium (zonder toestemming van haar ouders), hier wordt ze toegelaten en wordt ze beroemd, en maakt tournees. Dan gaat ze op bezoek bij haar broertje Frank, die in een tehuis woont, daar speelt ze piano voor hem. Nu wordt het weer het verhaal van Bouw, hij herinnert dat hij dokter was op het tehuis van Frank, toen hij Wanda hoorde spelen. Zo kwamen ze in contact en trouwden ze zelfs. Wanda werd zwanger en wilde nog op tournee, Bouw wilde dat niet, Wanda wachtte, maar het werd een miskraam, ze ging op tournee in de tegenzin van Bouw. Toen ze na een lange tijd terug kwam gingen ze scheiden. Ze gaat weer op tournee en hoort van de nieuwe vriend van haar moeder (Guido) dat ze ernstig ziek is. Wanda gaat naar haar toe, en krijgt te horen dat Egbert niet haar echte vader is, waar ze zo’n 40 jaar in geloofde, dan kan ze bedenkt ze dat meneer De Leon haar echte vader is. Van haar tante Tina hoort ze dat het ook echt zo is. Dan stort ze fysiek in en krijgt ze reuma waardoor ze niet meer kan spelen. Ze wordt zo een beetje bang voor de piano. Dan krijgt ze een bericht van bouw dat hij van plan is langs te komen, ze zien elkaar...
Wanda Wiericke: Wanda is de hoofdpersoon in het boek, het gaat over haar leven en over wat zij allemaal meemaakt. Ze is een heel apart mens, want ze zit heel raar in elkaar, ze kan niet goed met anderen mensen meeleven en communiceren en leeft een beetje in haar eigen wereld. Haar leven is eigenlijk piano spelen, want dat is het enige waar ze zich goed bij voelt, ze kan namelijk moeilijk overweg met andere mensen: “Misschien is het niet eens zo erg dat mensen iets van je willen, van je verwachten. Dat ze je brievenbus en je huis en je hoofd binnendringen met hun eisen en hun meningen. Het is pas erg als je je er iets van aantrekt, als je denkt dat je ze tegemoet moet komen, moet antwoorden en je moet aanpassen aan hun verwachtingen.” Hier zie je dat ze dus niet eens van zichzelf verwacht dat ze aardig is. Ze denkt eigenlijk veel meer dan ze spreekt, ze zegt zelden wat, en denkt maar door, het hele boek is bijna haar gedachte, naarmate ze ouder wordt vermindert dat, ze denkt ook door bij veel dingen, dus ze beschuldigt zichzelf van dingen waaraan zij helemaal niks had kunnen doen. Ze wordt bijvoorbeeld met een keizersnede geboren, dat deed pijn bij haar moeder, dus beschuldigt ze zichzelf dat ze dan maar niet geboren had moeten worden. Nog een voorbeeld van het doordenken: “De w van Wanda, van Weerzin, van Walging, dat bedoeld hij, de w van Waardeloos, en Woede!”. Ook hier zie je dat ze zichzelf beschuldigt alleen maar omdat haar vader een ‘w’ had opgeschreven. Bouw Kraggenburg: Bouw was de man van Wanda, maar ze zijn na een tijdje gescheiden omdat ze meer liefde had voor muziek dan voor hem, hij wou juist meer samen doen, maar Wanda had alleen maar liefde voor de piano, en na ook nog een miskraam besloot ze dan weg te gaan bij Bouw. Maar Bouw vindt dat helemaal niet leuk, hij geeft veel om Wanda en is heel zorgzaam: "Niet weggaan," zegt Bouw. "Ik heb me er zo op verheugd dat je thuis zou zijn. Met je dikke buik. Dat we alles voor het kind in orde maken. Samen. Je moet nu niet gaan. Bel ze morgen op. Dat ze een ander nemen. Op medische indicatie kan je je contract verbreken. Wanda?”. Hij had vroeger blond haar en een strakke buik. Aan het eind van het verhaal is hij bijna kaal en heeft hij grijs haar. Max De Leon: Max De Leon is de piano leraar van Wanda, waarmee ze heel goed kon opschieten, jammer genoeg werd hij opgepakt in de oorlog, dat vond Wanda heel erg. Het is een man met veel begrip voor anderen, hij kan ook goed omgaan met Wanda, en Wanda ook met Max het is ook de piano begeleider van Emma, de moeder. Door Max is ook een deel van de liefde voor de piano gebleven, hij liet haar de mooie stukken spelen, die Wanda raakte, waardoor ze het leuk bleef vinden. “Je vader zal echt niet bedoelen dat jij geen Bach meer mag spelen. Wat hij zei, over het wetboek van binnen, dat is een wijs woord. Jouw wetboek zegt vast niet dat deze preludes nu ineens verkeerd zijn, wel? Jij speelt ze nog net zo graag als vorige maand. Dat voel je zo van binnen en daarom kan je rustig blijven spelen." Meneer De Leon legt zijn hand op Wanda's wang en aait haar.” De ouders: De ouders, zijn best belangrijk in het verhaal, ze maken het haar redelijk moeilijk, vooral Egbert de ‘vader’, is behoorlijk chagrijnig hij vindt dat Wanda teveel piano speelt en dat het hem irriteert, maar Emma de moeder vind dat juist niet, die vindt dat ze gebruik moet maken van haar talent. Doormiddel van les te nemen bij meneer De Leon. Egbert de vader is ook voorzichtiger met Frank, het mongooltje, hij moet ook worden verstopt in de oorlog, Wanda mag er dus eigenlijk niet mee spelen van Egbert, van Emma mag dat wel. Zo zie je dat Emma veel liever is voor Wanda. Aan het eind van het verhaal blijkt Egbert niet de echte vader te zijn, maar Max De Leon, dat is het grote geheim. Frank: Frank is het broertje van Wanda, hij is een mongooltje. In de oorlog moet hij dus verborgen worden voor de Duitsers. Frank zelf heeft niet zoveel zin in het verhaal, alleen omdat Wanda op een gegeven moment bij Frank op bezoek gaat, in zijn verzorgingstehuis, daar komt ze dan Bouw tegen. B
Wanda is echt een uitbouw karakter al verandert het niet in het verhaal, maar je leert haar zo goed kennen als je het boek leest, je weet precies wanneer ze wat gaat zetten, wat ze leuk vind en wat niet. Ik kan met goed in haar inleven, je gaat echt in haar zitten als je een groot stuk achter elkaar leest. Je merkt ook dat ze zich totaal in de muziek gooit, alles wat ze heeft denkt ze niet meer aan als ze aan het piano spelen is, en ze speelt het vaak en dat merk je ook aan haar karakter. Emma is ook een uitbouwkarakter, die verandert heel erg, eerst was ze een mooie slanke vrouw, aan het eind gaat ze zelfs dood, maar is ze ook een stuk dikker en heeft ze minder aan haar hoofd, zoals Egbert die op sterven lag, en ze zat er ook mee dat Meneer De Leon was opgepakt. Aan het eind van het verhaal zit ze gewoon beter in haar vel, al kan ik me niet goed in haar inleven. Voor de rest zijn Max De Leon, Egbert, en Bouw gegeven karakters, ik kon me er niet goed in inleven en ze zijn niet verandert in de loop van het verhaal. 4. Ruimte Het speelt zich overal een beetje af, in het begin in het huis bij haar ouders, maar als ze wat ouder is wordt niet gemeld waar ze dan woont, er wordt alleen verteld wat ze meemaakt niet waar ze overnacht of waar ze is, dus dat is moeilijk te beschrijven. Ruimtes: -bij meneer De Leon -Bij haar ouder thuis -achter de piano -concertzalen -bij meneer Leon voelt ze zich helemaal op haar gemak, ze heeft een speciale band met hem, ze zal zich daar wel fijn voelen omdat de man haar erg aanspreekt, maar ook de mooie piano’s die hij heeft, hij heeft twee zwarte vleugels, ze heeft daar ook al haar ervaring en kunsten opgedaan, dat is dus wel belangrijk voor haar. Ze voeld zich hier op haar gemak. -Bij haar thuis word alles precies beschreven, waar de box van frank staat waar de muziek boeken liggen en waar de piano staat, dat huis is ook belangrijk geweest voor haar leven, daar heeft ze een band gekregen met Frank, via muziek (hij was alleen stil als zij speelde). Hier heeft ze ook veel ervaring met de piano opgedaan waarmee ze beroemd werd. Ze voeld zich hier veilig en goed -achter de piano is ze helemaal weg van de wereld, dit is haar plaatsje, ze denkt nergens meer aan en gaat soms achter de piano zitten zonder dat ze het doorheeft, 5. Vertelwijze het is de commentaarvorm, want je zit in Wanda, maar er is een verteller die in Wanda kijkt, en zegt wat ze voelt, en soms zit de verteller er ook buiten, dan schrijft hij op wat ze zegt, zoals een dialoog met iemand. Dan staat er ‘ze zegt’. Een voorbeeld: “Het lijkt of er in het witte huis niemand aanwezig is. De gordijnen hangen roerloos voor de ramen. Wanda loopt er omheen. Een vreemd gebouwde jongen of man staat tussen de boen te graven. Hij roept haar iets toe. Ze verstaat het niet.”. Hier zie je dat ze ook niet in haar zit, maar hij weet wel dat zij hem niet verstaat, ze zou hem ook kunnen negeren, maar dat weet de verteller wel. Hij kan dus in haar kijken. Af en toe zie je een dialoog waar de verteller buiten Wanda hangt en gewoon meeluisterd: ‘ja,’zegt Wanda. ‘Ik wou ook graag de dokter van mijn broer spelen, denkt u dat dat kan?’. Het is dus duidelijk dat het de commentaarvorm is
Dus je leest een deel 1 dan weer 2 dan weer 1 enz. en aan het eind sluit het allemaal aan bij verhaal 2, want daar is ze jong en wordt ze oud. De vertelde tijd is ongeveer 50/60 jaar. Want ze word ouder, maar ze kan niet spelen omdat ze te oud is maar omdat ze een ziekte heeft, dus is ze nog niet 70/80 maar 50/60, want het begint bij haar geboorte. He speelt zich af in de jaren 1935-2000, want in de oorlog(1939-1945) is ze zes (dat zeg meneer De Leon). Het is een open einde, want Bouw en Wanda zien elkaar weer maar wat ze dan uitspoken mag de lezer zelf bepalen. Ze kunnen dan weer trouwen of een kind krijgen of wat dan ook, er kan van alles gebeuren. 7. Motieven Passie voor muziek: Wanda heeft een ongelofelijke passie voor muziek, muziek is haar leven, als ze speelt is ze helemaal weg van de wereld, soms gaat ze spelen zonder dat ze er over heeft nagedacht, althans dat denkt ze. Het is gewoon waar zij voor leeft
Oorlog: Oorlog is ook belangrijk in haar leven, Meneer De Leon word opgepakt voor haar neus, het was de aardigste man in haar jeugd, haar echte vader, wat ze toen nog niet wist. Ze moet ook heel erg oppassen ze mag niet meer zo vaak oefenen bij Meneer De Leon omdat het oorlog is. Ook moet ze voor haar Broertje Frank zorgen, want die is een mongooltje en dat mag ook niet in de oorlog, dus dat was ook een hele taak voor haar. Dood: Dood is ook een belangrijk motief want 2 van de belangrijkste mensen gaan dood in haar leven, meneer De Leon en haar moeder Emma, dan stort ze mentaal een beetje in, want ze vond het zo leuk bij die meneer De Leon, vandaar dat dit ook een belangrijk motief is, het speelt veel in haar leven. Geheim: Dat is het motief, haar hele leven zit vol met geheimen, het kleine geheim, of het grote geheim. Het grote geheim is natuurlijk dat ze de dochter is van Meneer De Leon en niet van Egbert. Maar er zijn ook kleine geheimen, zoals Stina die haar vriendje een keer naar huis mee neemt. Of haar geheim met ritmisch gevoel, zoals niemand anders dat kan. Dit speelt dus ook in het verhaal heel erg. Er komen geheimen in voor die samen het grote geheim maken. 8. Titel en motto De titel slaat op het geheim. Het geheim van Wanda. Dat ze niet de dochter van Egbert is maar de dochter van meneer De Leon. Daar gaat het boek over, hoe zij in contact komt met hem, via haar grote liefde muziek. En ze behandelt hem ook als een vader, ze vind hem heel aardig, en is verdrietig als hij wordt opgepakt, en denkt meteen dat het haar schuld is. Ik vind het wel een goede titel, want in het begin denk je van ‘waar zal dit over gaan?’. En naderhand denk je dat het wel ver gezocht is maar wel leuk. Het is verrassend bij deze titel. Motto: Glücklich ist... wer vergisst... was doch nicht zu ändern ist. Dit motto wordt soms gezongen in het boek. 9. Thema Een beroemde piano soliste stort in als haar twee dierbaarste overlijden
Het boek is makkelijk te lezen, korte zinnen een voorbeeld van korte zinnen: “Door het gangraam keek Wanda uit over het dorp. De deur van het hotel stond open en in de keuken waren de lichten aan. Ze nam haar wandelstok en liep de weg af.” Het is eigenlijk een beetje geschreven als een kinderboek, je racet er zo doorheen, in lange zinne veel komma’s dus daar merk je ook niks van, het is heel simpel om te lezen. Er zitten ook weinig dialogen in, je leest bijna alleen gedachtes, af en toe een dialoog met de piano leraar of haar moeder. De gedachtes zijn een beetje raar beschreven, want ze zegt het niet zelf maar de schrijver zegt wat zij denkt, dus eigenlijk voorgelezen gedachtes: “Wanda vind het fijn op het gymnasium. Er is geen tijd om je te vervelen, na elk uur sta je op en loop je naar een ander lokaal om een ander vak leren van een andere docent.” Dus het zijn niet haar eigen gezegde gedachtes maar die van de schrijver. Er is een soort voorlezer. B
De woordkeuze is heel makkelijk, er komen nauwelijks moeilijke woorden in voor, hoogstens wat piano termen, zoals het impresariaat, verwatenheid en legatoklank, dat zijn een aantal woorden. Voor de rest leest het gemakkelijk. Het is niet grappig geschreven, ik heb nooit moeten lachen in het boek, het was niet grappig, ook niet stom. Maar gewoon zo geschreven dat je weinig zelf na hoeft te denken, de schrijver legt alles uit en je hoeft niet na te denken of dat wel klopt, of hoe dat dan komt, want ze herhaalt heel veel. Het is ook heel gedetailleerd geschreven: “In het witte duinhuis staat mama onder de douche. Ze zingt. Voor het kleine spiegeltje in de slaapkamer steekt ze haar haar op. Lekker ruikend spul op haar wangen. Lippenstift. Ze bijt in haar zakdoen, daar staat nu een mond van twee rode streepjes.” 11. Eigen mening A
Ik vond het een leuk boek om te lezen, maar het was niet grappig, maar je kon goed zien hoe iemand zich helemaal inleeft in een situatie, en dat was leuk om te lezen, hoe bang zij wordt als ze iets tegen Lucas wil zeggen, maar het dan niet zegt omdat hij het misschien niet leuk vindt. Dat vind ik wel grappig, maar ik heb niet gelachen, maar me vermaakt. B
Ik ben er achter gekomen hoe het is om je helemaal in te leven in muziek, als je leest hoe ver ze van de wereld is als ze aan het piano spelen is. En dat ze het soms niet door heeft dat ze zomaar achter de piano gaat zitten en zo in een ander wereldje terecht komt. Dat is wel leerzaam, want daar hoor je niet vaak over. C
Ik vind het leuk hoe de schrijfster het verhaaltje inpakt, hoe ze iemand die zo verdiept raakt in de muziek hoe je dat toch zo leuk het kan inpakken in een v verhaaltje. Verder heeft het me niet op nieuwe ideeën gebracht ik ben niet plots piano gaan spelen of een instrument gaan spelen. Ik ben ook niet geraakt door de tekst, althans het wel heel mooi geschreven is. D
Als ik iets aan het verhaal zou veranderen dan zou ik het geheim niet zomaar bij een andere vader leggen, maar ergens in de muziek, dat je er naartoe werkt, en de lezer denkt “wanneer komt het geheim nou” dat zou ik leuk vinden, en dat de lezer zelf ook een beetje kan puzzelen wat het geheim zou kunnen zijn. Of dat je het wat geheimzinniger maakt, en zelf een beetje kan bedenken hou het verhaal in elkaar zou zitten, dus dat het wat meer een denkboek is, en niet een ‘verstand op nul en lezen’ maar boek is. E
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden