Titel : Het Dwaallicht
Auteur : W. Elsschot
Uitgever : Amsterdam, EM. Querido’s uitgeverij B.V. Jaartal : Antwerpen, 1947 Waarom het boek gekozen is: Ik heb het boek gekozen, omdat de titel me wel aansprak, en toen ik een stukje in het boek las, leek het me een interessant boek. Ik koos het boek ook omdat het niet zo heel dik is. Eerste persoonlijke reactie: Ik vind het een saai boek, waar weinig in gebeurt. Het is een langdradig verhaal, er worden bv. wel 3 hoofdstukken geschreven over 1 korte gebeurtenis. Verder is het een moeilijk boek, in ouderwetse stijl geschreven, waardoor je sommige stukken eerst een paar keer moet lezen voor je het snapt. Samenvatting van de inhoud: Het verhaal begint over een man die verlangt naar huis en naar zijn krant, de verteller. Hij is op weg naar huis, en komt 3 Colombianen tegen van een Indiëvaarder, de Dehli Castle. Ze zoeken ene Maria van Dam, en laten hem een papiertje zien waarop het adres staat. Zelf kunnen ze de straatnamen niet lezen, dus weten ze niet waar het is. De man loopt door, maar krijgt later een schuldgevoel. Hij loopt mee tot aan Maria’s huis. Onderweg hoort hij dat de leider van het drietal, Ali Khan met het meisje wil trouwen, en zijn 2 kameraden ook wel. Het is geen grapje, ze menen het serieus. De man vind het groepje erg aardig, om hun andere manier van denken, groeten en lachen. Hij vraagt hoe oud Maria is, omdat er nogal verschillende meningen zijn over jong en oud. Ali vertelt dat het meisje ongeveer 20 zal zijn. Moet hij geen bloemen meebrengen voor haar? Of is dat geen gebruik in India? Hij antwoordt een vaag ja. De verteller vind het geen antwoord, maar het maakt ook niet uit zegt hij, hij doet niet mee aan de onderneming. Als ze weer verder lopen vertelt Ali dat 1 kameraad van hem getrouwd is, maar dat ze toch alledrie verliefd op Maria zijn geworden. Maria was die ochtend aan boord gekomen van de Dehli Castle, om zakken te verstellen. De drie hadden haar direct een potje gember gegeven, een sjaaltje en 6 doosjes sigaretten. Toen schreef het meisje haar adres op een papiertje. Als ze bij het huis aankomen, zien ze dat het een soort winkeltje is met vogelkooien. Maria woont er niet wordt er gesnauwd in de winkel, hier woont de Fam. Pasma. Dan staat het hele groepje weer buiten, en de man die ze niet aan hun lot over wil laten gaat inlichtingen vragen bij de politie. Als hij binnen komt zit er een vriendelijke dikke man achter zijn bureau. Hij wacht tot de politie man hem vraagt of hij kan helpen, en vertelt dan dat hij privé-detective is. Er is iets ontvreemd van de Dehli Castle vertelt hij, en de agenten hadden hem opdracht gegeven het zaakje uit te zoeken zonder de autoriteiten op de hoogte te stellen. Of de politieman hem kan helpen Maria van Dam te vinden, die hem waarschijnlijk verder zal kunnen helpen? Spijtig zegt hij dat hij hem niet kan helpen, maar op het laatste moment schiet hem te binnen dat de kiezerslijst van de wijk net binnen is, die ze maar 1x in de 4 jaar krijgen. Er staan 2 pagina’s vol met ‘van Dam’. Als ze later de goede hebben gevonden, met de meest waarschijnlijke leeftijd, gaat de man met het groepje weer verder. Ze staan voor het eigenaardige Carlton Hotel van dr. Kortenaar. Een Hollandse halfbloed, die nogal eens voor een heling moet zitten. De politieman heeft hem gewaarschuwd dat deze man alleen praat voor geld, en heeft hem voor de zekerheid het nr. van het bureau maar meegegeven. Als ze naar binnen gaan en wat drinken, blijkt dat er helemaal geen Maria in het Hotel logeert, of gelogeerd heeft. Als ze zuchtend weer gaan zitten gaat de man heel erg twijfelen of deze Maria waar de drie mannen zo vol van zijn eigenlijk wel bestaat. Aan het eind van de avond stappen ze op, en lopen ze weer richting de haven. De 3 vertellen hoopvol dat ze de eerstvolgende keer dat ze weer hier zijn, Maria vast wel tegen komen bij het zakken verstellen. Ali bedankt de man voor alles wat hij voor ze heeft gedaan, en geeft hem een doosje sigaretten die hij als aandenken houdt. Dan gaan ze elk hun eigen kant op. Ali en zijn 2 kameraden naar de Delhi Castle, en de verteller op weg naar huis, naar zijn krant.
Bespreking van de volgende verhaalaspecten: Spanning: Het is totaal geen spannend verhaal, er komen geen terugblikken of herinneringen in voor, geen vermoedens of dwaalsporen, en het er zit maar een verhaallijn in. Personages: De hoofdpersoon is de verteller, hij vertelt alles wat er gebeurt, het verhaal is dus ook in de ik-vertel-situatie geschreven. Hij vertelt alles vanuit zijn standpunt, je weet alleen wat hij denkt. De verteller is best wel geheimzinnige maar toch ook behulpzame man, die zomaar ergens vandaan komt om 3 mannen te helpen. Er wordt niet veel over hem vertelt in het verhaal, hij heeft een vrouw en 6 kinderen, en hij is op weg naar huis. Ali, een bemanningslid van Indiëvaarder, de Delhi Castle. Hij is samen met nog 2 kameraden op zoek naar Maria van Dam, een meisje dat ‘s ochtends had geholpen zakken verstellen. Ali is een eerlijke, vriendelijke man die graag wat terug doet voor iemand die wat voor hem heeft gedaan. Hij is heel blij dat de verteller hen zo goed geholpen heeft. Maria, een 20-jarig meisje, dat geholpen heeft zakken verstellen op de Delhi Castle. Maar het adres wat ze opgegeven heeft klopt steeds niet. Zodat de verteller denkt dat ze niet bestaat. Er wordt over haar verteld dat ze erg mooi en altijd vrolijk was. Eigenlijk weet je maar weinig van haar, terwijl zo ongeveer het hele verhaal over haar gaat. Maria is het droombeeld van Ali en zijn kameraden. Thema: Zoektocht, het zoeken naar een onvindbaar meisje. Opbouw: De opbouw is in de logisch- chronologische volgorde. Alles gebeurt achter elkaar door, zoals het in werkelijkheid gebeurt. En omdat er ook maar een verhaallijn in zit, wordt het een langdradig en saai verhaal. Tijd: Het verhaal duurt 1 tot 2 dagen, de verteller loopt de hele avond / nacht met de 3 bemanningsleden mee. Vertelsituatie: De gebeurtenissen worden aaneengesloten verteld, er zitten weinig of geen terugblikken in. Het verhaal wordt verteld door de hoofdpersoon, je ziet alles door zijn ogen. Je komt dus ook niet veel gedachten te weten over de andere personen. Ruimte: De ruimtes worden niet veel beschreven, soms beschrijft hij hoe iets eruit ziet, of hij vertelt iets over de sfeer. Maar je moet je eigen verbeelding veel gebruiken. Grondige beschrijvingen van je leeservaringen: Het onderwerp spreekt me niet zo aan. Eerst dacht ik dat het een interessant boek zou zijn, omdat de titel wel spannend klonk. Het verhaal daarentegen was saai, en er gebeurde weinig in. Als je erover na gaat denken, is het misschien wel zo dat je mensen eerst moet leren kennen voor je dingen over ze zegt. Niet te snel oordelen over iemand, dat wordt eigenlijk ook al een beetje gezegd in het boek zelf, omdat soms de drie mannen werden gediscrimineerd om hun donkere huidskleur en hun andere gewoontes, maar het zijn hele aardige en vriendelijke mensen. Omdat ik verwacht had dat het een leuk, boeiend en spannend verhaal zou zijn, viel het nogal tegen dat het zo`n saai boek was. Ik vind het boek zo tegenvallen omdat er geen eind aan zit. De personen in het verhaal zijn op zoek naar een meisje. Onderweg maken ze een paar gebeurtenisjes mee, en aan het eind van het verhaal vinden ze het meisje niet, en gaan ze allemaal naar huis. Het verhaal bevat bijna geen gebeurtenissen, dus het is geen verhaal dat blijft boeien. Ik vind de gebeurtenissen: - niet boeiend : omdat er zo weinig actie in zit. - niet herkenbaar : ik herken niks in het verhaal, ook niks dat me aanspreekt. - niet humoristisch : het is een serieus verhaal, en er gebeurt niks in, dus ook niks grappigs. Ik vind het verhaal denk ik zo vaag omdat het lijkt of het nog niet helemaal af is, alsof het laatste stuk ontbreekt. De gebeurtenis die me het meest aansprak was dat de verteller naar de politie ging om inlichtingen te vragen over Maria van Dam. Dat is zo ongeveer de enige actie die er in het verhaal zit. Er wordt weinig over de hoofdpersoon verteld, dus daar kan ik moeilijk een mening over geven. Hij is vriendelijk en behulpzaam, en dat zijn op zich goede eigenschappen. De hoofdpersoon ging ‘leven’, omdat je alles zag vanuit zijn ogen, je maakt het boek mee vanuit zijn standpunt. Je weet dus ook wat hij denkt en voelt. Ali en zijn vrienden, en de hoofdpersoon lijken op echte mensen, Maria wordt in het verhaal wel beschreven als een echt mens, maar later twijfelt de hoofdpersoon eraan, omdat niemand haar kent, en 2 adressen van haar kloppen niet. Je komt van het gedrag van de personen in het verhaal weinig te weten. Ik vind wel dat ze veel over het geloof hebben gepraat, en daarbij is het ook nog in de oude stijl geschreven, dus is het allemaal nogal moeilijk te begrijpen en te lezen. Ik zou niet ‘s avonds met drie vreemde mannen een vreemd meisje gaan zoeken, waar geen enkel gegeven van klopt. Het verhaal is niet spannend of boeiend. Dat komt door de stijl waarin het geschreven is, en door de weinige gebeurtenissen. Er zitten weinig terugblikken of herinneringen in het verhaal. Het is een heel erg onduidelijk eind, net of het verhaal nog niet af is. De verteller en het groepje gaan aan het eind van het verhaal naar huis, en zetten de gedachten aan het meisje van zich af, terwijl het hele verhaal juist om haar ging, dan verwacht je ook een duidelijk en goed eind. Ik vind het verhaal lastig om te lezen, omdat het dus in de oude stijl is geschreven, en het is moeilijk om je aandacht erbij te houden, omdat het verhaal mij totaal niet boeide. Er wordt weinig verteld over de personen, dus of de taal erbij past weet ik niet.
Informatie over de Auteur: Ik heb geen informatie over Willem Elsschot gevonden, ik weet wel enkele boeken door hem geschreven: De leeuwentemmer
De verlossing
Een ontgoocheling
Het been (vervolg van Lijmen) Het dwaallicht
Het tankschip
Kaas
Lijmen
Pensioen
Tsjip
Villa des roses