Titel verklaring: de titel staat voor de moord die de moeder van Loes zou hebben gepleegd op een man die bij hen in het dorp woonde. Maar dat weet Loes niet zeker. Er zijn een boel geheimen tussen moeder en kind, bijvoorbeeld wie de vader van Loes is, die geheimen zorgen er voor dat Loes en haar moeder uit elkaar groeien, en er veel problemen ontstaan. Het duister dat ons scheidt staat dus voor het feit dat moeder er dochter elkaar niet begrijpen, en de moord staat tussen hen in. Ik vind het een hele mooie titel, omdat hij erg duister is, en toch ook op een subtiele manier je heel nieuwsgierig maakt, want je wilt heel graag weten wat ze ermee bedoelt. Een alternatieve titel zou bijvoorbeeld kunnen zijn: het ontbrekende stuk. Omdat Loes niet alles wist over de moord. Bijvoorbeeld wie hem nou echt had gepleegd, maar ook een boel andere dingen kon zij niet bevatten en begrijpen. Deels ook omdat ze nog een kind was toen het gebeurde. Ik denk dat het motto van dit boek is: “Soms gaat het leven de ene kant op en wij de andere.” Dat is letterlijk overgenomen uit het boek, op de laatste bladzij. De zinnen zijn het meeste van toepassing op Loes, de Luco’s en Loes haar moeder. Het is opgedragen aan Luigi Brioschi en Kika. Er staat niet bij waarom. Een uitgebreide persoonsbeschrijving: de hoofdpersoon van het boek is Loes, ze heeft veel moeite met dyslecty, blz. 138. “Ik had moeite met de lange onbekende woorden, ik begreep niet wat ze er mee bedoelde.” Ze voelde zich niet goed genoeg voor de liefde van de Luco’s, van niemand eigenlijk, ze vond zichzelf niet goed en was bang dat als er iets zou gebeuren waardoor de gene waarvan zij houdt boos werd, die gene gelijk zou vertrekken. Blz. 124. “Ik verdiende het natuurlijk niet dat zij hun beste beentje voor me voorzetten, maar het was wel fijn.” Ook was ze de hele tijd bang dat ze haar zouden verlaten. Blz. 143. “En ik droomde die nacht dat ze ook mij in de vuilniszak deden en bij het huisvuil langs de stoep zetten.” Ook is ze heel erg lief, maar heeft ze geen goede indrukken en ervaringen met veel van de volwassenen om zich heen, maar toen ik dit las vond ik haar heel lief, en begreep ik haar helemaal. Blz. 155. (het gaat over kleuters.) “Ik piekerde er vaak over hoe je kon voorkomen dat ze groter en gemener werden. De toffees die zij tot hun grote verbazing dikwijls in hun jaszak vonden, waren van mij afkomstig. Ik gaf er rustig mijn hele zakgeld aan uit omdat het zo leuk was hun opgetogen snuitjes te zien. Ze dachten dat er op school een goede fee rond liep. Het was jammer dat ik niets beters voor ze kon verzinnen, iets waaraan ze echt wat zouden hebben.” Ze werd in het dorp nadat haar moeder was gearresteerd zo vervelend behandeld, dat ze daarna ernstig beschadigd was. Blz. 185. (Dit is net nadat ze uit het dorp zijn weg gegaan en naar een klein eilandje bij Engeland zijn gaan wonen.) “Als ik ze na schooltijd – het waren er verrassend en schrikbaren veel – over het veen zag aankomen, hield ik me schuil in huis, in de ontmoedigde wetenschap dat ik geen enkele vaardigheid maar bezat om trots op te zijn, geen enkele behendigheid waarmee ik eer kon inleggen. Ik had al zo lang niet met anderen opgetrokken dat ik niet meer wist hoe dat moest.” Ze had een hele vervelende jeugd toen haar moeder voor moord werd veroordeeld. Het thema van het boek: het thema van het boek, ja, dat is volgens mij wie de moord uiteindelijk heeft gepleegd. Omdat het hele verhaal om de moord draait, alles komt daar uit voort, zonder de moord zou er geen verhaal zijn, en al helemaal geen boek! Blz. 342. “Dat was de kern van ons stille verbond.” En blz. 345. “Doordat ik me voortdurend doof en blind had gehouden voor al haar hints, al haar toespelingen op het verleden, snapte ik pas nu dat alles anders zat dan ik altijd had gedacht…zelfs ik bleek iemand naders te zijn.” Blz. 147. “ ‘Bemoei je er niet mee!’Riep ik uit. Drie volwassenen, die alleen maar aan zichzelf hadden gedacht! Die mij hadden opgescheept met de consequenties van hun onbezonnen daden! Hulpeloos was ik aan ze overgeleverd geweest.” A5. Een uitvoerige persoonsbeschrijving van de hoofdpersonen over hoe de relatie tot elkaar is en staat, en hoe die zich ontwikkelt. Loes en haar moeder: voordat de moeder van Loes word berecht wegens moord, kunnen Loes en zij het altijd heel goed met elkaar vinden. Maar daarna zijn de verhoudingen heel erg veranderd, Loes durft haar moeder amper aan te kijken, en vermeid haar zoveel mogelijk. Terwijl Loes haar moeder juist overal over wilt praten. Maar haar moeder is in de gevangenis heel erg veranderd. En Loes kent haar niet meer terug. Haar moeder heeft nog maar een heel kleine plaats in haar leven, want ze was er voor een heel groot deel niet bij. Als ze zich dan opeens weer overal mee gaat bemoeien ergert dat Loes heel erg, terwijl haar moeder ondertussen zo erg boos is omdat ze allemaal behalve zij nooit meer over de moord willen praten, dat ze weg gaat. Ze verlaat hen. Loes en de Luco’s: die kunnen het allemaal heel goed met elkaar vinden, daar is eigenlijk helemaal niet zo veel over te vertellen. Zij hebben Loes ook opgevoed in de tijd dat haar moeder in de gevangenis zat, eigenlijk is dat ook daarna zo gebleven. Zij drieën voelden zich erg verbonden met elkaar. Loes haar moeder en de Luco’s: de Luco’s waren allebei heel erg op her verliefd, en zij had hen verteld dat een van hun de vader van Loes zou zijn, ze hielden allebei veel van haar, tot dat ze er na zes jaar achter kwamen dat Loes helemaal niet door een van hun was verwekt maar door een andere man. Daar na is hun relatie heel erg bekoeld. Terwijl de Luco’s altijd heel aardige mensen zijn, die nog geen vlieg zouden kwaad doen. (Dat zou je in ieder geval denken!)
B9. Ja, ik zou dit boek zeker aanraden. Omdat: 1. In het boek gaat het over een heel klein dorpje waarin een vrouw berecht wordt voor moord. Daarna lees je hoe de rest van het dorp daarop reageert; zij keren de rug toe naar het kleine dochtertje van die vrouw. En vernederen haar wanneer ze maar kunnen. Als die vrouw weer terug komt uit de gevangenis, en terugkeert naar het dorp, breekt de hel daar los, ze worden lastiggevallen, bekogeld met wat hun dorpsgenoten maar kunnen vinden, en worden uiteindelijk uit het dorp verdreven. Voor mij was dat een hele grote schok, want de vrouwen die vroeger nog elke dag bij je op bezoek kwamen voor een leuke babbel, bekogelden je nu met eieren. Ik denk dat, als het in de stad zou gebeuren, het heel anders zou zijn, omdat niet iedereen het daar weet, en daar is de sociale controle ook heel klein. Ik denk dat je daardoor wel beseft dat vriendschap niet altijd blijft, die vrouw had hun hulp goed kunnen gebruiken, en haar dochtertje zou ook niet misplaatst zijn met wat troost. Het is ook zo dat je veel vrienden hebt als het goed met je gaat (Je kan het ze in ieder geval laten geloven) dan wanneer het slecht met je gaat. 2. Het gaat ook over het feit dat wat een kind denkt en een volwassenen soms (volgens mij heel vaak) heel anders is, in dit boek gaan de volwassenen er van uit dat het kind wel in de gaten heeft, maar dat is helemaal niet zo. (Bijvoorbeeld.). Toen Loes over die man heen stond met het potlood, dacht ze dat ze hem zou gaan vermoorden. En ze dacht dat toen de Luco’s er aan kwamen en haar weg stuurden, dat zij die man wel moesten vermoorden, omdat hij anders naar de politie zou gaan om haar aan te geven. Maar dat was helemaal niet zo, en zij voelde zich nog maanden schuldig omdat ze hen met het klusje had opgezadeld. Terwijl zij het niet hadden gedaan om haar te beschermen, maar uit woede. En ze gingen ervan uit dat zij wel doorhad hoe de vork in de steel zat! Het grappige is, ik zou er ook helemaal niet over na gedacht hebben toen ik dat boek zou gaan schrijven. Ik zou er ook (heel kortzichtig) van uit gaan dat dat kleine meisje dat wel snapt, dus ik vind het erg slim bedacht. 3. Ten derde is het een heel goed boek omdat het heel duidelijk maakt wat pesten kan aandoen, je leest wat ze Loes aandoen en ook lees je waarom de pestkoppen dat doet, het is voor een deel ook door hen geschreven. Maar aan de andere kant lees je hoe Loes zich voelt, en hoe alleen dat kleine meisje moet zijn. Ik ben nog nooit een boek dat én vanuit de mensen die Loes pestte is beschreven en van uit de gene die is gepest. Ook hoorde ik later dat dit verhaal op werkelijkheid berust, dus dat zoiets ook in het echt is gebeurd. Dat vond ik echt heel erg, ik heb ook geleerd door dit boek dat je leven ineens dooreen gebeurtenis helemaal verwoest kan zijn, en dat vind ik eng….