Auteur Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 geboren in Amsterdam. Na haar gymnasiumopleiding kwam ze terecht in de journalistiek. Ze schreef voor het blad Panorama waarvoor ze verslag deed over de oorlog die in die tijd woedde op Cyprus en over de hongersnood in Afrika. Daarna werkte ze op freelance basis voor Het Parool, Viva en Opzij. Ook had ze een eigen productiebureau dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. Vanaf eind 1987 gaat zij als fulltimerschrijfster door het leven. In haar werk maken, zoals ze in een interview ooit stelde, de 'Wetten van Dorrestein' de dienst uit. Dat zijn: 1. Een aantal kwinkslagen, 2. Een aantal stoten onder de gordel, 3. minimaal één zin waarin ze iets verstandigs zegt en 4. Een einde waarin het voorgaande op de kop wordt gezet. Vanaf haar eerste echte boek Buitenstaanders (1983) heeft ze veel succes. Een hart van steen verscheen in 1998, haar laatste roman, Het duister dat ons scheidt, in 2003. Samenvatting De zesjarige Loes groeit op in een vredige nieuwbouwwijk, waar zij samen met haar moeder de oude, krakende pastorie bewoont. Ook de Luco’s wonen daar, twee vriendelijke mannen van wie iedereen aanneemt dat het kamerhuurders zijn. De moeder van Loes is niet zoals andere moeders. Daardoor is Loes de populairste en stoerste in het dorp. Dan komt Thomas bij hen in het dorp wonen. De kinderen vinden hem aanvankelijk een beetje raar. Dat is echter over nadat Loes bevriend met hem wordt. Ze raken zelfs verloofd en vieren een verlovingsfeestje bij Loes thuis. Daar komt de moeder van Loes erachter dat Thomas van zijn achternaam Iedema heet en dat laat haar schrikken. Vroeger woonde zij en Thomas’ vader in hetzelfde dorp. Loes’ moeder was verliefd op hem en ondanks dat hij getrouwd was, had ze een relatie met hem. Toen ze zwanger van hem raakte, wilde hij echter niets meer met haar te maken hebben. Eerst bleef de moeder van Loes haar vroegere minnaar lastig vallen om hem over te halen dat zij bij elkaar hoorden. Maar toen dat op den duur niets uithaalde, besloot ze te verhuizen. Nu sliep ze destijds ook met de Luco’s. Loes heeft dus drie mogelijke vaders. Op een stormachtige nacht wordt de vader van Thomas vermoord met een potlood. De moeder van Loes wordt beschuldigd en veroordeeld tot een lange gevangenisstraf. Vanaf die dag is alles anders. Loes wordt nu opgevoed door de Luco’s en ze gaat niet meer met Thomas en de andere kinderen om. De moeders in het dorp hebben het te doen met Loes’ moeder. Ze geloven niet dat zij er iets mee te maken heeft. Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Uiteindelijk wordt Loes er van beschuldigd dat zij ervoor heeft gezorgd dat haar moeder Thomas’ vader heeft vermoord. Wat er eigenlijk is gebeurd zal niemand ooit te weten komen. De Luco’s hadden de man eigenlijk vermoord. Loes dacht dat het haar schuld was, omdat ze de eerste poging tot moord had gedaan, maar omdat dat mislukte, hadden de Luco’s het karwei voor haar af moeten maken. Loes wordt stil en teruggetrokken. De kinderen willen de oude Loes terug en beginnen haar te treiteren om haar zo boos te krijgen. Loes reageert echter helemaal niet op die pesterijen. Naast het pesten heeft ze ook een groot probleem met lezen op school; ze is dyslectisch. Helaas wordt dit door iedereen ontkend, waardoor ze een echt buitenbeentje wordt. Van haar moeder krijgt Loes tekeningen uit de gevangenis opgestuurd. Wanneer Loes twaalf jaar is, komt het bericht dat de moeder van Loes vrijgelaten wordt. Ze komt weer naar huis toe, maar alles is anders dan vroeger. Op een sportdag wordt Loes zoals gewoonlijk gepest. Haar moeder is komen kijken en wordt boos op dat wat er gebeurt. Dan valt de rest van de mensen Loes en haar moeder aan. Zij vluchten naar huis. De ramen van hun huis worden ingegooid en ze voelen zich bedreigd. Loes’ moeder besluit dat ze moeten verhuizen naar het buitenland, daar kent niemand ze. Ze vertrekken naar Lewis, een Engels eilandje. Daar krijgt Loes nieuwe vrienden. Ze wordt de vriendin van de leider van de groep, Gavin. Loes hoort er helemaal bij. Elke dag spelen ze op het strandje en in een hut. Met de moeder van Loes gaat het niet zo best. Thuis kan ze haar draai niet vinden. Op een gegeven moment trekt ze het niet langer en verhuist ergens anders heen. Loes is weer samen met de Luco’s, iets wat ze niet erg vindt. Op haar achttiende verjaardag krijgt Loes van de Luco’s een aardbeienakker in het Westland. Ze is namelijk dol op aardbeien. Loes gaat weer naar Nederland verhuizen om te studeren. Vlak voordat ze vertrekt, gaat ze nog even naar het strandje waar ze vroeger met de anderen altijd speelde. Wanneer ze in de hut zit hoort ze twee mensen naderbij komen. Ze verstopt zich in een regenton. Het blijkt Thomas te zijn met zijn vriendin Vanessa. Ze willen de boel in brand steken, maar Loes laat hen schrikken en ze vluchtten het strand op. Daar worden ze ingesloten door het vloedwordende water. Gelukkig waarschuwt Loes iemand, waardoor ze gered worden. Loes wordt als een heldin gezien. In Nederland durft Loes haar appartement niet meer uit, uit angst dat ze Thomas tegen komt, die hier waarschijnlijk ook wel zou studeren. Dan ziet ze op televisie een documentaire over de Bijlmergevangenis waarin ze haar moeder aan het werk ziet. Ze besluit haar op te zoeken. Samen gaan ze wat drinken. Loes komt van haar moeder te weten dat de Luco’s zo hun eigen motieven hadden voor de moord op de vader van Thomas. Zij waren natuurlijk stik jaloers geweest, toen Loes’ moeder een geheime relatie had gehad met meneer Iedema. Loes was alleen maar de laatste druppel. Ook komt ze erachter waarom het niet meer boterde tussen haar moeder aan de ene kant en zij met de Luco’s aan de andere kant. Haar moeder had zich namelijk opgeofferd voor hen, door te bekennen en de gevangenis in te gaan. Dat had ze hun eigenlijk haar hele verdere leven kwalijk genomen.
Personages Loes: is het hoofdpersonage. Je maakt haar mee vanaf haar zesde tot haar achttiende levensjaar. Ze is dyslectisch, heeft een aparte moeder en wordt het grootste deel van haar leven opgevoed door de Luco’s. Moeder van Loes: zij neemt de moord van Thomas’ vader op zich. Daardoor belandt ze voor een lange tijd in de gevangenis. Daarna kan ze het niet goed meer vinden met Loes en de Luco’s en gaat haar eigen weg. De Luco’s: Ludo en Duco, de twee zogenaamde kamerhuurders van de pastorie. Ze blijken allebei de vader te kunnen zijn van Loes. Zij hebben de moord op Thomas’ vader op hun geweten, maar draaien er niet voorop. Thomas: Is eerst goed bevriend met Loes. Nadat zijn vader is vermoord is die vriendschap echter over. De vader van Thomas: had vroeger een geheime relatie met de moeder van Loes, terwijl hij getrouwd was. Wordt later in het verhaal vermoord door de Luco’s. Hij zou de vader van Loes kunnen zijn. Gavin: Is Loes haar eerste vriendje. Hij woont op het eiland Lewis. Tijd en plaats Het verhaal wordt verteld van de zesjarige Loes tot de achttienjarige Loes. Dus in een tijdsbestek van twaalf jaar. Het verhaal wordt niet helemaal chronologisch verteld. Zo begint het verhaal in de tijd dat Loes rond de twaalf jaar is. Later gaat het dan verder vanaf de zesjarige Loes. Ook komen er in het verhaal veel flashbacks voor. Het eerste deel speelt zich af in Nederland. Later in het verhaal kom je in Lewis en nog later zit je weer in Nederland. Titelverklaring “Het duister dat ons scheidt.” Deze titel heeft er mee te maken dat er een groot geheim tussen mensen in ligt. Het geheim van de moord op de vader van Thomas. Dit duister staat hun onderlinge relatie in de weg. Deze duisternis hangt tussen Loes en haar moeder, Loes en de Luco’s, Loes en haar ‘vrienden’; oftewel, tussen Loes en de rest van de wereld. De titel wordt nooit letterlijk in het boek genoemd. Genre Het is een psychologische roman. Perspectief Het grootste deel van het boek is geschreven in het ik perspectief. Maar het eerste deel (van de drie) is in een wij perspectief geschreven. Dit is best bijzonder, maar het geeft ook een duidelijke sfeer mee: in het dorp in de polder waar Loes woont in haar jeugd, doet iedereen hetzelfde, en door dat wij perspectief wordt duidelijk wat een burgerlijk leven ze leiden. Maar het maakt ook duidelijk dat het pesten van Loes niet door één persoon gedaan of opgejut wordt, het is gewoon een feit dat ze samen Loes het leven zuur zullen maken. Het is een soort valse verbondenheid waar niemand meer uit kan stappen nu het zover gekomen is. Thema en motieven Het bondgenootschap tussen daders en slachtoffers, het onuitwisbare menselijke verlangen naar liefde, acceptatie en vergeving, maar bovenal de noodzaak om het verhaal van ons eigen leven op een waarachtige manier te reconstrueren.
Motto Er is geen motto. Stijlkenmerken Het verhaal wordt vlot geschreven. Geen ouderwetse woorden of iets dergelijks. De schrijfster maakt veel gebruik van veel beschrijvingen en de zinnen zijn aardig lang.. Voorbeeld: ‘De moeder van Loes, in haar zelfgemaakte, altijd zwarte, sluike gewaden en met haar al even zwarte sluike haar, was in meer dan één opzicht een uitzondering, want zij woonde als enige midden in het oude dorp.’ Er wordt een aantal gezegdes genoemd. Voorbeeld: ‘De kogel was algauw door de kerk’. Het geheel is niet moeilijk te lezen, maar juist erg prettig.