H1: titelverklaring
De titel is Het duister dat ons scheidt, het boek is geschreven door Renate Dorrestein in het jaar 2003, Amsterdam
Samenvatting:
Ik heb niet met een speciale reden voor deze roman gekozen. Omdat ik een boek voor school moest lezen heeft mijn moeder me dit boek gegeven, want wij hadden deze thuis.
H2: De reacties op 2 recensies:
(recensies zijn bijgevoegd)
1e recensie: recensent T. van Deel
Deze recensie klopt aardig met mijn beeld van het boek en wat ik van het boek vond. In zijn recensie vertelt van Deel over het verhaal en over hoe alles gelopen is, hij heeft bijna alleen maar lovende woorden over het verhaal, alleen het feit dat er veel dingen heel erg toevallig gebeuren heeft hij kritiek op. Van Deel gebruikt in zijn recensie de zin: “Dorrestein is goed in het spreiden van gegevens, maar weinig subtiel in het suggereren van een andere toedracht.” Ook vertelt hij over het zeer ongebruikelijke wij-perspectief wat in het 1e van de 3 delen van het verhaal wordt gebruikt, dat perspectief is wel iets wat van Deel, en ik ook, mooi vind.
2e recensie: recensent Aleid Truijens
In de recensie wordt heel veel verteld, maar helemaal niet zoveel over het boek. Truijens vertelt over heel veel onderwerpen om het boek heen. Over Renate Dorrestein zelf, over pesten en over de zin van literatuur. Maar over het verhaal komt in deze 3 A4’tjes niet veel informatie. Daarom vind ik dit niet echt een goed recensie, het is wel een leuk verhaal om te lezen, maar het gaat bijna niet over het boek, maar meer over onderwerpen erom heen.
H3; De achterflap:
Originele achterflap:
De zesjarige Loes groeit op in een vredig dorp, waar zij samen met haar moeder de oeroude, krakende pastorie bewoont. Ook de Luco's wonen daar, twee vriendelijke mannen van wie iedereen aanneemt dat het kamerhuurders zijn. Vóór het huis spelen alle kinderen van het dorp in het gemeenteplantsoen, onder aanvoering van hun jonge, energieke heldin Loes. Voor hen schijnt altijd de zon, zelfs wanneer het regent.
Maar dat verandert als de moeder van Loes wegens een onbegrijpelijke moord tot levenslang wordt veroordeeld. Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Wat mooi was, wordt lelijk en verdacht. Niets is meer vanzelfsprekend, niemand is meer veilig. En Loes al helemaal niet.
Het zal tot de achttiende verjaardag van Loes duren voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen eindelijk zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontketend, weer tot bedaren komen.
'Het duister dat ons scheidt' gaat over de noodzaak om het verhaal van ons eigen leven op een waarachtige manier te reconstrueren, maar bovenal over ons onuitwisbare verlangen naar liefde, acceptatie en vergeving. Het Duister dat ons scheidt is een spannende, zowel onthutsende als poëtische literaire roman, Dorrestein op haar best.
Eigen achterflap
Het verhaal gaat begint met het 6-jarige meisje Loes, dat in een nieuwbouwdorpje in een oude pastorie woont samen met haar alternatieve moeder en twee mannen op kamers: “de Luco’s” De andere kinderen van het dorp wonen allemaal in modelgezinnetjes behalve de fantasievolle Loes, waar de andere kinderen dan ook wel jaloers op zijn, maar ze zijn wel de grootste vriendjes van haar.
Totdat de vader van Thomas wordt vermoord, Loes’ moeder neemt de schuld op zich en gaat voor 6 jaar naar de gevangenis. In die 6 jaar wordt Loes compleet buitengesloten door de andere kinderen, ouders en ook leraren, die haar woordblindheid vaak expres over het oog zien.
Als op Loes haar 12e haar moeder weer vrijkomt, ziet haar moeder hoe er met Loes omgegaan wordt en zij verhuizen samen met de Luco’s naar het eiland Lewis op Schotland, waar zij ver verwijderd zijn van het oude dorp
waar zij woonden. Loes beleeft in dit nieuwe woongebied
weer veel nieuwe dingen en ze wordt er niet op aangekeken
dat haar moeder in de gevangenis heeft gezeten, want dat
weten ze daar niet, maar na een jaar in Schotland is haar
moeder wel vertrokken die er genoeg van had. Als Loes op
haar 18e weer teruggaat naar Nederland om te studeren komt
ze haar moeder weer tegen en komen er veel geheimen boven.
H4: persoonlijke leeservaring
Ik heb het boek heel snel uitgelezen, het verhaal dat trok me heel erg. Ik wilde graag heel snel weten hoe het verder ging. Dat vind ik een heel positief punt. Het verhaal trok me dus heel erg, het is in 3 delen opgedeeld die ongeveer even lang duren en pas aan het einde van het 3e deel worden vele geheimen die aan het begin er al waren of ontstonden opgelost, dat is ook iets wat ik mooi vond. Ook de verschillende perspectieven vond ik mooi. In het 1e deel het wij-perspectief en in het 2e en 3e deel het ik-perspectief. Er zijn eigenlijk geen punten waaraan ik me gestoord heb of die ik niet mooi vond, dus al met al vond ik het een heel mooi boek.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden