Samenvatting Het Diner
Paul Lohman is vader van zoon Michel en gelukkig getrouwd met Claire Lohman. Na een carrière als geschiedenis docent op het middelbaar onderwijs is hij op non-actief gesteld door zijn agressieve uitingen op het werk en privé. Daarnaast is Paul ook nog de broer van presidentskandidaat Serge Lohman.

Het verhaal begint bij een diner, dat Paul en Claire hebben met Serge en zijn vrouw, schoonzus van Paul, Babette in een duur restaurant. Een restaurant waar ‘normale’ mensen volgens Paul niet komen, behalve zijn broer Serge Lohman.

Tijdens het diner valt het Paul op dat Babette heeft gehuild, ze verbergt haar ogen achter een donkere bril. Desalniettemin gaat de ‘familie’ met elkaar dineren. Al snel lopen de spanningen hoog op. Paul en Claire zijn totaal geen types voor een restaurant als dit. Paul irriteert zich dood aan de Gerant van het restaurant. Die door middel van zijn pink, aanwijst waar alle gerechten wel niet vandaan komen en hoe ze zijn gemaakt.

Eerst wordt er gepraat over alledaagse dingen zoals films, vakanties e.d. Maar als Paul na een bezoek aan het toilet terug komt bij de tafel is het mis. Babette is in huilen uitgebarsten en vlucht naar de tuin. Claire zegt het wel even op te lossen en volgt Babette. Serge en Paul blijven alleen over.. Serge schuift de huilbui van Babette af op de hormonen. Volgens hem heeft ze er al langere tijd last van. Het wordt Paul wat teveel en verdwijnt ook van tafel en om te kijken waar ze zolang blijven.

Eenmaal in de tuin voelt Paul een mobieltje afgaan in zijn zak. Dan blijkt hij het mobieltje van zijn zoon Michel mee te hebben, waar hij die middag stiekem in had gekeken. Hij neemt op en krijgt zijn eigen zoon aan de lijn die zich afvraagt wat zijn vader met zijn mobieltje doet! Michel zegt tegen zijn vader dat hij zijn mobieltje wel even op komt halen.

Voordat Michel er is speurt Paul nog door zijn mobiel en vind een filmpje waarin zijn zoon en de zoon van Serge, de vriend van Michel, Rick een zwerver mishandelen op het station.

Ook luistert hij naar een bericht van zijn moeder en dus zijn vrouw Claire, waarin ze zegt dat ze het vanavond moeten doen, en dat papa nergens van wist. Paul weet niet wat hem overkomt, zijn vrouw en zoon houden iets voor hem achter.

Na een tijdje komt Michel zijn mobiel ophalen. Op dat moment vertelt Paul wat er allemaal is gebeurd. Op weg naar huis van een schoolfeest gingen Michel, Rick en Beau nog even pinnen. Maar in het pinhokje lag een stinkende zwerver te slapen in een pashokje. De zwerfster (ze blijkt een vrouw te zijn) begint te schelden en zegt dat ze op moeten rotten. Het maakt Michel en Rick kwaad, maar Beau zegt dat hij liever naar huis gaat en vertrekt. De overgebleven jongens beginnen dingen van straat te halen en het tegen de zwerver aan te gooien. Ze gooien een bureaulamp en een lege jerrycan. Maar dan gaat het mis… Er komt een aansteker bij en de jerrycan, waarvan de jongens dachten dat hij leeg was, ontploft en de zwerfster is op slag dood….

Paul en Claire komen achter dit incident na een uitzending van Opsporing Verzocht. In het pinhokje hingen camera’s en die hebben alles vastgelegd. Op de beelden is niet te herkennen wie de jongens zijn, maar Paul (hij is tenslotte een vader) herkent zijn eigen kind meteen. Claire lijkt niks te merken, tenminste zo doet ze. Maar langzamerhand komt de aap uit de mouw. Michel verteld dat Beau, Michel en Rick chanteert door filmpjes op YouTube te zetten. Als Michel en Rick 3000 euro aan Beau geven is er niks aan de hand, maar als ze dat niet doen dan gaat Beau naar de politie. Hij wil namelijk een nieuwe scooter.

Als Michel is vertrokken, en Claire en Babette zijn teruggekeerd gaan ze terug naar het restaurant en schuiven weer aan bij Serge.

Dan begint Serge te vertellen dat hij een plan heeft om de toekomst van zijn zoon te beschermen. Hij wil aftreden als toekomstig president. Volgens hem kan Rick er niet mee leven dat hij de dood van een zwerver op zijn geweten heeft. Babette verklaart Serge voor gek, en Claire ook. Het kan Paul allemaal niet zoveel schelen.

Serge vertelt dat hij een persconferentie gaat geven in het café waar Paul en Claire altijd komen. En dat maakt Paul wel kwaad, omdat dat ‘hun’ café is.

Serge en Claire betalen de rekening en verlaten het restaurant.

Dan vertelt Claire aan Paul dat ze het telefoontje met Michel eerder tijdens het diner in scène heeft gezet. Het geheimzinnige gedoe van Claire over Michel heeft allemaal een rede.

Ze belde namelijk aan tafel met Michel om te laten merken dat Michel thuis was, en zo kan Paul Serge wat aan doen, zodat hij de persconferentie niet kon geven. Paul denkt daar iets anders over, en Claire vertrekt alleen richting de persconferentie.

Paul blijft nog even zitten en de gerant komt nog even bij hem praten. Daarna verlaat hij het restaurant en ziet bij het café waar Serge zijn persconferentie wou geven dat er allemaal politiewagens en een ambulance aan komt rijden.

Claire heeft Serge ernstig verwond, en de persconferentie gaat niet door.



Karakterbeschrijving
Paul Lohman: Hij is de hoofdpersoon van het verhaal. Vanuit zijn ogen wordt het verhaal ook verteld. Het is een man die soms wat agressief uit de hoek kan komen, maar wel heel veel van zijn zoon en vrouw houdt.

Paul heeft over alles een duidelijke mening, ook wil hij niet te veel privé details vertellen, zoals namen van plekken, dit omdat hij bang is dat iedereen daar dan gaat kijken.

‘We gingen eten in een restaurant. Ik ga niet zeggen welk restaurant, want dan zit het er de volgende keer waarschijnlijk vol met mensen die komen kijken of wij er ook weer zitten.’ (blz. 9)

Hij is ook mysterieus, zo komt in het boek duidelijk naar voren dat hij een ziekte heeft, maar hij wilt niet loslaten wat voor ziekte. Daarnaast heeft Paul alles voor zijn zoon over, zelfs als dat ten koste moet gaan van andere. Zijn zoon heet Michel.


Claire Lohman: De vrouw van Paul. Ze is even veel waard als Paul in het thuis. Het is niet dat de man de leiding heeft. Ze heeft zelf haar eigen mening, die meestal wel ongeveer hetzelfde is als die van Paul. Maar ze doet gewoon waar ze zelf zin in heeft.

Wel is ze heel lief en je kan echt verhalen aan haar vertellen en dat doet ook iedereen. Zo vertelt Babette wat haar dwars zit en belt Michiel meteen al de avond van het ongeval naar zijn moeder om te weten wat hij moet doen.

Ze heeft een hele close band met Paul en ze begrijpen elkaar zonder dat ze een woord zeggen.


Michel Lohman: De zoon van Paul en Claire. Het is over het algemeen een dood gewone jongen. Houdt van sporten, rookt en drinkt niet. Hij is bevriend met Rick Lohman en Beau Lohman. Hij houd heel veel van zijn ouders, en heeft veel van zijn vader geërfd, waaronder zijn agressiviteit. Michel is wel iemand die graag lol maakt, ook al gaat dat ten koste van andere mensen. ‘Ze zagen dat de jongens overduidelijk plezier hadden, dat ze bijna dubbel lagen van het lachen toen ze eerst de bureaustoel, daarna de vuilniszakken, de bureaulamp en ten slotte de lege jerrycan naar hun weerloze, of in elk geval onzichtbare,slachtoffer slingerden.’ (blz. 134)


Serge Lohman: De broer van Paul Lohman en tevens presidentskandidaat. Hij is de vader van Rick Lohman, daarnaast heeft hij nog een dochter (zij komt in het boek amper ter sprake) en hij heeft samen met zijn vrouw Babette Lohman een jongen geadopteerd genaamd: Beau. Hij is een aparte man met bepaalde trekjes. Zo houdt hij van lekker eten en van wijn. Misschien is dat meer voor zijn imago dan dat hij er echt van houd. Hij zegt dat hij heel gewoon is, maar ondertussen heeft hij een vakantie huis en gaat hij in allemaal dure restaurants eten. Ook maakt hij graag gebruik van zijn voorkeurspositie, hij reserveert niet bijvoorbeeld, omdat hij weet dat ze altijd nog een tafel vrij hebben voor ‘mensen zoals hij’.

‘Serge reserveert nooit drie maanden van tevoren. Serge reserveert op de dag zelf, dat vindt hij een sport, zegt hij. Er zijn restaurants die altijd een tafeltje vrijhouden voor mensen als Serge Lohman.’ (blz. 9)


Babette Lohman: De vrouw van Serge en daarnaast de komende vrouw van de president van Nederland. Het is een vrouw die voor 100% achter haar man staat en met alles meegaat in wat hij doet. Ze is het er niet altijd mee eens, maar steunt haar man toch. In dit gezin is de man duidelijk meer waard dan de vrouw.


Rick Lohman: De zoon van Babette en Serge en tevens een vriend van Michel. Samen heeft hij met Michel iets op zijn geweten. Rick is echt een meeloper, hij doet ook mee met de actie van Michel omdat hij er anders niet echt meer bij hoort, daar is hij heel bang voor. De rolverdeling is altijd zo geweest, Michel de leider en Rick het slaafje.


Beau Lohman: Beau is de geadopteerde zoon van Serge en Babette. Door zijn vrienden, Rick en Michel, wordt hij meestal Faso genoemd omdat hij uit Burkina Faso komt.

Hij is een geniepige jongen die chanteren niet uit de weg gaat, wat hij bij Rick en Michel doet. Hij was bij het incident, maar niet medeplichtig. Hij heeft alleen gefilmd wat Michel en Rick hebben gedaan.

Er is geen karakter ontwikkeling omdat het hele boek maar tijdens één diner afspeelt.



Tijd en Plaats
Het hele boek speelt zich af in en om het restaurant. Ook is het hele verhaal eigenlijk maar ongeveer drie uur lang, tijdens het diner. Natuurlijk zijn er wel allemaal flashbacks in het verhaal, wat het veel uitgebreider maakt en ook duidelijk maakt waarom ze in het restaurant aan het dineren zijn. Het verhaal speelt zich het meeste af in flashbacks, over de moord in het pinhokje, hoe de ouders daar achter kwamen, hoe de band is tussen Paul en Serge en hun vrouwen. In het heden staat alleen hoe ze hier mee om moeten gaan.

De plaats en tijd bepaalt eigenlijk het hele boek.

Het boek is verdeeld in vijf stukken:

- Aperitief (ho 1-7)

- Voorgerecht (ho 8-15)

- Hoofdgerecht (ho 16-35)

- Nagerecht (ho 36-39)

- Digestief (ho 40- 45)

Daarna is er nog een soort epiloog, wat ook pas na het diner afspeelt en dat wordt ‘De fooi’ genoemd. Hierin verteld Paul nog even kort hoe het verder ging, hoe het uiteindelijk is afgelopen. Dit maakt ook gelijk dat het verhaal niet echt een open einde heeft, omdat hij daar nog even alle dingen die nog niet helemaal duidelijk waren hoe het ging aflopen, verteld.

Dat het verhaal zich in een restaurant afspeelt is heel duidelijk. Bij sommige verhalen is het alleen een ontmoetingsplek en gaat het verder over wat ze elkaar vertellen, hier worden alle details over het restaurant ook verteld. Over dat je drie maanden van te voren moet reserveren, dat het een duur restaurant is, hoe alle andere mensen opvallend niet naar de aankomende president kijken, dat de garant steeds alles gaat noemen wat op het bordje ligt en hoe hij daar met zijn pink naar wijst. Dat de bordjes steeds half leeg zijn en dat Paul zich aan al die dingen stoort. Dit voegt echt wat toe aan het verhaal en is ook af en toe heel grappig.

Perspectief
Het boek is helemaal door Paul verteld, hij verteld het als ik-persoon. Dit maakt het boek heel grappig, je hoort al zijn gedachtes en meningen over alles. Maar ook wat hij niet weet en wat andere wel weten. Dit maakt het boek spannender.

Hij luistert bijvoorbeeld een voicemail bericht af op zijn zoons telefoon, die van zijn vrouw komt:

“Ik ben over een uurtje thuis. Papa en ik gaan om zeven uur naar het restaurant, en ik zorg wel dat we tot na twaalven wegblijven. Dus vanavond moeten jullie het doen. Papa weet helemaal van niks en dat wil ik graag zo houden. Dag lieverd. Tot zo. Kusje. “ (blz. 124)

Dat het als ik-persoon wordt verteld maakt het wel minder betrouwbaar, doordat je alleen maar weet wat Paul overal over denkt. En aangezien hij vooral meningen geeft, weet je niet precies hoe alles is gegaan.



Mening
Ik vond het Diner een heel origineel boek, omdat het alleen maar tijdens één diner afspeelt.

Ik vond het echt heel leuk om te lezen, de schrijfstijl was heel plezierig, het werd heel grappig verteld allemaal. Ik wou steeds doorlezen, om te weten wat er dan weer ging gebeuren. Aan het begin was het wel grappig dat Paul, de hoofdpersoon, steeds zei, waar precies ga ik niet zeggen want dan gaat iedereen daarheen bijvoorbeeld. Maar aan het eind begon ik me daar aan te ergeren. Dan was het weer dat hij het niet ging zeggen en dan dacht ik wel dat hij een beetje overdreef.

Wel vond ik alle dingen waar Paul, de hoofdpersoon, zich aan irriteerde heel grappig. Hij had ook echt gelijk, het is raar dat de garant met zijn vinger echt bijna het eten aanraakt, en dat als je in een vet duur restaurant gaat eten, je bord half leeg is.

Het thema sprak me echt aan, ik weet ook niet of ik de politie zou inschakelen als mijn kind iets zou doen. Hier ga je na het lezen van het boek nog steeds over nadenken.

Ik vind het jammer dat je niet meer weet van de zoons. Het gaat echt over hoe de ouders over het handelen van hun zoons denken en echt totaal niet over de kinderen. Dat vind ik wel jammer, want zo weet je niet echt wat hun kant van het verhaal is. Ook is het als vijftienjarige altijd leuk om over ongeveer leeftijdsgenootjes te lezen.

In het begin van het verhaal was ik echt een hele grote fan van Paul, die over alles een duidelijke mening had en echt gelijk had en leuke dingen vertelde. Maar in de loop van het verhaal veranderde het karakter van Paul niet, maar kreeg je andere dingen over hem te weten. Nu wist je dat hij ontslagen was, wegens racistische opmerkingen bijvoorbeeld. En dat hij een tijd heel depri is geweest. Dit vond ik niet leuk om te weten eigenlijk.

Ik vond het boek dus wel echt een plezier om te lezen, vooral door hoe het boek geschreven was.