Verwachtingen vooraf
Op mijn vorige school hadden we in het Nederlandslokaal een kleine boekenkast, hieruit heb ik tijdens de les het boek Het diner gepakt. Mijn leraar vertelde me dat het een boek was, dat op mijn literatuurlijst stond en het dus slim was als ik het boek zou lezen. Ik heb het boek mee naar huis genomen en gelezen.
Ik had al wel eerder van het boek gehoord, omdat mijn ouders hem ook hebben gelezen. Ik wist alleen dat het ging over een diner en dat het vooral bestond uit flashbacks, maar verder wist ik er niets over.
Ook van de schrijver, Herman Koch, had ik wel eens gehoord want mijn ouders hebben ook het boek Zomerhuis met zwembad van hem gelezen.
Korte samenvatting
Paul Lohman gaat samen met zijn vrouw Claire uit eten met zijn broer, Serge Lohman, en zijn vrouw Babette. Serge is een bekende politicus die op het punt staat de nieuwe minister-president te worden. In het restaurant zijn er allerlei dingen waaraan Paul zich ergert, hij verteld telkens eerst aan de lezer waarom hij er geërgerd van wordt of waar het hem aan doet denken en dan komt er een flash-back die te maken heeft met het onderwerp. Op deze manier kom je ook te weten dat Paul een paar uur voor het diner een filmpje heeft gevonden op zijn zoons mobiel. Wanneer het hoofdgerecht op tafel staat loopt Paul naar buiten om de telefoon van zijn zoon, die hij per ongeluk in zijn zak heeft gedaan, terug te geven. Paul verteld hoe hij heeft gezien dat zijn zoon, Michel, en neef, Rick, op Opsporing Verzocht zijn geweest en ze een zwerfster hebben mishandeld en daarna vermoord. Michel komt naar het restaurant om zijn mobiel te halen en verteld de rest van het verhaal aan Paul. Beau, de adoptiezoon van Serge en Babette en adoptiebroer van Rick, blijkt hen te chanteren met bewijsmateriaal van de jongens en de zwerfster. Hij wil 3000 euro hebben. Later tijdens het eten belt Claire meerdere keren met Michel om hem een alibi te geven. Dan komt het hoge woord eindelijk op tafel. Serge wil praten over de zoons. Hij verdedigt zijn zoon Rick, maar vooral uit eigenbelang; hij wordt immers binnenkort minister-president van Nederland! Serge besluit later die avond toch maar dat de waarheid belangrijker is. Hij wil een persconferentie om zich terug te trekken uit de verkiezingen. Paul, Claire en Babette willen dit niet en om Serge te stoppen, duwt Claire een gebroken wijnglas in Serges gezicht. Later blijkt Michel op de avond van het diner af te hebben gerekend met Beau, dit vertelt hij aan zijn vader.
Indrukwekkende gedeeltes
In hoofdstuk 9 (blz. 42) wordt het voorgerecht van Claire geserveerd. Ze heeft de in Sardijnse olie gemarineerde lamswezerik met rucola besteld.
“Wat in de eerste plaats opviel aan Claires bord was de onafzienbare leegte. Natuurlijk, ik weet ook wel dat in de betere restaurants kwaliteit boven kwantiteit wordt gesteld, maar er zijn leegtes en leegtes. Hier was de leegte, het gedeelte van het bord waar helemaal geen eten lag, duidelijk op de spits gedreven.
Het was alsof het lege bord je uitdaagde om er iets van te zeggen, om verhaal te halen in de open keuken. ‘Dat durf je toch niet!’ zei het bord en het lachte je uit in je gezicht.
Hierna gaat hij nog een bladzijde door over de pink van de gerant die te dicht bij zijn eten komt. Het opvallende is de hoeveelheid tijd hij neemt voor het beschrijven van dit soort irritaties. Hij is continu aan het verderdenken, hij maakt van ieder klein probleempje een enorm probleem. Het lijkt bijna alsof de tijd dan stilstaat, zodat hij de tijd heeft aan de lezer uit te lezen hoe hij zich voelt en wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Hij denkt na over dingen waar “normale” mensen niet snel over na zouden denken. Dit kan, denk ik, een goede eigenschap zijn want hij ziet veel details en denkt erover na. Het probleem is dat Paul dit bijna altijd negatief maakt.
In hoofdstuk 12 (blz. 59 t/m 66) beschrijft Paul een moment van een jaar geleden. Serge en Babette hebben een vakantiehuisje in Frankrijk, net als veel andere rijke Nederlanders. Paul is er een keer geweest, samen met zijn vrouw en zoon. Hij beschrijft hoe het er was en dat al die Nederlanders (waaronder dus Serge en Babette) allemaal “Frankrijk spelen”. Ze denken dat ze welkom zijn in Frankrijk en dat alle “gewone Franse burgers” hen heel aardig vinden terwijl dit totaal niet het geval is. De Fransen ergeren zich aan deze rijke Nederlanders, ze doen alleen aardig omdat ze aan de Nederlanders kunnen verdienen. Paul vertelt wat hij vindt dat die Fransen eigenlijk zouden moeten doen. Hij vindt dat de Fransen de Nederlanders moeten duidelijk maken dat ze weg moeten gaan, weer lekker terug naar Nederland. Hij vertelt er eventjes over (dat de Fransen de ruiten van de Nederlanders bijvoorbeeld moeten ingooien) en dan komt een ander deel van zijn flash-back maar daarna komt hij er weer op terug:
“Wanneer ruiten ingooien en brandstichting niet het gewenste resultaat opleverden, moest je de strijd naar een hoger plan tillen, dacht ik bij mezelf. Je zou zo’n Nederlands watje van huis kunnen weglokken met het voorwendsel dat je ergens een nóg goedkoper wijnboertje wist te zitten, om hem daarna ergens in een maïsveld af te tuigen – geen slap pak rammel, nee, iets stevigers, met honkbalknuppels en dorsvlegels.”
Ik vond dit een indrukwekkend stuk omdat hij in het begin van het boek een erg normaal persoon lijkt terwijl je er, naarmate je verderleest, langzamerhand achterkomt dat er eigenlijk iets mis met hem is. Hij is agressief en het bijna eng om over de haatgevoelens die hij heeft voor zijn broer te lezen. In dit stukje wordt ook ineens duidelijk dat hij vindt dat geweld iets is wat gebruikt mag worden. Het doet me heel erg denken aan het spreekwoord “het doel heiligt de middelen.”
Het boekverslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden