Het Diner
Herman Koch
Titelbeschrijving
De auteur is Herman Koch
De titel is Het Diner
Uitgeverij Anthos in Amsterdam
Het boek is in 2009 uitgegeven
Info over de schrijver
Herman Koch is op 5 september 1953 in Arnhem geboren.
Daarna is hij verhuisd met zijn ouders naar Amsterdam-Zuid.
Zijn middelbare school startte hij op het Montessori Lyceum. En hij werd daar wegens wangedrag verwijderd van de school. Hij is een bekend televisiemaker en acteur. Hij is getrouwd met de Spaanse Amalia en hij heeft een zoon Pablo.
Hij heeft onder andere de boeken Het diner, Zomerhuis met een zwembad, Geachte heer M en nog veel meer boeken geschreven.

In totaal heeft de heer Koch 17 boeken geschreven. Hieronder staan ze allemaal.
De meeste genres die hij in zijn boeken gebruikt is Roman.
• 1985 - De voorbijganger, verhalen
• 1989 - Red ons, Maria Montanelli, roman
• 1991 - Hansaplast voor een opstandige, de beste verhalen van Menno      Voorhof
• 1996 - Eindelijk oorlog, roman
• 1998 - Geen agenda, verhalen
• 1999 - Het evangelie volgens Jodocus, columns
• 2000 - Eten met Emma, roman
• 2001 - Schrijven & drinken, verzamelde verhalen
• 2001 - Dingetje, columns
• 2003 - Alle verhalen, verhalen
• 2003 - Odessa Star, roman
   2005 - Denken aan Bruce Kennedy, roman
• 2009 - Het diner, roman
• 2010 - De ideale schoonzoon, columns
• 2011 - Zomerhuis met zwembad, roman
• 2012 - Korte geschiedenis van het bedrog, de verhalen, verzamelde verhalen
   2014 - Geachte heer M., roman

blz.3
Samenvatting
 Paul Lohman is getrouwd met Claire ze hebben een zoon, Michel. Wanneer Serge, Paul ‘s broer misschien de nieuwe minister president wordt.
Nodigt hij Paul en Claire uit voor een diner, heeft Paul heeft er weinig zin in. Het liefst blijft hij samen met Claire de rest van de avond indrinken in het café, maar uiteindelijk gaan ze. Hoewel het een gewoon avondje uit lijkt, heeft het een redelijke donkere sfeer. Tussen het diner door vertelt Paul steeds iets over zijn eigen leven wat te maken heeft met het gespreksonderwerp op dat moment. Michel en zijn neef, Rick (de zoon van Serge en Babette)  hebben namelijk iets verschrikkelijks gedaan. Na het einde van een schoolfeest wilde het tweetal namelijk even wat geld gaan pinnen, maar in het pinhokje lag een zwerfster te slapen. Na een ontstane ruzie met de zwerfster gooien Michel en Rick allerlei spullen naar de vrouw toe, met uiteindelijk een jerrycan. Een lege jerrycan, die vlam weet te vatten. De jerrycan ontploft in het pin hokje en de vrouw is op slag dood. Een paar avonden later zijn de beelden van de beveiligingscamera te zien bij het programma Opsporing Verzocht en bij het kijken herkent Paul de jongens. Hij weet niet of Claire ze ook herkent, maar het lijkt er niet op. Hij kijkt de beelden terug op Uitzending Gemist.
Wanneer hij op internet het programma terugkijkt en het laatste stuk van het programma opnieuw bekijkt, voor dat de beelden worden stopgezet, ziet hij iets wat lijkt op een witte sneaker. Voor meer informatie  gaat hij naar YouTube. Wanneer hij daar rondzoekt vindt hij een paar extra Beelden gemaakt met een mobiele telefoon. Michel en Rick hadden samen het idee om Happy Slapping-video's te maken (Paul kwam al eerder op Michel mobiel een video tegen waarin een dronken man werd geslagen door Rick, aangemoedigd door Michel), en nu blijkt dat Michel en Rick nog even terug zijn gegaan naar het pinhokje om beelden te maken. Later blijkt dat Beau, ook wel bekend als Faso (de geadopteerde zoon van Serge en Babette) de beelden in handen heeft en er Michel en Rick mee chanteert, want hij wil een scooter kopen. Als ze niet betalen, zet hij álles op YouTube. Wat er dus al te zien was, is lang niet alles, maar dat is dus alleen nog maar een preview! Op de nacht van het diner verdwijnt Beau op mysterieuze wijze en het gezin van Paul leeft hun leven ‘gewoon’ verder. Het gezin van Paul weet hier meer van maar zegt niks.
Claire heeft Serge verwond zodat hij zich de volgende dag niet kon terug trekken uit de persconferentie       blz.4
Literatuurkenmerken
Het genre van het boek is roman en psychische drama. De titel past goed bij het verhaal want Serge Babette Paul en Claire hebben een gewoon diner in een heel chique restaurant.
Eerst hebben ze het over het dagelijks leven daarna komt het bij het punt waarom iedereen bij elkaar is geroepen het gaat over hun zonen Rick en Michel die een zwerfster per ongeluk hebben vermoord.
En dat de geadopteerde zoon (Beau) van Serge en Babette de jongens daar mee chanteert. Mottoverklaring:
 

Het motto is afkomstig uit het filmscript van “Reservoir Dogs” (1992) van de regisseur Quentin Tarantino. Het is een dialoog tussen twee personages:
Nice Guy Eddy : “C’mon throw it in a buck”
Mr.Pink :”Uh-huh. I don’t tip”
Nice guy Eddy: “Whatdaya mean, you don’t tip?
Mr. Pink: I don’t believe in it. “
Motieven
Liefde, logaliteit
Motieven: Ouder-kind / Familierelaties en –verzwegen familiegeheimen
Erfelijkheid
Eigenbelang
Ouder-kindrelatie. Beide echtparen houden van hun kinderen en komen voor hen op als ze in de problemen zijn gekomen. Claire heeft een wel zeer hechte band met Michel, Paul hecht zeer aan het ideaal van het gelukkige gezin. Rick heeft het moeilijk met een vader die beroemd is   blz.5
-Familierelaties en -geheimen. De verhouding tussen de twee broers is niet zo goed, die tussen de twee schoonzussen wel. Er wordt nogal wat voor elkaar verzwegen. Zo verzwijgen Claire en Paul voor elkaar wat ze weten over de betrokkenheid van hun zoon bij de dood van de zwerfster, en voor
- Babette en Serge wat ze weten over de verdwijning van hun geadopteerde zoon Beau.

 
- Erfelijkheid. Paul heeft een genetische afwijking waardoor hij zeer agressief kan worden en vraagt zich af of Michel die ook heeft. Als dat zo is, kan dit mede Michels driftige, stoere gedrag en zijn betrokkenheid bij de dood van de zwerfster verklaren. Vertelperspectief
Het verhaal staat geschreven in het ik-perspectief want je bekijkt het verhaal uit de ogen van de verteller Paul, en ziet ook zijn gedachten en niet die van iemand anders.
Het verhaal wordt verteld in de onvoltooid verledentijd
Tijd & Ruimte
Het verhaal speelt zich af in de tijd dat het is uitgegeven dus rond 2009.
En heeft flashbacks. Af en toe in het verhaal ga je terug in de tijd tot maximaal 15 jaar.
De Flashbacks gaan over incidenten die gebeurt zijn met zijn zoon, zijn verleden als geschiedenis leraar en de ziekte van zijn vrouw.
Ze zijn veel bij Paul thuis of hebben het over het huis van Serge in Frankrijk, het hotel in Duitsland, de school waar Paul heeft gewerkt, de school waar Michel op zit, het chique restaurant en het pinhokje van de zwerfster.
blz.6
Hoofdpersonen
De hoofdpersonen zijn: Paul Lohman:
Hij is de hoofdpersoon van het verhaal. Je ziet alles wat er gebeurt door zijn ogen.

Paul heeft lichte agressie problemen maar hij heeft alles voor zijn gezin over en hij houdt heel veel van ze.
Hij beschermt zijn kind heel erg en dat gaat soms ten koste van mensen In het boek staat dat hij een ziekte heeft maar Paul laat niet los welke ziekte het is; hij is erg mysterieus hierover.
Hij is geschiedenisleraar geweest en door uitbarstingen in de klas is hij op non-actief gesteld en moest hij naar de schoolpsycholoog.
Paul is een round character, in het verhaal leer je hem steeds beter  kennen. Je krijgt meer over hem te weten en over wat er met hem aan de hand is. Claire Lohman: Zij is de vrouw van Paul en de moeder van Michel.
Claire heeft de broek aan in huis. Hoe zij het wil wordt het gedaan.
Ze heeft alles voor een goede toekomst voor haar zoon over en ze doet alles voor haar zoon, ook al zou ze er andere mensen pijn mee doen.
Zij wist dezelfde avond nog dat de jongens een zwerfster hadden vermoord en ze heeft het verzwegen voor haar man. Hij wist het pas op de avond zelf.
Claire doet vaak achterbaks en dingen stiekem achter de rug om van Paul.
Zoals toen zij in het ziekenhuis lag heeft ze gevraagd of Babette en Serge Michel mee wouden nemen naar hun huis en weg halen bij Paul zonder het te overleggen.
Ze heeft een vruchtwatertest laten doen toen ze zwanger was en ze wist het geslacht van haar zoon dus al en heeft dit nooit aan Paul verteld.
Ze is een round character. In het verhaal leer je haar beter kennen.   blz.7
Michel Lohman: Hij is de zoon van Paul en  Claire.

Hij is 15 jaar en is bijna 16. Hij heeft lang zwart sluik haar.
Michel heeft een goede band met zijn neef Rick en doet al van kinds af aan bijna alles met hem. Hij gaat ook wel veel om met Beau.
Hij houdt heel erg veel van zijn ouders
Hij heeft altijd een zwarte muts met een koptelefoon op.
En heeft een hele goede moeder-zoon relatie met Claire.
Veder is hij een normale jongen die niet rookt of drinkt. Hij houdt van sporten.
Rick heeft veel van zijn vader geërfd, waaronder zijn agressiviteit. Serge Lohman: Hij is de ouder de broer van Paul.
Hij heeft 3 kinderen: 2 jongens Rick en Beau en nog een dochter Valerie.(Valerie komt niet veel in het boek voor)
En hij heeft samen met zijn vrouw Babette een huis in Dordogne (Frankrijk)
Serge is een politicus en hij is tevens presidentskandidaat.
 Serge houdt van lekker eten en lekkere wijn maar het is meer zijn imago die dat lekker vindt.
Over Serge zelf leer je niet veel Je ziet alleen hoe Paul tegen zijn broer aankijkt.
Serge neemt het altijd op voor Beau en hij vindt dat de mensen racistisch doen. Hij zegt met al het kattenkwaad  wat Beau doet dat Beau dat nooit zou doen en kijkt daar vaak zijn zoon Rick op aan. Babette Lohman: Zij de vrouw van Serge; ze zijn al 18 jaar samen.

Ze hebben 3 kinderen: Rick ,16 jaar de geadopteerde zoon Beau en een dochter Valerie van 13 jaar die licht autistisch is. (Valerie komt niet echt veel in het boek voor)
Zij staat in alles wat Serge doet de volledige 100% achter hem en volgt hem met alles   blz.8
Rick Lohman: Hij is de zoon van Babette en Serge.
Hij doet alles wat Michel hem vraagt.
Rick is een beetje een verkeerde jongen en hij komt in het boek weinig voor. Je leert niet veel over hem kennen.
Hij is rond de leeftijd van Michel, dus hij is ook rond de 15, 16 jaar. Beau Lohman: De geadopteerde zoon van Babette en Serge.
Hij is geadopteerd uit Burkina Faso.
En wordt door zijn broer Rick en neef Michel Vaso genoemd.
Je leert over hem niet veel. Je weet ook niet of hij trekjes heeft uit de familie, want je kent zijn biologische ouders niet.
Het is een achterbakse jongen die chanteren niet uit de weg gaat. Dit is wat hij bij Rick en Michel doet.
Hij wil geld van ze zodat hij een Vespa kan kopen.
Bij het incident was hij niet medeplichtig en hij deed er ook niet aan mee, maar hij is wel aan de beelden gekomen.
Beau is niet echt een hoofdpersoon, maar meer een bijpersoon.   Beginsituatie en Slot

Het Diner kan worden opgedeeld in 5 delen. Deel 1: het Aperitief, Paul en Claire worden door Serge en Babette uitgenodigd om in een chic restaurant te gaan dineren. Paul en Claire hebben er niet zo veel zin in. Paul en Claire zijn te vroeg voor de afspraak en gaan in een café in de buurt drinken. Deel 2: Het voorgerecht, De aanleiding voor het etentje is dat de echtparen het nodige te bespreken hebben over hun zonen, maar dit blijft ongenoemd. Deel 3 : Het hoofdgerecht, Babette en Claire zijn bij het hoofdgerecht nog niet terug. Paul gaat kijken waar ze gebleven zijn, eerst gaat hij naar het toilet en blijft daar even wachten. Hij besluit naar buiten te gaan om te kijken of ze misschien op het parkeerplaats staan, hij ziet niemand maar word opeens gebeld dan ziet hij dat hij Michel’s mobiel heeft meegenomen. Het is Michel die hem belt met de huistelefoon. Hij zegt dat hij zijn mobiel snel nodig heeft en dus meteen langs komt. Deel 4: Het nagerecht, Serge kondigt aan waarom hij wilde praten met Paul en Claire. Hij merkt dat Rick er erg onder lijd. Onzeker over de toekomst van zijn zoon wil Serge de volgende dag zich terugtrekken als lijststrekker voor de komende verkiezingen. Claire, Babette en Paul vinden het een slecht idee en protesteren hevig. Deel 5: Het Digestief, Serge vertrekt met Babette naar het café waar hij de volgende dag zijn persconferentie zal geven. Paul en Claire bleven nog in het restaurant, zij praten over de daden van Michel en Rick. Het word Paul duidelijk gemaakt om af te rekenen met Beau, die hen chanteert.   blz.9
Persoonlijke mening
Persoonlijk  vind ik het verhaal niet herkenbaar. Ik had er zelf nog nooit over gehoord.
De hoofdpersonen zijn boeiend. Alleen in het begin van het boek begreep ik er helemaal niks van en snapte ik ook niet door wiens ogen ik keek en toen werd het met de flashbacks nog erger, totdat ik rond bladzijde 200 kwam. Vanaf toen werd alles veel duidelijker.
Het taalgebruik vind ik soms nog wel moeilijk en dat begrijp ik niet helemaal.
Het verhaal is niet heel erg vlot geschreven. Het zijn 300 pagina’s over zo’n 2 dagen en een paar flashbacks.
Als je verder leest wordt het boek steeds spannender.
Het is jammer dat het boek een open soort einde geeft, want ik was wel heel erg benieuwd wat er met Beau is gebeurdt.
blz.11
Recensie
Twee broers en hun echtgenotes treffen elkaar in een chique restaurant voor een diner om een gezamenlijk probleem te bespreken. Paul, een gewezen geschiedenisdocent, ergert zich aan de gespeelde nonchalance waarmee zijn broer Serge het restaurant betreedt. Iedereen herkent Serge, de gedoodverfde winnaar van de aankomende verkiezingen, maar ze doen beleefd alsof ze hem niet hebben opgemerkt en gaan gewoon door met eten. Als Serge en zijn vrouw Babette tussen de tafeltjes door op Paul en zijn vrouw Claire afkomen, gaat er ‘hooguit een nauwelijks waarneembare rimpeling door het restaurant: een plotseling opstekend briesje over het eerst nog gladde wateroppervlak van een vijver, een windvlaag door een maïsveld, meer niet.’
Tussen aperitief en digestief ontspint zich het dilemma dat aan de ouderparen voorligt. Wat doe je als je ontdekt dat je kind een misdrijf heeft gepleegd? Niet lang geleden herkende Paul zijn zoon Michel en zijn neef, de zoon van Serge en Babette op camerabeelden die vertoond werden in het programma ‘Opsporing Verzocht’. De jongens hebben hun misdrijf ook zelf gefilmd met een mobieltje. Het filmpje staat nu op Youtube. Er is dus voldoende bewijsmateriaal, maar tot nu toe hebben alleen de ouders van beide jongens de daders herkend. Steeds klemmender dringt zich de vraag op: wat gaan ze doen? Wat zou je zelf doen? Geef je je eigen kind aan, of wacht je tot het overwaait? Koch vindt in zijn beschrijvingen een uitstekende balans tussen identificatie en afschuw. De hoofdpersonen zijn zo levensecht en herkenbaar, dat je niet verbaasd zou zijn als je ze op straat zou tegenkomen. Je zou ze waarschijnlijk gewoon voorbij lopen, zo gewoon zijn ze. Het diner is het eerste boek in lange tijd dat ik maar met grote moeite weg kon leggen. Het heeft veel thrillerachtige kwaliteiten, maar is daarnaast bijzonder goed en scherp geschreven en het raakt een aantal interessante thema’s. Paul sleept je mee in zijn leef- en denkwereld en zorgt ervoor dat je je sterk met hem identificeert, ook al zijn zijn acties niet altijd even sympathiek. Zijn cynisme wekt zeker in het begin van het verhaal sympathie, omdat het zich dan hoofdzakelijk richt tegen het pretentieuze karakter van het restaurant dat Serge voor het diner heeft uitgezocht.

‘“De lamszwezerik is gemarineerd in Sardijnse olie met rucola,” zei de gerant die ondertussen bij Claires bord was aangeland en met zijn pink twee minuscule stukjes vlees aanwees. “De zontomaatjes komen uit Bulgarije.”
Wat in de eerste plaats opviel aan Claires bord was de onafzienbare leegte. Natuurlijk, ik weet ook wel dat in de betere restaurants kwaliteit boven kwantiteit wordt gesteld, maar er zijn leegtes en leegtes. Hier was de leegte, het gedeelte van het bord waar helemaal geen eten lag, duidelijk op de spits gedreven.
Het was alsof het lege bord je uitdaagde om er iets van te zeggen, om verhaal te gaan halen in de open keuken. ”Dat durf je toch niet!” zei het bord en het lachte je uit in je gezicht.’
Geen wonder dat het zo goed verkoopt: Herman Koch toont zich met het boek een schrijver die in staat is om op een kunstige manier spanning op te bouwen. De informatie is goed gedoseerd, zodat je aan het boek gekluisterd blijft zodra je het hebt opgepakt. Het thema is origineel, indringend, actueel en dichtbij. Tegelijkertijd staat wat er gebeurt ver genoeg van je af om er met opengesperde ogen naar te blijven staren. Van wat de hoofdpersonen doen draait je maag zich soms om, maar je kijkt er niet van weg. Sterker nog: je gaat er nog eens beter voor zitten en leest gespannen verder. Het is de magie van het kwaad waar Koch mee speelt: wat je ziet is akelig, maar tegelijk fascinerend in zijn banaliteit en verwoestende kracht. Herman Koch levert met Het diner zijn meesterstuk. Een boek waar je vooral niet te veel over moet vertellen, maar dat iedereen gewoon moet lezen.
  Bronnenlijst:
http://www.boekentaal.info/?page_id=260
http://recensieweb.nl/recensie/de-magie-van-het-kwaad/ https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_Koch
http://www.scholieren.com/boekverslag/69529
http://www.scholieren.com/boekverslag/68553