Het boek Job door Lydia Rood

Samenvatting Het boek Job
Lydia schreef dit boek over haar autistische broer Job. Het begon als een artikel in de krant, maar omdat ze zich meer en meer vragen over haar broer begon te stellen, besloot ze om er een boek over te schrijven. Lydia schrijft het boek aan de hand van vele interviews. Ze sprak met Jobs moeder, vader, broers, zussen hupverleners (van vroeger in nu) en een oudere vriendin van Job. Het boek is zeer persoonlijk, het is geen “handleiding” waarin staat hoe een autist leeft, maar een samenvatting van de ervaringen en gevoelens van Job, zijn ouders en zijn broers en zussen. Vooral zijn moeder vertelt zonder te verbergen, ze laat haar echte gevoelens zien en vertelt over gevaarlijke en ook vaak over situaties waar ze zich voor schaamt. Maar ook over haar eigen daden die soms zelfs gruwelijk waren, bijvoorbeeld dat Job als straf in de garage moest gaan staan. Ze vond het wel erg maar ze moest hem wel straffen en eigenlijk was het soms wel een opluchting om eens heel eventjes niet op hem te hoeven letten. Lydia Rood zocht naar de gevoelens van haar broer, want dat was voor haar onbekend terrein: Job weet niet hoe hij zijn gevoelens moet uiten. Gevoelens van een ander zijn ook niet te volgen voor hem. Hij heeft geleerd dat als je bijvoorbeeld iemand pijn doet, dat deze dan verdrietig is, hij heeft geleerd de link te leggen tussen situaties en gevoelens. Job zijn vader en moeder vertellen over de verschillende instellingen en opvangtehuizen waar Job heeft gezeten. Niet alleen de leuke dingen, maar ook over het reilen en zeilen en de huizen bijvoorbeeld over de straffen die hij kreeg. Honderd keer opdrukken en ’s nachts een rondje in de tuin lopen en vervolgens nat gespoten worden met de brandweerslang, dat herhaalde ze dan een keer of vier. Maar dat was niet het enige wat zich voor deed. Hulpverlener die bij de ouders kwamen klagen als hij weer eens niet handelbaar was, en dat was juist hetgene waarvoor hij daar zat. Het was zelfs zo dat sommige psychologen een standaard praatje hielden en dan doodleuk zeiden dat Jobs ouders Job niet goed opvoeden. Vervolgens zeiden ze dit mag hij niet meer en dat mag hij niet meer. Ze pakte zelfs zijn leuke dingen af. Het heen en weer getrek van tehuis naar tehuis en van instelling naar instelling en dan toch maar weer naar huis, waar het dan achteraf ook niet ging was ook een groot probleem. Ook vertelde ze dat Job elke keer weer huilde als hij van thuis moest vertrekken naar het instituut. Job vertelde sommige verhalen op aan dringen van Lydia zelf ook, maar zonder te zeggen dat hij dit erg vond. Hij vertelt over zijn mentorren, over vriendschap, liefde, tederheid. Het enige probleem is dat Job niet weet dat wat hij voelt liefde, vreugde of tederheid is. Ook vertelde hij dat er zoveel mensen zijn die hem niet begrijpen en dat hij dat vervelend vindt. Wat Job het liefste deed was werken en in het workhome zijn, dat is de plek waar hij nu woont. (tenminste in de tijd van het boek) Lydia schrijft bij elk interview, elke gebeurtenis, hoe zij zich voelt, of voelde toen het gebeurde. Ze schrijft wat het voor haar is en was om met een autist samen te leven: “Omgaan met een autist is een lange wandeling in een doolhof waarvan het hart is dichtgemetseld. Je loopt rondje na rondje en als je denkt dat je er bijna bent, sta je weer voor een blinde muur.” In het laatste hoofdstuk wordt Job geconfronteerd met de interviews van zijn ouders, broers en zussen een oudere vriendin en sommige hulpverleners. Hij vindt sommige dingen wel schokkend, maar hij begrijpt het want hij weet hoe moeilijk hij kan zijn, hij is wel teleurgesteld. Het hele boek is een portret van hem, gemaakt om erachter te komen hoe het voelt om er niet bij te horen. Tot haar verbazing merkt Lydia dat hij er wel bij hoort. “Maar ik vind het niet erg er bij te horen!”