Het behouden huis door W.F. Hermans. De ik in het verhaal was een Nederlandse spion, maar van zijn spioneerwerk is eigenlijk bar weinig terechtgekomen. Dit was vanwege zijn gevangenschap door Duitsers. (Dit moet volgens mij duidelijk maken, dat hij een geallieerde is.) Hij is daaruit ontsnapt, maar is wederom tot 2 keer gevangen genomen en weer ontsnapt. Dan komt hij terecht bij een groep Italiaanse verzetstrijders. Waarschijnlijk moet hij kijken of er nog vallen staan en hij komt telkens dieper in een stadje. Op een bepaald moment komt hij bij een huis. Deze is wonderbaarlijk in een perfecte staat. Het is een hele tijd geleden dat hij in een echt woonhuis is geweest. Hij doorzoekt het huis en merkt op dat er nergens stof ligt, maar er is niemand aanwezig. Hij neemt er goed van in het huis, welke trouwens nogal luxe is, en daarna valt hij in slaap. Dan belt een Duitse kolonel hem uit zijn slaap en zegt hem dat zij het stadje heroverd hebben en dat hij samen met zijn officieren zijn intrek in het huis neemt. Het huis is niet van de ik-figuur, dus doet hij zich voor als de zoon van de werkelijke eigenaars. De kolonel en zijn officieren krijgen met uitzondering van de badkamer, de grote slaapkamer, de bibliotheek en de afgesloten kamer alles tot hun beschikking gesteld. De afgesloten kamer kan hij niet in, maar hij wil deze en de bibliotheek verkennen. In de bibliotheek staat het vol met vreemdtalige boeken en waarvan enkelen in het Duits die over vissen handelen. Hij vindt dit niks en zet geen voet meer in de kamer. Dan dient zich een man aan en zegt dat hij de eigenaar van het huis is. De vrouw van deze man is ook mee. Nu wordt de ik-figuur bedreigd in zijn geriefelijk bestaan en lijkt de dood van de man en de vrouw de enige oplossing. De man en de vrouw doodt hij dus. Diezelfde avond ontdekt hij in de afgesloten kamer, die nu open is, een stokoude, totaal dove man. De man praat aldoor over zijn vissen en wil hen ten koste van alles redden. Hij sluit de grijsaard op, want anders zou deze misschien wel tegen hem kunnen getuigen. De Russen en de verzetstrijders veroveren opnieuw het stadje. Dan trekt de ik-figuur zijn kloffie weer aan en neemt de kolonel gevangen. De grijsaard brengt hij wat brood en koffie en meldt hem dat de geallieerden het nu voor het zeggen hebben, dus dat de oude man geen goed woord meer over Duitsland mag zeggen of hij kan gedood worden. Als de ik-figuur na een tijdje weer terug bij het huis komt, hebben een aantal verzetstrijder hun intrek daarin genomen. Daarmee hebben ze tevens het huis aardig overhoop gehaald. Door de vernielingen is de orde en de luxe vervaagt. In de tuin hangt de oude man vermoord met stinkende tropische vissen in zijn mond gepropt. Ook de kolonel is opgehangen. De ik-figuur sluit zich bij de bende aan en wordt geaccepteerd als hij een handgranaat in het huis tot ontploffing brengt. Hij wordt alleen geaccepteerd als vernieler. Deze acceptatie komt tot uiting door zijn gevoel om nog erg populair te worden. De bende vindt de vernieling namelijk prachtig. Hij kijkt nog eenmaal naar het huis en het komt hem voor dat hij met die orde en luxe alleen maar komedie heeft gespeeld en dat dit weer het echte leven is. Het behouden huis door W.F. Hermans. De hoofdpersoon: De hoofdpersoon in dit boek heeft geen naam. Je wordt gelijk in zijn belevingswereld gestort. Je weet absoluut niet hoe hij in de situatie waarin hij nu zit gekomen is. Hij heeft bijna geen menselijke contacten meer. Hiermee wil ik wijzen op het feit dat hij geen vrienden heeft of dergelijke. De hoofdpersoon is een Nederlander die midden in de oorlog zit. Hermans schreef alleen als hij pessimistisch was; van vrolijkheid is in dit boek dan ook weinig te merken. Het bestaan van de hoofdpersoon is bij Hermans vaak onzinnig, wat hier volgens mij ook het geval is. Ook zijn zijn gedachten en daden slechts toevalligheden. Als de hoofdpersoon nooit in de oorlog zou zijn geweest, wat in principe een toevalligheid is, zou hij ook nooit op de manier dat hij nu denkt gaan denken. Ook het feit dat juist hij er op wordt uitgestuurd en hij zo bij het behouden huis terechtkomt berust op een toevalligheid. Deze toevalligheden dragen zeer bij tot het karakter dat hij zich nu verworven heeft. Deze omstandigheden bepalen of hij deugdelijk of ondeugdelijk leeft. Bij de hoofdpersoon van dit boek is het het geval dat hij ondeugdelijk gaat leven. Dit blijkt uit zijn liegen tegen de Duitse kolonel, maar nog veel meer uit het doodschieten van de man en de vrouw die beweren de werkelijke eigenaars van het huis te zijn. Trouwens ook dit handelen berust op een toevalligheid. Als de werkelijke bewoners nooit waren teruggekeerd was hij nooit in paniek geweest en had hij hen nooit doodgeschoten. Ook doet hij zich tegen over de kolonel voor als iemand anders, namelijk als de zoon des huizes. Ook ziet hij zichzelf hier als een beschaaft iemand. Dit zou zijn redding betekenen, maar toch blijft hij aan de verkeerde kant. Hij is wat hij is (geworden), een barbaar. Deze wereld waar hij dus in leeft is dus niets anders dan chaos. Iets waar niets over te zeggen valt. Hij heeft geen doel en alles gebeurt zuiver willekeurig. Hij is bovendien niet imponerend en stelt kleine daden. Ook hecht hij weinig waarde aan mensenlevens. Dit doen de andere figuren die in dezelfde situatie in dit boek zitten ook niet. Wat ik vooral erg grof vond was het doodschieten zonder berouw van de werkelijke eigenaars en iets wat de hoofdpersoon niet deed; het ophangen van de oude man met zijn vissen in zijn mond en de opgehangen kolonel. Meedogenloos worden deze dingen gedaan. Alles is trouwens meedogenloos in dit boek. Het wordt zo beschreven dat alles zeer normaal schijnt.