Adriaan Jaeggi – Held van Beroep
Ik zag het boek staan, en de titel sprak me aan. De titel ‘Held van Beroep’ vind ik namelijk apart. Als de titel zou zijn ‘Het levensverhaal van Sam’, zou het boek me niet aangesproken hebben. Er moest namelijk wel iets aan die titel hangen, een achterliggende gedachte, iets waar het hele boek over zou gaan waar je pas op de laatste bladzijde achter zou komen. Ja, dat ging allemaal door mij heen toen ik het boek ‘Held van Beroep’ van Adriaan Jaeggi in het boekenrek zag staan. Ik had eigenlijk al het boek ‘Soms mis je me nooit’ gekozen, waarvan achteraf bleek dat ik het niet mocht lezen voor dit leesverslag. Het boek dat ik voor de zekerheid maar had meegenomen, (voor het geval dat ‘Soms mis je me nooit’ me na een paar bladzijden al zou tegenvallen of zoals gebeurde ik het niet mocht lezen), is dus ‘Held van Beroep’. Ik verwachtte dat het een leuk boek zou worden. Ik had de eerste bladzijde al gelezen, en dat zat wel goed. De eerste bladzijde is net zoals de rest van het boek gevuld met ‘onzin’. Het boek bestaat uit gedachtegangen van de hoofdrolspeler Sam, die eigenlijk niet eens zo heel interessant zijn. Hij bekijkt alles wat om zich heen gebeurt heel ironisch, wat het boek grappig / apart maakt. Het boek boeide me wel, het mocht dan wel ‘nergens’ over gaan, maar het bleef interessant door de vele (onnuttige) details. Zo leek bijvoorbeeld een spelletje Monopoly heel spannend en interessant, vanuit het oogpunt van Sam. Opvallende Passages: > “Ik heb een raar dubbel gevoel, of eigenlijk een driedubbel gevoel: opluchting, moeheid, een soort uitgelatenheid door de wind die de ziekenhuislucht van ons afblaast, maar ook ongerustheid om mijn moeder en spijt dat we haar niet even dag hebben kunnen zeggen. Ik voel ook gegrinnik dat ik nauwelijks binnen weet te houden, om die idiote dokter in die film. Dat is een zesdubbel gevoel, inderdaad. Bedankt dat je zo goed oplet.” (blz. 59-60) Dit vind ik één van de leukste passages. Het is een leuke, grappige gedachtegang. Ik heb er verder niks aan toe te voegen, ik vind het gewoon leuk. Ik vind trouwens ‘gedag’ in plaats van ‘dag’, (bij de zin ‘dag hebben kunnen zeggen’) beter staan. > “Als je op het startblok gaat staan kijk je in een diepblauwe, visloze, octopusloze, bewegingloze kuip water.” (blz 64) Het ‘diepblauwe’ is realistisch, zoiets zou je kunnen denken als je het over een bad hebt, ‘visloze’ zou je eigenlijk ook al vanuit moeten gaan, ‘octopusloze’ doet er nog een schepje bovenop.. in principe zou je er niet eens over nadenken of er wel of geen octopussen in het bad zitten, je gaat er vanuit van niet. Daarop volgt ‘bewegingloze’, wat wel weer een realistisch denkbeeld is. > “Dat zeehonden en dolfijnen en orka’s zo populair zijn geeft aan hoe slim de meeste mensen ongeveer zijn. Omdat zeehonden huilerige kinderogen hebben, orka’s er ook lief uitzien (…) en dolfijnen altijd zo’n wezenloze grijns om hun bek hebben. Ze lachen helemaal niet, het is gewoon de vorm van hun bek. Iedereen weet dat maar iedereen houdt vol dat dolfijnen hele vrolijke vissen zijn. Ik denk dat ze zo grijnzen omdat niemand doorheeft wat ze onder water uitspoken. Groepsverkrachtingen. Orgieën met inktvissen.” (blz 98) Ik vond dit stukje zo grappig. Sam heeft over veel dingen een aparte mening. Ik denk dat de schrijver ook veel dingen van zichzelf erin verwerkt heeft. Dat hij hier ook eens over nagedacht heeft, of zo. Maar, ik vond het een erg grappig stukje. Sam kijkt vaak op een ironische / cynische manier naar dingen. Net zoals dit.
De personen in het boek:
Sam Fittipaldi:
De hoofdrolspeler van dit boek. Het is echt typisch ‘het jonge broertje’ in de familie. Degene die het jongst en minst intelligent lijkt, maar toch vanaf een afstandje de hele familie kan bekijken alsof hij er niet bij hoort. Volgens mij is het ook een vreemde jongen, door zijn vreemde gedachtes over verschillende dingen. Sam houdt, net zoals zijn moeder, erg van zwemmen.
Patrick Fittipaldi:
De vader van Sam. Zijn enige grote liefde was de moeder van Sam. Als de moeder van Sam overlijdt stort hij in elkaar en gaat meer drinken en roken van verdriet.
Moeder van Sam:
In het begin blijkt al dat er iets ‘mis’ is met Sam’s moeder. In het midden van het boek overlijdt ze, terwijl Sam bij Dixie logeert. Ik denk dat ze is overleden aan kanker. Ze had waarschijnlijk al eerder een borstoperatie gehad, dat bleek toen de vader van Sam vertelde over dat ze naar het strand gingen en de moeder van Sam het erg vond dat zij de enige vrouw was met maar een borst. Over haar persoonlijkheid wordt weinig verteld, ze laat wel een beeld achter van een lieve moeder, voor wie het gezin erg belangrijk was.
Dixie:
Zij is de secretaresse van de vader van Sam. Als Sam per ongeluk hoort dat er iets mis is met z’n moeder en z’n vader en zussen hoort besluiten dat ze het hem niet moeten vertellen, loopt hij weg. Sam woont een tijdje bij Dixie, waar hij ook Do leert kennen, die daar ook ‘onderduikt’. Sam gaat terug naar huis als hij te horen krijgt dat moeder is overleden.
Do:
Sam leert Do bij Dixie kennen. Do is een meisje met heel veel sproeten en lange, dunne benen en armen. Sam vindt Do best wel leuk, terwijl ze wel een aantal jaar
ouder is. Later komt Sam Do weer tegen als hij weer weggelopen is en in het leegstaande huis van zijn overleden oma logeert. Do blijkt Dominique te heten, en haar ouders blijken oude vrienden van Sam’s oma te zijn. Do en Sam blijven een tijdje in het huis van Sam’s overleden oma wonen. De zussen van Sam: Molly is oudste zus van Sam, na haar school leeft ze een saai leven op har kamer, tussen de klokhuizen en de zakdoeken. Nadine is de middelste zus van Sam, ze loopt vaak weg en gaat dan naar Amsterdam. Ze heeft een fobie voor brekende nagels, haar op plekken waar het niet hoort te zitten en mannen met een (beginnende) kalende plek op hun hoofd. Teddy is de jongste zus van Sam, met haar was Sam om zoek naar ‘het
oneindige zwembad’. Eigenlijk heet ze Theodora, maar dat mag Sam tegen
niemand vertellen, hij dreigt er soms mee. Ook speelt hij vaak ‘Monopoly’ met
haar. Leeservaringen van critici. > ‘HELD VAN BEROEP is precies goed. Het verhaal is van edelmetaal en de loon is licht en transparant, helder als water in een zomers zwembad.’ Dagblad de Limburger > ‘HELD VAN BEROEP is een mooie, ontroerende roman, die volledig drijft op een overtuigende 15-jarige hoofdpersoon. (…) De toon van Adriaan Jaeggi is aangenaam zuiver. de Volkskrant > ‘Een verademend zorgvuldige stijl’ Vrij Nederland > ‘Jaeggi balanceert op de rand van de symboliek en ook van het sentiment’ NRC Handelsblad > ‘een roman van aangename lichtheid’ Elsevier > ‘Jaeggi mixt lach en traan op deskundige wijze’ HP / De Tijd
Ik ben het helemaal eens met deze leeservaringen. Ik vind ‘Held van Beroep’ makkelijk om te lezen en erg apart. Ik ben het vooral eens met wat NRC Handelsblad over het boek heeft geschreven. Ik kan het eigenlijk niet duidelijker / mooier omschrijven.
Samenvatting:
Ik kon geen samenvatting vinden, dus heb ik zelf een kleine samenvatting gemaakt.
Het boek gaat over een 15 jarige jongen, Sam Fittipaldi genaamd. De familie Fittipaldi is een half-italiaanse familie waarin het sterftecijfer erg hoog ligt. De familie, die bestaat uit vader Patrick, een moeder, drie zussen Molly, Teddy en Nadine en de jongste zoon Sam, gaan dus ook vaak naar verschillende begrafenissen en crematies, van familieleden waarvan ze meestal alleen de naam weten. In het begin van het boek blijkt dat de moeder van Sam ziek is, en uiteindelijk sterft zij ook.
Vlak na zijn moeders dood loopt Sam weg van huis, omdat hij niet tevreden is met de veranderde thuissituatie. Zijn familie durft namelijk hun verdriet niet te laten zien, en proberen het weg te drukken. Uiteindelijk gaat Sam terug naar huis.
Bij de korte beschrijving van het boek staat:
Een 15-jarige jongen observeert ironisch en nukkig de vreemde gebeurtenissen in zijn half-italiaanse familie.
Oordeel:
Persoonlijk vind ik het een erg apart boek. Het is vol details geschreven, wat het boek boeiend en leuk houdt. Het is een ‘extreem’ boek, met vreemde ‘hersenkronkels’, waarvan ik vind dat dat het boek juist leuk maakt. Sam is een apart persoon, wat een erg apart leven leidt. Hij let op dingen waar je normaliter niet op zou letten. Daarom is het erg grappig om te lezen. Ik zou het boek zeker aanraden aan mensen die van aparte boeken houden die ‘nergens’ over gaan.
Verwerkingsopdracht:
Wat is volgens jou het thema van dit boek?
Zoek eerst uit wat het begrip thema precies betekent.
Thema II o [-‘s, ‘ta] onderwerp; motief; gronddenkbeeld.
Motief’ o [-tieven] beweeggrond; onderwerp; onderdeel v.e. melodie.
In het boek staat dat het onderwerp/thema van het boek puberteit is. Toch vind ik dat het boek ook over familie(-banden) gaat. De hoofdrolspeler van het boek is in de puberteit, maar is ook erg veel bezig met zijn familie.
Ik zag het boek staan, en de titel sprak me aan. De titel ‘Held van Beroep’ vind ik namelijk apart. Als de titel zou zijn ‘Het levensverhaal van Sam’, zou het boek me niet aangesproken hebben. Er moest namelijk wel iets aan die titel hangen, een achterliggende gedachte, iets waar het hele boek over zou gaan waar je pas op de laatste bladzijde achter zou komen. Ja, dat ging allemaal door mij heen toen ik het boek ‘Held van Beroep’ van Adriaan Jaeggi in het boekenrek zag staan. Ik had eigenlijk al het boek ‘Soms mis je me nooit’ gekozen, waarvan achteraf bleek dat ik het niet mocht lezen voor dit leesverslag. Het boek dat ik voor de zekerheid maar had meegenomen, (voor het geval dat ‘Soms mis je me nooit’ me na een paar bladzijden al zou tegenvallen of zoals gebeurde ik het niet mocht lezen), is dus ‘Held van Beroep’. Ik verwachtte dat het een leuk boek zou worden. Ik had de eerste bladzijde al gelezen, en dat zat wel goed. De eerste bladzijde is net zoals de rest van het boek gevuld met ‘onzin’. Het boek bestaat uit gedachtegangen van de hoofdrolspeler Sam, die eigenlijk niet eens zo heel interessant zijn. Hij bekijkt alles wat om zich heen gebeurt heel ironisch, wat het boek grappig / apart maakt. Het boek boeide me wel, het mocht dan wel ‘nergens’ over gaan, maar het bleef interessant door de vele (onnuttige) details. Zo leek bijvoorbeeld een spelletje Monopoly heel spannend en interessant, vanuit het oogpunt van Sam. Opvallende Passages: > “Ik heb een raar dubbel gevoel, of eigenlijk een driedubbel gevoel: opluchting, moeheid, een soort uitgelatenheid door de wind die de ziekenhuislucht van ons afblaast, maar ook ongerustheid om mijn moeder en spijt dat we haar niet even dag hebben kunnen zeggen. Ik voel ook gegrinnik dat ik nauwelijks binnen weet te houden, om die idiote dokter in die film. Dat is een zesdubbel gevoel, inderdaad. Bedankt dat je zo goed oplet.” (blz. 59-60) Dit vind ik één van de leukste passages. Het is een leuke, grappige gedachtegang. Ik heb er verder niks aan toe te voegen, ik vind het gewoon leuk. Ik vind trouwens ‘gedag’ in plaats van ‘dag’, (bij de zin ‘dag hebben kunnen zeggen’) beter staan. > “Als je op het startblok gaat staan kijk je in een diepblauwe, visloze, octopusloze, bewegingloze kuip water.” (blz 64) Het ‘diepblauwe’ is realistisch, zoiets zou je kunnen denken als je het over een bad hebt, ‘visloze’ zou je eigenlijk ook al vanuit moeten gaan, ‘octopusloze’ doet er nog een schepje bovenop.. in principe zou je er niet eens over nadenken of er wel of geen octopussen in het bad zitten, je gaat er vanuit van niet. Daarop volgt ‘bewegingloze’, wat wel weer een realistisch denkbeeld is. > “Dat zeehonden en dolfijnen en orka’s zo populair zijn geeft aan hoe slim de meeste mensen ongeveer zijn. Omdat zeehonden huilerige kinderogen hebben, orka’s er ook lief uitzien (…) en dolfijnen altijd zo’n wezenloze grijns om hun bek hebben. Ze lachen helemaal niet, het is gewoon de vorm van hun bek. Iedereen weet dat maar iedereen houdt vol dat dolfijnen hele vrolijke vissen zijn. Ik denk dat ze zo grijnzen omdat niemand doorheeft wat ze onder water uitspoken. Groepsverkrachtingen. Orgieën met inktvissen.” (blz 98) Ik vond dit stukje zo grappig. Sam heeft over veel dingen een aparte mening. Ik denk dat de schrijver ook veel dingen van zichzelf erin verwerkt heeft. Dat hij hier ook eens over nagedacht heeft, of zo. Maar, ik vond het een erg grappig stukje. Sam kijkt vaak op een ironische / cynische manier naar dingen. Net zoals dit.
ouder is. Later komt Sam Do weer tegen als hij weer weggelopen is en in het leegstaande huis van zijn overleden oma logeert. Do blijkt Dominique te heten, en haar ouders blijken oude vrienden van Sam’s oma te zijn. Do en Sam blijven een tijdje in het huis van Sam’s overleden oma wonen. De zussen van Sam: Molly is oudste zus van Sam, na haar school leeft ze een saai leven op har kamer, tussen de klokhuizen en de zakdoeken. Nadine is de middelste zus van Sam, ze loopt vaak weg en gaat dan naar Amsterdam. Ze heeft een fobie voor brekende nagels, haar op plekken waar het niet hoort te zitten en mannen met een (beginnende) kalende plek op hun hoofd. Teddy is de jongste zus van Sam, met haar was Sam om zoek naar ‘het
oneindige zwembad’. Eigenlijk heet ze Theodora, maar dat mag Sam tegen
niemand vertellen, hij dreigt er soms mee. Ook speelt hij vaak ‘Monopoly’ met
haar. Leeservaringen van critici. > ‘HELD VAN BEROEP is precies goed. Het verhaal is van edelmetaal en de loon is licht en transparant, helder als water in een zomers zwembad.’ Dagblad de Limburger > ‘HELD VAN BEROEP is een mooie, ontroerende roman, die volledig drijft op een overtuigende 15-jarige hoofdpersoon. (…) De toon van Adriaan Jaeggi is aangenaam zuiver. de Volkskrant > ‘Een verademend zorgvuldige stijl’ Vrij Nederland > ‘Jaeggi balanceert op de rand van de symboliek en ook van het sentiment’ NRC Handelsblad > ‘een roman van aangename lichtheid’ Elsevier > ‘Jaeggi mixt lach en traan op deskundige wijze’ HP / De Tijd
Ik ben het helemaal eens met deze leeservaringen. Ik vind ‘Held van Beroep’ makkelijk om te lezen en erg apart. Ik ben het vooral eens met wat NRC Handelsblad over het boek heeft geschreven. Ik kan het eigenlijk niet duidelijker / mooier omschrijven.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden