Hajar en Daan

Titelbeschrijving
Auteur: Robert Anker
Titel: Hajar en Daan
Uitgever: Em. Querido’s Uitgeverij BV
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 2004
Druk: 1e, 2e en 3e druk, 2004
Genre: Roman
Aantal bladzijden: 288
Indeling: Het boek bestaat uit 10 hoofdstukken.

Samenvatting:
Het boek gaat over Hajar en Daan. Daan Hollander is een leraar geschiedenis op het DataCare college. Hij is 33 jaar (later in het boek 34). In zijn klas van 5vwo zit een leerling die Hajar Nait Sibaha heet. Zij is van Marokkaanse afkomst. Hij vond haar al vanaf het begin aantrekkelijk, door haar donkere ogen, haar wenkbrauwen als faa’s (dat wordt een aantal keren uitgebreid omschreven).
Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken en worden verliefd op elkaar. Maar dat mag niemand weten. De relatie moet stiekem en ze mogen niet met elkaar gezien worden. Toch is het voor veel mensen duidelijk dat de twee iets met elkaar hebben. In het begin ging alles nog goed: Hajar en Daan spreken vaak af na schooltijd. Maar na een tijdje zien ze elkaar steeds minder. Ook omdat Hajar een studiegroep heeft opgezet voor Marokkaanse vrouwen, die Nederlands willen leren en meer over Nederland willen weten, Moeder Marokko Vadertje Holland heet die groep.

Na een tijdje neemt Hajar een besluit: ze beëindigd de relatie. Daan is hier helemaal kapot van en meld zich ziek op school. Hij voelt zich dagenlang ellendig en blijft thuis. Maar hij pakt zijn leven weer op, het moet wel. Hij begint weer les te geven en ontmoet een nieuwe vriendin: Maaike. Maar hij krijgt Hajar maar moeilijk uit zijn hoofd. Ook omdat Hajar nog steeds bij hem in de klas zit, inmiddels in 6 vwo.
Na de grote vakantie komt het toch weer goed tussen de twee, maar Hajar blijkt in de zomer getrouwd te zijn in Marokko. Toch wil ze met Daan verder en gaat naar Marokko om de scheiding te regelen. Ze blijft langer weg dan gepland, en Daan maakt zich grote zorgen. Na twee weken komt ze uiteindelijk thuis. Het blijkt dat ze gevangen is gehouden door de familie van haar man.

Tussen Daan en Hajar in Nederland gaat het prima, maar op een dag komt Hajar niet meer terug. Na een poosje maakt Daan zich ernstige zorgen en besluit haar te gaan zoeken in Marokko, tevergeefs, Hajar is onvindbaar. Als hij weer terug is in Nederland neemt hij ontslag en besluit om te verhuizen naar Marokko.
Het verhaal eindigt met twee brieven van Hajar in Daan’s voormalige brievenbus. Maar wat er precies met Hajar is gebeurd weet niemand.

Vertelsituatie:
Het verhaal is geschreven met een alwetend perspectief. Er is sprake van een verteller die zelf niet in het verhaal zit. Hij weet dingen die de personen in het boek nog niet weten, dingen die pas later zullen gebeuren. Hij beschrijft de meeste dingen objectief, maar laat ook de meningen van de personages horen via hem.

Tijd
Het verhaal is niet in chronologische volgorde verteld. Het boek begint al met een flashback, Hajar en Daan zijn dan al bij elkaar. Daarna verteld wordt er pas verteld hoe ze elkaar ontmoet hebben. Ook daarna komen er nog flashbacks voor. Er wordt veel verteld over de jeugd en het verleden van Daan. Ook wordt er soms al iets verteld wat pas veel later in het boek aan de orde komt.
De verteltijd is 288 bladzijden, alles is heel uitgebreid beschreven, veel omschrijvingen en lange zinnen.
Het verhaal speelt zich eind jaren ’90 af. Dat wordt duidelijk een paar keer verteld in het boek.


Ruimte, waar het verhaal zich o.a. afspeelt
DataCare College
Escape
Hajar’s huis
Daan’s huis
Marokko

Personages:
De hoofdpersonen:
Daan Hollander: Daan Hollander is 32 jaar (later in het boek 33 jaar’ werkt op het DataCare college in Amsterdam als geschiedenisdocent. Daan is 4 jaar getrouwd geweest met Evelien en met haar heeft hij een dochter, Jessica, die hij Dakkie noemt. Met haar ging hij scheiden omdat Daan toch altijd een ander had.
Zijn uiterlijk wordt beschreven als een man met wild, dik donkerblond haar, een breed hoofd, blauwe ogen, brede dunne lippen en met een lengte van 1.86.
Hij draagt vaak merkkleding als Armani, Replay en Guzzi.

Hij is opgevoed door zijn moeder. Zijn moeder is een echte levensgenieter en geniet vooral van de natuur. Zijn vader is een actieve politicus en is tegen van alles, bijvoorbeeld tegen de christendom en de islam. Ook is hij lang een communist geweest.
Daan was vroeger erg losbandig en hield van wilde feestjes. En nog steeds houdt hij erg veel van feestjes. School interesseerde hem weinig. Alleen geschiedenis interesseerde hem. Niet om het vak, maar om de verhalen over de gebeurtenissen in het verleden. Daarom is hij ook geschiedenisdocent geworden.

Hajar Nait Sibaha: Hajar Nait Sibaha (wat volk van de zwemmers betekent) is een slim en mooi meisje van 17 jaar (later in het boek 18) en zit op 5 vwo. Ze komt uit Marokko. Ze heeft bruinzwarte krullen, een krulmond, prachtig strak lijf, onverwachte zware borsten, zwarte ogen met Romaans geboogde leden, wenkbrauwen in een lichtgebogen omgedraaide Arabische faa vorm en zwart van kleur, een getinte huid en een licht gebogen neus.
Hajar woont in Nederland samen met haar broer Khalid en haar vader, maar die is vaak op zakenreis. Haar moeder is dood. Ze heeft nog een zus wonen in Utrecht en een zus in Brussel. Haar broer Khalid is een moeilijke jongen. Hij is al aantal keren van school getrapt, maar later draait hij bij en wil hij een goede moslim zijn. Maar daarin wordt hij heel radicaal.
Ze richt ook een groepje op voor Marokkaanse vrouwen, de Moeder Marokko Vadertje Holland. Ze helpt die vrouwen bij het leren van Nederlands.

Brian: Brian is een goede vriend van Daan en Jim. Hij is een Surinamer en is opgegroeid in Drietabbetje. Hij heeft vaak dezelfde smaak als Daan en vooral met muziek. Hij werkt een tijdje bij Waterbeheer maar daar neemt hij ontslag. Hij wil weer terug naar Drietabbetje en gaat daar weer wonen.

Jim Pretzel: Jim Pretzel is een van de beste vrienden van Daan. Hij is de eigenaar van het ICT bedrijf DataCare. Jim houdt erg veel van tekenen, kunstbeschouwing en economie. Hij heeft veel succes met zijn bedrijf.
Jim houdt, net als Daan, van het losbandige leven en veel feestjes. Ook gaat hij graag met vrienden naar een luxe vakantieplek. Later in het boek gaat het bedrijf van Jim failliet en krijgt Jim een bijstand. Heel erg vindt hij dat niet, want hij vindt het ook weer fijn om te voelen wat het echte leven is. Hij besluit zijn moeder, die uit Amerika komt, in Israël te bezoeken en daar blijft hij wonen. Hij wordt joods.

Khalid Nait Sibaha:Khalid is het broertje van Hajar. Hij is een beetje crimineel en heeft vaak problemen. Hij is dan ook al vaak door zijn vader naar een gesticht gestuurd. Hij heeft zijn school verlaten zonder diploma en doet al 3 jaar niets.

Later wordt hij steeds radicaler in zijn moslim geloof. Khalid is niet blij met het gedrag van zijn zus.

Maaike Bles: Maaike Bles is 26 jaar en is redactrice van een krant en politicologe.
Daan ontmoet haar in de tijd dat hij Hajar uit zijn hoofd moest zetten. Ze heeft dikke krullen, ogen met iets groens erin, volle lippen, een lichte Semitische buiging van de neus, vrij lang, smaakvol gekleed. Ze is verslaafd aan Daan, ook al weet ze dat de gedachten van Daan nog bij Hajar zijn.

Jessica:Jessica is de dochter van Daan Hollander. Ze wordt ook wel Dakkie genoemd door haar vader. Ze komt af en toe bij Daan spelen.

Thematiek:
Thema
Cultuur verschillen.
Het hele verhaal gaat eigenlijk over de cultuurverschillen tussen Hajar en Daan, tussen het Westen en de moslims. En over de problemen die zij met zich meebrengen. Ook worden de verschillen in het verhaal goed zichtbaar. Dit onderwerp staat ook vaak centraal in de lerarenvergaderingen van het DataCare college.

Motieven
Angst, radeloosheid, verdriet, steun in geloof, diepe hartstochtelijke gevoelens en haat.

Titelverklaring
Het boek heet ‘Hajar en Daan’. Het het zo, omdat Hajar en Daan de twee hoofdpersonen zijn in het boek en dan vooral Daan. Het gaat over 2 mensen die verliefd zijn, maar ook totaal verschillend. Dat kan je al horen aan de titel: een typisch Hollandse naam en een Marokkaanse naam. Dan weet je gelijk dat het om twee totaal verschillende mensen gaat, maar door ze bij elkaar te zetten zie je ook dat de personen bij elkaar horen.

Motto’s
Voor in het boek staat:

Berardo: ‘He’s one of them!’
Maria: ‘No, he is only him.’
- West Side Story –
Het motto kun je als volg verklaren:
Maria, de zus van Bernardo, is verliefd op Tony. Maar Tony is de leider van de bende waar de bende van Maria en Bernardo ruzie mee heeft. Bernardo vindt het absoluut niet goed dat Maria verliefd is op Tony en zegt: ‘He’s one of them!’ Waarop Maria zegt: ‘No, he is only him.’ Het maakt Maria dus absoluut niet uit bij welke bende hij hoort, maar hoe hij is. En dat is precies hoe het ook bij Hajar en Daan is. Ze komen uit twee verschillende culturen. De familie van Hajar, en dan vooral haar opa en Khalid, zijn het niet eens dat Hajar verliefd is op een Nederlander. Maar net als Maria maakt het voor Hajar niet uit of Daan nou een Nederlander is of een Marokkaan.

Stijl
Robert Anker heeft een speelse manier van schrijven. Hij laat duidelijk het verschil zien tussen spreektaal en leestaal, door bijvoorbeeld de accenten van de personen in het boek ook te schrijven. Dat is wel grappig.
Ook schrijft Robert Anker vaak met hele lange zinnen, met veel bijzaken en moeilijke woorden. Soms veel te veel omschrijvingen, dat je er moe van wordt dat je dat moet lezen. Sommige zinnen zijn soms wel één halve bladzijde en bevatten zoveel, vaak overbodige informatie, dat je aan het einde van de zin niet meer weet waar het werkelijk om gaat.
In brieven gebruikt hij mooie poëtische woorden om de liefde weer te geven. Dat zijn mooie stukken en laat zien hoeveel Hajar en Daan van elkaar houden.

Literatuurgeschiedenis
De schrijver
Robert Anker werd in 1946 geboren in het West-Friese dorpje Oostwoud. Twintig jaar later verhuisde hij naar Amsterdam, waar hij nog steeds woont en werkt. Daarmee verwisselde hij het rijk van de overzichtelijkheid en de nabijheid in voor dat van de chaos en de abstractie. Hoe te leven in een wereld waarvoor je niet werd opgeleid, werd zijn belangrijkste thema. Anker debuteerde in 1979 met de gedichtenbundel 'Waar ik nog ben'. Van 1988 tot 1995 was hij redacteur van het literaire tijdschrift Tirade en daarnaast werd hij een gezaghebbend literair criticus van Het Parool. Ook werkte hij veel voor het literaire blad Raster.


Het werk van Robert Anker:
Waar ik nog ben (gedichten, 1979)
Van het balkon (gedichten, 1983) Jan Campertprijs 1983
Ze zegt: ’s avonds huilde ik mezelf in slaap (1984)
Op de halte (1986)
Trap op (1986)
Olifant achter blok (essays, 1988)
Nieuwe veters (gedichten, 1987) Herman Gorterprijs 1989
Goede manieren. Een episodisch gedicht (1989)
Sealed with a kiss (1989)
Aan de jeugd (1990)
De thuiskomst van kapitein Rob. Twee novellen en een brief (1992)
F. Bordewijkprijs 1993
Vergeten licht (verhalen, 1993)
Volledig ontstemde piano (verhalen, 1994)
In het vertrek (gedichten, 1996)
Vrouwenzand (roman, 1998)
Een soort Engeland (Roman, 2001) Libris Literatuur Prijs 2002
De broekbewapperde mens (gedichten, 2002) VSB poëzieprijs 2003.

De thuiskomst van de jagers 2003)
Hajar en Daan (2004)
Is dit Engeland? (2004)
Innerlijke vaart (2005)
Negen levens (2005)
Heimwee naar (2006)

Literaire stroming
Het boek behoort tot het modernisme.

Recensies
Schrijver Anker, Rober
Titel Hajar en Daan
Jaar van uitgave 2004
Bron Algemeen Dagblad
Recensent Frank van Dijl
Recensietitel Wat kan Robert Anker schrijven!
Met zijn derde roman zou Robert Anker wel eens kunnen doorbreken naar het grote publiek. Bleef zijn eerste, Vrouwenzand, in 1998 nog vrijwel onopgemerkt, voor Een soort Engeland, met in de hoofdrol acteur David Oosterbaan, kreeg hij terecht de Libris Literaruurprijs 2002. Dat vertaalde zich evenwel niet meteen in een groot aantal herdrukken.
[Hajar] [en] Daan is een postmoderne Romeo [en] Julia, een grote roman waarin Robert Anker een beknopte vaderlandse geschiedenis vanaf 10 maart 1966 schrijft (geschiedenisleraar Daan Hollander - what's in a name? - werd geboren op de huwelijksdag van Beatrix [en] Claus), de McDonaldisering van het onderwijs aansnijdt [en] de o zo actuele integratie van allochtonen inclusief hoofddoekjesproblematiek onderbrengt in een liefdesgeschiedenis die van alle tijden is. Net als de tragische afloop trouwens. Ook de wereldgeschiedenis heeft zich een plaats in het boek verworven met als dieptepunt 9/11. Die Oosterbaan [en] die Hollander - een escapist, een nowhere man - hebben meer met elkaar gemeen dan dat ze zijn verzonnen door één [en] dezelfde schrijver. Beiden houden van jonge vrouwen, beiden zijn onvoldoende toegerust voor het echte leven [en] beiden zijn mannen zonder eigenschappen. In [Hajar] [en] Daan is de auteur zelf nadrukkelijk aanwezig: hij manifesteert zich als de verteller [en] de componist die naar eigen goeddunken het verhaal aandikt of indikt. Of afbreekt, zoals op bladzij de 104: 'Het was Phreek die ontdekte - enfin, dat kome om redenen van compositie beter in een volgend hoofdstuk aan de orde.' Een schrijver die weigert om zich in of achter zijn roman te verstoppen, doet dat waarschijnlijk omdat hij wil laten zien hoeveel plezier hij aan het vertellen beleeft. Bij Robert Anker is vertellen het manipuleren van de lezer. Hij gebruikt daartoe alle middelen die hem ten dienste staan. In het geval van een dichter (Anker publiceerde zes dichtbundels) [en] schrijver is het belangrijkste gereedschap natuurlijk de taal. Robert Anker kneedt, jongleert [en] goochelt naar hartelust. Voor elk personage trekt hij een ander register open, wat hilarische passages oplevert. Vooral die over het lerarenkorps op het DataCare College (het vroegere Muiderpoort Lyceum) waar Daan Hollander lesgeeft, zijn gillen van de pret, maar ook de portretten van Daans ouders zijn goud. Hollander wordt op zijn 32ste tegen zijn gewoonte in verliefd. Op een Marokkaans meisje nog wel, een van de beste leerlingen van school, 'een kranig meisje', zoals de titel van het eerste hoofdstuk luidt. Als ze voor het eerst met elkaar naar bed gaan, houdt ze haar hoofddek om. Ze zien elkaar vaak, die eerste tijd, [en] ondanks de waarschuwingen die hij krijgt ('ze is van een andere cultuur'), gaat hij steeds meer van haar houden [en] het is nog wederzijds ook. Samen kijken ze naar West Side Story. [Hajar] [en] Daan gaan niet dood zoals Tony [en] Maria; Daan wordt onder bedreiging van een pistool afgetuigd door Hajars broer Khalid. [Hajar] verdwijnt, uitgehuwelijkt of zo. Robert Anker heeft in deze grandioze roman hét thema dat politiek Nederland al een paar jaar in verwarring brengt, teruggebracht tot de tot mislukken gedoemde liefde van een Nederlandse man [en] een Marokkaans meisje. Als je het zo zegt, lijkt het alsof [Hajar] [en] Daan een zwaar boek is. Maar het tegendeel is waar. Het is wel heavy stuff die Anker te berde brengt, maar wat kan die man schrijven! Bijna 300 bladzijden leesplezier, dat zou wel eens goed kunnen zijn voor de Libris Literatuurprijs 2005. O ja, één missertje: Nowhere man van The Beatles staat niet op Revolver, maar op Rubber Soul. Revolver was op 10 maart 1966 nog niet uit.



Recensie
Schrijver Anker, Rober
Titel Hajar en Daan
Jaar van uitgave 2004
Bron NRC Handelsblad
Publicatiedatum 20-02-2004
Recensent Arnold Heumakers
Recensietitel Thuis in eigen en andermans land: Een spetterend, realistisch liefdessprookje van Robert Anker.
De meest grondige integratie loopt via de liefde. Het kan een paar generaties duren, maar uiteindelijk slecht het huwelijksbed alle verschillen. Vandaar dat multiculturele drama's, althans in film [en] literatuur, zo vaak een grensoverschrijdende liefdesaffaire tot uitgangspunt nemen: nergens staan de tegenstellingen meer op scherp. Zo ook in [Hajar] [en] Daan, de nieuwe roman van Robert Anker, die met zijn voorganger Een soort Engeland de Libris Literatuur Prijs 2002 won. [Hajar] (17) is een Marokkaanse scholiere, Daan (32) een autochtone Nederlander. Maar dat niet alleen, Anker heeft van deze Daan ook nog eens Hajars leraar geschiedenis gemaakt. Zo sla ik twee vliegen in een klap, zal hij gedacht hebben, een dubbeldrama, al kun je natuurlijk ook zeggen dat hier twee sjablones in elkaar worden geschoven, want aan liefdesdrama's tussen docenten [en] leerlingen hebben film [en] literatuur evenmin gebrek. De keuze voor een leraar als minnaar lijkt mij overigens voornamelijk door iets anders ingegeven: door de wens een beeld te schetsen van de multiculti-perikelen in het onderwijs [en] het hart te luchten over de verwoestingen die alle 'Zoetermeerse flauwekul' op onze scholen heeft aangericht. In de borst van Robert Anker (zowel de romancier als de dichter) schuilen nu eenmaal twee zielen: een speelse, fantasievolle, postmoderne ziel, [en] een die niets liever wil dan de chroniqueur [en] commentator van zijn eigen tijd te zijn. In zijn beide verhalenbundels (De thuiskomst van kapitein Rob [en] Volledig ontstemde piano) ontmoeten we vooral de eerste ziel, in zijn beide vorige romans (Vrouwenzand [en] Een soort Engeland) de tweede. De hoofdpersonen van die romans komen in dit nieuwe boek even voorbij, als om aan te geven dat [Hajar] [en] Daan in hetzelfde rijtje thuishoort.
Hoofddoekje

Terecht, want niet alleen het onderwijsleed wordt behandeld, ook mogen we via Daans vader [en] moeder een vluchtige blik werpen op de modes van links geengageerd Nederland (van Vietnamprotest, via kraakbeweging, tot dierenbevrijdingsfront bij vader Jaak, met daartegenover allerlei New Age-variaties bij moeder Jannie). Verder maken we via vriend Jimmy, schatrijk geworden in de ICT-business [en] onbekrompen royaal voor zijn collega-'feestbeesten', kennis met de yuppenwereld van de jaren negentig. Een nadeel is dat ook in zulke tijdsbeelden vaak iets sjabloneachtigs sluipt. Een tijdsbeeld moet herkenbaar zijn, [en] dus kom je weinig tegen dat niet al bekend was van krant [en] tv. Luister bijvoorbeeld naar de discussies in de lerarenvergadering over een islamitische gebedsruimte op de (openbare) school [en] over het hoofddoekje - alle standpunten passeren levendig de revue, maar iets nieuws of verrassends kon ik er niet in ontdekken. [En] wie denkt dat rijke yuppen zich vooral onledig houden met house, pillen, seks [en] aandelen, krijgt eveneens gelijk. Zelfs in het liefdesverhaal over [Hajar] [en] Daan ontbreekt de obligate aframmeling door een crimineel jonger broertje [en] diens onfrisse vriendjes niet. De sjablones in het tijdsbeeld horen, zou je kunnen zeggen, bij het realisme van de roman. Maar met het liefdesverhaal is iets anders aan de hand. Anker weet bliksemsgoed dat zijn verhaal niet uit de lucht is komen vallen, getuige de verwijzingen naar 'Romeo and Juliet' [en] naar 'West Side Story', Daans lievelingsfilm, waarvan hij zegt: 'Het is bijna camp [en] toch heel zuiver'. Iets dergelijks moet Anker met deze roman voor ogen hebben gestaan. Binnen de realistische setting ontvouwt zich een sprookje, waarin camp [en] zuiverheid hun uiterste best doen niet met elkaar te vloeken - door de evidente opzettelijkheid meestal met succes. Maar ook doordat het een heel volwassen erotisch sprookje is geworden, dampend van lust [en] passie. Anker windt er geen doekjes om - behalve dan het hoofddoekje van [Hajar], dat in bed op Daans verzoek aanblijft. Ziedaar iets wat de imams niet zullen hebben voorzien: het hoofddoekje als afrodisiacum!
Voor [Hajar], zonder moeder [en] met een vaak afwezige vader, betekent het intussen iets heel anders: het geeft haar het gevoel ergens bij te horen, bij haar 'cultuur'. [En] dat oefent stiekem invloed uit op de populaire, onverschillige Daan, die nergens bij wil horen (behalve dan bij de feestende 'movers-[en]-shakers' rond Jimmy) [en] die zich nergens verantwoordelijk voor voelt. Dankzij [Hajar] ('een kranig meisje') begint hij te veranderen; hij wordt 'wie hij al is', dat wil zeggen een echte historicus (voordien stelde zijn vak niets voor), iemand met belangstelling voor het verleden [en] voor zijn eigen cultuur, iemand die niet meer alleen de Donald Duck [en] Harry Potter leest (als hij al iets leest), maar ook K. Schippers. Het klinkt - met alle respect voor K. Schippers - een beetje potsierlijk, [en] opnieuw tamelijk clichematig of kitscherig: de liefde die loutert, al schijnt het echt te bestaan. Maar Anker weet er een specifieke draai aan te geven, doordat juist deze loutering Daan ontvankelijk maakt voor wat [en] wie [Hajar] nog meer zou kunnen zijn dan een onweerstaanbaar 'moslimkutje' (vriend Jimmy dixit). Onwillekeurig verandert het sprookje in een parabel, die ons voorhoudt dat ware integratie alleen kans van slagen heeft als de Nederlanders zelf van hun cultuur gaan houden [en] - paradoxaal, maar niet onredelijk - tegelijkertijd bereid zijn zich voor de vreemde cultuur open te stellen. Precies zoals Daan dat doet in Marokko, waar hij zijn verdwenen (ontvoerde?) [Hajar] zoekt met de uitdrukkelijke intentie 'het land van zijn bruid te omarmen'. Misschien zal het dan toch nog allemaal goed komen.
Energie
Of het goed komt, laat Anker wijselijk in het midden. De roman kent een open einde, maar aan de liefde (die immers 'grenzeloos' is) zal het niet liggen. Ook daar kijk je niet echt van op. Dat ik [Hajar] [en] Daan toch met veel plezier heb gelezen, komt door de speelse, fantasievolle (zij het inmiddels minder postmoderne) ziel in Ankers borst, die zich door zijn realistische, naar actualiteit [en] tijdsbeelden hunkerende tegenhanger niet volledig op de kop heeft laten zitten. De inbreng van deze ziel is bescheiden, maar wel effectief, [en] zit in de energie [en] het stilistische elan waarmee dit realistische liefdessprookje over de pagina's spettert [en] bruist. Zodat ik mij achteraf niet verbaasd hoef af te vragen waarom de sjablones [en] de al dan niet 'zuivere' camp mij toch hebben kunnen boeien. Dat kan namelijk, om het in de stijl van deze roman te zeggen, omdat de presentatie van de leraar zo gedreven uitpakt, dat je in de klas onwillekeurig vergeet les [en] lesmateriaal al eens eerder voor je kiezen te hebben gekregen.
Robert Anker: [Hajar] [en] Daan. Querido, 288 blz. E17,50 Heb je ze nooit gezien, die grieten op school van een jaar of zeventien, achttien? [En] wat denk je dat die van hem vinden, Daan Hollander? Echt wel een lekker ding! Stel je even een schoolfeest voor - nee, niet op school, dat kan in Amsterdam al jaren niet meer, zo'n school kun je niet beveiligen - een schoolfeest in de Mazzo, of de Odeon, ook al lastig om ongewenst volk te weren, ook met drie leraren bij iedere deur. Enfin. Die meiden hebben zich ontroerend ouderwets voor dat feest opgetut, daar zijn ze al dagen, weken soms, mee bezig. Telefoontjes, briefjes onder de les: wat doe jij aan? Topje? Blote navel? Die gouden laarsjes, van ShoeBaLoo weet je, kunnen die bij die broek? [En] dan komen ze helemaal opgewonden aan in het feestgedruis, de snoeiharde house, ze drinken een wodka-ijs [en] nog een, wimpelen de piepeltjes af bij wie ze in de klas zitten [en] ja, daar staan ze dan met al die ongerichte seksualiteit. [En] daar staat dan Daan. In een soort zilveren skibroek op rood-witte Nikes, een oranje sweatshirt met LOVE erop [en] op de rug een smiley.
Uit Robert Anker: [Hajar] [en] Daan

Mijn mening
Mijn oordeel over het thema
Ik vond het een leuk thema. Het ging over de liefde tussen een leraar en een leerling, over een moslimmeisje en een Hollandse jongen. Het is een thema dat wel aanspreekt, omdat een relatie tussen een leraar en een leerling verboden is en omdat de leraar en de leerling ook nog eens allebei uit twee totaal verschillende culturen komen.

Taalgebruik
Er kwamen niet veel moeilijke woorden in voor, maar wel hele langdradige zinnen met veel te veel informatie. Soms bestond één zin wel uit een halve bladzijde. En als ik de zin dan gelezen had, wist ik nog niet waar het over ging.
Verder waren bij sommige stukken poëtische woorden gebruikt. Dat was wel mooi om te lezen.


Eindoordeel
In het begin was het boek moeilijk om te lezen, doordat de zinnen heel lang zijn, en omdat het in het begin van een boek altijd een beetje vaag is waar het over gaat.
Pas een beetje later in het boek, begon ik het boek leuk te vinden. Toen begon het echte verhaal pas over Hajar en Daan. Ik vond het een mooi geschreven boek met een verdrietig einde.