Giph door Ronald Giphart

Geen ondertitel
Jaar eerste druk: 1993
Jaar van uitgave en gelezen druk: zevende druk, 1997
Aantal pagina’s: 279
Indeling: elf hoofdstukken, die weer zijn onderverdeeld in beschrijvingen van bepaalde dagen. Literaire periode: Na de Tweede Wereldoorlog
Motivering keuze: Iemand vertelde mij dat het een goed boek was, en ik zag dat het bij mij thuis in de boekenkast stond. De verteller van het verhaal: maakt deel uit van het verhaal
De tijd verloopt: Chronologisch

Het verhaal is geschreven in de: eerste persoon
Korte samenvatting: Giph, de hoofdpersoon, vertelt over zijn leven als student. Hij begint met het beschrijven van zijn vriendenkring, over het algemeen de mensen die bij hem in het studentenhuis wonen. Samen met zijn twee beste vrienden Thijm en Monk aanbidt hij alles wat de schrijver Jeroen Brouwers doet en laat. In zijn verhalen over de dingen die hij meemaakt vertelt hij over zijn relatie met het ‘gymnasiummeisje’ Asja, de studentenorgie waar hij versiert wordt door de elf jaar oudere uitgeverijhoudster Freanne, de skivakantie in Veysonnaz waar hij ontdekt dat hij ook verliefd is op Freannes dochter Noëlle, over zijn eerste ontmoeting met Jeroen Brouwers en tussendoor verkondigt hij zijn filosofietjes over literatuur, schrijven en het leven. Op een gegeven moment heeft Giph een relatie met Freanne en dochter Noëlle, die uitloopt op een ménage a trois. Na dit voorval zijn beide relaties afgelopen. In het laatste hoofdstuk gaat Giph naar een feest in de uitgeverij Sub Rosa waar ook Jeroen Brouwers aanwezig is. Giph, Thijm en Monk besluiten hun kans te grijpen en voor de tweede keer (maar nu echt) een gesprek met hun god te beginnen. Dit lukt en ze brengen de hele avond door met Jeroen Brouwers en zijn vriendin Coco. Giph en Brouwers kunnen het in het begin heel goed vinden, Brouwers is onder de indruk van Giphs kennis over zijn boeken. Maar naar mate de avond vordert en Giph en Monk (Thijm was te dronken om mee te gaan) in het huis van Brouwers zijn beland blijkt Jeroen Brouwers een paranoïde alcoholist te zijn die zijn eigen werk slechter kent dan Giph. Als Giph aan het einde van deze avond al kotsend tot deze conclusie komt weet hij niet meer wat hij met zichzelf aanmoet. De tijd tussen de eerste en de laatste bladzijde: het boek begint met de jaarwisseling ’90-’91 en eindigt in de zomer van 1991. De thematiek van het verhaal: ‘ het leven van een student wiens leven voornamelijk draait om seks, schrijven en literatuur.’ Biografische gegevens van de auteur: Ronald Giphart werd in 1965 geboren en studeerde aan de Rijksuniversiteit Utrecht de studie Nederlands. In 1992 debuteerde hij met de roman 'Ik ook van jou' die werd bekroond met het Gouden Ezelsoor. Hij schreef ook 'Het feest der liefde' en 'Phileine zegt sorry'. Ook is hij de samensteller van verschillende bundels die gaan over de Nederlandse literatuur. De twee belangrijkste wendingen in het verhaal: Het moment waarop de relatie met Freanne en Noëlle is afgelopen. En het moment waarop hij ondervindt dat Jeroen Brouwers helemaal niet zo’n geweldig persoon is. De passage uit het boek die het meeste indruk op mij heeft gemaakt: het hoofdstuk dat ‘Ik ben de verhalen die ik vertel’ heet. Dit is ook de epiloog. In dit hoofdstuk ontdekt Giph de ware aard van Jeroen Brouwers. Hierdoor stort zijn hele idee over literatuur in elkaar. Hij heeft altijd volgens de door hem Monk en Thijm bedachte Jeroen Brouwersregels geleefd en die regels zijn in een klap niets meer waard. Welke vraag ik zou willen stellen aan welk personage: Ik zou aan Joost Zwagerman en Jeroen Brouwers willen vragen of de gebeurtenissen waarin zij voorkomen op waarheid berusten. Ik vond Giph een heel leuk boek. Het is wel een van de zoveelste boeken die over de nutteloosheid van het leven gaat. Het boek is wel op een originele manier geschreven; alsof het een brief is aan een persoon. In het midden van het verhaal vond ik het een beetje saai worden, er waren wel steeds nieuwe gebeurtenissen, maar de achterliggende gedachte en het commentaar bleef maar steeds op hetzelfde neerkomen. Maar de wending aan het eind dat zijn illusie over Jeroen Brouwers helemaal instort vond ik verrassend en heel mooi. Dit heeft er voor gezorgd dat ik het een heel goed boek vind. Maar ik vraag me wel af wat Jeroen Brouwers van de epiloog vindt.