Giph door Ronald Giphart

1993, 223 p. Nijgh & Van Ditmar `Giph' is een psychologische roman. Het boek is vernoemd naar de hoofdpersoon, Giph, die in het boek een deel van zijn studentenleven beschrijft. Ronald Giphart vertelt over een student die ge-stopt is met zijn studie, over zijn belevenis-sen, vooral feestjes en vakanties. Ronald Giphart behoort, net als Joost Zwagerman tot de jonge schrijvers (17-12-1965) Ook hij krijgt verschillende recensies. Veel critici vinden zijn boeken leeg en zonder boodschap. Voor een deel ben ik het daar mee eens, hoewel ik niet vind dat alle literatuur een boodschap zou moeten hebben, anderzijds vind ik dat Giphart weldegelijk een boodschap heeft. De boodschap van de leegheid en nutteloosheid van dit leven. Toch zou je je kunnen afvragen of dat wel een boodschap is. Giph is een student, die samen met zijn vrienden in een flat leeft. Hij kijkt naar zijn `vriendengroep' en beschrijft deze. Hij beschrijft vooral de feestjes en de vrijpartijen die hij met enkele medestudentes heeft. In het boek observeert hij zijn groep en hij constateert dat er in deze groep, net als in alle anderen, ongeschreven regels en standen zijn. Monk, Thijm (Giphs beste vrienden) en Giph willen graag schrijver zijn en aanbidden letterlijk alles wat literatuur heet en met name Jeroen Brouwers. Als Freanne, die samen met haar man een uitgeverij runt, hen uitnodigt voor het boekenbal zijn zij ook werkelijk in de wolken. Zij ontmoeten daar schrijvers en hebben zelfs een vluchtige ontmoeting met de Jeroen Brouwers, waarvan zij alle drie erg van slag zijn. Noëlle, de dochter van Freanne, is Giphs `zuchtmeisje'. Heimelijk is al heel lang verliefd op haar. Al kan hij verliefd zijn op elk meisje als de sfeer het toestaat. Giph houdt erg van seks en dat is ook te merken in het boek. Als Giph weer op een van zijn feestjes beland is wordt hij ver-sierd door Freanne, die een jaar of elf ouder is dan hij en hij is er erg van onder de indruk, hij had nooit verwacht dat Freanne interesse in hem had. Hij krijgt een heftige (seks)relatie met Freanne, die overigens ge-trouwd is. Freanne houdt er `het principe van de tien min-naars' op na. Ondertussen krijgt Giph ook nog een rela-tie met Noëlle. Dit leidt duidelijk tot erg vreemde situaties, die ontaarden in een wat vreemde heftige sekspartij. Na deze sekspartij zijn beide relaties ook echt over. Later op een feestje bij Frean-nes uitgeverij maken Monk, Thijm en Giph echt kennis met Jeroen Brouwers. Dat valt vies tegen, Jeroen Brou-wers blijkt een wanhopige zuiplap te zijn, die een hoop onzin kan uitkra-men en helemaal niet God in hoogst eigen persoon is. Met deze twee ontdekkingen eindigt het boek. Het boek is verteld van uit de ik-verteller. Giph vertelt het verhaal en uitsluitend zijn denkbeelden en zijn beleving komen naar voren. Het zijn brieven naar een onbekende figuur, waar hij erg `close' mee is. Het verhaal is chronologisch verteld en laat het proces zien van de ontdekking van het literaire wereldje en de ontdekking van de echte seks. Het verhaal speelt zich af begin jaren negentig in de studentenstad Utrecht. Ik vind de sfeer wel opwindend en het spreekt me wel aan. Een `studentikoos' sfeertje. Het thema is dat dingen niet lijken zoals ze zijn, de wereld is een stuk leger en nuttelozer dan het op het eerste gezicht lijkt. Daarbij spelen de ontdekking van het literaire wereld-je, de ontdekking van de echte seks, de zoektocht naar liefde en bedrog een grote rol. Het verhaal heeft een gesloten eind, maar een open eind is ook verdedigbaar. Giph is aan het eind van z'n Latijn en ziet in dat de wereld volkomen overbodig is. Einde. Toch is het niet duidelijk wat er verder met Giph ge-beurt, zo is het ook niet duidelijk wat er verder met de wereld gebeurt. De hoofdpersonen zijn Giph, Noëlle, Freanne, Monk en Thijm. Eigenlijk zit de hele groep vol hoofdpersonen, maar volgens mij zijn deze toch wel het belangrijkst. Freanne en Giph worden round gekarakteriseerd. Monk, Thijm en Noëlle flat. Giph is de spil van het verhaal, hij vertelt immers het hele verhaal. Giph heeft een relatie met Freanne en Noëlle. Freanne is een sterke vrouw met een eigen uitgeverij. Zij heeft hele over-tuigde ideeën over het leven, de liefde en de seks. Door de relatie met Giph, waar ze zich meer instort dan haar bedoeling is, raakt ze van haar voetstuk en raakt in de war. Noëlle is haar dochter en is veel onzekerder, ze wordt erg verliefd op Giph, hoewel het er in het begin helemaal niet op lijkt. Monk en Thijm worden vooral beschreven als het gaat om de aanbid-ding van de literatuur. Met z'n drieen hebben ze allerlei plannen voor nieuwe boeken en schrijversclubjes enz. Ik vond deze stijl erg aangenaam, het is modern geschreven en leest makkelijk weg. Er zit veel dialoog in en sommige stukken worden uitvoerig beschreven, met name de seksstukken. Ik vond het boek erg leuk om te lezen, maar ik zou niet te veel van deze boeken moeten lezen, omdat het dan te eenzijdig zou worden. De gedachte dat het leven nutteloos is, is natuur-lijk niet erg opbeurend. Ook is die overtuiging een beetje plat, ik wil meer uit het leven halen. Toch vind ik Ronald Giphart boeiender dan bijvoorbeeld Arnon Grunberg, die echt niets te vertellen heeft. Ik heb het boek zeker met plezier gelezen. Persoonlijke reactie Het onderwerp van Giph is voor iedereen denk ik wel dichtbij. Iedereen denkt er wel eens over na wat het leven nou inhoudt. Ook ik dus. Het boek heeft niet zoveel diepgang, hoewel Ronald Giphart over sommige kleine onderwerpen toch iets diepgaandere gedachten heeft. Het leven zelf is gewoon niets, nutteloos. Ik denk daar zelf ook wel over na en ik ben het gedeeltelijk met hem eens. Toch hoop ik dat het niet zo negatief met de wereld gesteld is, maar waarschijnlijk is die hoop vergeefs. Het onderwerp heeft me niet echt aan het denken gezet, omdat er niet echt veel is om over na te denken naar aanleiding van dit boek. Wel merk ik dat ik anders naar literaire schrijvers kijk, minder als een soort halfgoden. Schrijvers zijn ook gewoon mensen. Het onderwerp is niet echt origineel, alle schrijvers schrijven tegenwoordig over de nutteloosheid en de leegheid van het leven. De nadruk ligt in dit boek op de gebeurtenissen. Er zijn een aantal afzonderlijke gebeurtenissen beschreven, die allemaal weer op seks of literatuur uitdraaien. Sommige gebeurtenissen zijn wat vreemd, zoals een jongen die met een moeder en doch-ter tegelijk vrijt, maar ze zullen ongetwijfeld wel eens voorkomen. Toch weet ik niet of dat soort ranzige details wel in een literair boek moeten voorkomen, als ze verder geen functie hebben. Veel van de gebeurtenissen in het boek zullen in het echte studentenleven wel voorkomen, maar niet zo extreem. Het klinkt voor mij niet geloofwaardig in de oren dat een schrijver als Jeroen Brouwers een onbekende schrijver zo ophemelt en in een dronken bui tegen hem zegt `neem het van me over, voel mijn energie in jouw schrijvershand stromen' Maar ook Giph is helemaal ontdaan van deze onnozele uitspra-ken. Ik heb tijdens het lezen van dit boek erg gelachen, maar ook een zekere afschuw gevoeld. Over de leegheid van dit boek en de ronduit ranzige seks in dit boek. Ik vind het niet erg om over seks te lezen en op de meeste punten in dit boek heb ik het ook niet erg gevonden maar op sommige punten hoefde het voor mij even niet meer. Toch vond ik het boek van begin tot eind boeiend, mede dankzij de nodige dosis humor die Giphart heeft toegevoegd. Het boek is niet ingewikkeld opgebouwd, er wordt in een aantal brieven enkele gebeurtenissen verteld. Ik vind het origineel dat Giph aan een, voor de lezer, onbekende zijn belevenissen en kijk op de groep verteld. De personages gingen zeker leven voor mij, ze kregen gezichten en ik zag echt een soort typetjes voor me. Dat vond ik heel goed geschreven. Ik vond dat Giphart sommige gebeurtenissen of mensen op een heel originele, en soms ook grappige manier beschreven heeft. Bijvoorbeeld Asja, `zijn gymnasiummeisje'. De personen die hij beschreef staan wel dicht bij mij, ze zijn tenslotte ook allemaal jong. Het zijn een beetje de soort mensen die ik tegenkom op feestjes. Giph wil zich zelf graag ongeliefd maken, dat vind ik een ziekelijke gedachte. Op andere momenten is Giph helemaal niet zo, maar aan het eind van het boek speelt die gedachte een steeds grotere rol, op die momenten vond ik dat er een heel negatieve sfeer heerste. Ik vond dat Ronald Giphart een heel andere stijl had, dan veel andere schrijvers. Ik vond het boek vernieuwend en daarom is het wel literatuur te noemen. Ik denk ook niet dat Giphart het boek alleen maar heeft geschreven als amusement. Het boek is ook bedoeld om tot denken aan te zetten, al lijkt het wel dat er weinig is om over na te denken, als het boek uit zeggen. De bedoeling van het boek is mij maar voor de helft duidelijk. Het boek heeft me niet persoonlijk geraakt, ik was niet echt onder de indruk van de gebeurtenissen. Maar ik vind dit boek wel literatuur en niet in het rijtje van de Bouquet-reeks boeken thuis horen.