Gifsla door Jan Wolkers

Thema: Ik denk dat de diepere bedoeling van het boek is dat vaak mensen die iets niet gedaan hebben toch de schuld krijgen. In dit boek krijg je een goed beeld daarvan. Het thema van het boek is denk ik het ten onder gaan van een ornitholoog die eigenlijk geen schuld heeft. Ook in dit boek van (Jan Wolkers) komt af en toe seks voor.

Titelverklaring: Gifsla is een soort plant. Hij kan best hoog worden en daar heeft de ornitholoog gebruik van gemaakt om het lijk van het meisje in te verbergen

Analyse: Het boek is zeer realitisch geschreven, de personen die erin besschreven worden komen zeer realistisch over. Dus geen sprookjesachtige figuren en handelingen, maar het lijkt net op de hoofdpersoon je buurman kan zijn. Daarom vind ik het ook zo’n goed boek, want je hebt het gevoel alsof je in het boek zit en dat heeft ook met realisme te maken. Het gaat over een moord en die kan dus best waargebeurd kunnen zijn, omdat het goed verteld wordt, twijfel je er geen moment aan dat het nep zou zijn.

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

Personagebeschrijving:

Rob: hij is toch wel een flat character, ook al draait het hele boek om hem. Er wordt niks over zijn ware karakter geschreven, Alleen dat hij heel veel van zijn dochter houdt, en dat hij een drank probleem heeft. In de loop van het verhaal wordt er steeds meer duidelijk over hoe deze persoon in elkaar zit, en dat is toch wel kenmerkend voor een flat character. Zijn karakter verandert ook sterk van goedaardig naar kwaad.

Ellen: toch wel een round character, omdat er over haar gevoelens veel gezegd wordt. Ze is heel erg snel op haar tenen getrapt, wat ze wel goed weet te verweren. Ellen is heel belangrijk voor het boek, omdat zij weergeeft hoe Rob denkt. Maar erg goed leer je haar ook niet echt kennen, en haar karakter blijft gedurende het gehele verhaal hetzelfde dus dat verandert niet.

Karaktereigenschappen:

Rob Dilling: Rob Dilling is een goedaardige man, en schrijver. Hij is een keer getrouwd en weer gescheiden en heeft een dochter, Ellen. Nu heeft hij een veel te jonge vriendin Jeanne die in de supermarkt werkt. Rob houdt wel van lekker eten, drinken en slapen. Hij heeft altijd een blikje zalm in de koelkast staan en als hij alleen is eet hij dat op met een glas dubbele Schotse whisky met ijs. Dit drinkt hij zowat elke dag en soms wordt hij midden op de dag wakker en begrijpt er niets van dat hij zijn kleren nog aan heeft. Verder heeft hij het’t beste voor met de medemens, vooral met zijn dochter maar als die problemen heeft, ziet hij toch nog overal de humor van in.

Jeanne: is de vriendin van Rob, eigenlijk een te veel te jonge vriendin. Ze werkt in de plaatselijke supermarkt. Er valt weinig over haar te vertellen, omdat je niet zo veel over haar te weten komt.

Ellen: is de dochter van Rob, Ellen is lesbisch en houdt veel van haar vader en vriendin. Kenmerkend is wel dat ze haar vader echt door en door kennen. Echt een goede band hebben ze. Ellen vindt de grappen van haar vader zo op z’n tijd wel leuk. Ook over haar kom je niet te veel te weten.

Perspectief: Het is een Ik-verhaal doordat alles door Rob zijn ogen wordt bekeken, de naam Rob komt dus ook maar heel weinig voor. Het is wel zo dat het verhaal ook nog bekeken wordt vanuit een standpunt, om de lezer een indruk te geven hoe de omstandigheden zijn. Als hij bijvoorbeeld de telefoon opneemt, wordt er gezegd:'Rob Dilling', zei hij vermoeid. Terwijl het verhaal daarna weer verder gaat ik een ik persoon.

Mijn Beoordeling: Het boek was makkelijk om te lezen, omdat er haast geen moeilijke zinnen in voor kwam. Dat is een pluspunt, want anders als het te moeilijk wordt dan ga je stoppen met lezen maar voor mij is het wel een makkelijk boek. De zinsopbouw was makkelijk te volgen, want ik kon het goed volgen en ondervond geen moeilijkheid.Verder was het een spannend boek om te lezen, dit vanwege de opbouwende spanning die wordt gecreeërd. Als eerste is het een beetje een oppervlakkig verhaal en later wordt het steeds spannender dit is juist een goede manier van schrijven voor mij. Dat vind ik het prettigst om zo een zeer spennend boek te gaan lezen. Ook is het boek zeer seksistich, er gaat geen bladzijde voorbij of de auteur heeft het wel weer over seks, dit komt vanwege de schrijversstijl van Wolkers zelf en vindt je ook geregeld terug in zijn andere boeken. Nu ga ik een citaat van de seksistische kant van het boek:”Het is de neukvervanging voor vrouwen en wijven in de overgang” Dit is slechts een van de honderden voorbeelden in het boek en dit id nog een milde. Het boek is levensecht, ik kreeg echt het gevoel alsof ik in het boek zat, en meespeelde in het verhaal. Op een gegeven ogenblik werd er verteld over de supermarkt en ik zag mijzelf in de rij voor de kassa staan en alle gebeurtenissen meemaken. Dit is dus erg goed als je het boek zo ervaart. Het lijkt in het begin of het boek te lang uitgesponnen wordt. Maar dat is dus niet zo dit lijkt omdat het eerst over niets gaat en later over de eigenlijke moord, dus dat het van mij wel iets korter gemogen. Maar dat is niet iets om me druk over te maken. Het boek blijft verrassend, je hebt altijd nieuwe dingen om te ontdekken en dat vind ik wel goed. Ik dacht dat het afgelopen was met de gebeurtenissen omtrent de moord. Word er weer een gehele andere wending aan het verhaal gegeven, dus het is ook nog onvoorspelbaar ook. Al met al een erg goed boek om te lezen, en eigenlijks niks negatiefs.

Informatie over het boek en de schrijver:

Biografie van de auteur: Als iemand een boek wil lezen, zal hij altijd voor een dilemma komen te staan. Is deze schrijver wel leuk, begrijp ik hem wel, dat zijn allemaal vragen die door het hoofd van de scholier flitsen indien hij/zij besluit zijn/haar Nintendo uit te zetten en zich te verdiepen in een andere vorm van amusement. En natuurlijk is het veel spannender/bevredigender om zelf een leuke schrijver te ontdekken, maar er zitten slechts 24 uur in een etmaal en dat is tegenwoordig ook niet meer zoveel. Efficiëntie is geboden en de keuze moet dus in een keer goed zijn. Om deze twijfelende scholier een idee te geven van verschillende schrijvers zijn er natuurlijk literatuurlessen en homepages, maar is het niet handig om de mening van medescholieren te horen? Zij bekijken deze maatschappij immers met ongeveer dezelfde ogen en zij zullen dus misschien wel een veel waardevoller oordeel kunnen vellen over literatuur. Want wat de leraar progressief en revolutionair noemt kan de leerling gemakkelijk oubollig vinden. Daarom zijn Ivo Harmse, Lynn Koppen, Sjoerd Handgraaf en Vincent Tijms zich eens gaan verdiepen in het werk van één man... Jan Wolkers. Qua leeftijd variëren zij van 16 tot 18 jaar en qua maatschappelijke visie lopen zij ook zeer uiteen. Het resultaat zou dan toch een genuanceerd beeld van de schrijver annex schilder annex beeldhouwer moeten geven?Allereerst zetten ze wat feitjes over Jan Wolkers op een rij. Daarna zullen vier analyses volgen van verschillende romans van hem. Uiteindelijk zullen de vier eerdergenoemde scholieren, aan de hand van hun analyses, op zo'n manier een antwoord proberen te geven op de vraag: "Wie is Jan Wolkers nou eigenlijk?", Dat deze in de toekomst overbodig zal lijken.

Biografie
Jan Hendrik Wolkers wordt op 26 oktober 1963 geboren in Oegstgeest als het derde kind in het gereformeerd gezin Wolkers, wat uiteindelijk 10 kinderen zou tellen. Hij ging in Leiden naar de MULO, die hij niet afmaakte, ondanks dat hij een goede leerling was, want zijn ouders haalden hem van school om te helpen in de levensmiddelenzaak. Deze werd opgeheven in 1939, mede door de crisis. Tijdens de oorlog ging zijn oudste broer dood, wat een belangrijke invloed had op zijn werk. Toen hij in 1943 in Leiden onderdook, volgde hij al tekenlessen, o.a. aan de Leidse schilderacademie "Ars Aemula Naturae". Tussen 1945 en 1958 volgde hij verschillende kunstopleidingen, in Den Haag, Salzburg en Parijs. Door heel Nederland staan door hem gemaakte beeldhouwwerken. Hij debuteerde met schrijven in het tijdschrift Podium, met een korte toneeltekst. Zijn eerste boek is de verhalenbundel Serpentina's Petticoat (1961), zijn eerste roman Kort Ameri-kaans (1962). Deze laatste betekende zijn doorbraak als schrijver bij het grote publiek. Hij heeft vele onderscheidingen geweigerd, omdat hij vond dat de autoriteiten of critici huiche-lachtig, draaierig of traag waren. GEWEIGERD: Constantijn-Huygens-prijs (1982) P.C. Hooft-prijs (1988) (Vergeet niet dat hieraan een groot geldbedrag verbonden zit! , red.) Hij nam wel de Busken Huet-prijs aan voor zijn essaybundel Tarzan in Arles (1991), hij vond namelijk dat de critici hier wel goed gereageerd hadden. In 1980 verhuist hij met echtgenote Karina en de tweeling Tom en Bob van Amsterdam naar het eiland Texel. In 1986 wordt in Leiden de eerste overzichtstentoonstelling gehouden van zijn beeldende werk. De gemeente Zaandam, zijn eerste opdrachtgever in 1956, vraagt hem in 1990 het monument te maken voor Joop den Uyl. Bob en Tom zijn inmiddels in het spoor getreden van vader met Wat wij zien en horen (1991). Bibliografie  1961 Serpentina's Petticoat, verhalenbundel  1962 Kort Amerikaans, roman  1963 Gesponnen suiker, verhalen  1963 De Babel, toneel  1964 De hond met de blauwe tong verhalen  1965 Terug naar Oegstgeest, roman  1967 Horrible Tango, roman  1969 Turks Fruit, roman  1971 Groeten van Rottumerplaat, autobiografische documentaire  1971 Werkkleding, autobiografische documentaire  1974 De Walgvogel, roman  1975 Dominee met strooien hoed novelle  1977 De kus, roman  1979 De doodshoofdvlinder, roman  1980 De perzik van onsterfelijkheid, roman  1981 Alle verhalen  1981 Brandende liefde, roman  1982 De junival, roman  1983 Gifsla, roman  1984 De onverbiddelijke tijd, roman  1985 22 sprookjes, verhalen en fabels  1988 Kunstfruit en andere verhalen  1989 Jeugd jaagt voorbij  1991 Tarzan in Arles, essays  1991 Wat wij zien en horen, verhalen (met Bob en Tom Wolkers)  1994 Rembrandt in Rommeldam, essays  1995 Zwarte bevrijding, boekenweekessay  1996 Icarus en de vliegende tering  1997 Mondriaan op Mauritius, essays

Het antwoord
Bij de vraag wie Jan Wolkers nu eigenlijk is, is het belangrijk om de vier boeken op een rijtje te zetten. Qua thematiek zijn er sterke overeenkomsten: leven en dood, liefde, de strijd tegen Kerk en ander gezag komen in alle titels wel terug. Als je zijn oeuvre als geheel bekijkt, zijn er ook motieven te ontdekken, die per werk niet zo enorm naar voren kwamen. Zo vinden we de tors uit Kort Amerikaans, evenals het gegeven dat de hoofdpersoon in Leiden onderduikt voor de arbeidsdienst terug in De Walgvogel. Of de conclusie, dat deze gegevens 'dus wel autobiografisch' zouden zijn juist is, weten we niet. Wel is zeker, dat Wolkers veel autobiografische gegevens verwerkt in zijn romans, met Terug naar Oegstgeest als hoogtepunt. Zelf zegt hij, dat iedereen in zijn boeken wel iets autobiografisch achterlaat, dat is niet te vermijden. Natuurlijk heeft hij hierin gelijk, maar zijn oeuvre kun je in z'n geheel bijna als een dagboek zien, als je aanneemt dat gegevens als de tors autobiografisch zijn. Een dagboek, dat weliswaar het dagboek van een seksueel gefrustreerde is, maar toch een dagboek. En dat zegt niets over zijn gave voor het creëren van goed doordachte plots en karakters. Of het moet allemaal een leugen zijn. Of het moet zo zijn dat al deze zogenaamd autobiografische gegevens slechts verzonnen zijn en verspreid zijn door zijn oeuvre ter bevordering van hun authenticiteit. En als dat zo is, dan heeft Wolkers de grenzen van het onbetrouwbare perspectief overschreden. Dan heeft hij een onbetrouwbaar oeuvre op zijn naam staan. Dan is hij briljant. Maar waarschijnlijk is dat niet zo. Wolkers bijdrage aan de literatuur lijkt niets anders te zijn dan een beschrijving van zichzelf. Maar dan nog, zelfs al is Wolkers werkelijk een seksueel gefrustreerde provo, dan nog heeft hij, voor sommigen althans, taboes doorbroken. En al zal hij niet de enige geweest zijn, Wolkers heeft wel degelijk invloed op de modernere schrijvers die nu uitvoerig seksscènes durven beschrijven en dus indirect een zeer belangrijke bijdrage geleverd aan onze hedendaagse literatuur.

Het antwoord
Bij de vraag wie Jan Wolkers nu eigenlijk is, is het belangrijk om de vier boeken op een rijtje te zetten. Qua thematiek zijn er sterke overeenkomsten: leven en dood, liefde, de strijd tegen Kerk en ander gezag komen in alle titels wel terug. Als je zijn oeuvre als geheel bekijkt, zijn er ook motieven te ontdekken, die per werk niet zo enorm naar voren kwamen. Zo vinden we de tors uit Kort Amerikaans, evenals het gegeven dat de hoofdpersoon in Leiden onderduikt voor de arbeidsdienst terug in De Walgvogel. Of de conclusie, dat deze gegevens 'dus wel autobiografisch' zouden zijn juist is, weten we niet. Wel is zeker, dat Wolkers veel autobiografische gegevens verwerkt in zijn romans, met Terug naar Oegstgeest als hoogtepunt. Zelf zegt hij, dat iedereen in zijn boeken wel iets autobiografisch achterlaat, dat is niet te vermijden. Natuurlijk heeft hij hierin gelijk, maar zijn oeuvre kun je in z'n geheel bijna als een dagboek zien, als je aanneemt dat gegevens als de tors autobiografisch zijn. Een dagboek, dat weliswaar het dagboek van een seksueel gefrustreerde is, maar toch een dagboek. En dat zegt niets over zijn gave voor het creëren van goed doordachte plots en karakters. Of het moet allemaal een leugen zijn. Of het moet zo zijn dat al deze zogenaamd autobiografische gegevens slechts verzonnen zijn en verspreid zijn door zijn oeuvre ter bevordering van hun authenticiteit. En als dat zo is, dan heeft Wolkers de grenzen van het onbetrouwbare perspectief overschreden. Dan heeft hij een onbetrouwbaar oeuvre op zijn naam staan. Dan is hij briljant. Maar waarschijnlijk is dat niet zo. Wolkers bijdrage aan de literatuur lijkt niets anders te zijn dan een beschrijving van zichzelf. Maar dan nog, zelfs al is Wolkers werkelijk een seksueel gefrustreerde provo, dan nog heeft hij, voor sommigen althans, taboes doorbroken. En al zal hij niet de enige geweest zijn, Wolkers heeft wel degelijk invloed op de modernere schrijvers die nu uitvoerig seksscènes durven beschrijven en dus indirect een zeer belangrijke bijdrage geleverd aan onze hedendaagse literatuur.