Gevangenis met een open deur door Jan Terlouw

Titel: Gevangenis met een open deur Auteur: Jan Terlouw Samenvatting: Ex-commissaris Keizer zat achter zijn computer. Leo Wagenaar zou zo komen. Hij had hem ontmoet toen hij nog bij de politie was. Leo had op de basisschool en Mavo een talent voor propjes schieten ontwikkelt en op de Mavo had hij heel wat ruitjes ingeschoten. Maar Leo had nog een eigenschap die de meeste leraren niet leuk vonden: hij was zeldzaam nieuwsgierig. Dat vond de ex-commissaris wel handig. Daarom werkte Leo soms voor hem. Leo had deze keer iets over Valentijn de Boer uitgezocht. Het dossier van Valentijn de Boer: Valentijn de Boer werd geboren op 14 februari 1967. Zijn vader en moeder, Josy en Herman, waren gek op hem. Valentijn was een rustig verstandig jongetje. Al toen hij heel klein was wou hij geregeld even nadenken. Al met al verliepen de eerste tien jaar van Valentijns leven heel gewoon. Tot dat Josy en Herman op reis naar Amerika gingen. Hij logeerde bij kennissen van zijn vader. Van hen kreeg hij te horen dat het vliegtuig, waar zijn vader en moeder in zaten, in zee was gestort. Hij kreeg medelijden met zichzelf en toen hij 14 jaar was kwam hij in aanraking met drugs. Na een tijdje ging hij ook niet meer naar school. Hij kwam regelmatig in aanraking met de politie vanwege het stelen van bijv. autoradio´s. Twee jaar duurde deze ellende. Toen ging hij naar tante Dien omdat hij geld nodig had. Ze vertelde hem dat hij niet welkom was voordat hij was afgekickt. Toen drong het tot hem door hoe hij was. Hij ging naar een vriend, Ben, die hem eerder had geholpen, daar kickte hij af. Valentijn maakte een afschuwelijke week door, vol krampen en diaree. De week erop sliep hij veel. Toen ging hij weer naar school. Valentijn deed het goed en kon algauw beginnen in de vierde klas. Hij ging in het schoolbestuur en algauw zagen de leerlingen hem als hun leider. Toen hij een jaar op een zoldertje woonde kwam er iemand zoldertrap opklimmen. Het was tante Dien. Ze was trots op hem. Het jaar erop deed hij eindexamen. Hij is nu 19 jaar. Na de zomervakantie zou hij op de Universiteit Engels gaan studeren. De volgende opdracht van Leo was informatie zoeken over Paul van Ravenswaai. Het dossier van Paul van Ravenswaai. Pauls vader kreeg twee dochters die hij samen met zijn vrouw keurig opvoeden. Hij was streng maar rechtvaardig. Toen kwam er onverwacht nog een zoon. Het eerste meningsverschil met zijn vader kreeg Paul toen hij 4 jaar was en zijn pet niet wou afzetten voor een meneer. Hij kon of wou het niet uitleggen waarom. Later leerde Paul uit te leggen waarom hij iets niet wou doen. Hij had geen snelle geest, wel een grondige. Paul ging naar een Internaat waar hij bevriend raakte met Toby. Toby was klein, beweeglijk, ad rem, ongeveer alles wat Paul niet was. Paul en Toby hadden één ding gemeen, ze hielden allebei van schaken. Op een dag gebeurde er iets dramatisch. Er was 4000,- gulden uit de kast van het bureau van de directeur ontvreemd. Toen er 2800,- gulden in de jas van Toby werd gevonden maakte de directeur hem verdacht, terwijl Toby zei dat hij het gewonnen had in het Casino. Paul geloofde zijn vriend en ging op onderzoek uit. Een maand later kocht Jan-Hein een scooter. Van gespaard geld zei hij. Paul had weinig op met Jan-Hein. Hij keek je nooit recht in de ogen. Paul ging naar hem toe en vroeg hem wat dingen. Jan-Hein gedroeg zich verdacht. Hij hield Jan-Hein in de gaten en verwachtte dat die wel zou vragen of hij daarmee op wou houden en dat hij echt niets met de diefstal te maken had. Maar Jan-Hein ging hem ontwijken. Op een nacht werd Jan-Hein wakker gemaakt en meegenomen naar het torentje. Daar had Paul kleren voor hem klaargelegd. Hij legde uit dat hij verlangde dat Jan-Hein bekende, omdat hij zeker wist dat die het gedaan had. Na twee dagen, was die op en gaf toe. Paul verwachtte dat hij het beneden terug zou nemen en zou zeggen dat hij onder druk had gehandeld, maar dat deed hij niet. Zo kwam Toby weer terug en ging Jan-Hein weg. Paul ging over naar de eindexamenklas met alleen een taak voor Frans. De derde persoon was meneer’s Keizer zijn kleinkind: Josje van Duivenbode. Het dossier van Josje van Duivenbode. Josje was geboren op 18 mei 1969. Ze had rossig haar en droeg altijd vlechten. Ze speelde vroeger vak met poppen vertelde de vriendjes en vriendinnetjes die over de vloer kwamen er allemaal verhalen over. Ze toonde een levendige belangstelling voor alles en nog wat. Toen ze leerde lezen was dat haar nieuwe hobby. Elke avond werden er allemaal vragen bij het eten gesteld waarop, als het kon, antwoord werd gegeven. Toen gebeurde er iets naars. Mama en papa kregen meer ruzie en het gevolg was dat haar ouders gingen scheiden. Josje bleef bij haar moeder en ging af en toe naar haar vader toe maar het was minder gezellig. Toen ging ze brieven schrijven. Het waren gezellige dingen en gebeurtenissen op school die ze schreef en hij schreef terug over zijn werk. Zonder dat Josje het wist kreeg haar vader heimwee naar haar en haar moeder. Toen werd haar moeder ziek, gewoon een griepje. Josje had juist een boek gelezen dat waarbij ouders weer bij elkaar kwamen toen hun kind ziek was en bedacht een plan. Ze schreef dat haar moeder erg ziek was en dat ze weinig tijd had om te schrijven. En haar vader kwam inderdaad. Zo kwamen haar vader en moeder weer bij elkaar. Josje doorliep met wisselend succes het Atheneum en had massa´s vrienden. Haar eindexamen was goed. Ze liet zich inschrijven bij de pedagogische academie, want ze wou onderwijzeres worden. De volgende dag had de ex-commissaris ze eindelijk bij elkaar. Ze wisten niet waarom ze daar waren, ook Josje niet. De ex-commissaris vertelde hun dat er een vereniging in Amsterdam was die zichzelf The Living Souls noemde. De vereniging was onder leiding van Willem de Vries. Alle jongeren die bij die vereniging gingen leken wel totaal gehersenspoeld te worden. Ze luisterden alleen nog maar naar de voorziener, Willem de Vries. De ex-commissaris had al geprobeerd de vereniging te betrappen op iets illegaals maar dat was nog nooit gelukt. De mensen die bij die vereniging wouden konden ook zo weer weggaan en werden dus niet vastgehouden. Toch leek het of het niet normaal was. De mensen die daar heen gingen dachten niet meer voor zichzelf, ze deden gewoon wat de voorziener zei. Een dochter van vrienden van de ex-commissaris was ook bij die vereniging gegaan en wou op een gegeven moment niet meer thuis wonen. Die vrienden hadden gevraagd of hij kon zorgen dat ze terugkwam, en hij had tegen The Living Souls gezegd dat hij en inval zou doen, hoewel hij daar het recht niet toe had. Maar ze hadden het meisje toch uit de vereniging gestoten. Daarna was ze gaan leiden aan anorexia en ze zat nu in een kliniek. Sindsdien durfde de ex-commissaris niet meer te vragen hoe het met Carrie ging. Daarom wou hij kijken of de vereniging werkelijk niet ko n worden opgerold. Josje kondigde aan dat ze meedeed en Valentijn ging wel wat later naar Engeland op vakantie. Paul moest nog even nadenken. De ex-commissaris zei dat het niet zonder gevaar was en dat ze goed moesten blijven denken. Na het bezoek gingen de drie nog wat drinken om elkaar te leren kennen. Ondertussen had Leo niet stilgezeten. De ex-commissaris had hem gevraagd zoveel mogelijk informatie te vinden over Willem de Vries. Het dossier van Willem de Vries. Willem de Vries was geboren op 14 oktober 1938. Hij had een eenvoudige jeugd gehad en ging na het Atheneum studeren in Utrecht. Eerst rechten daarna theologie. Hij streefde zijn hele leven al om overal voorzitter van te worden, maar bracht het nooit verder als penningmeester, wat hij dan ook goed deed. Hij was nooit getrouwd, maar had veel vriendinnen gehad die hem allemaal geweldig vonden, wat hij altijd had vermoed. Tenslotte verloor hij zijn baan. Grootheidswaan zei zijn baas. Daarna zwierf hij rond in het buitenland tot hij acht jaar geleden met een neef en drie vriendinnen The Living Souls oprichtte. Willem de Vries was gevoelig voor vrouwen, munten en Bach. Hij was nooit met de politie in aanraking geweest. Verder reed hij nu geen auto meer, maar hij had vroeger veel kevers gehad. Niet op alle gebieden was zijn smaak dus slecht. De volgende dag stond Paul mistroostig op de brug vlakbij het gebouw van The Living Souls. Algauw stond hij in het gebouw meegenomen door één van de leden. In een zaal werd hem uitgelegd wie The Living Souls waren en wat ze deden. Ook werd gezegd hoe ze lid konden worden. Toen hij het gebouw uitliep kwam hij Valentijn tegen die naar binnenging om wat informatie over The Living Souls te vragen. Hij vertelde dat hij nooit veel met God had opgehad, maar toch ergens behoefte had en of hij hier aan het goede adres was. Ook hij werd uitgenodigd voor het toelatingsexamen van volgende week. De volgende dag zat Josje snikkend op een bankje. Zij vertelde dat ze bang was dat haar ouders gingen scheiden. De leden boden haar een zonnige toekomst in de vorm van hun Voorziener. In de dagen die volgden waren ze geregeld in het gebouw aanwezig. Toen het toelatingsexamen zou beginnen, waren zo ook goed geïnformeerd over wat er zou gebeuren. Er waren 15 nieuwelingen en 10 leden die het nog eens wouden meemaken . Iedereen werd naar voren geroepen en daar dan belachelijk gemaakt voor de rest van de groep. Ze lieten het zich over zich heen komen. Om vijf uur mochten ze naar huis. De volgende dag verliep vrijwel hetzelfde, veel zinnetjes opzeggen zoals: De voorziener voorziet. De derde dag kregen ze eindelijk Willem de Vries te zien. Hij hield een indrukwekkende toespraak. Daarna waren ze eindelijk echt Living Souls. Josje liep de kamer van één van de Lofties in die ze moest schoonmaken. De Lofties stonden onder Willem de Vries. Ze moest veel werken wel 14 uur per dag en altijd binnen. Het leek wel of ze haar er uit pikte. Ze was moe. Het was haar een raadsel hoe iemand voor zijn plezier lid van The Living Souls kon zijn. Valentijn en Paul hadden het veel makkelijker. Ze moesten meestal kranten rondbrengen. Al Valentijn de kans kreeg onderzocht hij het gebouw. Het duurde niet lang of Valentijn had door hoe Willem de Vries werkte. The Bright was hij zelf. Onder hem stonden vier Lofties, zijn achterneef Peter en Anna, Martha en Maria, waarschijnlijk drie geliefden van hun leider. Zij hadden elk vier TES-Mannen of Vrouwen onder hun hoede. En de TES-Mensen hadden elk een groep van 16 leden om voor te zorgen. Sommige TES-Mensen hadden twee groepen. Paul probeerde met de gegevens die hij kon krijgen een schatting te maken van het geld wat per maand binnenkomt. Het dubbele van wat ze uit zouden moeten geven voor de vereniging. Hij was er alleen nog niet achtergekomen of ze belasting betaalden. Josje en Paul zouden bij The Living Souls gaan wonen. Toen Valentijn wakker werd scheen de zon al door zijn raam. Dat betekende dat het al 10 uur was en dat hij te laat was voor het werk bij The Living Souls. Nu deed hij maar rustig aan. Bij de ingang werd hij tegengehouden door één van de TES-Mensen. Er werd hem gezet dat hij er niet meer bij hoorde, orders van boven. Hij dacht dat ze ontmaskerd waren of dat Josje en Paul echte Living Souls waren geworden en hem hadden verraden. Hij vertelde het aan de ex-commissaris, die ook schrok. Vooral omdat ze al een tijd niets meer van Josje en Paul hadden gehoord. De volgende dag ging de ex-commissaris naar het clubgebouw. Hij vroeg of hij Josje kan spreken, maar er werd gezegd dat ze hem niet wil zien. Paul was er ook niet. Verslagen keerde hij terug. Valentijn was bevriend geraakt met Céline en wou haar nou laten geloven dat hij er was uitgegooid, omdat de Voorziener dacht dat er een andere indringer was. Nu zou die onvoorzichtiger worden en kon de Voorziener hem grijpen. Hij schreef een brief waarin de Voorziener het zogenaamd uitlegde, met een nagemaakte handtekening eronder. Ze geloofde hem en toen hij vroeg of ze zijn vertrouwenspersoon wou zijn, wou ze dat meteen. Valentijn vond het wel zielig, maar had geen spijt. Als wettelijk niet kon, dan maar zo. Ondertussen raakte Paul er van overtuigd dat The Living Souls goed zijn. Als Valentijn en de ex-commissaris s’avonds in de stamkroeg zitten, komt Paul binnenlopen. Hij komt met de mededeling dat hij niet meer meedoet omdat hij een echte Living Soul is geworden. Nu moesten ze The Living Souls wel oprollen. Leo belde aan bij het huis naast het clubgebouw. Een vrouw deed open, hij legde uit dat hij van de politie is en of hij haar wat vragen mocht stellen. Algauw vertrouwde ze het niet meer en vroeg waar zijn legitimatie was, die hij niet bij zich had. Dus werd hij het huis uitgezet. Als hij terugloopt, ziet hij dat er boven een huurder moet wonen. Dat is Lucie, een studente met wie hij vriendschap sluit. Vanuit haar raam ging hij naar Josje toe, die daar vlakbij verbleef. Ze vertelde hem wat ze wist. Zo kwam het dat Leo de volgende dag om 2 uur weer aan de dakgoot hing. Ze gingen samen de Kamer van Willem de Vries binnen en keken of ze iets konden vinden. Ze dachten dat er alleen iets van belang zou zijn in de muurkast die op slot zit met een cijfercode. Toen hoorden ze iemand aankomen en kwamen net op tijd terug in Josjes kamer, vanwaar Leo weer naar Lucie ging. De volgende dag ging Josje weer naar de kamer van Willem de Vries met de cijfercodes die ze bedacht had, niets lukte. Toen bedacht ze dat er een datum moet zijn waarop Willem de Vries dit plan had bedacht. Via Céline kwam ze die te weten en dat paste inderdaad. In de kast zaten allemaal oude munten en wat geld. Plotseling hoorde Josje iemand aankomen. Ze opende de deur, maar was te laat. Martha zag haar en sloot haar op in haar kamer. Ze ging naar Willem de Vries om te vertellen wat Josje had gedaan. Josje besloot dat het tijd was om te vertrekken. Ze knoopte de lakens van haar bed aan elkaar en zwaaide ze naar buiten. Zo probeerde ze met de lakens op het raam van Lucie te bonken. Lucie was gelukkig thuis. Ze keek uit het raam, waar ze Josje zag. Toen die vroeg om het gootapparaat naar haar toe te schuiven, deed ze dat. Algauw was ze bij Lucie binnen. Ze belde in een telefooncel haar opa en spraken af bij Valentijn. Valentijn kwam met een plan. De volgende week vrijdag belde Leo, Valentijn en de ex-commissaris bij Lucie aan. Vanuit haar raam gingen Leo en Valentijn naar binnen. Josje ging via de gewone ingang om daarna in een hoekje in de zaal te gaan staan. Willem de Vries hield zoals elke vrijdag zijn toespraak. Op het eind stelde Céline de vraag wat de Voorziener van geld vond. Terwijl hij praatte over dat geld het slijk der aarde was, vielen er telkens muntjes op het toneel. Valentijn had een luik boven het toneel ontdekt toen hij het gebouw verkende. Eerst merkte hij niets, maar toen Valentijn een handvol munten gooide, raakte hij buiten zichzelf. Hij riep dat Dia hem goud en zilver stuurde en graaide alles bij elkaar. Toen snapte hij dat het zijn eigen munten waren. Hij liep snel weg en Valentijn zakte met een touw naar beneden. Hij legde uit dat het niet goed was om een leider blindelings te gehoorzamen, zonder te denken. Maar dat ze wel verder konden gaan met elkaar om andere mensen te helpen. Ze moesten dan wel blijven denken. Toen hij naar buiten liep, sloten Paul en Josje zich bij hem aan. Samen.