Julia gaat in het begin van het verhaal verhuizen naar het voormalige huis van Sarah. Toen Sarah opgehaald werd door de politie, werd het huis verhuurd aan een ander gezin, in de verwachting dat het eerste gezin nooit meer zou terugkomen. Dat gezin was de familie Tézac. Het huis was nu helemaal veranderd. Er zijn twee appartementen samengevoegd om het groter te maken, er zijn muren gesloopt en de geheime kast is verdwenen. Het Vel d'hiv is nu een herdenkingscentrum geworden voor de gedeporteerden, en de spoorlijn is verdwenen.

Tijd

Het verhaal van Sarah speelt zich tijdens in 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog af, terwijl het verhaal van Julia zich tussen 2002 en 2005 afspeelt. De verhalen spelen zich in chronologische volgorde af, en  bij het verhaal van Julia worden dingen vaak versneld verteld, simpelweg omdat er meer te vertellen valt. Op een moment in boek komen de twee verhalen tot een climax: Sarah weet eindelijk terug te keren naar Parijs en eenmaal aangekomen bij haar huis komt ze te weten dat het te laat voor Michel was, terwijl Julia tegelijkertijd erachter komt dat Sarah gewoond had in het huis waarin zij zou gaan wonen, en dat de Tézacs zworen dat feit te verzwijgen. Wat ik heel opmerkelijk vond was dat de schrijver besloot de identiteit van het meisje, dat later Sarah bleek te zijn, niet onthulde totdat Julia er achter kwam dat de Starzinski's in het huis van Mamé hebben gewoond. Ik vond dit een hele slimme en doordachte keuze, omdat hoewel je wel in het verhaal een vermoeden kreeg dat het meisje Sarah was, je het toch niet zeker wist, en je het meisje als een gewoon meisje beschouwt.

Personages

In dit dubbelroman zijn de hoofdpersonages Julia en Sarah. Michel is geen hoofdpersoon, maar hij speelt toch een belangrijke rol omdat hij de reden is dat Sarah besluit te ontsnappen.

Julia Jarmond

Julia is een 45-jarige vrouw, oorspronkelijk van Amerikaanse afkomst, maar ze had altijd meer met Frankrijk dan met Amerika. Na haar studie besloot ze naar Frankrijk te gaan om daar te wonen en werken. Ze heeft bruin haar en een normaal postuur. Verder is ze een sterke vrouw, en weet ze wat ze moet zeggen om mensen om haar vinger te winden. Ze kan goed voor haarzelf opkomen en weet wat ze wil, behalve tegenover haar man Bertrand. Verder is ze een rond karakter, en kom je in de loop van het verhaal veel over haar te weten.

Sarah Starzinski

Sarah is een meisje van tien, oorspronkelijk van Poolse afkomst maar verhuisd naar Frankrijk met haar moeder, vader en broertje Michel. Ze heeft lang bruin haar en is een echt meisje, levend onder de vleugels van haar moeder, wie ze altijd bewonderd heeft. Als haar moeder vervolgens in het concentratiekamp breekt onder de omstandigheden, besluit ze te ontsnappen, voor Michel en voor haar vader en moeder.

Michel Starzinski

Michel is een jongetje van zes en het broertje van Sarah. Michel komt uiteindelijk te overlijden in de kast waarin hij opgesloten zat. We komen verder niet veel over Michel te weten, behalve dat hij een goede band met Sarah had.

Bertrand Tézac

Bertrand is een man van middelbare leeftijd en de man van Julia in het grootste deel van het verhaal. Hij heeft een tijdens het verhaal een affaire met een andere vrouw, een goede vriendin van het echtpaar. Bertrand denkt dat Julia niet door heeft dat hij een affaire heeft, maar Julia weet het al een tijdje. In het begin van het verhaal oogt hij als een ongevoelige, maar toch charismatische man, die heel ongevoelig kan zijn. Later in het verhaal kom je erachter dat hij eigenlijk heel bang is om zijn eigen meningen te vertellen, en zich schuldig voelt tegenover Julia voor de affaire.

Zoë Tézac

Zoë is een meisje van tien en de dochter van Julia. Julia ziet veel gelijkenissen tussen haar en Sarah. Zo deelden ze de zelfde leeftijd, en was de vastberadenheid van Sarah ook in Zoë te zien. Zoe is niet verlegen en een hele slimme meid. Ze wist precies waar Julia mee bezig was, al probeerde ze het voor Zoë zo goed mogelijk te verbergen

Perspectief

Het verhaal is in de hoofdstukken van Sarah in het zij-perspectief geschreven. De verteller weet ook nog niet wat er gebeurt in de loop van het verhaal, en de hoofdstukken worden ook geschreven alsof de verteller het ook voor de eerste meemaakt:

“Sarah haalde snel de sleutel uit haar zak en drukte met haar handpalm op het draaimechaniekje op de deur. Het geheime slot kwam met een zwaai tevoorschijn. Ze hoorde de deurbel rinkelen, geroezemoes van geschrokken stemmen kwam dichterbij. De stemmen van Jules, van Geneviève, en van een onbekende man. Snel nu, ze moest snel zijn. Voortdurend mompelde ze: Michel, Michel, ik ben het , Sirka... Haar vingers trilden zo erg dat ze de sleutel liet vallen. Vlak achter haar was de jongen buiten adem aan komen rennen. 'Wat doe je?' zei hij ademloos. 'Wat doe je in mijn kamer?' Ze reageerde niet, pakte de sleutel van de grond en probeerde hem in het slot te steken. Ze was te zenuwachtig, te ongeduldig. Het duurde even voordat het lukte. Eindelijk liet het slot een klik horen, en ze trok de geheime deur open. Een stank van verrotting trof haar als een vuistslag. Ze deinsde achteruit. De jongen naast haar deed angstig een stap naar achteren. Sarah viel op haar knieën.”

De hoofdstukken van Julia worden in het ik-perspectief verteld. Dit geeft een dieper inzicht in de gedachtes van Julia en waarom ze bepaalde handelingen uitvoert.

Thematiek

Het thema was in dit verhaal de razzia die de Franse politie tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1942 pleegde. Het verhaal van Sarah en Julia draaien grotendeels om dit thema.

Motief

Het grootste motief was volgens mijn mening 'schuld'. Dat motief was overal in het verhaal aanwezig. Het begon allemaal toen Sarah Michel in de kast opsloot en hem beloofde, dat ze hem eruit zou halen. Vervolgens lukt dat niet en krijgt Sarah een schuldgevoel, dat haar blijft achtervolgen, totdat ze uiteindelijk zelfmoord pleegt. Dan heb je vervolgens het schuldgevoel van Julia, dat ze Sarah wil vertellen dat ze de toekomstige bewoner was van het huis waar ze in woonde, maar erachter komt dat Sarah zelfmoord gepleegd had, en dat ze het Sarah nooit had kunnen vertellen. Bertrand hand een constant schuldgevoel over zijn oneerlijkheid en zijn affaire. De grootvader van Bertrand, de bewoner van het huis na Sarah, had tot zijn dood niemand verteld dat Sarah daar was, en dat hij Michels lijk had gezien.

Titelverklaring

De titel Haar naam was Sarah heeft de schrijver uitgekozen om dat het in verbinding stond met de razzia, en om aan te geven dat het niet 'maar een joods meisje' was, een van de miljoenen die zijn omgekomen, maar de schrijver wou aangeven dat, hoewel dit maar een verhaal was, er nog miljoenen anderen waren die ook een verhaal hadden, een ongehoord verhaal. De schrijver geeft ook aan dat de personages fictief zijn, maar de gebeurtenissen en de verhalen van de mensen niet.

Eigen mening

Ik vind het boek ten eerste zeer aangrijpend. Het boek was in het begin wel al spannend, maar ik vond nog niet dat het je meesleepte. Geleidelijk werd het boek leuker naarmate je de personages beter leerden kennen. Toen het verhaal zijn climax beleefde, betrapte ik mijzelf met het maken van gezichtsuitdrukkingen die ik niet normaal niet maak als ik een boek lees.

“Sarah kon niets zeggen, ze kon alleen trillen, terwijl haar vingers haar ogen en haar neus bedekten om de stank niet te hoeven ruiken. Jules kwam dichterbij, legde een hand op haar schouder, en wierp een blik in de kast. Ze voelde dat hij zijn armen om haar heen sloeg, haar probeerde weg te halen. Hij mompelde in haar oor: 'Kom Sarah, kom mee...' Ze verzette zich uit alle macht, ze krabde, schopte, ze gebruikte haar tanden en nagels tot het haar lukte de open kastdeur weer te bereiken. Achter in de kast zag ze een glimp van een roerloos, opgekruld lichaam, daarna zag ze het dierbare gezichtje, zwart, onherkenbaar. Weer liet ze zich op haar knieën vallen en ze schreeuwde zo hard als ze kon, ze schreeuwde om haar moeder, om haar vader, ze schreeuwde om Michel.”

Ten tweede vond ik het verhaal zeer ontroerend. Toen ik het motieven doorhad, drongen de bedoelingen van de schrijver meer tot mij door. Ik kreeg gaandeweg het gevoel dat alle personages de wereld op hun schouders droegen, wat het verhaal dus nog ontroerender maakt.

En tot slot vond ik het verhaal vluchtig. Hiermee bedoel ik dat het verhaal lekker doorleest, en je in een mum van tijd – zonder dat je zelf doorhebt hoe snel – het boek uit hebt. Dit bereikt de schrijver door de kleine hoofdstukjes, waardoor je je de gebeurtenissen makkelijk herinnert. Het voordeel hiervan is dat alles vers in je geheugen staat als je het boek uit hebt, en alles je dus bijblijft. Het nadeel hiervan is dat, als het uit is, dat het dan ook daadwerkelijk uit is. Het boek laat zich niet herlezen, en je gaat het op een gegeven moment zelfs jammer vinden dat je het boek uit hebt.

VERWERKINGSOPDRACHT

 Heeft de hoofdpersoon in het verhaal iets gedaan wat jij anders zou doen? Leg uit wat de consequenties zouden zijn geweest als de hoofdpersoon jouw handeling zou hebben gevolgd.

Als ik Sarah was, had ik dingen anders aangepakt. Ik zou in het concentratiekamp ook proberen te ontsnappen, maar ik zou het alleen doen. Ik zou niemand meenemen, zodat ook niemand behalve ik in de problemen kon komen. Ik had het heel stil en ongemerkt aangepakt, zodat de wachters niets zagen. De wachter die Sarah hielp te ontsnappen, zou mij niet gezien hebben en dus ook niet geholpen hebben. Hij zou dan niet in de problemen komen, wat misschien wel bij Sarah gebeurd zou zijn.

Ik weet wel van mijzelf dat ik heel bang en koppig kan zijn. Dit zou betekenen dat Sarah wellicht nooit in het hondenhok van het oudere echtpaar was gegaan om te overnachten, en het echtpaar haar nooit ontdekt had. Ze was vervolgens door blijven lopen in de verkeerde richting, weg van Parijs, en het verhaal was waarschijnlijk heel anders afgelopen. Toen de agenten in de trein Sarah aanzagen  voor een jongen, had ik waarschijnlijk heel opgewekt en net iets te zenuwachtig gereageerd om normaal over te komen. De politieagenten hadden mij dan meegenomen en het verhaal zou daar ophouden.

Toen Sarah erachter was gekomen dat ze te laat was om Michel te redden, zou ik ook helemaal breken en diep depressief zijn. Ik zou er echter wel mee leren leven, en ik zou beseffen dat niets hem terug zou brengen. Sarah had het er met niemand over, en sprak er ook nooit over. Uiteindelijk werd ze van een strijdlustig meisje veranderd in een stil, teruggetrokken meisje, uit wiens ogen geen geluk meer straalden. Ik had consultatie opgezocht, alles om het schuldgevoel bij mij weg te halen. Alles behalve zelfmoord. Ik vind dat je met zelfmoord niet alleen jezelf verdriet doet, maar ook de mensen om je heen. Ik had dus geen zelfmoord gepleegd en Sarah zou dan dus nog leven. Ze zou dan in de tijd van Julia zo'n 73 jaar zijn, en Julia zou haar waarschijnlijk gevonden hebben. Ze had kunnen vertellen dat het haar speet voor wat er met haar gezin was gebeurd, en dat de mensen het niet vergeten waren. Sarah had kunnen uitleggen wat er allemaal gebeurd was, en hoe ze daar mee omging. Het verhaal zou dan een minder open einde hebben, en dat is eigenlijk wat ik liever gehad had.

Toen Sarah erachter was gekomen dat ze te laat was om Michel te redden, zou ik ook helemaal breken en diep depressief zijn. Ik zou er echter wel mee leren leven, en ik zou beseffen dat niets hem terug zou brengen. Sarah had het er met niemand over, en sprak er ook nooit over. Uiteindelijk werd ze van een strijdlustig meisje veranderd in een stil, teruggetrokken meisje, uit wiens ogen geen geluk meer straalden. Ik had consultatie opgezocht, alles om het schuldgevoel bij mij weg te halen. Alles behalve zelfmoord. Ik vind dat je met zelfmoord niet alleen jezelf verdriet doet, maar ook de mensen om je heen. Ik had dus geen zelfmoord gepleegd en Sarah zou dan dus nog leven. Ze zou dan in de tijd van Julia zo'n 73 jaar zijn, en Julia zou haar waarschijnlijk gevonden hebben. Ze had kunnen vertellen dat het haar speet voor wat er met haar gezin was gebeurd, en dat de mensen het niet vergeten waren. Sarah had kunnen uitleggen wat er allemaal gebeurd was, en hoe ze daar mee omging. Het verhaal zou dan een minder open einde hebben, en dat is eigenlijk wat ik liever gehad had.

Als ik Julia was geweest, had ik niet de hele familie er bij betrokken. Julia ging heel diep in op het onderzoek over het Vel d'hiv, en ontdekte dingen die zelfs de Tézacs nog niet wisten. Veel familieleden wouden het liever ook niet weten en ze maakte daar een grote zaak van (wat wist een Amerikaanse vrouw over ons gezin?). Ik was heel stil te werk gegaan en had het verborgen gehouden voor iedereen behalve Bertrand en Zoë. Als Julia had gedaan wat ik had gedaan, dan zouden Julia en Bertrand misschien zelfs nog bij elkaar zijn geweest, en was Julia nooit weer terug gegaan naar Amerika om William, de zoon van Sarah, te ontmoeten. Het einde zou dan gesloten zijn.