Uitgebreid leesverslag van het boek Auteur: Louis Couperus
Titel: Eline Vere, Veen Uitgevers, Utrect/Antwerpen 1983 – 6e druk, 448 bladzijden (Eerste druk: 1889) Dit boek valt onder het genre psychologische roman. Samenvatting Meneer Verstreaten viert zijn verjaardag. Hij heeft veel goede kennissen uitgenodigd, waaronder de familie Van Raat en familie De Woude van Bergh. De 23-jarige Eline Vere komt niet. Ze voelt zich moe, maar haar zus Betsy en zwager Henk van Raat zijn wel van de partij. Bij thuiskomst treffen Betsy en Henk Eline aan, die nog niet is gaan slapen. Betsy heeft geen zin om met haar te praten, maar Eline stort haar hart uit bij Henk. Ze zou het liefst sterven, haar leven heeft toch geen nut. Henk weet haar te bedaren en vrolijkt haar weer op. Een paar dagen later gaat Eline alsnog bij dhr. Verstraeten langs om hem te feliciteren. Betsy organiseert een intiem diner, waarvoor de familie De Woude van Bergh en de familie Ferelijn, uitgenodigd zijn. Jeanne Ferelijn is een vroegere schoolvriendin van Betsy en Eline, maar het verschil tussen hen is groter geworden. De familie Ferelijn is een eenvoudige ambtenarenfamilie met drie kinderen. Ze bewonen een bovenhuis in Den Haag. Jeanne voelt zich niet thuis bij de familie Van Raat. Ze vindt dat Eline veranderd is en ook Betsy’s toon van spreken irriteert haar. Als de familie Ferelijn naar huis is, gaan Eline en Betsy met broer en zus De Woude van Bergh naar de opera. In de opera treedt de nieuwe zanger Théo Fabrice op. Eline is zeer van hem onder de indruk en bewondert zijn stem. Tijdens de pauze duikt plotseling Eline en Betsy’s neef Vincent Vere op. Ze hebben hem al lange tijd niet meer gezien, omdat hij altijd voor zaken op reis is. Mevrouw Van Raat komt langs om thee te drinken. Eline en Paul van Raat zingen duo’s onder begeleiding van de piano. In gedachten is Eline steeds bij Fabrice. Ze leest diverse positieve recensies over zijn optreden. Op sinterklaasavond is de familie Van Raat en Verstreaten uitgenodigd bij de Van Erlevoorts. Eline krijgt een prachtig cadeau: een waaier, beschilderd door Bucchi. Freddy van Erlevoort weet dat het geschenk van haar broer Otto is, maar verzwijgt dit feit. Eline is er echter van overtuigd dat ze hem van Fabrice heeft gekregen. In de periode die daarop volgt, koopt Eline foto’s van Fabrice en legt ze een heel album over hem aan. Ze gaat ’s morgens wandelen in de hoop dat ze hem tegenkomt. In de opera zit ze vooraan, omdat ze het gevoel heeft dat hij speciaal voor haar zingt. Na een boswandeling met de honden van Henk en Betsy, krijgt Eline grote ruzie met Betsy. Ze heeft, tegen de afspraak in, de honden naar huis meegenomen. Ze spreken een week lang niet meer met elkaar. Eind januari is Eline jarig. Henk brengt het cadeau naar Eline’s kamer, omdat ze weigert beneden te komen. Later laat Eline zich toch nog even zien. Het komt tot een formele verzoening tussen Eline en Betsy, maar de spanningen blijven. Ook Vincent komt op verjaardagsvisite. Eline heeft veel sympathie voor Vincent, omdat er een treffende gelijkenis is met haar overleden vader. Vincent vertelt haar over zijn Amerikaanse vriend, die voor hem een baan zoekt. Eline geeft aan dat ze zelf ook wel weg zou willen uit Den Haag. Lili Verstreaten krijgt bezoek van Georges de Woude van Bergh. Ze ontvangt hem koel, maar is verward over haar gevoelens voor hem. Georges bespreekt met zijn zus Emilie de financiële consequenties van een eventueel huwelijk met Lili. Eline bezoekt opnieuw het optreden van Fabrice in het concert ‘Diligentia’. De operazanger treedt ditmaal op als een ‘dikke timmerman in rok’. Eline’s liefde voor hem is als sneeuw voor de zon verdwenen. Als ze thuis komt verbrandt ze haar album met zijn foto’s. In het voorjaar vraagt Otto Eline ten huwelijk. Iedereen praat erover en verwacht binnenkort hun verlovingsaankondiging. Freddy is niet gelukkig met de partnerkeuze van haar broer. Ze vindt Eline een ‘stuk onnatuur’. Eline twijfelt over Otto’s huwelijksaanzoek. Nooit had Otto’s beeld haar gedachten ook maar een ogenblik vervuld. Betsy besluit een partijtje te organiseren en Otto uit te nodigen. De overige gasten wachten de hele avond op de grote mededeling, maar deze blijft uit. Als alle gasten weer naar huis zijn, valt Eline huilend in Henks armen. Ze is verward en weet niet wat ze moet doen. Uiteindelijk accepteert ze Otto’s aanzoek. Otto wil juist naar huis gaan, als Eline haar instemming geeft. De verloving is daarmee een feit. Freddy uit haar gevoelens over Eline bij de zusjes Verstreaten. Ze had haar broer nog zo gewaarschuwd voor Eline. Het verliefde paar trekt er regelmatig op uit om te wandelen op het Scheveningse strand. Ook Georges en Lili zijn er vaak te vinden. Eline wordt door de familie Van Erlevoort uitgenodigd, om de zomer door te brengen op hun landgoed De Horze in Gelderland. Betsy vraagt Vincent om te blijven logeren, gedurende de periode dat Eline weg is. Eigenlijk mag ze hem niet, want hij is haar absolute tegenpool. Eline voelt zich erg gelukkig op De Horze. Ze kan geheel zichzelf zijn en Otto’s liefde geeft haar vleugels. Ze krijgt een compleet andere kijk op de wereld, dan die ze kent uit de vele romannetjes die ze leest. Eline is lief en aardig voor alle familieleden en uiteindelijk weet ze zelfs Freddy’s sympathie voor haar te winnen. Desondanks voelt Eline grote angst; haar geluk is bijna (te) volmaakt. In september keert Eline weer terug naar haar familie in Den Haag. Eline heeft dan veel filosofische gesprekken met Vincent en hij is onder ander van mening dat de mens geen vrije wil heeft en afhankelijk is van het noodlot. In eerste instantie bestrijdt Eline zijn mening, maar als snel slaat de twijfel weer toe. Eline is bang dat haar relatie met Otto ook bepaald is door omgeving en omstandigheden. Plotseling valt Vincent flauw. De dokter adviseert hem rust te nemen en het bed te houden. Eline is bang dat Vincent heimelijk verliefd op haar is en besluit hem te verzorgen. Enkele dagen later ontvangt Vincent een brief van zijn Amerikaanse vriend Lawrence St. Clare. Hij schrijft dat hij in New York een betrekking voor hem heeft gevonden. Betsy en Otto geven te kennen, dat ze blij zijn dat Vincent weer vertrekt. Eline heeft Otto steeds verdedigd, maar valt nu zelfs ook tegen hem uit. Henk dwingt Eline haar excuses te maken, maar de breuk blijft aanwezig. Eline voelt zich verward over haar gevoelens voor Otto en Vincent. Ze schrijft Otto een brief waarin ze de verloving verbreekt. Otto beseft dat Eline nooit werkelijk van hem gehouden heeft en vindt steun bij zijn familie. Betsy heeft genoeg van Vincent. Ze vindt haar neef een klaploper en een nietsnut. Na een knallende ruzie, besluit Vincent te vertrekken. Tijdens een diner met kennissen uit Eline haar woede over Vincents vertrek tegenover Betsy en de manier waarop die over Vindcent praat. Thuisgekomen wordt de discussie voortgezet en rent Eline het huis uit. In de gierende wind en de stromende regen zoekt ze steun bij de familie Ferelijn, waar ze ruim een maand verblijft. Eline’s gezondheid is sterk achteruit gegaan, maar ze herstelt redelijk. Betsy schakelt de hulp in van oom Daniël Vere en zijn vrouw Elise. Ze nemen Eline mee om te gaan reizen, zodat ze tot rust kan komen. Gedurende de anderhalf jaar dat Eline weg is, gebeurt er veel. Georges en Lili trouwen. Marie Verstreaten is verliefd geworden op Otto van Erlevoort. Als Eline terugkeert naar Den Haag, trekt ze in bij mevrouw Van Raat. De lieve vrouw heeft een kamer ingericht, met al haar persoonlijke spulletjes. Eline is gelukkig, omdat ze nu bij mensen is die écht van haar houden. Lichamelijk gaat het echter slecht met haar. Ze hoest veel, kan niet meer zingen en heeft last van hallucinaties. De dokter stelt vast dat Eline last heeft van longtering, als gevolg van een verwaarloosde kou. Ook ziet hij dat Eline iets heeft wat hij het noodlot van haar familie noemt. Hij adviseert haar veel rust te nemen. Eline probeert wat afleiding te zoeken. Ze wijdt zich aan liefdadigheid en religie, maar kan daarin ook geen levensdoel vinden. Eline vindt dat ze niet voldoende rust vindt bij mevrouw Van Raat en ze besluit weer naar haar oom en tante in Brussel te gaan. Ook haar verblijf in Brussel is niet wat Eline ervan verwacht had. Ze voelt zich niet thuis bij de levensstijl van oom Daniël en tante Elise. Plotseling komen Vincent en Lawrence St. Clare op bezoek in Brussel. St. Clare heeft belangstelling voor Eline en is van mening dat zij in Brussel niet op haar plaats is. Eline is onder de indruk van zijn onafhankelijkheid, rust en wilskracht. Na een paar dagen kondigen Vincent en St. Clare hun vertrek naar Rusland aan. St. Clare doet Eline een huwelijksaanzoek, maar Eline durft niet direct antwoord te geven. Ze belooft hem meer duidelijkheid als hij over vijf maanden terug komt. Mevrouw van Raat zorgt ervoor dat haar zoon Paul en Freddy van Erlevoort weer bij elkaar komen. Frédérique had hem trots afgewezen toen hij haar plotseling kuste. Later kreeg ze hier spijt van. Eline besluit weer terug te gaan naar Den Haag. Haar zus Betsy heeft inmiddels een pensionkamer voor haar gevonden, waar ze kan wonen. Eline krijgt daar de kans om rustig na te denken over haar leven. Ze wordt depressief en denkt aan zelfmoord. Haar hysterieaanvallen worden onderdrukt door morfine. Ze ziet geen verschil meer tussen waarheid en fantasie. Ook is ze van mening dat niet zij, maar Otto trouweloos is geweest. In een vlaag van waanzin neemt ze een teveel aan morfine, waardoor ze voorgoed inslaapt. Na haar dood trouwen Paul en Freddy. Paul krijgt tevens een aanstelling als burgemeester in Heibeek. Marie trouwt met Otto van Erlevoort, die eindelijk zijn verdriet om Eline heeft overwonnen. Verhaaltechniek Ik heb voor dit boek gekozen om een aantal reden. De eerste is dat we voor ons literatuur dossier een boek uit de 19e eeuw moesten lezen. De tweede is dat we in de literatuurlessen stukjes hadden gelezen uit het boek en die spraken me erg aan. Ik ben namelijk altijd al een “fan” geweest van psychologische romannen. Zo las ik al op mijn 11de levensjaar het boek “Jaloers op een dode” van de Vlaamse schrijver Karel Verleyen.
Ruimte: Het verhaal speelt zich in 4 jaar, in chronologische volgorde af, op de volgende plaatsen: - Den Haag - Landgoed ‘De Horze’ - Den Haag - Brussel - Den Haag De belangrijkste verhaalfiguren: - Eline Vere: een jonge vrouw van 23 jaar. Ze is slim, spreekt zeer goed Nederlands, Frans en Engels, kan schitterend zingen en redelijk piano spelen. Ze is rijk van geboorte en heeft het dus altijd goed qua financiën. Ze is de dochter van een warme, vriendelijke kunstenaar en een kille vrouw. Ze heeft het meeste weg van haar vader die net als zij, zeer vriendelijk en meelevend was, maar tegelijkertijd erg emotioneel instabiel en iemand die snel depressief is. - Betsy van Raat - Vere: de zus van Eline die getrouwd is met Henk van Raat, een miljonair van geboorte. Eline verblijft bij haar in haar huis. Betsy is de tegenpool van Eline omdat zij het meeste weg heeft van haar moeder in plaats van van haar vader. Haar band met Eline is koel. Betsy is een persoon die altijd bezig wil zijn met kennissen en uitgaan. - Henk van Raat: de zwager van Eline die van zijn overleden vader een enorm fortuin heeft geërfd waardoor hij niks uitvoert behalve paardrijden en zijn honden uitlaten. Hij is een huiselijk type dat liever ’s avonds thuis gezellig thee drinkt en een boek leest dan uitgaat. Hij heeft daarom geregeld meningsverschillen met zijn vrouw over wat ze die avond gaat doen, over het algemeen wint Betsy die ruzies. Henk is de enige persoon bij wie Eline haar hart kan luchten als ze depressief is. - Otto van Eerlevoort: een man van rond de 30 uit de vriendenkring van de Vere’s en een neef van Henk. Hij is van adel en heeft een goede baan. Hij heeft een rustig en kalm karakter. Overige verhaalfiguren: - Paul van Raat: de broer van Henk van Raat en dus zwager van Betsy. - Frederique van Eerlevoort: een zusje van Otto. - Etienne van Eerlevoort: de jongste telg van de van Eerlevoorts. - Mevrouw van Raat: de moeder van Henk en Paul en een dierbare vriendin van Eline. - Mevrouw van Eerlevoort: de moeder van Frederique, Etienne, Otto, Theodore, Mathilde van Eerlevoort. - Theodore van Eerlevoort: jonkheer van het landgoed ‘De Horze’ in Gelderland. - Mathilde van Eerlevoort: moeder van 4 enorm drukke kinderen. - Marie Verstreaten: Nichtje en goede vriendin van Frederique. - Lilly Verstreaten: Zus van Marie en eveneens goede vriendin en nichtje van Frederique. - Georges van de Woude: goede kennis van de Vere’s. - Emillie van de Woude: zus van Georges die een soort van moederfunctie inneemt en eveneens een geode kennis van de Vere’s. - Daniël Vere: Oom van Eline en Betsy. - Elize Vere: Tante van Eline en Betsy die maar een paar jaar ouder is dan Eline. - Vincent Vere: Neef van Eline en Betsy. - Lawrence St Clare: Vriend van Vincent uit de Verenigde Staten. Het verhaal is geschreven in het hij/zij-perspectief. Eline Vere is hét Nederlandse voorbeeld van een psychologische roman. Dit komt doordat de grote drie motieven: race, milieu et moment ook in dit verhaal centraal staan. Race staat voor erfelijkheid, het leven dat wordt bepaald door je ouders. Eline is geboren ui redelijk gegoede ouders, ze waren niet uiterst fortuinlijk maar werden door iedereen geaccepteerd. Betsy trouwt met Henk puur om diens ‘race’ en Lilly mag eigenlijk niet trouwen met George door zijn ‘race’. In het eerste geval gaat het omdat Henk zeer rijk is door erfgenaam te zijn van zijn erg rijke vader, en George heeft na het overlijden van zijn moeder, en het dementeren van zijn vader niet veel meer dan zijn eigen inkomen terwijl Lilly uit een behoorlijk fortuinlijke familie komt. Milieu staat voor de effecten die je omgeving hebben op jou leven. Het milieu dat centraal staat in die boek is de vriendenkring van de van Erlevoorts, de Verstreatens, de van de Woudes en de Vere’s. Slechts een aantal van de vriendschappen in deze groep van mensen is puur en oprecht, veel ervan zijn kil en puur uit praktisch oogpunt in stand gehouden. Op Eline hebben ze de invloed dat ze steeds mooi en lief te moeten zijn. Dit breekt haar op een gegeven moment op omdat ze veel liever boven op haar kamer blijft zitten. Het doet haar ook pijn als ze op merkt dat niemand écht van haar houd, behalve dan Henk en mevrouw van Raat. Maar op den duur gaat het zo ver dat ze ook die twee huichelaars vind. Moment staat voor de omstandigheden waardoor bepaalde gebeurtenis plaats vinden. In het boek wordt Eline bang dat haar liefde en huwelijk voor Otto alleen maar samenhangt door de omstandigheden. De omstandigheden worden vooral veroorzaakt door het milieu dat nogal plastisch is. Louis Couperus staat bekend om zijn geliefde thema: Het Noodlot. Hij gebruikt in bijna al zijn boeken dit thema, en noemde er zelfs één zo. Ook in dit boek komt dit thema duidelijk naar voren. Als Vincent bij de Vere’s in Den Haag logeert, heeft hij veel filosofische gesprekken met Eline. Vincent is er van overtuigd dat het leven afhangt van het noodlot, dat alles gebeurt om je naar één bepaald lot, je noodlot, toe te leiden. Eline wordt hierdoor bang en denkt dat haar liefde/engagement voor Otto ook is gedoemd te mislukken, mede door het ‘moment’ en het noodlot dat zij van zichzelf denkt te kennen. Dit komt weer terug bij het gesprek dat volgt op St Clare’s huwelijksaanzoek. Eline denkt dat haar noodlot is ongelukkig en ziek te zijn, en alle mensen in haar omgeving ongelukkig te maken. St Clare is echter van mening dat ‘het’ noodlot bestaat. “O, Lawrence!” murmelde zij hartstochtelijk, bijna aan zijn borst. “Wanneer ik je ontmoet had vóór, vóór dat alles gebeurd was, had ik van niemand anders kunnen houden, dan van jou. Maar het mocht zo niet zijn. Het was mijn noodlot.” “O, spreek niet over een noodlot. Noodlot is een woord. Ieder mens maakt zijn eigen noodlot. Je bent te zwak om jezelf het te maken. Laat mij je noodlot maken.” De titel van dit boek slaat simpelweg op de hoofdpersoon van dit boek. De schrijfstijl van Couperus is wat ouderwets, wat op zich niet zo vreemd is gezien de datum waarop het is uitgegeven, 1889. De spelling in deze druk is ook nogal ouderwets. Zo is de werkwoordsvervoeging van het werkwoord ‘zijn’ bij enkelvoud u: is, wordt ’s ochtends geschreven als: in den morgen. Verder wordt er ook veel Frans gebruikt, vooral bij bepaalde uitdrukkingen. Maar bij de ruzie die Eline, Otto en Betsy krijgen bij het diner over Vincent praat Eline in haar woede een heleboel zinnen uit in het Frans, wat ze daar dan precies gezegd heeft is me dan ook ontgaan. Dat Frans was echter helemaal niet erg. Je kon vaak uit de context wel halen wat ze zeiden, en het geeft een goede indruk van het taalgebruik van de gegoede burgerij van die tijd. Plaats in de literatuurgeschiedenis Het boek is voor het eerst uitgegeven in 1889, dus eind 19e eeuw. “Louis Couperus wordt door velen beschouwd als een van de grootste schrijvers die Nederland heeft voortgebracht. Zijn inmiddels klassiek geworden oeuvre geeft een meesterlijk beeld van de fascinerende wereld rond 1900. In zijn romans en verhalen vereeuwigde hij de stormachtige ontwikkelingen in het politieke, maatschappelijke en culturele leven van het fin de siècle. Couperus is een auteur met vele gezichten. Zijn veelzijdigheid is net zo indrukwekkend als de omvang van zijn oeuvre. Met een onuitputtelijke fantasie, werkkracht en stilistische variëteit schreef hij psychologische, mythologische en historische romans, verhalen, sprookjes en gedichten. In zijn reisbeschrijvingen en feuilletons toont hij zich bovendien als een scherp observerend journalist. Ondanks dat Couperus zich niet wenste te beperken tot één genre of stijl, wordt zijn werk gekenmerkt door een aantal thema's dat zijn oeuvre een hecht karakter verleent, zoals het noodlot, het tragische voorgevoel en het verval. De fatale macht van het noodlot manifesteert zich in zijn werk zowel 'intern' (als karaktertrek of temperament van het personage: je bent door aanleg wie je bent en je kunt daar niets aan veranderen) als 'extern'; als een onbegrepen, onkenbare, mysterieuze, soms ook Bovenwereldlijke macht, waartegen een individu (of generatie, cultuur of tijdperk) in laatste instantie geen verweer heeft. Het noodlot als bepalende macht is steeds op meerdere niveaus in Couperus' oeuvre werkzaam; niet alleen de personages (en soms ook de vertelinstantie) denken en spreken over het noodlot (vaak in de vorm van angstige voorgevoelens), ook op een meer abstract niveau komen gebeurtenissen in een fataal daglicht te staan. Bijvoorbeeld door middel van noodlotspersonages (personages die als belichaming van het noodlot worden opgevoerd), symboliek en suggestieve vooruitwijzingen. Hoewel Couperus zijn werk schreef vanuit een fundamenteel pessimistische levensvisie, biedt hij zijn personages en lezers een 'vluchtweg' aan: in plaats van zich te pijnigen met de grote levensvragen (die toch niet zijn op te lossen) doet de mens er beter aan zijn nietigheid en de zinloosheid van het bestaan te accepteren en zich te richten op het 'nu' (het 'Pluk de dag'-motief), op wat het heden hem aan troostende schoonheid kan bieden.” De periode waarin dit is geschreven is de bloeiperiode van het naturalisme en de psychologische roman. Deze twee nauw verwante schrijfstijlen willen de gedachtegangen van personen bloot leggen, tot de meest schokkende details toe. De verhalen gaan niet langer over prinsjes en prinsesjes en ruige ontdekkingsreizigers, maar over vrij doorsnee mensen met psychische problemen. De boeken hadden ook niet meer altijd een vrolijk einde, zo benadrukt het einde van Eline Vere. Eline Vere is de eerste grote roman van Louis Couperus met het thema noodlot. Dit thema komt in bijna al zijn andere boeken terug. Zelfs zo erg dat je zou kunnen zeggen dat hij er zelf in is gaan geloven, als hij dat al niet deed. Op de achterkant van het boek staat ook: ‘Ontworteld, opgegroeid in het verval van de Haagse aristocratie, zijn pessimisme, zijn melancholie voedend met de verwording van het oude Florence, zijn hang naar mystiek vinden in het oude Indië, ademt zijn taal een fijnzinnige decadentie.
Beoordeling Dit verhaal heeft me, oprecht gezegd, zeer beroerd. De wijze waarop het verdriet van Eline wordt neergezet naast het geluk dat ze ervaart op De Horze is meesterlijk. Je wordt in het verhaal gezogen en in de ziel van Eline geplaatst, waar dit slechter lukt bij de andere personages. Dit komt denk ik door de perfectie en de uitvoerigheid van de omschrijving van haar gedachtegangen en haar emoties. De scènes waar deze emoties worden uitgelegd zijn voor mij ook zeer diepzinnig en veelbetekenend wat voor mij een filosofisch tintje aan dit boek geeft. Mijn favoriete passage is de volgende: “O, Lawrence!” murmelde zij hartstochtelijk, bijna aan zijn borst. “Wanneer ik je ontmoet had vóór, vóór dat alles gebeurd was, had ik van niemand anders kunnen houden, dan van jou. Maar het mocht zo niet zijn. Het was mijn noodlot.” “O, spreek niet over een noodlot. Noodlot is een woord. Ieder mens maakt zijn eigen noodlot. Je bent te zwak om jezelf het te maken. Laat mij je noodlot maken.” In deze scène, uit bladzijde 403, komen de twee standpunten die je bij het herzien van dit verhaal tegen elkaar moet afwegen elkaar voor het eerst écht tegen. Eline is er heilig van overtuigd, dankzij haar neef Vincent, dat het noodlot in dit leven vast staat, dat daar niks aan te veranderen is. Lawrence St Clare denkt dat je zelf een invulling moet geven aan het leven, dat je alles zelf kunt, en moet bepalen. Op deze manier dachten ook existentialisten zoals de bekende filosofen Sartre en Nietzsche die rond dezelfde tijd als Couperus leefden. De schrijfstijl was eigenlijk het enige minpuntje aan dit boek. Het was op een zodanig deftige manier geschreven dat je ten eerste ging denken of de mensen toen écht zo praatten, en ten tweede was het remmend, je kwam nooit in een vaartje. Daarmee bedoel ik dat je bijvoorbeeld op een avond ineens een derde van het boek uitleest, zonder het zelf door te hebben. Hierbij draagde ook het feit toe dat Couperus nogal veelvuldig met komma’s strooit in zijn soms enorme lange zinnen. Die remming gaf ook als gevolg dat je het sneller zal wegleggen, en nog gevaarlijker; er tegen op zien het weer op te pakken. Van het boek is een verfilming gemaakt, dus vanzelfsprekend kun je het boek daar mee vergelijken. Maar ook zijn er vergelijkingen met zeer veel andere boeken en tv-series die op dit moment er populair zijn. Het thema ‘huisvrouw’ staat volop in de schijnwerpers deze dagen. Een tv-serie op Net-5 als Evelien gaat over het leven van een huisvrouw die in Amsterdam Zuidoost woont, een paradijs, hét woongebied voor de rijken. Ze heeft twee schitterende kinderen en een heerlijke man… maar toch mist er iets. Dan heb je, op diezelfde zender, de immens populaire serie Desperate Housewives die gaat over keurige gezinnetjes in de nette, dure buitenwijken van een grote stad in de VS. Ze lijken perfect, maar achter elke deur, zo luid het motto van de serie, liggen grote geheimen. Ook de welbekende Nederlandse schrijver Jan Siebelink heeft over zo’n gelijk onderwerp geschreven. In zijn boek Vera, uit februari 2006, gaat over Vera Melchers wiens leven volmaakt lijkt. Haar huwelijk is alles voor haar, met liefde voedt zij haar enige dochter op. Toch zijn er afgronden, zowel in de herinneringen aan haar schooljaren en haar ouders als in de verhouding tot haar man, haar dochter en haar jongere zusje. Alles gaat tegenwoordig over schijnwerkelijkheden, virtual reality, net als ruim honderd jaar geleden. Het thema noodlot, zoals dat naar voren komt in dit verhaal komt mij niet heel erg herkenbaar over. Vooral omdat ik er nog nooit echt over heb nagedacht. Bij het vak CKV 2,3 hebben we het existentialisme wel even behandeld, maar dat was maar kort. Ook bij de catechisatiegroep waar ik heen ga hebben we het nog nooit over ‘de zin van het leven gehad’. Ik weet niet of God een plan met je voor heeft, en zo ja, of je dat dan zelf moet vinden of dat je er heen wordt gestuurd. Of dat het leven wellicht helemaal geen bedoeling is, behalve aan onze evolutionaire verplichtingen te voldoen door DNA door te geven, en daarna te sterven. Het taalgebruik in dit boek is, zoals eerder vernoemd, elitair, zwaar en ouderwets. En om niet in herhaling te vallen, zal ik niet meer over dit element uitwijden omdat dat het boek een te negatieve lading zou geven, en dat wil ik zeker niet. Dit boek is namelijk gigantisch goed. De emoties die bijna met de precisie van een hersenoperatie worden opgelegd zijn intens, schokkend en brengen je gemoed tot meeleven. Het verhaal op zich is meeslepen, interessant en schitterend verteld. Ik zou het daarom zeker aanbevelen aan een ander om het te lezen.