Vonne van der Meer
1. Titelbeschrijving
Vonne van der Meer: Eilandgasten; Amsterdam, 2000 (1e druk); (205 blz)
2. Motto & Opdracht
N.v.t.
3. Korte inhoud
Structuur/opbouw
Het boek bestaat uit zes verhalen, die telkens met een cijfer zijn aangegeven. Tussen die verhalen door staan stukjes over de werkster, deze zijn steeds gemarkeerd door een getekende zeester. Doordat die stukjes als een soort schakel tussen de verhalen staan, zijn de verhalen samen toch een beetje één geheel.
De verhalen zijn ieder op ongeveer dezelfde manier opgebouwd. Alleen het laatste verhaal verschilt een beetje van de rest, dit is niet een verhaal over de gebeurtenissen zelf, maar het zijn dagboekfragmenten.
Eilandgasten speelt zich af in Duinroos, een aan de Badweg gelegen vakantiehuisje op Vlieland. Elk hoofdstuk vertelt het verhaal van een nieuwe huurder of huurders.
In het eerste verhaal wordt een echtpaar beheerst door gevoelens van jaloezie en schuld. Dana weet sinds kort dat haar man Chiel tijdens een congres in Berlijn een nacht met een tolk heeft doorgebracht. Ze heeft het hem vergeven, maar toch is Chiel er tijdens hun vakantie in Duinroos beroerder aan toe dan zij.
In het verhaal over de drieenveertige, kinderloze Martine en Sanne, de dochter van haar vriendin, wil Sanne het kind dat ze verwacht houden. Deze beslissing brengt Martine twintig jaar nadat ze een abortus heeft laten plegen, alsnog in een crisis.
In het derde verhaal wordt Leo beschreven. Hij wil op het eiland door verdrinking een eind aan zijn leven maken. Hij is sinds een jaar weduwnaar en voor hem hoeft het niet meer. Alles wat hij na aankomst op het eiland onderneemt, heeft tot doel elk vermoeden van een zelfmoord uit te vlakken. Door allerlei gebeurtenissen krijgt hij echter weer zin in het leven en ziet hij van zijn voornemen af.
Dan is er nog het verhaal over de bijna mislukte vakantie van een echtpaar. Nils en Simone, en hun twee dochtertjes. Nils verpest de stemming omdat hij op zijn werk gepasseerd is door een jongere, ambitieuzere collega. Hij gedraagt zich zo bot en egocentrisch dat zijn vrouw overweegt hem te verlaten.
Het vijfde verhaal beschrijft het studentendrietal Tom, Walter en Willemijn. Walter en Willemijn zijn kamergenoten. Tom is vreselijk verliefd op Willemijn, maar wil dat niet laten merken omdat hij denkt dat Walter en Willemijn samen iets hebben. Uiteindelijk verlaat Walter vroegtijdig het eiland en bloeit er toch nog wat op tussen Tom en Willemijn.
De roman sluit af met dagboekfragmentenvan een ongeneeslijk zieke vrouw. Ze wil niet 'wrokkig' sterven en probeert zich met haar moeder te verzoenen. Ze krijgt een herinnering waaruit ze kan opmaken dat haar moeder toch van haar gehouden heeft
Tussen de verhalen door lees je over de werkster. Zij ordent de inboedel van het zomerhuisje, leest de stukjes in het gastenboek en vertelt iets over haarzelf.
Hoewel de situaties in de verhalen verschillen, gaat het toch steeds over iemand (of meerdere personen) die in een 'crisis' zit en daar dankzij de vakantie op het eiland uitkomt of in ieder geval er beter mee om leert gaan.
Er zit niet echt overeenkomst tussen bepaalde verhaalfiguren. De huurders zijn eigenlijk allemaal juist erg verschillend. Doordat de leeftijden verschillen van 1 tot 70, is er bijna uit elke generatie wel een huurder. Iedere huurder heeft zijn of haar eigen problemen; Martine is bezig met de abortus in haar verleden, Nils met zijn werk en Leo met zijn zelfmoord.
Dit is eigenlijk de enige overeenkomst tussen de huurders, ze zijn allen met een probleem bezig en proberen daar tijdens hun vakantie op het eiland uit te komen. En de meeste komen er ook uit.
Tijd
De verhalen spelen allemaal in deze tijd af. Ieder verhaal op zich is in een chronologische volgorde verteld. Omdat de verhalen gaan over de huurders die telkens na elkaar het huisje huren, volgen de verhalen elkaar ook chronologisch op. Af en toe worden er een paar huurders overgeslagen, dus dan zit er een 'gat' in de tijd. Daar merk je tijdens het lezen niets van, maar pas op het eind als je het gastenboek te lezen krijgt.
Er verstrijkt in totaal één seizoen, dus een paar maanden tijd. Per verhaal verstrijken er steeds één (bijv. bij Dana en Chiel) of meer weken (bijv. 3 weken bij Nils en Simone).
In elk verhaal komen een paar hiaten voor, eigenlijk worden er af en toe een paar uur oeen dag overgeslagen, maar ik denk dat ze meer zijn om het verhaal in te korten dan dat ze echt iets te beteken hebben. Er is niet echt veel gebruik gemaakt van versnellingen en vertragingen. Flashes-back zitten er wel in, meestal zijn dit korte terugblikken van bewoners op hun verleden. Zaols bijv. in het verhaal van Leo:
'Hij streek met zijn vingers door zijn dunne, witte haar. Zijn dochter had vlak voor zijn vertrek nog bijgeknipt en ook het haar in zijn oren. "Je weet maat nooit wie je tegenkomt."'
Ruimte
De ruimte is het meest overeenkomstige aspect tussen de verhalen. De verhalen spelen af in het vakantiehuisje 'Duinroos' op het waddeneiland Vlieland. In het eerste verhaal wordt een vrij uitvoerige beschrijving van het huisje gegeven:
'Een klein vierkant huis, betimmerd met zwart geteerde planken. Uitbouwtjes, als brede heupen, naar beide kanten. Op de benedenverdieping grote, openslaande deuren die uitkwamen op een met wit houtwerk omheindterras. (...) Ze keek een smalle gang in, waar vier deuren op uitkwamen en een trap. Glimmend gelakte deuren, zeegroen in een iets donkerder matgroene lijst. Het linoleum op de vloer was beige-grijs, haast dezelfde kleur als het schelpenpad achter haar. (...) De deur leidde naar een kleine slaapkamer. Voor het raam hingen ouderwetsebgroene gordijntjes met gele en rode bloemetjes, maar het licht dat er doorheen viel was groenig.'
Ook het dichte kamertje waar 'Privé' op de deur staat komt in meerdere verhalen nadrukkelijk voor. Chiel denkt bij het zien van het bordje: '...Die nacht met Helga had ook een afgesloten kamer moeten blijven, waar Dana niets van wist...'. En bij Martine wekt het kamertje allerlei fantasiën op over dat het misschien een kamertje van een overleden kindje is geweest. Zo heeft de ruimte voor ieder verhaal/persoon een eigen betekenis.
Perpectief
Het perspectief wisselt steeds van persoon, ook in de verhalen zelf. In de meeste verhalen is het een hij/zij-perspectief (behalve in het laatste verhaal met de dagboekfragmenten). Sommige verhalen zijn objectief, andere juist meer subjesctief (bijv. het verhaal over Leo).
De stukjes over de werkster zijn in de ik-vorm geschreven. De werkster denkt ergens in het boek: 'Soms wou ik dat mijn armen de muren waren, mijn ogen de ramen. Dan kon ik zien en horen wat Duinroos meemaakt.' Dit geeft mooi weer wat voor effect het perspectief op de lezer heeft: het is alsof je zelf het huisje bent en alle huurders leert kennen en weer ziet vertrekken.
4. Interpretatie
Motieven
Algemene motieven:
-overspel
-abortus
-dood/zelfmoord
-werk/ambitie
-liefde
-moeder/dochter-relatie
Verhaalmotieven:
In de verhalen komen een aantal motieven steeds weer terug, telkens met een andere lading. Telkens is er wel iets dat de vorige bewoners hebben laten liggen en dat de nieuwe huurders dan vinden. Deze voorwerpen hebben een soort schakelfunctie. Voorbeelden zijn:
-een flesje haarverf
-een slaaplap van baby Floris
-een fles port
-Het gastenboek: in het gastenboek schrijven de huurders steeds iets op. Sommige alleen een bedankje en andere juist hele verhalen over hun tijd op het eiland. Omdat bewoners dus telkens iets over de vorige bewoners lezen, fungeert dit gastenboek ook als schakel tussen de bewoners, maar ook tussen de werkster en de bewoners.
-Veertje: Dit veertje stopt de werkster in het begin van het seizoen als bladwijzer in het gastenboek. Het veertje 'dwarrelt' van het ene verhaal in het andere.
'Sanne zette het gastenboek naast zich in de vensterbank... trok haar trui omhoog, het T-shirt uit haar broek en streek met het veertje dat ze tussen de bladzijden van het gastenboek gevonden had langs haar buik. Een veertje was het, nog niet eens, dat daarbinen.'
De laatste huurdster neemt het veertje mee.
-tak: in het eerste verhaal vindt Dana een tak in een Y-vorm. Zij is op dat moment bezig met een beslissing te nemen, zal ze het Chiel wél of niét vergeven. In het verhaal over Leo komt die tak weer terug, net als hij twijfelt of hij wél of niet zelfmoord zal plegen. Ook Simone vindt het takje, net als ze erover denkt te scheiden van Nils. De tak geeft dus de twee wegen aan die je in kan slaan bij een moeilijke beslissing.
Thema
In elk verhaal zit iemand (of meerdere personen) in een crisis en komt daar meestal op het eiland door er veel over na te denken weer uit. De thema's, o.a vergeving van de zonden (van Chiel), rust vinden met het verleden (Martine), naastenliefde (Leo, hij besluit door te leven voor zijn kinderen en kleinkinderen), verzoening (dagboekfragmenten) en acceptatie (Walter), zijn allemaal van religieuze aard.
Titel
De titel 'Eilandgasten' spreekt natuurlijk voor zich, dat zijn de huurders van het huisje.
III
Dit verhaal heb ik gekozen omdat het vrij goed de stijl van de hele bundel weergeeft.
Korte inhoud
Leo, een weduwnaar van bijna zeventig, is naar het eiland gekomen om dmv verdrinking een eind aan zijn leven te maken. Voordat hij dat doet wil hij zijn twee dochters, An en bea, nog een brief schrijven, waaruit zij dat eventueel op zijn crematie nog iets uit kunnen citeren.
Vanaf het moment dat hij aankomt beseft hij dat, omdat hij niet wil dat zijn dochters te weten zullen komen dat het zelfmoord was, hij alles 'echt' moet laten lijken. Hij pakt dan ook meteen zijn koffers uit en komt tot de ontdekking dat hij zijn zwembroek is vergeten. Hij besluit naar het dorp te lopen om er daar één te kopen. In het dorp komt hij langs een bibliotheek en denkt er even over een boek te lenen, maar doet het niet.
De winkel blijkt dicht te zijn, dus besluit hij later op de middag terug te komen. Hij gaat op een terrasje zitten om wat te eten. Hij bedenkt zich ineens dat hij natuurlijk ook boodschappen voor de komende dagen moet doen, ook al is hij er dat niet meer.
Thuis wil het schrijven nog niet echt lukken. Leo besluit eerst een wandeling te maken om meer indrukken op te doen, waarover hij dan weer kan schrijven. 's Avonds eet hij wat, maar het schrijven van de brieven wil nog steeds niet lukken. Tussendoor dwalen zijn gedachten voortdurend af naar Johanna, zijn gestorven vrouw, en het afelopen jaar waarin hij alleen is geweest.
Hij besluit zijn dood een dag uit te stellen. En pas na een paar dagen zijn zijn brieven af. Maar nu heeft hij eigenlijk al voor zichzelf besloten dat hij wil blijven leven. Hij besluit Bea te bellen en hij stuurt daarna de brief.
Srtuctuur
Het verhaal heeft een heel gewone structuur; het begint op het moment dat Leo het huisje binnenstapt en eindigt op het moment dat hij besluit Bea te bellen ipv te schrijven.
Verhaalfiguren
Leo is een man van bijna zeventig. Hij is heel netjes, degelijk en zuinig. 'Waarom veel geld uitgeven aan iets waaraan hij geen plezier zou beleven?'
Zijn vrouw Johanna is een jaar geleden gestorven en hier heeft hij nog steeds veel verdriet van. Hij is futloos, hij wil niets meer, ligt hele dagen op bed en wil nu zelfs een eind aan zijn leven maken. ' 's Avonds had hij meestal geen trek, zei hij tegen zijn dochters, maar hij was domweg te lui om de inhoud van de bakjes in pannetjes over te scheppen en die op het vuur te zetten, er weer af te halen.'
Hij begint tijdens het wandelen en door andere indrukken die hij opdoet op het eiland steeds meer te genieten van het leven. Ook begint hij meer van het leven te merken, hij ruikt alles beter en krijgt zijn eetlust weer terug. Hij besluit toch door te willen leven. Hij is een round-character.
An en Bea zijn de dochters van Leo, zij en Johanna zijn flat-characters. Zij worden in het verhaal nauwelijks beschreven.
Tijd
Het verhaal beschrijf ongeveer vijf dagen. Er wordt eigenlijk maar één keer echt tijds- versnelling gemaakt. '...en dan de brief te schijven. Morgen zou het hem vast minder moeite kosten. Maar het zou nog twee volle dagen duren voor hij de brief af had, en in een envelop deed, die hij zorgvuldig dichtlikte.'
Wel staat het verhaal vol met flashes-back. De gedachten van Leo dwalen voortdurend af naar het afgelopen jaar en zelfs naar toen Johanna nog leefde.
'Op weg naar het dorp passeerde hij de telefooncel. "Bel je zodra je aangekomen bent?" had Bea gevraagd. Het was niet makkelijk geweest haar te overtuigen dat hij haar beter over een paar dagen, halverwege zijn vakantie, kon bellen.'
Er wordt niet veel ruimte beschreven in het verhaal. Het verhaal speelt zich natuurlijk af in Duinroos, net als de andere verhalen. Wel zegt Leo hier zelf over: 'Hij kwam hier om te wachten, niet om te wennen, een perron was het, meer niet.'
Wel wordt er af en toe iets over het weer gezegd:
'Op een lichtreclame na was het donker in het warenhuis.(...)Wat moest hij doen, nu het net begon te regenen?' Hier wil Leo een zwembroek kopen, maar de winkel is dicht, hierdoor lijkt zijn plan te mislukken. De regen komt hier natuurlijk mooi mee overeen.
'Alles en iedereen werkte mee. De tafels om hem heen bleven leeg, ook toen de zon doorbrak, zo fel dat hij ervan moest knipperen met zijn ogen.' Dit spreekt natuurlijk voor zich, maar vanaf dit punt in het verhaal lijkt Leo ook te beseffen dat hij misschien helemaal niet dood wil.
Perspectief
Vanzelfsprekend ligt het perspectief bij Leo, want hij is de enige persoon in het verhaal. Het is een hij-zij-perspectief en subjectief.
Motieven
Algemene motieven:
-dood/zelfmoord
-naastenliefde
-rouwproces
Verhaalmotieven:
-bloemen: Als Leo het huis in komt staat er een bos bloemen op de tafel. Het doet hem denken aan Johanna. Hij wil de bloemen niet en gooit ze weg. De bloemen waren het enige teken van leven in het huis, die gooit hij weg, net als zijn leven.
-pannekoek: Leo bestelt een pannekoek op het terrasje. Als hij niet kan kiezen of hij stroop of spek wil, denkt hij even dat hij gewoon morgen de andere kan proberen. De pannekoek is het eerste in tijden waar hij zich op verheugt en sinds lange tijd komt ook zijn eetlust weer een beetje terug. Vanaf dat moment begint Leo weer wat meer zin in het leven te krijgen.
-zwembroek: deze zwembroek, die hij vergeten was mee te nemen, en ook andere dingen, zoals de brieven en de gesloten winkel zijn allemaal dingen die het plan van Leo tegenhouden. Alsof het tekenen zijn om aan te geven het niet te doen.
Het onderwerp van het verhaal is levenszin. Het thema is: Ook al ben je zo ongelukkig en levensmoe dat je het leven op wil geven, op een dag kun je zomaar weer zin in het leven krijgen.
VI
Dit verhaal heb ik gekozen omdat het eigenlijk een beetje anders is dan de rest van de verhalen.
Korte inhoud
Dit verhaal bestaat uit dagboekfragmenten van een doodzieke vrouw. Er zit een gezwel in haar buik en ze heeft waarschijnlijk niet lang meer te leven. Ze is naar het huisje gekomen om even alleen te zijn, verlost van alle mensen die steeds maar weer vragen hoe het gaat met haar.
Ze schrijft stukjes over eerdere keren dat ze op het eiland was en dingen over haar man en kinderen, haar jongste kind is inmiddels veertig geworden. Ook schrijft ze over haar moeder, ze zegt dat ze nooit van haar heeft gehouden.
Later in het verhaal komen er steeds meer goede herinneringen over haar moeder boven en 'vergeeft' ze haar moeder.
Structuur
Het verhaal is opgebouwd uit dagboekfragmenten, deze staan allen cursief gedrukt. Af en toe staat er een stukje tussen dat geen dagboekfragment is. De fragmenten bestaan uit korte stukjes met verschillende gedachten of herinneringen van de vrouw.
Verhaalfiguren
De zieke vrouw is denk ik in de zestig, ze is moeder en oma. Ze heeft een tumor in haar buik en heeft nog maar een paar maanden te leven. Ze is naar het huisje gekomen om tot rust te komen en alleen te zijn. Zij is een round-character. Ze heeft eigenlijk altijd al schrijfster willen worden, maar omdat ze niet mocht doorleren van haar moeder is het er nooit van gekomen. Ze heeft nooit van haar moeder gehouden, maar op het eind weet ze zich met haar moeder te verzoenen.
Zelf beschrijft ze haar moeder als volgt: 'Zij kon er tenslotte ook niets aan doen dat ze beperkt was, fantasieloos, kortzichtig. Overheersend ook, mijn vader had niets in te brengen. (...) Ze bewoog te weinig...zat de hele dag in een stoel bij het raam de Libelle te lezen en zei dat ze het naar haar zin had, genoot van het uitzicht op de tuin...'
Omdat het flarden uit een dagboek zijn, lees je maar een paar fragmenten uit de hele week dat de vrouw in het huisje is geweest.
Er zitten vrij veel flashes-back in: 'Als kind ging ik met mijn vader zwemmen, iedere ochtend om half zeven bij hem achter op de fiets naar Schevemingen.'
Verder is er niet echt iets opvallends over de tijd op te merken.
Ruimte
Dat het herfst is, komt al meteen erg overeen met de vrouw, net als alle blaadjes zal ook de vrouw deze herfst sterven.
Verder wordt er niet echt veel ruimte beschreven, omdat het natuurlijk een dagboek is. Alleen één keer vertelt ze over de kamers in het huis:
'Ik wilde een éénpersoonsbed, maar in de kamer tegenover de w.c is het licht zo groen...Ik moest steeds aan de operatiekamer denken, al die groene wezens om me heen vlak voor ik insliep.'
En ze vertelt over het blauw geschilderde kamertje boven, terwijl ze naar het blauwe plafond ligt te staren denkt ze over het hiernamaals, dat komt natuurlijk met elkaar overeen.
Perspectief
Het perspectief ligt bij de vrouw, is in de ik-vorm geschreven en is dus subjectief. Dit alles komt natuurlijk omdat het een dagboek is. Hierdoor krijg je als lezer veel sneller een 'band' met de verhaalfiguur.
Motieven
Algemene motieven:
-Moeder/dochter-relatie
-wrok
Verhaalmotieven:
-Spiegel: de vrouw kan er niet tegen dat ze steeds zichzelf in de spiegel ziet en hangt er dus een doek voor. Dat is een oud gebruik, ze deden dit vroeger als mensen gestorven waren. Het symboliseerd dus de dood van de vrouw.
-Bril: 'Ze (moeder) wist dat ze zou sterven, dat hoorden we later van de opticiën. Ze had haar leesbril laten repareren, maar toen hij belde dat zij hem kon komen afhalen, zei ze dat ze haar bril niet meer nodig had.' De bril symboliseerd het inzicht van de moeder over haar eigen dood.
-Kroket: Bij de herinnering aan kroketten die haar moeder altijd na een avondje uit voor haar en haar broertjes meenam, realiseert de vrouw voor het eerst weer dat haar moeder ook een goede vrouw is geweest. Van de buitenkant was ze heel 'hard' en kil, maar vanbinnen was ze 'zacht'en hield ze wel van haar kinderen, net als een kroket.
Thema
Het onderwerp van het verhaal is verzoening. Als je zelf niet lang meer te leven hebt, krijg je inzicht in wat anderen voor jou betekent hebben, waarvan je het tijdens je leven misschien niet eens waardeerde.
6. Auteur
Vonne van der Meer is geboren in 1952. Haar eerste bundel 'Het limonadegevoel en andere verhalen' kwam in 1985 uit. Verder schreef zij nog 'Een warme rug'(1987), 'De reis naar het kind' (1989), 'Zo is hij' (1991) en 'Spookliefde' (1995).
7. Recensie
Ik ben het lang niet op met alle uitspraken van de recensent eens. Allereerst zegt hij dat hij de positieve wendingen aan het eind van de verhalen verrassend vindt. Ik vind ten eerste niet dat er echte wendingen in zitten, want in vrijwel alle verhalen gaan de veranderingen heel geleidelijk. En ten tweede zijn naar mijn mening die wendingen al bladzijden van te voren te voorspellen en dus niet echt verrassend.
Ik ben het wél eens met de recensent wat betreft het vijfde verhaal, ook ik vond dit verhaal minder goed dan de anderen, maar misschien was dit omdat het thema me wat minder aansprak.
8. Eigen mening
Tijdens het lezen vond ik het eigenlijk best een leuk boek, het las lekker door en was niet echt saai ofzo. Maar toen ik er langer over na begon te denken en ook tijdens het maken van het verslag, kwam ik steeds meer dingen tegen die ik eigenlijk helemaal niet zo goed vond aan het boek.
Ik vind haar stijl van schrijven niet zo fijn. Ze beschrijft alles gewoon precies zoals het eruitziet of hoe het gebeurt, hierdoor is alles wel heel realistisch, maar ik vind niet dat dat altijd hoeft om een mooi verhaal te schrijven. Het kan juist heel leuk zijn de lezer gewoon even tijdens het lezen een beetje aan het denken te zetten of een zin over te laten lezen, omdat het een mooie zin is, dat gebeurt nu niet echt. Ik vind dus dat alles een beetje overduidelijk wordt uitgelegd in de verhalen, de schrijfster schotelt je alles voor. Zoals bijvoorbeeld het begin van het derde verhaal, hier weet je na één alinea al precies met wat voor persoon je te maken hebt. '...Het was bijna zover. Het enige dat hij nog moest doen was twee brieven schrijven....Hij zou zijn uiterste best doen een luchtige toon aan te slaan, ten minste een paar zinnen op papier te krijgen waaruit ze op zijn crematie konden citeren...Dood door verdrinking zou het lijken...' Dit was in het laatste verhaal veel minder, dit vond ik dan ook het beste verhaal.
Ook andere dingen zoals ruimte of motieven zijn een beetje hapklare brokken. Bijvoorbeeld in het verhaal over Nils en Simone, als Simone een Y-vormig takje vindt net als ze over scheiden nadenkt. Dan wordt dit er nog even indrukt door de schrijfster, terwijl ik denk dat de meeste lezers het zelf ook wel op hadden kunnen merken. 'Misschien was het toch geen toeval dat haar oog op dit takje was gevallen, op een stuk hout dat zich splitste. Het kon. Iets dat één was geweest kon zich splitsen.' En, maar misschien wordt ik dan té kritisch, er staan af en toe vreemde, inconsequente dingen in. Zoals dat Leo in het begin van het verhaal zegt dat hij 'gelukkig' de brieven niet op de post hoeft te doen, later in het verhaal ineens op zoek gaat naar een brievenbus.
Het idee een boek te schrijven met verhalen over de verschillende huurders van een vakantiehuisje vind ik erg goed bedacht. Alleen had ze het idee naar mijn mening veel mooier kunnen uitwerken. Ze wilde de 'muren en ramen' laten spreken, maar doordat er ook veel buiten het huis wordt beschreven is dit niet echt meer aan de orde. En ik denk dat ze met minder tussenschakels (zoals de werkster en het gastenboek) voldoende samenhang tussen de verhalen zou krijgen, nu is het een beetje gemaakt.
Ik vind het jammer dat de schrijfster heeft geprobeerd alle 'standaarddiscussies' van deze tijd (o.a. abortus, scheiding, zelfmoord) in één boek te krijgen. Ze heeft nu alleen euthanasie, homoseksualiteit en BSE nog niet gehad, maar ik heb laatst in een interview op TV gezien dat er een tweede deel is, waarin die eerste twee in ieder geval wél in voorkomen. Ik denk dat ze met personages met minder problemen ook hele boeiende, mooie verhalen had kunnen schrijven.
De verhalen lopen eigenlijk allemaal goed af; Leo besluit toch te blijven leven, Martine accepteerd de zwangerschap van Sanne, de zieke vrouw vergeeft haar moeder en Dana vergeeft Chiel. Hierdoor zijn de verhalen niet erg spannend meer. Niet omdat het goede eindes zijn, want dat kan toch best spannend zijn, maar omdat ze erg voorspelbaar zijn. Vanaf het moment dat je Leo leert kennen, denk je al dat hij toch wel geen zelfmoord zal plegen. Ook de geloofwaardigheid van de verhalen is hierdoor niet erg groot. Ik vind het ook een beetje ongeloofwaardig dat zoveel mensen met ieder een eigen 'crisis' achter elkaar in het huisje komen, er zijn toch ook mensen met minder grote problemen die net zo interessant kunnen zijn?
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
J.
J.
Met spoed geld nodig? Wij helpen u verder!
Bent u door de huidige situatie in de problemen geraakt of dreigt u in de problemen te raken?
Via deze weg geven wij u de mogelijkheid om een nieuwe weg in te slaan.
Als vermogend persoon voel ik me verplicht mensen die het moeilijk hebben bij te staan en ze een kans te geven. Iedereen verdiend een nieuwe kans en aangezien de overheid het laat afweten, zal het van anderen moeten komen.
Geen enkel bedrag is te gek voor ons en de looptijd bepalen we in onderling overleg.
Geen verrassingen, geen extra kosten, maar gewoon de afgesproken bedragen en verder niks.
Wacht niet langer en reageer op dit bericht. Geef aan welk bedrag u wilt lenen en wij nemen contact met u op om alle mogelijkheden door te nemen. contact met ons op johnson.todd@hotmail.com
7 jaar geleden
Antwoorden