Leesverslag eilandgasten
1. Zakelijke gegevens:
A. Vonne van der Meer,
B. Eilandgasten
C. Uitgeverij contact
D. Amsterdam/Antwerpen
1e druk: 1999, *?*e druk: *????*
2.
A. Op de voorkant staat een tekening van een strand, met heel veel schelpen. Onderaan staat rechts uitlijnend “Vonne van der Meer” en daaronder links uitlijnend “Eilandgasten”. “Vonne van der meer” is met zwart gedrukt, “eilandgasten” met rood.
B. De tekst is niet geïllustreerd
C. Genre: roman.
D. Ja, het boek is verdeeld in hoofdstukken. De hoofdstukken zijn genummerd met Romeinse cijfers. Alleen bij de hoofdstukken over de huishoudster zijn deze nummers vervangen door een zeester.
E. Het verhaal telt 205 blz.
3.
A. De verteller is personaal meet een wisselend perspectief.
B. Je kent alleen de gedachten van de persoon door wiens ogen je op dat moment kijkt. Maar regelmatig wissel je van perspectief. Minstens elk hoofdstuk, maar ook vaker.
C. Je krijgt van iedereen z’n eigen kant van het verhaal te zien, maar je weet niet altijd wat de hoofdpersonen denken/voelen.
4.
Motieven:
• Het veertje
• Het stokje
• De asbak
• Briefjes v/d huishoudster
• Het gastenboek
Thema: Iedereen kan een andere betekenis ergens aan geven.
5. Personages:
De huishoudster-X-
Hst. I: Chiel, Dana – man&vrouw
Hst. II: Martine, Sanne – Sanne is de dochter van marines vriendin.
Hst. III: Leo – X -
Hst. IV: Simone, Nils – Man&vrouw
Hst. V: Tom, Walter, Willemijn – vrienden(en later Tom&Willemijn relatie)
Hst. VI: Marleen –X-
Dana: 30, kort blond haar.
Chiel: ??
Leo: bijna 70, kort grijs haar. Hij draagt een bril.
Simone: is ongeveer 40 jaar. Ze heeft kort bruin
Willemijn: 20 jaar. Ze heeft blond haar en bruine ogen. Ze is tenger en vrij lang.
Marleen: bijna zeventig en heeft donker haar met een spierwitte lok van voren.
Martine: 43
Sanne: 20
Walter: student
Ze maken allemaal een ontwikkeling door, behalve de huishoudster.
D- door de vertelwijze.
6.
A. Het verhaal speelt zich af in ???? , dat weet ik doordat:
B. De vertelde tijd is ongeveer 5 maanden.
C. De tekst is niet-chronologisch, er zitten flashbacks & tijdsprongen in.
7.
A. Vlieland, Duinroos (blauwe kamertje, keukentafel)
B. ???
C. Het zijn allemaal verschillende soorten mensen, over het algemeen denk ik dat ze gemiddelde burgers zijn.
8. Tekstpassage:
9.
Per hoofdstuk 2-3 zinnen!
10.
Eilandgasten: het gaat over mensen die op vakantie gaan naar het EILAND Vlieland, ze zijn daar te GAST.
11.
A. Aangrijpend, ontroerend.
B. Het verhaal van de weduwnaar. (Leo)
C. Roddelachtige elementen.
D. Niet echt, ik heb nog niet eerder zo’n boek gelezen. Maar qua films zou je het kunnen vergelijken met bijvoorbeeld “alles is liefde”, waar ook veel personages in zitten die toch ook invloed op elkaar hebben.
E. Doordat er niet echt één verhaallijn is kan ik geen thema’s benoemen, er zitten geen persoonlijk herkenbare verhalen bij. Het boek grijpt me op bepaalde delen wel aan.
F. Het taalgebruik is dat van de gemiddelde mens, en van deze tijd.
G. Ja, ik vond het leuk. Het las lekker door. Het was gemakkelijk met de korte verhaallijnen. Het is (denk ik) vooral een aanrader als je niet zo van lezen houdt. Geschikt voor zowel jongens als meisjes.
2.
A. via literom:
1. Schrijver
Meer, Vonne van der
Titel
Eilandgasten
Jaar van uitgave
2005
Bron
Leesideeën Off Line
Publicatiedatum
01-01-2006
Recensent
Wilfried Poelmans
Recensietitel
Eilandgasten
Eilandgasten is een van die kleine romans die je er overtuigend op wijzen dat hoe eenvoudiger de dingen waarmee je geconfronteerd wordt -- hoe alledaagser de problemen, hoe gewoner de ontmoetingen -- hoe essentiëler die zijn. In Duinroos, een huisje op de Wadden, passeert een toeristisch seizoen. De eilandgasten, in al hun sociologische variatie, hebben zonder het te weten iets gemeen: in dit vacuüm van tijd en ruimte worden ze geconfronteerd met zichzelf, met de essentie van hun leven. In Duinroos wordt nagedacht over keuzes en over de toekomst. Dat geldt voor het meisje dat ontdekt dat ze zwanger is, voor de weduwnaar die wil zelfmoord plegen, voor de twee gezinnetjes die dreigen uit elkaar te vallen (in het ene verhaal door overspel van de vader, in het andere door een situatie op het werk). Kortom, talloze levens komen even tot stilstand in het huurhuisje; ze laten ook echo's na in het gastenboek. Sommigen schrijven er veel in, anderen weinig, maar het boek is een koor van bespiegelingen en verdriet, hoop en keuzes dat voortdurend klinkt voor de huurders -- je leest zo brokstukjes van levens.
Vonne van der Meer slaagt erin het allemaal erg authentiek te laten klinken; dit is proza dat door combinatie van alledaagsheid en de poëzie daarvan zeer effectief en zelfs betoverend werkt. Het gastenboek en de commentaarstem van de poetsvrouw kneden de verschillende relazen tot een overtuigende structurele eenheid. Eenvoudig maar werkzaam zijn hiertoe ook de motieven -- zoals het veertje dat telkens opnieuw opduikt als om iedereen te wijzen op de lichtheid van het bestaan.
Van der Meer was regisseuse en is ook auteur van theaterteksten. Dat merk je aan de dialogen die zeer overtuigend zijn. Van eerder spel met de verbeelding en gebruik van sterke fantasie-elementen (zoals in Weiger nooit een dans, Zo is hij, Spookliefde, De reis naar het kind) is ze in Eilandgasten duidelijk afgestapt, maar de vereenvoudiging van het gegeven betekent hier zeker geen verarming, veeleer een verdieping en een verinnerlijking van schrijfsters literaire zeggingskracht.
2.
Schrijver
Meer, Vonne van der
Titel
Eilandgasten
Jaar van uitgave
1999
Bron
HP/De Tijd
Publicatiedatum
13-08-1999
Recensent
Max Pam
Recensietitel
Zacht, licht en gelovig met mate
Het is een eigenaardig fenomeen, maar voor heel wat schrijvers - vaak niet de minsten - komt er een moment dat ze bezwijken voor wat je de religieuze verleiding zou kunnen noemen. Nu wil ik onmiddellijk geloven dat er van zo'n bekering een heilzame werking uitgaat op iemands persoonlijke beleving van het mysterie, maar aan de andere kant zie je slechts zelden dat ook het schrijverschap er baat bij heeft. Het was daarom dat ik met enige huiver de Werdegang van Vonne van der Meer heb gevolgd. Haar Limonadegevoel en andere verhalen las ik destijds met plezier en hetzelfde gold voor Een warme rug. Maar de laatste jaren zijn er nogal wat berichten dat Van der Meer theologie is gaan studeren en dat zij als consequentie daarvan katholiek is geworden. O jee, denk je dan al snel als doorgewinterde atheïst, als dat maar goed gaat. Eilandgasten, de nieuwe verhalenbundel van Van der Meer, leek me daarom een uitstekende gelegenheid om mijn ongerustheid, alsmede mijn (gezonde) vooroordelen jegens de religie, nog eens te testen. Het lag natuurlijk aan mij, maar bij het lezen van Eilandgasten moest ik voortdurend denken aan jaren geleden, toen er een lagere school moest worden uitgezocht voor onze dochter. Na verscheidene scholen te hebben afgewezen, kwamen wij ten slotte terecht op een school die er niet ongeschikt uitzag. Op onze rondtocht door de gebouwen ging op een onbewaakt ogenblik echter een van de gangkasten open en zag ik daar boven de emmers en andere schoonmaakspullen een kruisbeeld hangen. Aan de onderwijzer die ons begeleidde, vroeg ik of dit misschien een bijzondere school was, waarop hij antwoordde: "Ja, een katholieke school, maar maakt u zich geen zorgen. Daar merkt uw kind niets van!" Zo is het ook ongeveer in Eilandgasten. Er komen een paar kinderen in voor die een kinderbijbel bij zich hebben en eenmaal wordt heel terloops aan God gerefereerd, maar voor de rest merk je er eigenlijk niets van. Hoogstens valt het op dat een aantal verhalen uit Eilandgasten gaan over thema's die in de katholieke kerk hoog worden opgenomen, zoals abortus, euthanasie en zelfmoord. Maar daar is niets op tegen, het zijn interessante thema's waar veel over te zeggen valt, door gelovigen en niet-gelovigen. Eilandgasten speelt zich af in Duinroos, een aan de Badweg gelegen vakantiehuisje op Vlieland. Elk hoofdstuk vertelt het verhaal van de nieuwe huurder of huurders. Zo lezen wij over het echtpaar met het jonge kindje, waarvan de man op een wetenschappelijk congres een keertje is vreemdgegaan. Wij lezen over de man die zelfmoord wil plegen en over de vrouw die een gezwel in haar buik heeft. Wij lezen over de man die de vakantie van zijn gezin verpest, omdat hij op zijn werk voorbij is gestreefd door een jongere collega, en wij lezen over het zwangere meisje dat overweegt het kind toch maar te houden, hoewel - dat begrijpt de lezer via de ogen van een oudere vrouw - ze nog zo puberaal is dat ze nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. In deze verhalen is het vakantiehuisje de bindende factor. De huurders zijn de strepen op een tijdopname van een foto. Je ziet wat verandert, maar wat verandert, verdwijnt met tussenpozen. Wat je niet ziet, is datgene wat onveranderd is blijven staan. Ook Eilandgasten is geschreven in de zachte, vriendelijke stijl waarop Vonne van der Meer het patent heeft. De toon is begrijpend en in de verhalen loopt het nooit helemaal slecht af. De man die zelfmoord wil plegen, omdat het leven hem na de dood van zijn vrouw zinloos voorkomt, blijkt enorm te kunnen genieten van een pannenkoek met spek. Op dat moment begrijpen wij al dat de zwembroek, waarmee hij de zee in wilde lopen om zich te verdrinken, tevergeefs in de dorpswinkel wordt gekocht. De man die met zijn slechte humeur zijn gezin terroriseert, trekt nog op tijd bij, zodat van de maand vakantie nog precies een week overblijft om echt plezier te hebben. Het zwangere meisje zal het kind wel nemen, omdat je toch ook zonder man gelukkig kunt worden en omdat je sowieso ongelukkig wordt als je het moment voorbij laat gaan. En de man die op een congres een slippertje heeft gemaakt, krijgt van zijn vrouw te verstaan dat het ooit wel weer goed zal komen, dat de tijd, als je maar lang genoeg wacht, vanzelf zijn werk zal doen. Kortom, het zijn allemaal verhalen met een zekere troost. Het woord hoop durf ik nauwelijks te gebruiken, want dat doet wel erg religieus aan. Zouden de verhalen met meer opsmuk en poeha zijn geschreven, dan zouden ze onmiddellijk onverteerbaar zijn geweest, maar Vonne van der Meer weet nog juist te voorkomen dat haar troostrijke aanpak tot een mierzoete apologie leidt. Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast, want hoewel Eilandgasten opnieuw een verhalenbundel is die je voor je plezier leest, kan ik niet zeggen dat hij ook echt een kerf in mijn ziel heeft achtergelaten. Evenals de hoofdpersonen voelde ik mij als lezer zo'n beetje op vakantie: loom liggen lezen in de zon. Als je vertrekt, stop je het boek snel weg in het zijvak van je koffer, om het een jaar later verfomfaaid en krakend van de zandkorrels terug te vinden. De oorzaak daarvan ligt niet alleen in het vleugje damesachtigheid dat zo af en toe uit de pagina's opstijgt - maar ook in het opgelegd gemeenschappelijke van de verhalen. Weliswaar is daar dat vakantiehuisje, waar men de dingen moet vervangen als ze gebroken zijn en waar het gastenboek ligt om de ervaringen en klachten aan elkaar door te geven, maar als samenhangend plotje is het net zo licht als het veertje dat door het huisje zweeft en dat in het laatste verhaal, heel symbolisch, zoek geraakt is. Geen van de huurders komt elkaar tegen, en zo gaat het natuurlijk ook bij huurders van een vakantiehuisje, maar dat is wel jammer voor de interactie der dingen. Zo'n huisje hoeft natuurlijk geen kasteel te worden waar Miss Marple onder de gasten een moord komt oplossen, maar het had ook wel wat meer kunnen zijn dan alleen een verzamelplaats van toevallige huurders. De meeste indruk op mij maakte het vijfde verhaal, dat begint op de boot van Harlingen naar Vlieland. Twee jongens en een meisje maken de overtocht, om straks een weekje in huisje Duinroos - bij Reve heet zo'n huisje Gras en bij Hermans zou het ongetwijfeld huisje Distel of huisje Brandnetel hebben geheten - door te brengen. Zo op het oog is er sprake van een paar en hangt de andere jongen er maar zo'n beetje bij. Maar de lezer begrijpt al snel dat het niet zo is als het schijnt. Ook hier wordt aan het einde voor de ware liefde vrij baan gemaakt. De ene jongen blijft achter. Voordat de boot vertrekt, heeft hij nog juist genoeg tijd om een briefje te schrijven. Zijn toestand is die van berusting en melancholie. In de beschrijving daarvan is Vonne van der Meer op haar best. Bij een andere schrijver zou er ongetwijfeld met deuren zijn gesmeten en gemoord.
Overeenkomsten:
Verschillen: publicatie
1. Zakelijke gegevens:
A. Vonne van der Meer,
B. Eilandgasten
C. Uitgeverij contact
D. Amsterdam/Antwerpen
1e druk: 1999, *?*e druk: *????*
2.
A. Op de voorkant staat een tekening van een strand, met heel veel schelpen. Onderaan staat rechts uitlijnend “Vonne van der Meer” en daaronder links uitlijnend “Eilandgasten”. “Vonne van der meer” is met zwart gedrukt, “eilandgasten” met rood.
B. De tekst is niet geïllustreerd
D. Ja, het boek is verdeeld in hoofdstukken. De hoofdstukken zijn genummerd met Romeinse cijfers. Alleen bij de hoofdstukken over de huishoudster zijn deze nummers vervangen door een zeester.
E. Het verhaal telt 205 blz.
3.
A. De verteller is personaal meet een wisselend perspectief.
B. Je kent alleen de gedachten van de persoon door wiens ogen je op dat moment kijkt. Maar regelmatig wissel je van perspectief. Minstens elk hoofdstuk, maar ook vaker.
C. Je krijgt van iedereen z’n eigen kant van het verhaal te zien, maar je weet niet altijd wat de hoofdpersonen denken/voelen.
4.
Motieven:
• Het veertje
• Het stokje
• De asbak
• Briefjes v/d huishoudster
• Het gastenboek
Thema: Iedereen kan een andere betekenis ergens aan geven.
5. Personages:
De huishoudster-X-
Hst. I: Chiel, Dana – man&vrouw
Hst. II: Martine, Sanne – Sanne is de dochter van marines vriendin.
Hst. III: Leo – X -
Hst. IV: Simone, Nils – Man&vrouw
Hst. V: Tom, Walter, Willemijn – vrienden(en later Tom&Willemijn relatie)
Hst. VI: Marleen –X-
Chiel: ??
Leo: bijna 70, kort grijs haar. Hij draagt een bril.
Simone: is ongeveer 40 jaar. Ze heeft kort bruin
Willemijn: 20 jaar. Ze heeft blond haar en bruine ogen. Ze is tenger en vrij lang.
Marleen: bijna zeventig en heeft donker haar met een spierwitte lok van voren.
Martine: 43
Sanne: 20
Walter: student
Ze maken allemaal een ontwikkeling door, behalve de huishoudster.
D- door de vertelwijze.
6.
A. Het verhaal speelt zich af in ???? , dat weet ik doordat:
B. De vertelde tijd is ongeveer 5 maanden.
C. De tekst is niet-chronologisch, er zitten flashbacks & tijdsprongen in.
7.
A. Vlieland, Duinroos (blauwe kamertje, keukentafel)
B. ???
C. Het zijn allemaal verschillende soorten mensen, over het algemeen denk ik dat ze gemiddelde burgers zijn.
8. Tekstpassage:
9.
Per hoofdstuk 2-3 zinnen!
10.
Eilandgasten: het gaat over mensen die op vakantie gaan naar het EILAND Vlieland, ze zijn daar te GAST.
11.
A. Aangrijpend, ontroerend.
B. Het verhaal van de weduwnaar. (Leo)
C. Roddelachtige elementen.
D. Niet echt, ik heb nog niet eerder zo’n boek gelezen. Maar qua films zou je het kunnen vergelijken met bijvoorbeeld “alles is liefde”, waar ook veel personages in zitten die toch ook invloed op elkaar hebben.
E. Doordat er niet echt één verhaallijn is kan ik geen thema’s benoemen, er zitten geen persoonlijk herkenbare verhalen bij. Het boek grijpt me op bepaalde delen wel aan.
F. Het taalgebruik is dat van de gemiddelde mens, en van deze tijd.
G. Ja, ik vond het leuk. Het las lekker door. Het was gemakkelijk met de korte verhaallijnen. Het is (denk ik) vooral een aanrader als je niet zo van lezen houdt. Geschikt voor zowel jongens als meisjes.
2.
A. via literom:
Meer, Vonne van der
Titel
Eilandgasten
Jaar van uitgave
2005
Bron
Leesideeën Off Line
Publicatiedatum
01-01-2006
Recensent
Wilfried Poelmans
Recensietitel
Eilandgasten
Eilandgasten is een van die kleine romans die je er overtuigend op wijzen dat hoe eenvoudiger de dingen waarmee je geconfronteerd wordt -- hoe alledaagser de problemen, hoe gewoner de ontmoetingen -- hoe essentiëler die zijn. In Duinroos, een huisje op de Wadden, passeert een toeristisch seizoen. De eilandgasten, in al hun sociologische variatie, hebben zonder het te weten iets gemeen: in dit vacuüm van tijd en ruimte worden ze geconfronteerd met zichzelf, met de essentie van hun leven. In Duinroos wordt nagedacht over keuzes en over de toekomst. Dat geldt voor het meisje dat ontdekt dat ze zwanger is, voor de weduwnaar die wil zelfmoord plegen, voor de twee gezinnetjes die dreigen uit elkaar te vallen (in het ene verhaal door overspel van de vader, in het andere door een situatie op het werk). Kortom, talloze levens komen even tot stilstand in het huurhuisje; ze laten ook echo's na in het gastenboek. Sommigen schrijven er veel in, anderen weinig, maar het boek is een koor van bespiegelingen en verdriet, hoop en keuzes dat voortdurend klinkt voor de huurders -- je leest zo brokstukjes van levens.
Vonne van der Meer slaagt erin het allemaal erg authentiek te laten klinken; dit is proza dat door combinatie van alledaagsheid en de poëzie daarvan zeer effectief en zelfs betoverend werkt. Het gastenboek en de commentaarstem van de poetsvrouw kneden de verschillende relazen tot een overtuigende structurele eenheid. Eenvoudig maar werkzaam zijn hiertoe ook de motieven -- zoals het veertje dat telkens opnieuw opduikt als om iedereen te wijzen op de lichtheid van het bestaan.
2.
Schrijver
Meer, Vonne van der
Titel
Eilandgasten
Jaar van uitgave
1999
Bron
HP/De Tijd
Publicatiedatum
13-08-1999
Recensent
Max Pam
Recensietitel
Zacht, licht en gelovig met mate
Het is een eigenaardig fenomeen, maar voor heel wat schrijvers - vaak niet de minsten - komt er een moment dat ze bezwijken voor wat je de religieuze verleiding zou kunnen noemen. Nu wil ik onmiddellijk geloven dat er van zo'n bekering een heilzame werking uitgaat op iemands persoonlijke beleving van het mysterie, maar aan de andere kant zie je slechts zelden dat ook het schrijverschap er baat bij heeft. Het was daarom dat ik met enige huiver de Werdegang van Vonne van der Meer heb gevolgd. Haar Limonadegevoel en andere verhalen las ik destijds met plezier en hetzelfde gold voor Een warme rug. Maar de laatste jaren zijn er nogal wat berichten dat Van der Meer theologie is gaan studeren en dat zij als consequentie daarvan katholiek is geworden. O jee, denk je dan al snel als doorgewinterde atheïst, als dat maar goed gaat. Eilandgasten, de nieuwe verhalenbundel van Van der Meer, leek me daarom een uitstekende gelegenheid om mijn ongerustheid, alsmede mijn (gezonde) vooroordelen jegens de religie, nog eens te testen. Het lag natuurlijk aan mij, maar bij het lezen van Eilandgasten moest ik voortdurend denken aan jaren geleden, toen er een lagere school moest worden uitgezocht voor onze dochter. Na verscheidene scholen te hebben afgewezen, kwamen wij ten slotte terecht op een school die er niet ongeschikt uitzag. Op onze rondtocht door de gebouwen ging op een onbewaakt ogenblik echter een van de gangkasten open en zag ik daar boven de emmers en andere schoonmaakspullen een kruisbeeld hangen. Aan de onderwijzer die ons begeleidde, vroeg ik of dit misschien een bijzondere school was, waarop hij antwoordde: "Ja, een katholieke school, maar maakt u zich geen zorgen. Daar merkt uw kind niets van!" Zo is het ook ongeveer in Eilandgasten. Er komen een paar kinderen in voor die een kinderbijbel bij zich hebben en eenmaal wordt heel terloops aan God gerefereerd, maar voor de rest merk je er eigenlijk niets van. Hoogstens valt het op dat een aantal verhalen uit Eilandgasten gaan over thema's die in de katholieke kerk hoog worden opgenomen, zoals abortus, euthanasie en zelfmoord. Maar daar is niets op tegen, het zijn interessante thema's waar veel over te zeggen valt, door gelovigen en niet-gelovigen. Eilandgasten speelt zich af in Duinroos, een aan de Badweg gelegen vakantiehuisje op Vlieland. Elk hoofdstuk vertelt het verhaal van de nieuwe huurder of huurders. Zo lezen wij over het echtpaar met het jonge kindje, waarvan de man op een wetenschappelijk congres een keertje is vreemdgegaan. Wij lezen over de man die zelfmoord wil plegen en over de vrouw die een gezwel in haar buik heeft. Wij lezen over de man die de vakantie van zijn gezin verpest, omdat hij op zijn werk voorbij is gestreefd door een jongere collega, en wij lezen over het zwangere meisje dat overweegt het kind toch maar te houden, hoewel - dat begrijpt de lezer via de ogen van een oudere vrouw - ze nog zo puberaal is dat ze nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. In deze verhalen is het vakantiehuisje de bindende factor. De huurders zijn de strepen op een tijdopname van een foto. Je ziet wat verandert, maar wat verandert, verdwijnt met tussenpozen. Wat je niet ziet, is datgene wat onveranderd is blijven staan. Ook Eilandgasten is geschreven in de zachte, vriendelijke stijl waarop Vonne van der Meer het patent heeft. De toon is begrijpend en in de verhalen loopt het nooit helemaal slecht af. De man die zelfmoord wil plegen, omdat het leven hem na de dood van zijn vrouw zinloos voorkomt, blijkt enorm te kunnen genieten van een pannenkoek met spek. Op dat moment begrijpen wij al dat de zwembroek, waarmee hij de zee in wilde lopen om zich te verdrinken, tevergeefs in de dorpswinkel wordt gekocht. De man die met zijn slechte humeur zijn gezin terroriseert, trekt nog op tijd bij, zodat van de maand vakantie nog precies een week overblijft om echt plezier te hebben. Het zwangere meisje zal het kind wel nemen, omdat je toch ook zonder man gelukkig kunt worden en omdat je sowieso ongelukkig wordt als je het moment voorbij laat gaan. En de man die op een congres een slippertje heeft gemaakt, krijgt van zijn vrouw te verstaan dat het ooit wel weer goed zal komen, dat de tijd, als je maar lang genoeg wacht, vanzelf zijn werk zal doen. Kortom, het zijn allemaal verhalen met een zekere troost. Het woord hoop durf ik nauwelijks te gebruiken, want dat doet wel erg religieus aan. Zouden de verhalen met meer opsmuk en poeha zijn geschreven, dan zouden ze onmiddellijk onverteerbaar zijn geweest, maar Vonne van der Meer weet nog juist te voorkomen dat haar troostrijke aanpak tot een mierzoete apologie leidt. Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast, want hoewel Eilandgasten opnieuw een verhalenbundel is die je voor je plezier leest, kan ik niet zeggen dat hij ook echt een kerf in mijn ziel heeft achtergelaten. Evenals de hoofdpersonen voelde ik mij als lezer zo'n beetje op vakantie: loom liggen lezen in de zon. Als je vertrekt, stop je het boek snel weg in het zijvak van je koffer, om het een jaar later verfomfaaid en krakend van de zandkorrels terug te vinden. De oorzaak daarvan ligt niet alleen in het vleugje damesachtigheid dat zo af en toe uit de pagina's opstijgt - maar ook in het opgelegd gemeenschappelijke van de verhalen. Weliswaar is daar dat vakantiehuisje, waar men de dingen moet vervangen als ze gebroken zijn en waar het gastenboek ligt om de ervaringen en klachten aan elkaar door te geven, maar als samenhangend plotje is het net zo licht als het veertje dat door het huisje zweeft en dat in het laatste verhaal, heel symbolisch, zoek geraakt is. Geen van de huurders komt elkaar tegen, en zo gaat het natuurlijk ook bij huurders van een vakantiehuisje, maar dat is wel jammer voor de interactie der dingen. Zo'n huisje hoeft natuurlijk geen kasteel te worden waar Miss Marple onder de gasten een moord komt oplossen, maar het had ook wel wat meer kunnen zijn dan alleen een verzamelplaats van toevallige huurders. De meeste indruk op mij maakte het vijfde verhaal, dat begint op de boot van Harlingen naar Vlieland. Twee jongens en een meisje maken de overtocht, om straks een weekje in huisje Duinroos - bij Reve heet zo'n huisje Gras en bij Hermans zou het ongetwijfeld huisje Distel of huisje Brandnetel hebben geheten - door te brengen. Zo op het oog is er sprake van een paar en hangt de andere jongen er maar zo'n beetje bij. Maar de lezer begrijpt al snel dat het niet zo is als het schijnt. Ook hier wordt aan het einde voor de ware liefde vrij baan gemaakt. De ene jongen blijft achter. Voordat de boot vertrekt, heeft hij nog juist genoeg tijd om een briefje te schrijven. Zijn toestand is die van berusting en melancholie. In de beschrijving daarvan is Vonne van der Meer op haar best. Bij een andere schrijver zou er ongetwijfeld met deuren zijn gesmeten en gemoord.
Overeenkomsten:
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden