Een stoet van dwergen door Simon Carmiggelt

Titelverklaring:

De auteur geeft in zijn voorwoord zelf een verklaring van de titel. Ik citeer: “De wat ongewone titel van deze bloemlezing dank ik aan Willem Elsschot, de Vlaamse schrijver die ik sinds mijn jeugd heb bewonderd.” “Toen ik Elsschot eens, kort na de oorlog, een mijner boekjes ter beoordeling toezond, stuurde hij mij een brief waarin hij zich vriendelijk uitliet over – wat hij noemde – ‘deze stoet van dwergen’. Ik heb de formulering altijd onthouden en nu gebruikt als titel.” Met een stoet van dwergen worden de vele korte stukjes uit het boekje bedoelt.

Eerste druk: 1961; oorspronkelijk sinds 1936 verschenen in ‘Het Parool’ onder het pseudoniem Kronkel.

Genre: Column

Perspectief:

Het perspectief van de verschillende stukjes is wisselend. Soms vertelt de verteller wat hij ziet of waarneemt (auctoriale vertelwijze) soms ook vertelt de verteller wat hem overkomt, wat hij denkt of doet en is er sprake van een ikverhaalvorm.

Tijd van handeling:

Een exacte tijd van handeling is niet te geven. De stukjes spelen zich veelal na de oorlog af en zijn dan gebeurtenissen uit het dagelijkse leven van de schrijver. Soms zijn stukjes herinneringen aan vroeger en spelen ze zich dus ook wel voor de oorlog af.

Plaats van handeling:

Een groot deel van de verhaaltjes spelen zich af in Amsterdam. De woonplaats van de schrijver. Een aantal speelt zich af in Den Haag, Haarlem of in Parijs. Niet van alle verhaaltjes is te zeggen waar ze zich af spelen; sommige thuis, in een café of op straat.

Beschrijving/karakter van de hoofdpersonen:

Een duidelijke hoofdpersoon heeft dit boek niet. Er komen wel personen in voor maar dat zijn steeds andere personen en die hebben een zo kleine betekenis in de context van het hele boek dat ze hier niet te bespreken zijn.
Doordat de vele stukjes door een schrijver geschreven zijn en omdat ze veel persoonlijke gebeurtenissen van de schrijver beschrijven (alhoewel niet alles waar gebeurd zal zijn) krijg je wel een indruk van de schrijver die ook dikwijls de hoofdpersoon is.
De schrijver bekijkt zijn omgeving heel nauwkeurig. Hij heeft veel oog voor details, die hij vaak uitwerkt tot hele verhalen. De dingen die in het leven van de schrijver gebeuren bekijkt hij zeer humoristisch, hij ziet vaak wel een komische gedachte in de gebeurtenissen. De schrijver is een man die zich niet snel ‘van de wijs’ laat brengen en altijd uitgaat van het positieve. In alles zit iets goeds.

Samenvatting:

Het boek is een selectie van verhaaltjes die in eerdere boekjes verschenen zijn. Die eerdere boekjes waren weer een selectie van stukjes die in de krant verschenen zijn. In totaal bevat ‘een stoet van dwergen’ 52 verhaaltjes afkomstig uit 13 eerder verschenen boekjes.
Deze tweeënvijftig stukjes ga ik niet allemaal samenvatten. Kort zal ik de inhoud van het boek proberen weer te geven. Het boek gaat over heel allerdaagse gebeurtenissen die de schrijver meemaakt (of niet, de grens tussen fantasie en werkelijkheid is soms moeilijk te onderscheiden, al denk ik dat er misschien meer fantasie is dan je op het eerste gezicht zou denken). De schrijver observeert daarbij het gedrag van de mensen om hem heen. Meestal is de manier waarop de schrijver dit gedrag opschrijft lachwekkend.
Duidelijk is dat de schrijver de gebeurtenissen in het dagelijkse leven goed observeert en daar (sterk overdreven) humoristische stukjes over schrijft. Vaak worden bekenden, of onbekenden van de schrijver daarvoor gebruikt. Soms fictieve personen en soms ook de gedachten van de schrijver zelf.

Thema en motieven:

Motieven: - observeren van medemensen
- spot
- fantasie
- het ‘dagelijkse leven’
- gedachtes/overpeinzingen
- humor

Thema: op een humoristische manier is de lezer toeschouwer van gebeurtenissen uit het dagelijkse leven.

Bedoeling van de auteur:

Ik denk niet dat Carmiggelt een echte bedoeling of boodschap bij het schrijven van deze stukjes gehad heeft. Hij wilde gewoon de mensen vermaken met zijn humoristische stukjes. Bij sommige stukjes wilde Carmiggelt misschien mensen ‘een spiegel voorhouden’ om ze te confronteren met gewoontes die toch wel vreemd zijn.