Arthur Japin, Een schitterend gebrek, uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam 2003
Motivatie
Mijn motivatie om dit boek te lezen is dat ik nog een boek moest lezen en Lyanne zei dat dit een erg leuk boek was. Ze maakte me nieuwsgierig, en toen ben ik het boek gaan lezen.
Tien kernwoorden:
- Prostitutie
- Liefdesrelatie
- Bruiloft
- Lieveling
- Verloving
- Pokken
- Reizen
- Spinhuis
- Bedekking
- Doorzetting
Mening
Ik vond het een leuk boek, omdat het gaat over liefde en daar houd ik van. Ik vond het een moeilijke keuzen van Lucia om Giacomo te laten gaan, hoe verliefd ze ook op hem is. Ik was ook weggegaan van huis als ik haar was, een nieuw bestaan opbouwen. Wat wel erg toevallig is, is dat Galathée Giacomo weer tegenkomt in Amsterdam. En ik vond het gemeen van hem hoe hij reageerde op Lucia toen hij haar verminkte hoofd zag, bij liefde moet dat toch niet uitmaken vind ik.
Titel
De titel komt van de broer van Giacomo. Giacomo vertelde aan zijn broer dat hij een meisje leuk vind van 14 en hij is zelf 17. Hij zegt dat hij dit wel een beetje vervelend vindt maar dan zegt zijn broer dat het juist een schitterend gebrek is, want hoe jonger hoe beter in die tijd.
Ook heeft de titel een tweede betekenis. Als Lucia zich al Galathée noemt, doet ze een sluier voor haar gezicht. Dat doet ze omdat haar gezicht vermikt is. Door de sluier voor haar hoofd kan ze mensen vanuit alle klassen ontvangen en dat is ook een schitterend gebrek.
Thema
Het thema is volgens mij doorzettingsvermogen. Lucia/Galathée is verminkt maar zorgt toch dat ze hogerop komt door middel van een sluier voor haar hoofd. Ook al laat Lucia haar verminkte gezicht toch een keer aan Giacomo zien, ze gaat toch door als Giacomo een brief aan Galathée schrijft dat ze niet lelijk maar weerzinwekkend is. Dat moet toch pijn doen lijkt me.
Samenvatting een schitterend gebrek.
Voor deze bespreking is gebruikgemaakt van: Arthur Japin, Een schitterend gebrek . Uitgeverij De Arbeiderspers, 2003.
Hoofdpersoon en ikverteller is de Italiaanse Lucia. Zij is geboren in 1728 en groeide op in een eenvoudig milieu. Ze kende een onbezorgde jeugd en was de lieveling van de gravin bij wie haar vader in dienst was.
De beslissende gebeurtenis van haar jonge jaren vond plaats in 1742. Voor de bruiloft van de dochter van de gravin komen als gasten vanuit Venetië onder anderen de broers Francesco en Giacomo Casanova. Tussen Lucia (veertien) en Giacomo (zeventien) ontbloeit voor beiden hun Grote Liefde. Ze beloven elkaar trouw en leggen hun toekomstplannen vast: over een halfjaar zullen ze zich verloven, een paar maanden later trouwen.
Na Giacomo's vertrek krijgt Lucia een Franse huisonderwijzer om haar bij te scholen en voor te bereiden op haar omgang met de hogere kringen. Ze toont een verbluffende ijver en studieaanleg. Haar vorderingen zijn enorm. Maar de gravin waarschuwt haar wel voor het leven in de Venetiaanse 'beau monde': alles draait om het uiterlijk; het is een slangenkuil van jaloezie, intriges en machtsstreven: 'op de bals in Venetië is het oorlog' (p. 44).
Niet lang voordat Giacomo terugkeert, slaat het noodlot toe. De huisonderwijzer krijgt de pokken en sterft. Lucia verzorgt hem en raakt ook besmet. Ze laat zich aan armen en benen vastbinden om zichzelf niet open te krabben. De jeuk is eigenlijk ondraaglijk. Radeloos schuurt ze haar gezicht langs het kussen. Wanneer ze op het nippertje overleeft en zichzelf in de spiegel bekijkt, ziet ze hoe geschonden haar gezicht is. Het stort haar in een hevige tweestrijd. Uiteindelijk neemt ze de beslissing om zich voor Giacomo's carrière op te offeren en hem het verzinsel over te laten brengen dat ze er met een van de knechten vandoor is gegaan. Liever één ongelukkig, zo redeneert zij, dan allebei. Zonder haar zal Giacomo zich vrij kunnen ontplooien. Wanneer het leugenbericht over Lucia's verdwijning hem wordt overgebracht, keert hij echter verbitterd naar Venetië terug.
Voor Lucia begint dan een zwerftocht door Italië. Voortaan noemt ze zich - met dank aan de Franse huisonderwijzer - Galathée de Pompignac. Ze trekt naar het Zuiden en vindt werk bij een vooruitstrevende familie in Bologna. Daar is ze, op dienstbare afstand, getuige van de discussies tussen de femmes savantes over het primaat van verstand of gevoel. De meeste dames zijn conform de tijdgeest nog in de ban van de Verlichting (het rationalisme). Maar een Franse gravin, die zich opwerpt als Galathées beschermvrouwe, vertegenwoordigt de opkomende Romantiek en bepleit sterk te vertrouwen op de intuïtie.
Met deze Française trekt Galathée als haar secretaris verder op. Ze woont jaren bij haar op haar kasteel in Vincennes, dichtbij Parijs. Voor Galathées vorming zijn het heel belangrijke jaren. Maar de gravin wordt ziek en overlijdt. Galathée besluit ditmaal naar het Noorden te reizen. Amsterdam lokt: ze heeft veel gehoord over de vrijheid en de tolerantie in die stad.
De werkelijkheid is ontnuchterend. Door de economische achteruitgang én door haar misvormde uiterlijk lukt het haar niet een baan te vinden. Zo belandt ze ten slotte in de prostitutie. Het is een hard bestaan. Door haar verminkte gezicht is ze vaak gedwongen klanten van het laagste allooi tegen een minimaal tarief te accepteren.
Even lijkt er een betere periode voor haar aan te breken als een welgestelde jood haar 'kamert', dat wil zeggen haar als privé-prostituee op een appartement onderbrengt. Maar in het tolerante Amsterdam blijkt seks tussen joden en niet-joden bij de wet verboden. Ze worden betrapt en door de politie van hun bed gelicht. Galathée komt voor straf twee jaar in het spinhuis terecht. Een afschuwelijk verblijf. De prostituees worden er in kooien tentoongesteld. Tegen een bescheiden entree mag het publiek hen naar hartelust uitjouwen, bespotten en bespuwen.
Haar leven neemt pas een gunstiger wending als ze - naar het voorbeeld van de Venetiaanse maskerades - haar werk gesluierd gaat doen. Ze laat steeds geraffineerdere voiles maken. Door die geheimzinnige uitstraling stijgt haar klandizie sterk, vooral in de betere kringen. Ze krijgt zelfs een heel comfortabel leven, wanneer een beperkt aantal Amsterdamse prominenten zich, elk op zijn vaste wekelijkse avond, met haar onderhoudt.
Op een avond stelt een van die vaste klanten in de schouwburg een Frans sprekende gast aan haar voor: le Chevalier de Seingalt. Zij herkent in hem meteen haar vroegere geliefde Giacomo. Maar door haar voile(s), haar andere naam, haar veel lagere stem en haar volwassen postuur merkt hij totaal niet dat hij opeens zijn 'trouweloze' jeugdliefde ontmoet. Hij maakt haar het hof. Er groeit een intensief contact. Ze voeren intrigerende gesprekken, onder andere over trouw en ontrouw van vrouwen en mannen, gesprekken die telkens balanceren op de rand tussen onthulling en geheimhouding. En ze vrijen ook, waarbij Lucia/Galathée haar gelaat zoals altijd bedekt houdt.
Bij Giacomo's afscheid - hij zit al in de koets - verspreekt zij zich en laat de naam van Lucia vallen. Verbijstering bij Giacomo, die zo snel als zijn werk het toelaat naar Amsterdam terugkeert en opheldering vraagt. Galathée redt zich uit de situatie door hem per brief te melden, dat zij deze Lucia toevallig heeft leren kennen en dat die op bepaalde avonden in een bordeel te vinden is. Verder verontschuldigt ze zich, omdat ze dringend de stad uit moet en hem in Amsterdam niet meer zal ontmoeten.
Giacomo gaat naar de aangegeven plaats en treft daar, ongesluierd, de verlepte en mismaakte Lucia aan. Hij is geschokt, praat even met haar en beseft dat hij haar vroeger groot onrecht heeft aangedaan. Aan Galathée stuurt hij een brief met geld en een verslag van zijn bevindingen. 'Arme Lucia, zij is niet ronduit lelijk geworden, maar iets wat nog veel erger is: weerzinwekkend' (p. 234).
Galathée blijkt intussen zwanger te zijn. Van wie is niet goed vast te stellen, maar vermoedelijk is het van Giacomo. Het geld gebruikt ze voor een overtocht per boot naar Amerika, samen met een van haar vaste klanten, een twintig jaar oudere Amerikaanse handelsman.
Blijkens het nawoord is Lucia er met hem getrouwd en hebben ze drie kinderen gekregen, van wie ze de oudste Jacob (Giacomo) noemden. Zij overleefde haar man dertig jaar en overleed in 1802, 74 jaar oud.
secundair werk.
Schrijver Japin, Arthur
Titel Schitterend gebrek, Een : roman
Jaar van uitgave 2003
Bron De Telegraaf
Publicatiedatum 30-04-2004
Recensent Lies Schut
Recensietitel Aangeraakt door Lucia en Casanova
Het ging anders dan gepland op de avond van de Libris Literatuur Prijs. Nog voordat de naam van de winnaar officieel was onthuld, was zijn naam al te lezen op Teletekst. Een gekraakte website, meldde juryvoorzitter Ronald Plasterk laconiek. Dus mocht Arthur Japin al aan het begin van de feestelijke avond in het Amstel Hotel de felicitaties in ontvangst nemen. Zijn roman Een schitterend gebrek was volgens de jury de beste van 2003. De schrijver zelf onderging het allemaal stoicijns. "Bedankt voor de prijs. Nu kan ik tenminste verder rustig eten", was zijn commentaar. Een dag later, vrolijker en opgewekt, zegt hij: "Ik reageer secundair. Als anderen opgewonden raken, word ik stil. Dat is bij mij een ingebouwd mechanisme."
Een schitterend gebrek is gebaseerd op historische gegevens uit de memoires van hartenbreker Giacomo Casanova. Ooit koesterde die een hartstochtelijke, maar kuise liefde voor de veertienjarige Lucia. Later in hun leven zien de twee elkaar terug in een Amsterdams bordeel. Wat er in de tussentijd gebeurd is, heeft Japin aangevuld met zijn fantasie. Naast een treffend tijdsbeeld - dat van de Verlichting - roept hij vragen op over de aard van schoonheid, vriendschap en liefde.
Japin: "De achttiende eeuw is die van de rede. Dat heeft mijn hoofdpersoon Lucia gevormd. Het schrijven van Een schitterend gebrek gaf me de kans iemand die het product is van de Verlichting, het proces van gevoelsmens naar rationeel wezen mee te laten maken. En wat is het inzicht? Zodra je zaken beredeneerd achternajaagt, worden ze onbereikbaar. Op het moment dat je de knop weer omdraait, krijg je ze terug. Dat geldt met name voor de liefde." Bijna onhoorbaar: "Lucia's verhaal is ook het mijne."
Japin hoorde het verhaal van Lucia en Casanova zo'n twintig jaar geleden. "Het bleef maar broeien", zegt hij. Kennelijk is er een geheime reden waarom je door iets wordt 'aangeraakt'. "Projectie, waarschijnlijk", zegt de schrijver nu. Dat zijn lezers zich herkennen in de thematiek van de roman doet hem goed. "Het is geweldig te ontdekken dat wat jij schrijft, ook een ander emotioneert."
Er was nog iets. Lucia gaat gesluierd door het leven nadat haar gezicht ernstig door pokken is verminkt. Japin: "Ik laat haar zeggen: 'veel over onszelf leren we uit de blikken van anderen'. Dat klopt. Hoe je naar jezelf kijkt, wordt veelal door anderen bepaald. Dat is iets waar ik zelf lang mee heb geworsteld."
Verbeelding
Dat Arthur Japin ooit acteur was, hielp hem bij het ontwikkelen van zijn personages. "Net als een toneelspeler begin je met de feiten en vul je die via de verbeelding aan." In zijn roman laat hij Casanova en zijn geliefde naar 'Arlelijn Hulla' gaan, een stuk met persoonsverwisselingen en een gesluierde vrouw. De auteur? Jacques Japin, een verre voorouder, van wie de toneelteksten nog in de familie zijn.
Van een Fransman die de vertaling van zijn succesroman De zwarte met het witte hart las, kreeg hij per brief te horen dat de Japins zouden afstammen van een groep rondtrekkende toneelspelers. De auteur: "Toen ik dat vertelde, zei iedereen hier direct: 'nou snap ik die hang van je naar het theatrale'. Een ander, bijna 3-Musketierachtig verhaal gaat in de familie over twee broers, gevlucht van het Franse hof. Of er ook een boek over de Japins op stapel staat?" Het blijft even stil. "Tja, dat onderzoek ik nog."
Schrijver Japin, Arthur
Titel Schitterend gebrek, Een : roman
Jaar van uitgave 2003
Bron De Volkskrant
Publicatiedatum 28-04-2004
Recensent Arjan Peters
Recensietitel Geliefd verleider die de pathos niet schuwt : De romans van Libris Prijs-winnaar Arthur Japin draaien om illusies en maskerades
Aan lezers in binnen-en buitenland heeft het Arthur Japin nooit ontbroken. De vaderlandse literaire kritiek toonde zich echter altijd verdeeld over zijn werk.
De beroemde achttiendeeeuwse avonturier Giacomo Casanova heeft in zijn uitvoerige memoires maar weinig aandacht besteed aan zijn eerste echte verovering, de 14-jarige Italiaanse Lucia. De prille idylle tussen hen wordt verstoord doordat Lucia's gelaat door pokken geschonden raakt. Zij wil Casanova niet meer onder ogen komen en vlucht. Een daad van liefde, maar onkundig van haar beweegredenen voelt de geboren versierder dit juist als verraad. Veel later vindt hij haar terug in een Amsterdams bordeel, 'niet alleen ronduit lelijk geworden, maar weerzinwekkend'.
Deze schaarse historische gegevens nam Arthur Japin (1956) als uitgangspunt voor zijn roman Een schitterend gebrek (2003), waarvoor hem gisteren de Libris Literatuur Prijs werd toegekend. Toneel, maskerade, illusies, Pasiano, Venetie, Amsterdam: het zijn namen en begrippen die Japins verbeelding prompt aan de praat kregen. Hij deed uitgebreide research naar Casanova, het 'Amsterdamsch hoerdom' van weleer, en liet zijn personages een voorstellingbijwonen van het toneelstuk Arlekijn Hulla, geschreven door Jacques Japin. Casanova krijgt een minder glansrijke rol dan hij zichzelf in zijn dagboeken placht toe te bedelen, ten gunste van de romantica Lucia, die Japin volop gelegenheid geeft voor het debiteren van filosofisch getinte stellingen over het leven en de liefde.
Ook in het eerdere werk van Japin - die pas in de jaren negentig voor het schrijverschap koos na een bescheiden carriere als acteur (Toneelgroep Centrum, de Theaterunie) en zanger (Nederlandse Opera) - draait het dikwijls om personages voor wie illusies en maskerades een noodzaak zijn om het barre leven aan te kunnen. Acht jaar geleden debuteerde Japin met de bundel Magonischeverhalen, die in 2000 door Ineke Smits werd verfilmd (Magonia). In 1997 verscheen zijn meest succesvolle boek tot dusver over twee Afrikaanse prinsjes in het negentiende-eeuwse Nederland, de roman De zwarte met het witte hart (thans 27ste druk), gevolgd door de verhalenbundel De vierde wand (1998), en de roman De droom van de leeuw (2002). Voorts schreef hij scenario's, hoorspelen, liedteksten en toneelstukken.
Aan weerklank bij het lezerspubliek in binnen-en buitenland heeft het de al veelvuldig vertaalde Japin nooit ontbroken. De vaderlandse literaire kritiek toonde zich echter altijd verdeeld over zijn werk. Niet iedereen wordt in gelijke mate verleid door zijn ietwatgeparfumeerde stijl, die de kitsch en het pathos niet uit de weg gaat.
Ook daarom zal Japin gisteravond een extra gelukkig man zijn geweest, nu hij voor het eerst een prestigieuze literaire prijs (groot vijftigduizend euro) heeft gekregen. Dat de jury dit keer niet uit hoogvliegers bestond, en in aanloop naar het diner in het Amstel Hotel de nodige brokken maakte, heeft hem geen windeieren gelegd. Naar verwachting zal Lex Jansen, Japins uitgever bij De Arbeiderspers en de levenspartner van de prijswinnaar, de vertaalrechten van Een schitterend gebrek ruimschoots voor de jaarlijkse boekenbeurs in Frankfurt aan vele landen kunnen verkopen.
Motivatie
Mijn motivatie om dit boek te lezen is dat ik nog een boek moest lezen en Lyanne zei dat dit een erg leuk boek was. Ze maakte me nieuwsgierig, en toen ben ik het boek gaan lezen.
Tien kernwoorden:
- Prostitutie
- Liefdesrelatie
- Bruiloft
- Lieveling
- Verloving
- Pokken
- Reizen
- Spinhuis
- Bedekking
- Doorzetting
Mening
Ik vond het een leuk boek, omdat het gaat over liefde en daar houd ik van. Ik vond het een moeilijke keuzen van Lucia om Giacomo te laten gaan, hoe verliefd ze ook op hem is. Ik was ook weggegaan van huis als ik haar was, een nieuw bestaan opbouwen. Wat wel erg toevallig is, is dat Galathée Giacomo weer tegenkomt in Amsterdam. En ik vond het gemeen van hem hoe hij reageerde op Lucia toen hij haar verminkte hoofd zag, bij liefde moet dat toch niet uitmaken vind ik.
De titel komt van de broer van Giacomo. Giacomo vertelde aan zijn broer dat hij een meisje leuk vind van 14 en hij is zelf 17. Hij zegt dat hij dit wel een beetje vervelend vindt maar dan zegt zijn broer dat het juist een schitterend gebrek is, want hoe jonger hoe beter in die tijd.
Ook heeft de titel een tweede betekenis. Als Lucia zich al Galathée noemt, doet ze een sluier voor haar gezicht. Dat doet ze omdat haar gezicht vermikt is. Door de sluier voor haar hoofd kan ze mensen vanuit alle klassen ontvangen en dat is ook een schitterend gebrek.
Thema
Het thema is volgens mij doorzettingsvermogen. Lucia/Galathée is verminkt maar zorgt toch dat ze hogerop komt door middel van een sluier voor haar hoofd. Ook al laat Lucia haar verminkte gezicht toch een keer aan Giacomo zien, ze gaat toch door als Giacomo een brief aan Galathée schrijft dat ze niet lelijk maar weerzinwekkend is. Dat moet toch pijn doen lijkt me.
Samenvatting een schitterend gebrek.
Voor deze bespreking is gebruikgemaakt van: Arthur Japin, Een schitterend gebrek . Uitgeverij De Arbeiderspers, 2003.
Hoofdpersoon en ikverteller is de Italiaanse Lucia. Zij is geboren in 1728 en groeide op in een eenvoudig milieu. Ze kende een onbezorgde jeugd en was de lieveling van de gravin bij wie haar vader in dienst was.
De beslissende gebeurtenis van haar jonge jaren vond plaats in 1742. Voor de bruiloft van de dochter van de gravin komen als gasten vanuit Venetië onder anderen de broers Francesco en Giacomo Casanova. Tussen Lucia (veertien) en Giacomo (zeventien) ontbloeit voor beiden hun Grote Liefde. Ze beloven elkaar trouw en leggen hun toekomstplannen vast: over een halfjaar zullen ze zich verloven, een paar maanden later trouwen.
Na Giacomo's vertrek krijgt Lucia een Franse huisonderwijzer om haar bij te scholen en voor te bereiden op haar omgang met de hogere kringen. Ze toont een verbluffende ijver en studieaanleg. Haar vorderingen zijn enorm. Maar de gravin waarschuwt haar wel voor het leven in de Venetiaanse 'beau monde': alles draait om het uiterlijk; het is een slangenkuil van jaloezie, intriges en machtsstreven: 'op de bals in Venetië is het oorlog' (p. 44).
Voor Lucia begint dan een zwerftocht door Italië. Voortaan noemt ze zich - met dank aan de Franse huisonderwijzer - Galathée de Pompignac. Ze trekt naar het Zuiden en vindt werk bij een vooruitstrevende familie in Bologna. Daar is ze, op dienstbare afstand, getuige van de discussies tussen de femmes savantes over het primaat van verstand of gevoel. De meeste dames zijn conform de tijdgeest nog in de ban van de Verlichting (het rationalisme). Maar een Franse gravin, die zich opwerpt als Galathées beschermvrouwe, vertegenwoordigt de opkomende Romantiek en bepleit sterk te vertrouwen op de intuïtie.
Met deze Française trekt Galathée als haar secretaris verder op. Ze woont jaren bij haar op haar kasteel in Vincennes, dichtbij Parijs. Voor Galathées vorming zijn het heel belangrijke jaren. Maar de gravin wordt ziek en overlijdt. Galathée besluit ditmaal naar het Noorden te reizen. Amsterdam lokt: ze heeft veel gehoord over de vrijheid en de tolerantie in die stad.
De werkelijkheid is ontnuchterend. Door de economische achteruitgang én door haar misvormde uiterlijk lukt het haar niet een baan te vinden. Zo belandt ze ten slotte in de prostitutie. Het is een hard bestaan. Door haar verminkte gezicht is ze vaak gedwongen klanten van het laagste allooi tegen een minimaal tarief te accepteren.
Even lijkt er een betere periode voor haar aan te breken als een welgestelde jood haar 'kamert', dat wil zeggen haar als privé-prostituee op een appartement onderbrengt. Maar in het tolerante Amsterdam blijkt seks tussen joden en niet-joden bij de wet verboden. Ze worden betrapt en door de politie van hun bed gelicht. Galathée komt voor straf twee jaar in het spinhuis terecht. Een afschuwelijk verblijf. De prostituees worden er in kooien tentoongesteld. Tegen een bescheiden entree mag het publiek hen naar hartelust uitjouwen, bespotten en bespuwen.
Haar leven neemt pas een gunstiger wending als ze - naar het voorbeeld van de Venetiaanse maskerades - haar werk gesluierd gaat doen. Ze laat steeds geraffineerdere voiles maken. Door die geheimzinnige uitstraling stijgt haar klandizie sterk, vooral in de betere kringen. Ze krijgt zelfs een heel comfortabel leven, wanneer een beperkt aantal Amsterdamse prominenten zich, elk op zijn vaste wekelijkse avond, met haar onderhoudt.
Op een avond stelt een van die vaste klanten in de schouwburg een Frans sprekende gast aan haar voor: le Chevalier de Seingalt. Zij herkent in hem meteen haar vroegere geliefde Giacomo. Maar door haar voile(s), haar andere naam, haar veel lagere stem en haar volwassen postuur merkt hij totaal niet dat hij opeens zijn 'trouweloze' jeugdliefde ontmoet. Hij maakt haar het hof. Er groeit een intensief contact. Ze voeren intrigerende gesprekken, onder andere over trouw en ontrouw van vrouwen en mannen, gesprekken die telkens balanceren op de rand tussen onthulling en geheimhouding. En ze vrijen ook, waarbij Lucia/Galathée haar gelaat zoals altijd bedekt houdt.
Bij Giacomo's afscheid - hij zit al in de koets - verspreekt zij zich en laat de naam van Lucia vallen. Verbijstering bij Giacomo, die zo snel als zijn werk het toelaat naar Amsterdam terugkeert en opheldering vraagt. Galathée redt zich uit de situatie door hem per brief te melden, dat zij deze Lucia toevallig heeft leren kennen en dat die op bepaalde avonden in een bordeel te vinden is. Verder verontschuldigt ze zich, omdat ze dringend de stad uit moet en hem in Amsterdam niet meer zal ontmoeten.
Giacomo gaat naar de aangegeven plaats en treft daar, ongesluierd, de verlepte en mismaakte Lucia aan. Hij is geschokt, praat even met haar en beseft dat hij haar vroeger groot onrecht heeft aangedaan. Aan Galathée stuurt hij een brief met geld en een verslag van zijn bevindingen. 'Arme Lucia, zij is niet ronduit lelijk geworden, maar iets wat nog veel erger is: weerzinwekkend' (p. 234).
Blijkens het nawoord is Lucia er met hem getrouwd en hebben ze drie kinderen gekregen, van wie ze de oudste Jacob (Giacomo) noemden. Zij overleefde haar man dertig jaar en overleed in 1802, 74 jaar oud.
secundair werk.
Schrijver Japin, Arthur
Titel Schitterend gebrek, Een : roman
Jaar van uitgave 2003
Bron De Telegraaf
Publicatiedatum 30-04-2004
Recensent Lies Schut
Recensietitel Aangeraakt door Lucia en Casanova
Het ging anders dan gepland op de avond van de Libris Literatuur Prijs. Nog voordat de naam van de winnaar officieel was onthuld, was zijn naam al te lezen op Teletekst. Een gekraakte website, meldde juryvoorzitter Ronald Plasterk laconiek. Dus mocht Arthur Japin al aan het begin van de feestelijke avond in het Amstel Hotel de felicitaties in ontvangst nemen. Zijn roman Een schitterend gebrek was volgens de jury de beste van 2003. De schrijver zelf onderging het allemaal stoicijns. "Bedankt voor de prijs. Nu kan ik tenminste verder rustig eten", was zijn commentaar. Een dag later, vrolijker en opgewekt, zegt hij: "Ik reageer secundair. Als anderen opgewonden raken, word ik stil. Dat is bij mij een ingebouwd mechanisme."
Een schitterend gebrek is gebaseerd op historische gegevens uit de memoires van hartenbreker Giacomo Casanova. Ooit koesterde die een hartstochtelijke, maar kuise liefde voor de veertienjarige Lucia. Later in hun leven zien de twee elkaar terug in een Amsterdams bordeel. Wat er in de tussentijd gebeurd is, heeft Japin aangevuld met zijn fantasie. Naast een treffend tijdsbeeld - dat van de Verlichting - roept hij vragen op over de aard van schoonheid, vriendschap en liefde.
Japin hoorde het verhaal van Lucia en Casanova zo'n twintig jaar geleden. "Het bleef maar broeien", zegt hij. Kennelijk is er een geheime reden waarom je door iets wordt 'aangeraakt'. "Projectie, waarschijnlijk", zegt de schrijver nu. Dat zijn lezers zich herkennen in de thematiek van de roman doet hem goed. "Het is geweldig te ontdekken dat wat jij schrijft, ook een ander emotioneert."
Er was nog iets. Lucia gaat gesluierd door het leven nadat haar gezicht ernstig door pokken is verminkt. Japin: "Ik laat haar zeggen: 'veel over onszelf leren we uit de blikken van anderen'. Dat klopt. Hoe je naar jezelf kijkt, wordt veelal door anderen bepaald. Dat is iets waar ik zelf lang mee heb geworsteld."
Verbeelding
Dat Arthur Japin ooit acteur was, hielp hem bij het ontwikkelen van zijn personages. "Net als een toneelspeler begin je met de feiten en vul je die via de verbeelding aan." In zijn roman laat hij Casanova en zijn geliefde naar 'Arlelijn Hulla' gaan, een stuk met persoonsverwisselingen en een gesluierde vrouw. De auteur? Jacques Japin, een verre voorouder, van wie de toneelteksten nog in de familie zijn.
Van een Fransman die de vertaling van zijn succesroman De zwarte met het witte hart las, kreeg hij per brief te horen dat de Japins zouden afstammen van een groep rondtrekkende toneelspelers. De auteur: "Toen ik dat vertelde, zei iedereen hier direct: 'nou snap ik die hang van je naar het theatrale'. Een ander, bijna 3-Musketierachtig verhaal gaat in de familie over twee broers, gevlucht van het Franse hof. Of er ook een boek over de Japins op stapel staat?" Het blijft even stil. "Tja, dat onderzoek ik nog."
Schrijver Japin, Arthur
Titel Schitterend gebrek, Een : roman
Jaar van uitgave 2003
Bron De Volkskrant
Publicatiedatum 28-04-2004
Recensent Arjan Peters
Recensietitel Geliefd verleider die de pathos niet schuwt : De romans van Libris Prijs-winnaar Arthur Japin draaien om illusies en maskerades
Aan lezers in binnen-en buitenland heeft het Arthur Japin nooit ontbroken. De vaderlandse literaire kritiek toonde zich echter altijd verdeeld over zijn werk.
De beroemde achttiendeeeuwse avonturier Giacomo Casanova heeft in zijn uitvoerige memoires maar weinig aandacht besteed aan zijn eerste echte verovering, de 14-jarige Italiaanse Lucia. De prille idylle tussen hen wordt verstoord doordat Lucia's gelaat door pokken geschonden raakt. Zij wil Casanova niet meer onder ogen komen en vlucht. Een daad van liefde, maar onkundig van haar beweegredenen voelt de geboren versierder dit juist als verraad. Veel later vindt hij haar terug in een Amsterdams bordeel, 'niet alleen ronduit lelijk geworden, maar weerzinwekkend'.
Ook in het eerdere werk van Japin - die pas in de jaren negentig voor het schrijverschap koos na een bescheiden carriere als acteur (Toneelgroep Centrum, de Theaterunie) en zanger (Nederlandse Opera) - draait het dikwijls om personages voor wie illusies en maskerades een noodzaak zijn om het barre leven aan te kunnen. Acht jaar geleden debuteerde Japin met de bundel Magonischeverhalen, die in 2000 door Ineke Smits werd verfilmd (Magonia). In 1997 verscheen zijn meest succesvolle boek tot dusver over twee Afrikaanse prinsjes in het negentiende-eeuwse Nederland, de roman De zwarte met het witte hart (thans 27ste druk), gevolgd door de verhalenbundel De vierde wand (1998), en de roman De droom van de leeuw (2002). Voorts schreef hij scenario's, hoorspelen, liedteksten en toneelstukken.
Aan weerklank bij het lezerspubliek in binnen-en buitenland heeft het de al veelvuldig vertaalde Japin nooit ontbroken. De vaderlandse literaire kritiek toonde zich echter altijd verdeeld over zijn werk. Niet iedereen wordt in gelijke mate verleid door zijn ietwatgeparfumeerde stijl, die de kitsch en het pathos niet uit de weg gaat.
Ook daarom zal Japin gisteravond een extra gelukkig man zijn geweest, nu hij voor het eerst een prestigieuze literaire prijs (groot vijftigduizend euro) heeft gekregen. Dat de jury dit keer niet uit hoogvliegers bestond, en in aanloop naar het diner in het Amstel Hotel de nodige brokken maakte, heeft hem geen windeieren gelegd. Naar verwachting zal Lex Jansen, Japins uitgever bij De Arbeiderspers en de levenspartner van de prijswinnaar, de vertaalrechten van Een schitterend gebrek ruimschoots voor de jaarlijkse boekenbeurs in Frankfurt aan vele landen kunnen verkopen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden