Titel Een nagelaten bekentenis Auteur Marcellus Emants Uitgeverij G. A. van Oorschot, Amsterdam Genre Naturalistische roman. Vertelde tijd 30 jaar. Perspectief Personele ik-roman. Samenvatting van het verhaal De hoofdpersoon, Willem Termeer, vertelt dat zijn vrouw dood en begraven is en dat hij haar heeft vermoord. Hij heeft nergens interesse in en hij vraagt zich af hoe hij zijn leven volhoudt. Hij heeft een enorme dwang te vertellen waarom hij zijn vrouw heeft vermoord, maar voor de veiligheid doet hij dit op papier. Hij begint met zijn verhaal in zijn jeugd, toen hij nog op de lagere school zat. Zijn herinneringen aan deze tijd zijn alles behalve gelukkig. Als schooljongen was hij laf, egoïstisch en oneerlijk. Op de h.b.s. verveelt elke studie hem. Hij heeft totaal geen eerzucht, wat door anderen als onwil wordt aangezien. Hij is schuw tegenover meisjes en voelt zich tussen de andere jongens ook niet op zijn plaats. Langzaam maar zeker wordt hij schuw, achterdochtig en hij durft geen beslissingen te nemen. Hij zakt opzettelijk voor zijn toelatingsexamen voor de Polytechnische School in Delft. Zijn vader reageert niet meteen kwaad maar boort Willem langzaam de grond in en daarna krijgt hij ook van zijn moeder nog een preek. Wat Willem het ergste vindt is dat zijn ouders hem nooit hebben begrepen, of zelfs maar vriendelijk toegesproken. Een paar weken na een afgebroken vakantie naar Zwitserland belandt Willems vader in een gesticht en sterft daar niet veel later. Willem voelde geen enkele emotie. Hij besloot dat de mensen dus wel gelijk hadden hem te minachten. Niet lang na zijn vader stierf ook Willems moeder, aan een longontsteking. Meneer Bloemendael, een verre neef en vriend van Willems vader wordt Willems voogd. Omdat Willem besluit zijn studie niet af te maken en ook niet op zoek te gaan naar een baan., laat Mr. Bloemendael hem meerderjarig verklaren en krijgt hij een ruim inkomen (zijn vader was behoorlijk rijk). Willem gaat op reis en komt via Brussel, Parijs en Zuid-Frankrijk in Interlaken aan, in Zwitserland. Hier ontmoet hij een zeer mooie Zweedse, die met haar moeder in hetzelfde hotel logeert als hij. Aanvankelijk lijkt het wat te worden tussen hem en het Zweedse meisje, maar een paar Amerikanen weten het goed te verpesten. Ongelukkig keert hij naar Nederland terug. Hij neemt zijn intrek in een hotel en besluit zijn levensgeschiedenis op te schrijven en naar een tijdschrift te sturen. Na een tijdje krijgt hij zijn werk terug met de mededeling dat het te onbelangrijk was. Hij vat dit op als een veroordeling van zijn leven. Willem maakt kennis met een burgemeester uit de Achterhoek, die hem een baan aanbiedt. Hij houdt het twee jaar uit in de Achterhoek en vertrekt dan met Van Dregten, een zielsverwant, naar Amsterdam, omdat deze hier ging studeren. Als Willem dertig wordt begint hij voor het eerst te denken aan trouwen, hoewel de reden was dat hij dan niet alleen was op zijn oude dag. Hij herinnert zich de familie Bloemendael en vraagt of hij daar mag komen logeren. Hij is welkom en ontmoet Anna Bloemendael. Samen musiceren ze wat en na een aantal dagen besluit Willem zich met haar te verloven en trouwen ze niet veel later. De eerste twee jaar gaan nog behoorlijk goed, als je bedenkt dat Willem trouwde om niet alleen te zijn en Anna omdat een meisje hoorde te trouwen en Willem de eerste was geweest die haar een aanzoek had gedaan. Na de eerste twee jaar wordt Anna zwanger. De geboorte verloopt voorspoedig en Anna is dolgelukkig. Willem kan echter geen enkele affectie voor het kind opbrengen en als het na anderhalf jaar dood gaat, voelt hij zich zelfs opgelucht. Dit neemt Anna hem ontzettend kwalijk en vanaf dit moment is er eigenlijk geen liefde meer in hun huwelijk. De nieuwe buurman, ex-predikant De Kantere, brengt hen ook niet nader tot elkaar. Hij heeft veel contact met Anna en Willem wordt jaloers. Zijn eerste gesprek met De Kantere is neutraal, maar hun tweede gesprek is sterk filosofisch en ze zijn het op bijna alle punten oneens. Vanaf dit moment gaan De Kantere en Willem vaak met elkaar wandelen en Willem legt langzaam maar zeker zijn hele leven bloot. Ook De Kantere vertelt over zijn leven, zij het in veel mindere mate, en Willem maakt uit wat De Kantere vertelt op dat ook hij had willen genieten, maar dat ook hij daar niet in was geslaagd. Ondertussen verslechtert de verhouding tussen Willem en Anna alleen maar. Willem is nog steeds jaloers op De Kantere en ook slapen hij en zijn vrouw al geruime tijd gescheiden. Willem gaf Anna's minachting en hooghartigheid de schuld van al zijn ellende. Tijdens een opvoering van de opera Carmen ontmoet Willem Carolien en weet hij zijn verlegenheid van zich af te zetten. Carolien wordt de maintenee van Termeer. Bij Carolien vindt Willem zo ongeveer alles wat hij op zoveel plaatsen gezocht had. Natuurlijk had hij liever gewild dat het echte liefde was en niet voor geld, 'Maar is een roos minder mooi, als hij gevoed wordt met drek ?' Maar Carolien vindt het maandgeld dat Willem betaalt te laag en eist meer geld. Willem belooft er over na te zullen denken. De volgende dag kan Carolien hem niet ontvangen, omdat er iemand anders bij haar is. Bij zijn volgende bezoek belooft Willem het gevraagde geld te betalen als Carolien belooft nooit een ander te ontvangen. Carolien belooft dit, maar de volgende keer is de ander er weer. Willem is woedend en slaat een ruit van de voordeur in met zijn wandelstok. Hij bedrinkt zich in de kroeg en besluit bij zijn schoonvader zijn effecten op te vragen en met Carolien het land te verlaten. Als Willem thuis komt, slaapt Anna al, maar ze is vergeten haar deur op slot te doen. Willem gaat naar binnen en verbaast zich erover dat Anna niet wakker wordt. Dan ziet hij twee flessen chloraal staan en herinnert zich dat Anna dit slaapmiddel al gebruikt sinds hun kind is overleden. Hij aarzelt niet lang en laat de slapende Anna de eerste fles chloraal helemaal leeg drinken en van de tweede zoveel lepels, totdat het vanzelf terugliep. Anna sterft nog diezelfde nacht. Iedereen denkt dat het zelfmoord was, hoewel de dokter wel wat bedenkingen heeft. Maar deze besluit justitie niet te waarschuwen, omwille van de familie van Anna. Hij meldt de zelfmoord alleen en justitie neemt genoegen met zijn verklaring. Willem vraagt zich na de begrafenis af of hij Carolien ooit nog zal durven bezoeken. Voorlopig heeft hij in ieder geval de moed niet. Toch denkt hij : 'Als ik haar nu eens alles bekende en tegelijkertijd de beschikking stelde over mijn hele fortuin; zou ze me dan om die daad .... om die misdaad ... niet willen .... niet kunnen ... liefhebben?' Personages Willem Termeer - Hij vindt zichzelf gevoelloos, angstig, eenzaam, laf, leugenachtig, egoïstisch, in zichzelf gekeerd, onverschillig, lui en verbitterd. Tegenover vrouwen heeft hij wat sadistische neigingen. Hij leidt al vanaf zijn jeugd aan een minderwaardigheidscomplex. 'Ik keek hem nog eens aan en voelde me zwakker, lelijker, onbeduidender dan ooit.' (blz.49) Willem spaart zichzelf niet in zijn levensverhaal. Hij zoekt steeds naar verklaringen voor zijn gedrag en hij is er van overtuigd dat hij minder uitzonderlijk is dan men zou denken. Dit zou zijn schuld enigszins verkleinen. Anna Bloemendael - Een burgerlijke vrouw met een heilig, bijna ziekelijke plichtsbetrachting. Ze raakt erg gecharmeerd van de denkbeelden en persoon van De Kantere, maar blijft haar plicht trouw en daarom wil ze ook niet van Willem scheiden als Willem dat zelf wel wil. De Kantere - Een mooi uiterlijk, maar innerlijk is hij heel anders dan hij zich voordoet. Hij is hypocriet en zijn daden stemmen niet overeen met zijn mooie woorden. Willem heeft hem vrij snel door, maar Anna ziet in hem wat ze mist bij haar man. De ouders van Willem Termeer - Hun huwelijk was een verstandshuwelijk. De man had al een veelbewogen leven achter de rug. Willem groeit op in een kille, liefdeloze omgeving en de dood van zijn ouders doen hem niets. Meneer Bloemendael - Hij is een nerveuze, zenuwachtige man, die wel heel erg onhandig en onzeker is. Zijn vrouw lijkt veel op Anna, is dus ook erg gesloten en haar plicht is heilig.
Thema Het thema is : Het niet kunnen opbouwen van een relatie als gevolg van een persoonlijk gebrek. Willem Termeer kan geen relatie opbouwen omdat hij bijna geen emoties kent. Hij is al ontnuchterd voordat er iets tot bloei is gekomen. Het belangrijkste motief in de roman is muziek. Hier was Willem heel gevoelig voor, als hij muziek hoorde die hij mooi vond, dan veranderde hij in een ander mens. Hij werd moediger een minder verlegen. Hij vroeg Anna bijvoorbeeld ten huwelijk in de opera. Schrijver Emants, Marcellus (1848-1923) Nederlands dichter, romancier en toneelschrijver. Brak na de dood van zijn vader (1871) zijn rechtenstudie af en wijdde zich aan de letteren, waarbij hij zich ontwikkelde tot een door Toergenjev beïnvloede vertegenwoordiger van het pessimistisch realisme ('Is niet alles illusie en is illusie niet alles?'). Emants zocht in zijn werk de waarheid en niet de schoonheid, hetgeen zich uitte in een steeds soberder en directer woordgebruik. Zijn opvattingen onderscheidden hem zeer van de Tachtigers, met wie hij dan ook weinig contact had. Werk o.a. de grote epische gedichten 'Lilith' (1879) en 'Godenschemering' (1883), novellen, de romans 'Juffrouw Lina' (1888), 'Een nagelaten bekentenis' (1894), 'Liefdeleven' (1901), reisverhalen en toneelstukken.