Het boek speelt zich in een tijd af nog voor W.O. I, dus rond de eeuwwisseling. Dit kan je merken doordat er ten eerste og de plicht voor vrouwen was om te trouwen en die man dan ook je hele leven trouw te blijven, al hield je nou wel of niet van hem, en ten tweede had hij het over koetsen enzo, en die had je toen nog veel. Voor de rest speelt tijd er niet zo'n enorme belangrijke rol in, behalve dan tijd als een ontwikkelingsinvloed. Het gaat om ongeveer zijn hele leven, tot dan toe; totdat hij zijn bekentenis schrijft. Maar het gaat er vooral om hoe hij aan zijn vrouw kwam en waarom hij haar vermoorde, dus ik denk dat het over zo'n 30 jaar gaat. Het speelt zich nergens in het bijzonder af. Hij komt in Zwitserland, en in verschillende plaatsen in Nederland. Ik denk dat dat wel belangrijk voor het boek is dat het zich juist overal af speelt; dat versterkt het effect dat je niet kan weg lopen van je ware ik. De opbouw van het boek is erg belangrijk. Ik denk persoonlijk dat het niet eens zo zeer om de inhoud van het boek gaat; opbouw + kenmerken zijn net zo belangrijk. Ten eerste is het een naturalistische, psychologische roman. Er wordt achteraf een bepaalde gebeurtenis beschreven, maar er wordt ook helemaal uitgelegt hoe die zo kon gebeuren. In dit boek dus een scherpe analyse en een uitvoerige beschrijving van de psyche van de mens. Maar het is in de ik-vorm geschreven, wat trouwens erg ongebruikelijk voor het naturalisme was. Ook de woordkunst van hem ontbreekt. Door de ik-vorm beleef je alles met het persoon mee. Je krijgt alles van een kant te horen, maar in dit geval ken je het persoon dus wel door-en door aan het einde van het boek. Je beleeft zijn angsten, teleurstellingen etc. Maar dit is dus ook een indeale vorm om een bekentenis te schrijven. Daat slaat de titel ook op; hij schrijft de bekentenis van de moord op zijn vrouw, en hij vertelt hoe het zo gekomen is. Het is eigenlijk ook een soort bekentenis van zijn leven. Hij schrijft het achteraf; nadat hij de daad gedaan heeft. Dus hij laat het na ( nagelaten ). Misschien duidt dit ook op een mogelijke zelfmoord van hem. Dat dit het laatste is wat van hem overblijft; wat nagelaten is. Het laatste in zijn boek is ook een beetje wanhopig en bedroeft. Of er niet een keer iemand is, ook al moet hij daarvoor alles over hebben, die van hem kan houden. Emants heeft ook door de ik-vorm laten door schemeren dat hij aspecten uit zijn eigen leven erin heeft gestopt, maar dat het niet volledig zijn verhaal is. Zijn boek is in twee delen verdeeld. Deel 1 geeft aan hoe hij tot zijn daad is gekomen. Hij verklaart de moord, en zegt dat er niets aan te doen was. Hij wil de lezer daarvan overtuigen; hem aan zijn kant halen. Aan het einde van het boek spreekt hij de lezer ook direct aan. Het tweede deel komt hij in de aanval. Hij heeft zelfkennis dat alles verhult dat de gewone mens probeert te verbergen. De onderscheiding normaal / abnormaal is slecht. De onderscheiding is namelijk tussen de mensen die de huichelachtigheid van de oude mensen doorzien en tussen de mensen die zichzelf wijs maken erin te geloven. De ex-predikant speelt hier een belangrijke rol in. Hij doet zich voor als een normaal mens voor de lezer. Hij gelooft in zelfbehhersing en in de plicht; normale mensen zien hem als bondgenoot. Maar hij is juist een voorbeeld van iemand die niet naar die plicht leefde; hij begeerde zelfs iemand anders' vrouw! En degen die dus de kant van de Kantere kiest moet hierdoor de cynische visie op de mens van Termeer aanvaarden. Zijn hoofdthema's zijn dan ook: - samenleving als oplichterij; zij doen zich allemaal voor als iemand anders, of bedekken in ieder geval hun slechte kant, terwijl ze zich normaal vinden. - de liefde als zelf bedrog; bij hem loopt elke keer een liefde stuk. Hij en Anne hadden allebei een verkeerd beeld van hun huwelijk. Daarom liep hij ook stuk. Ook belangrijk is dus het niet hkunnen opbouwen van een relatie door persoonlijke gebrekken. Hij durft maar niet in contact te komen met vrouwen. Alleen met muziek voelt hij zich zekerder. Hij vroeg bijvoorbeeld zijn vrouw in deopera ten huwelijk en ook ontmoette hij Carolien in de opera. Maar hij kan geen relatie onderhouden omdat hij geen emoties kent. In ieder geval geen andere emoties dan depressieve emoties. Ik weet niet zo goed of ik nog een keer een boek van hem zou willen lezen. m eerlijk te zijn heb ik het boek niet helemaal gelezen; het einde van de samenvatting heb ik van internet. In het begin vond ik het nog wel leuk en knap hoe iemand zichzelf zo goed kent en verklaren kan. Maar na 100 bladzijden vond ik het toch wel vervelend worden dat hij de hele tijd over zichzelf schreef; hoe zielig hij wel niet was, etc. Het was inderdaad een pessimistisch boek en ik denk dat ik daar gewoon niet zo van houd, omdat er dan niet zoveel emoties worden beschreven. Geen andere dan angst en verdriet. Dus het zijn een beetje koele, afstandige boeken en daar houd ik niet zo van. Hoewel Emants wel zo schrijft dat ik toch erg betrokken bij Termeer ben. In het begin had ik zelfs medelijden met hem. Maar ik vond het wel een goed voorbeeld van een naturalistisch boek; de kenmerken kwamen duidelijk naar voren. Het hoofdpersoon van dit boek is: Willem Tersteeg Willem Tersteeg Willem Tersteeg is een persoon die al op jonge leeftijd een groot portie zelfkennis had. Hij was een lelijk, klein, tenger mannetje, die bovendien totaal geen zelfvertrouwen had. Hij kende geen liefde of begrip van zijn ouders en daardoor is hij waarschijnlijk ook nooit veranderd. Hij had een wilde, levendige fantasie, die hij nooit durfde uit te voeren. Hij had geen lef en zonderde zich altijd af. Niet omdat hij zich verheven voelde boven iedereen, juist niet! Hij voelde zich niet op het gemak tussen andere mensen omdat hij wist dat zij hem overstemde. Hij probeerde het geluk en rust te vinden, maar dat lukte hem niet, omdat hij nooit zijn dromen heeft waargemaakt en nergens genoegen uit kon halen. Hij hield heel erg van muziek en vrouwen. Hij hield van kijken naar vrouwen en over ze dromen, maar die kon hij eigenlijk nooit waar maken. Hij vindt zichzelf ook gevoelloos, wat hij ook wel een beetje is. Hij kent in ieder geval geen echte verdriet en liefde om / voor anderen. Toen zijn dochtertje, vader, moeder en ook zijn vrouw dood gingen voelde hij geen verdriet. De enige echte emoties die hij kende waren angst, vooral voor anderen en de maatschappij, en jaloezie; omdat hij niet normaal was. Hij kon geen dromen waar maken, hij had geen zelfbeheersing, kon geen genoegen en plezier uit kleine dingetjes halen. Hij kende geen geluk en echte liefde, terwijl hij daar juist zo naar hunkerde. Hij spaart zichzelf ook niet in het verhaal. Hij kraakte werkelijk al zijn eigenschappen af. De enige manier om zichzelf 'te laten leven' is een eigen fantasiewereld om zichzelf heen bouwen. En in die leugens geloven en die rolletjes spelen. Soms lukte het, maar meestal viel het uiteindelijk weer uit elkaar. In het begin doet hij zich was en goed voor tegenover Anna, maar hij valt in het niets bij Anna's zwager. Hij heeft een cynische kijk op de mens; ze zijn dan wel gelukkig, maar ze verbergen wie ze echt zijn, dus ook hun slechte eigenschappen, tegenover zichzelf en de rest van de wereld. Vanwege al zijn ellende en om zijn leven nog een beetje kleur te geven drinkt hij al heel vroeg héél veel. Het boek begint met de vraag van Willem Termeer aan zich zelf, hoe hij; een slap mannetje, in staat is geweest zijn vrouw te vermoorden. Was dat zo buitengewoon? Hij beantwoordt daarna zichzelf. Nee, hij ziet duidelijk hoe alles heel geleidelijk aan elkaar geschakeld is. Hij schrijft dit alles op als een soort verklaring. Het begon al bij zijn jeugd. Hij had een ongelukkige, angstige jeugd. Hij ontvluchtte iedereen, en zijn ouders waren niet in staat hem goed op te voeden en hem te begrijpen. Daarnaast was hij ook nog eens egoïstisch en oneerlijk. Later kreeg hij een enorm verlangen naar meisjes, maar hij was te laf om ooit iets te ondernemen. Eenmaal had hij wel langdurig contact met een meisje, maar dat was dan ook op haar initiatief. Als hij voor zijn eindexamen zakt, dan verliest hij al zijn zelfvertrouwen. Op het moment dat zijn ouders overlijden heeft hij geld genoeg om niet te werken. Dit wil en durft hij ook niet, bang voor de maatschappij. Hij geeft het studeren op en hij gaat naar Zwitserland om zijn droom naar sensatie te proberen waar te maken. Daar papt hij aan met een meisje, maar zij kiest uiteindelijk voor iemand anders. Hij is zich heel erg bewust van het feit dat hij anders dan de anderen is. dan bedenkt hij dat dat er misschien er wel op wijst dat hij een kunstenaar is. Hij probeert een boek te schrijven en te verkopen, maar dit mislukt hem Hij werkt nog eventjes als een gemeentesecretarie, maar ook dit kan hij niet volhouden. Hij komt wel iemand tegen die erg op hem lijkt, en ze besluiten samen naar de grote stad Amsterdam te gaan. Maar hij is alleen maar goed voor het onderhouden voor een paar nietsnutten. En dan besluit hij om een vrouw te zoeken. Misschien dat hij dan eindelijk een echt, rustig leven kan leiden, zonder angst. De dochter van zijn voogd, Anna, maakt indruk op hem, en hij besluit met haar te trouwen. Maar al snel blijkt dit huwelijk een illusie voor beiden te zijn. De enige reden waarom zij hem blijft toe laten is haar plichtsbesef. Alleen de anderhalf jaren dat hun dochtertje leeft is ze gelukkig. Een tijd nadat hun dochtertje overleden is, leert ze de buurman, ex-predikant De Kantere, kennen. Zij raakt erg op hem gesteld en dit maakt Termeer jaloers. Het lijkt alsof ze wraak neemt op hem, omdat hij niet genoeg om hun dochtertje gaf. Zij voeren dan ook samen heftige debatten of filosofische gesprekken. De Kantere heeft zich namelijk voorgenomen om Termeer te veranderen; een normaal mens te maken. Maar Termeer vindt dat alleen maar hypocriet en achterlijk. Ze hebben bijvoorbeeld ruzie om je gedrag. Volgens de Kantere heeft iedereen zelf- beheersing en een vrije wil waarnaar hij kan luisteren. Maar Termeer zegt dat erfelijkheid een belangrijkere rol speelt, en hiervan is hij ook het bewijs. Maar hij komt er ook achter dat de predikant zelf waarschijnlijk zijn ambities ook niet heeft kunnen waarmaken, dus hij eigenlijk net zoals Termeer zelf is, is. Omdat Anna en hij alleen nog maar een slechte relatie hebben, zoekt hij afleiding in het enige waar hij al zijn hele leven van heeft genoten: muziek ( opera). In de opera zoekt en krijgt hij contact met een vrouw. Zij is precies wat hij wilde, alleen wil ze meer geld van hem dan hij betalen kan. Door haar, Carolien, wil hij van Anna scheiden, want hij is helemaal door deze vrouw geobsedeerd. Maar zij denkt er niet aan; dat hoorde niet. Zij had haar plicht om bij haar man te blijven voor de rest van haar leven. De Kantare heeft dit allemaal best in de gaten en hij probeert haar ook te overtuigen om te scheiden door haar te verleiden. Maar zij wil ook van hem er niets over horen en hij krijgt ook

een preek over haar plichtstrouw. Ondertussen wordt Termeer helemaal gek van zijn vrouw, maar ook van jaloezie, omdat Carolien er meer minnaars op na houdt. Hij besluit om zijn vrouw te vermoorden met een overdosis aan slaapmiddel. Niet dat hij het van te voren had geplaned Daarna voert hij het toneelstukje op dat hij haar mist en niet vermoord heeft, maar hij heeft het gevoel alsof niemand hem gelooft. En eindigt weer met een begin van de volgende fout: hij vraagt zich af of Carolien van hem zou kunnen houden als hij alles bekent en haar zijn gehele fortuin biedt......................... M. Emants Marcellus Emants werd op 12 augustus 1848 in Voorburg geboren. Hij studeerde eerst rechten in Leiden, maar na de dood van zijn vader ( 1871) brak hij zijn studie af, en wijdde hij zich aan de literatuur. Van 1875 tot 1880 was hij redacteur van "De Bankier". Hij schreef een paar anti-godsdienstige gedichten, maar ontwikkelde zich tot een naturalistisch novellist en romanschrijver. Ook heeft hij toneelstukken geschreven. Hij schrijft pessimistisch van stemming en koel van stijl. Hij werd niet volledig gewaardeerd door de Nieuw Gidsers, doordat zijn proza woordkunst en het impressionisme vermeed. Hij onderscheidde zich van de Tachtigers vanwege zijn opvattingen; hij vertegenwoordigde het pessimistische realisme. ( " Is niet alles illusie en is illusie niet alles? " ) In zijn werk zocht hij naar de waarheid, niet naar de schoonheid. Daardoor werd zijn woordgebruik steeds soberder en directer.