Gegevens:
Renate Dorrestein: Een hart van steen
5e druk augustus 1998, eerste druk 1998
Motto: `Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.' NEELTJE MARIA MIN `Mijn moeder is mijn naam vergeten.` Genre: Het genre is een psychologische roman, omdat Ellen als zij in haar oude huis komt geconfronteerd word met haar verleden, dat ze dus niet verwerkt heeft. Ze moet haar verhaal kwijt om zo haar jeugd te kunnen afsluiten. Dus ze moet haar problemen onder ogen zien, om zo verder te gaan met haar leven. Samenvatting: Om het verhaal wat duidelijker te maken heb ik besloten de samenvatting niet geheel chronlogisch te schrijven volgens het boek. Maar de flashbacks en de gebeurtenissen in het heden twee gescheiden delen te maken, beginnend met de flashbacks om zo het heden te kunnen begrijpen. Ellen is een van de vier kinderen van het gezin van Bemmel, met Frits en Margje als vader en moeder en de kinderen op volgorde van leeftijd Sybille (Billie), Kester , Ellen , Michiel (Carlos). Het verhaal begint met de geboorte van een nieuw kind. De kinderen van het gezin mogen een naam verzinnen voor het kind. Omdat er een nieuw kind komt word het huis voller. Iedereen zoekt eigen plekjes en is een beetje met zichzelf bezig. Ellen is boos door deze situatie waardoor zij op de naam Ida voor het kind komt, omdat dat de lelijkste naam is die ze kon verzinnen. In de tijd dat het bekend word dat er een nieuw kind komt gebeuren vervelende dingen, die de situatie nog stressvoller maken. Carlos moet naar het ziekenhuis voor brandwonden van een kokende pot water. Kester en Sybille gaan ergens anders wonen in het huis. Kester naar de tuin in een boomhut en Sybille naar de kelder. Waar zij trouwens “Kilroy was here”schrijft. Ellen haar ouders hadden een knipsel zaak waar Frits fiches maakte en Margje pleidooien uittypte. Nadat Ida geboren word veranderd de hele situatie. Margje word zo geobsedeerd met het zorgen voor het kind dat ze alles laat schieten. Dat is niet goed voor Margje`s rust en ze wordt oververmoeid, dus zorgt de rest van de familie voor Ida. Ida stopt op een gegeven moment met drinken en word opgenomen in het ziekenhuis. Als Ellen dat aan haar moeder verteld, valt haar moeder heel erg tegen haar uit en geeft ze haar en Sybille de schuld van de situatie avn Ida. Ellen voelt zich schuldig over de zieke baby, aangezien zij de naam bedacht had en een vloek over haar had uitgesproken. Bij Ida komen er ook steeds vreemde dingen zoals blauwe plekken en een gebroken arm. Ellen verzint ter compensatie een leuke naam voor de baby, Sophie. De moeder zoekt redenen voor de slechte gezondheid van Ida. Ze denkt dat het komt omdat ze nog niet gedoopt is. Dus gaat ze haar dopen. Als Ida tijdens de ceremonie groen word rent Margje de kerk uit. Als ze in een taxi naar huis gaat krijgt ze een aanval van paranoia en gaat door de regen naar huis. Ellen komt als eerste thuis en vind Margje en Ida daar. Margje word gek en verplicht te bidden tot Ida. Als ze Ida wil offeren voor het gezin schrikt Ida van een klap en denkt Margje dat ze zegt: “We zullen ze niet laten lijden”. Ze schrijft het op een blok verbrand het en strooit het over haarzelf en de baby uit. Margje geeft nu iedereen pillen, ze zegt dat het vitaminepillen zijn, maar iedereen raakt verdoofd en Margje doet zakken over hun hoofden. Ellen was er niet want ze liet de hond uit. Als ze thuiskomt vind ze iedereen dood behalve Carlos, die ze probeert te redden. Ellen en Carlos worden in een kindertehuis geplaatst. Als Carlos word geadopteerd vlucht Ellen samen met hem. Zij wordt later weer gevonden bij de rector van haar school. Ellen gaat terug naar haar ouderlijk huis op volwassen leeftijd. Daar ziet ze Bas, een tuinman die voor haar vader werkte. Ellen is zwanger gescheiden omdat ze het verleden maar niet kon verwerken. Ze heeft verschillende psychiaters bezocht, die allemaal zeggen dat ze het verleden moet afsluiten. Maar ze leid aan een mutiple persons syndroom waar zij steeds haar broer en zus hoort praten. Ellen wil daar alles afsluiten en opnieuw beginnen. Ze wil voor zichzelf en de baby duidelijk maken wat er is gebeurd. Langzaam ontwikkeld het verleden zich uit haar geheugen. Ze komt er achter dat haar moeder haar vergeten is, ook ziet ze dat haar vader niet geholpen had maar dat iedereen verdoofd was. Als ze alles op een rijtje begint te zetten begint ze te bevallen en krijgt ze een bloeding. Ze kan net gered worden met haar baby. Ze noemt haar kind Ida-Sophie. Omdat Ellen twee weken niet mag lopen door de zware bevalling krijgt ze een hulp. Lucia en haar kinderen, ze komen helpen en schuilen tegelijkertijd ook voor haar man. Bas die geïntereseerd is in Margje komt enkele keren langs, maar door het risico van Lucia kan ze hem niet binnenlaten. Als Ellen weer door het huis loopt gaat ze de kelder in en ziet “Kilroy was here”. Ellen gaat terug naar de plek waar ze met Carlos heeft gezeten op de avond van de moorden. Als ze de kelder uitgaat ziet ze Kester en Sybille: `Laat je ons in de steek? Ja, zegt Ellen maar ik kom snel terug ik ga ook een keer dood.' Ze loopt weg en sluit het verleden eindelijk af. Na een gesprek met Bas word Ellen er zeker van dat haar moeder iedereen heeft vermoord, haar vader had een vlucht naar Parijs laten boeken door Bas. En op een briefje bij de lijken stond: `We zullen ze niet laten lijden.' Ellen gaat met Bas samenwonen en samen verkopen ze Lijsterlaan 11. Personen: Hoofdpersoon: Ellen van Bemmel, ze was ten-tijde van het vroeger gedeelte 12 jaar en is in het heden 37. Ze is blond en klein. Slim en emotioneel. Bijpersonen: Frits van Bemmel: Hij maakt zich veel zorgen over zijn vrouw. Margje van Bemmel: Lijdt aan postnatale depressies. Sybille van Bemmel: Doet veel als haar moeder ziek is en is erg ijdel. Kester van Bemmel: Gaat goed om met Carlos en Ida. Michiel van Bemmel: Wordt Carlos genoemd en hij zit in de waarom fase. Ida-Sophie van Bemmel: De oorzaak van Margje`s postnatale depressies
Bas Veerman: Oude tuinman van Frits. Hij krijgt later een relatie met Ellen. Lucia: Ellen`s hulp. Op de vlucht voor haar man met haar kinderen. Plaats: Het speelt zich voornamelijk af op Lijsterlaan 11 en de omgeving. Ook een korte tijd in een kindertehuis. Tijd: De verteltijd is ongeveer 5 uur, het speelt zich af over 25 jaar, geconcentreerd op het eerste en het vijfentwintigste jaar. Wat er tussenin gebeurd word niet zo gedetailleerd verteld. Het verhaal is opgebouwd uit een probleem, namelijk het trauma, dat in het verloop van het verhaal duidelijk word door de flashbacks waarin het verhaal word uitgelegd. Tijdens de ontwikkeling van het verhaal word beschreven hoe zij daar mee omgaat zowel in het verleden als in het heden, waar ze alles op een rijtje zet. Perspectief: Het verhaal wordt vanuit ik-perspectief geschreven. Titelverklaring: De grafsteen van de vermoorde kinderen is een steen in de vorm van een hart. Thema: Postnatale depressie in een tijd waar men die ziekte nog niet kenten hoe het gezin met zoiets omgaat. Ook gaat het over zware trauma`s op jeugdige leeftijd, hoe dat de rest van je leven beïnvloed en ook hoe het verwerkt kan worden. Conclusie: Ik vond het boek heel realistisch, in de eerste instantie kreeg ik de indruk dat het een autobiografie was. Ik werd in de eerste instantie aangetrokken door de moeilijkheid van het boek, als uitdaging om te testen of ik het kon begrijpen, ik hoop dat ik daar in geslaagd ben. De opbouw van het boek was enigszins lastig door flashbacks maar toch goed te volgen voor mij. In de loop van het verhaal werd ik steeds meer in het verhaal getrokken. Ik vond het verhaal zo goed dat ik het boek in een week heb gelezen. De afloop van het verleden (de moorden) vond ik verrassend. Het verhaal was zo geschreven dat ik het boek even moest wegleggen, wat mij nooit gebeurd. Ik ben erg onder de indruk en kan het boek zeker aanraden.
5e druk augustus 1998, eerste druk 1998
Motto: `Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.' NEELTJE MARIA MIN `Mijn moeder is mijn naam vergeten.` Genre: Het genre is een psychologische roman, omdat Ellen als zij in haar oude huis komt geconfronteerd word met haar verleden, dat ze dus niet verwerkt heeft. Ze moet haar verhaal kwijt om zo haar jeugd te kunnen afsluiten. Dus ze moet haar problemen onder ogen zien, om zo verder te gaan met haar leven. Samenvatting: Om het verhaal wat duidelijker te maken heb ik besloten de samenvatting niet geheel chronlogisch te schrijven volgens het boek. Maar de flashbacks en de gebeurtenissen in het heden twee gescheiden delen te maken, beginnend met de flashbacks om zo het heden te kunnen begrijpen. Ellen is een van de vier kinderen van het gezin van Bemmel, met Frits en Margje als vader en moeder en de kinderen op volgorde van leeftijd Sybille (Billie), Kester , Ellen , Michiel (Carlos). Het verhaal begint met de geboorte van een nieuw kind. De kinderen van het gezin mogen een naam verzinnen voor het kind. Omdat er een nieuw kind komt word het huis voller. Iedereen zoekt eigen plekjes en is een beetje met zichzelf bezig. Ellen is boos door deze situatie waardoor zij op de naam Ida voor het kind komt, omdat dat de lelijkste naam is die ze kon verzinnen. In de tijd dat het bekend word dat er een nieuw kind komt gebeuren vervelende dingen, die de situatie nog stressvoller maken. Carlos moet naar het ziekenhuis voor brandwonden van een kokende pot water. Kester en Sybille gaan ergens anders wonen in het huis. Kester naar de tuin in een boomhut en Sybille naar de kelder. Waar zij trouwens “Kilroy was here”schrijft. Ellen haar ouders hadden een knipsel zaak waar Frits fiches maakte en Margje pleidooien uittypte. Nadat Ida geboren word veranderd de hele situatie. Margje word zo geobsedeerd met het zorgen voor het kind dat ze alles laat schieten. Dat is niet goed voor Margje`s rust en ze wordt oververmoeid, dus zorgt de rest van de familie voor Ida. Ida stopt op een gegeven moment met drinken en word opgenomen in het ziekenhuis. Als Ellen dat aan haar moeder verteld, valt haar moeder heel erg tegen haar uit en geeft ze haar en Sybille de schuld van de situatie avn Ida. Ellen voelt zich schuldig over de zieke baby, aangezien zij de naam bedacht had en een vloek over haar had uitgesproken. Bij Ida komen er ook steeds vreemde dingen zoals blauwe plekken en een gebroken arm. Ellen verzint ter compensatie een leuke naam voor de baby, Sophie. De moeder zoekt redenen voor de slechte gezondheid van Ida. Ze denkt dat het komt omdat ze nog niet gedoopt is. Dus gaat ze haar dopen. Als Ida tijdens de ceremonie groen word rent Margje de kerk uit. Als ze in een taxi naar huis gaat krijgt ze een aanval van paranoia en gaat door de regen naar huis. Ellen komt als eerste thuis en vind Margje en Ida daar. Margje word gek en verplicht te bidden tot Ida. Als ze Ida wil offeren voor het gezin schrikt Ida van een klap en denkt Margje dat ze zegt: “We zullen ze niet laten lijden”. Ze schrijft het op een blok verbrand het en strooit het over haarzelf en de baby uit. Margje geeft nu iedereen pillen, ze zegt dat het vitaminepillen zijn, maar iedereen raakt verdoofd en Margje doet zakken over hun hoofden. Ellen was er niet want ze liet de hond uit. Als ze thuiskomt vind ze iedereen dood behalve Carlos, die ze probeert te redden. Ellen en Carlos worden in een kindertehuis geplaatst. Als Carlos word geadopteerd vlucht Ellen samen met hem. Zij wordt later weer gevonden bij de rector van haar school. Ellen gaat terug naar haar ouderlijk huis op volwassen leeftijd. Daar ziet ze Bas, een tuinman die voor haar vader werkte. Ellen is zwanger gescheiden omdat ze het verleden maar niet kon verwerken. Ze heeft verschillende psychiaters bezocht, die allemaal zeggen dat ze het verleden moet afsluiten. Maar ze leid aan een mutiple persons syndroom waar zij steeds haar broer en zus hoort praten. Ellen wil daar alles afsluiten en opnieuw beginnen. Ze wil voor zichzelf en de baby duidelijk maken wat er is gebeurd. Langzaam ontwikkeld het verleden zich uit haar geheugen. Ze komt er achter dat haar moeder haar vergeten is, ook ziet ze dat haar vader niet geholpen had maar dat iedereen verdoofd was. Als ze alles op een rijtje begint te zetten begint ze te bevallen en krijgt ze een bloeding. Ze kan net gered worden met haar baby. Ze noemt haar kind Ida-Sophie. Omdat Ellen twee weken niet mag lopen door de zware bevalling krijgt ze een hulp. Lucia en haar kinderen, ze komen helpen en schuilen tegelijkertijd ook voor haar man. Bas die geïntereseerd is in Margje komt enkele keren langs, maar door het risico van Lucia kan ze hem niet binnenlaten. Als Ellen weer door het huis loopt gaat ze de kelder in en ziet “Kilroy was here”. Ellen gaat terug naar de plek waar ze met Carlos heeft gezeten op de avond van de moorden. Als ze de kelder uitgaat ziet ze Kester en Sybille: `Laat je ons in de steek? Ja, zegt Ellen maar ik kom snel terug ik ga ook een keer dood.' Ze loopt weg en sluit het verleden eindelijk af. Na een gesprek met Bas word Ellen er zeker van dat haar moeder iedereen heeft vermoord, haar vader had een vlucht naar Parijs laten boeken door Bas. En op een briefje bij de lijken stond: `We zullen ze niet laten lijden.' Ellen gaat met Bas samenwonen en samen verkopen ze Lijsterlaan 11. Personen: Hoofdpersoon: Ellen van Bemmel, ze was ten-tijde van het vroeger gedeelte 12 jaar en is in het heden 37. Ze is blond en klein. Slim en emotioneel. Bijpersonen: Frits van Bemmel: Hij maakt zich veel zorgen over zijn vrouw. Margje van Bemmel: Lijdt aan postnatale depressies. Sybille van Bemmel: Doet veel als haar moeder ziek is en is erg ijdel. Kester van Bemmel: Gaat goed om met Carlos en Ida. Michiel van Bemmel: Wordt Carlos genoemd en hij zit in de waarom fase. Ida-Sophie van Bemmel: De oorzaak van Margje`s postnatale depressies
Bas Veerman: Oude tuinman van Frits. Hij krijgt later een relatie met Ellen. Lucia: Ellen`s hulp. Op de vlucht voor haar man met haar kinderen. Plaats: Het speelt zich voornamelijk af op Lijsterlaan 11 en de omgeving. Ook een korte tijd in een kindertehuis. Tijd: De verteltijd is ongeveer 5 uur, het speelt zich af over 25 jaar, geconcentreerd op het eerste en het vijfentwintigste jaar. Wat er tussenin gebeurd word niet zo gedetailleerd verteld. Het verhaal is opgebouwd uit een probleem, namelijk het trauma, dat in het verloop van het verhaal duidelijk word door de flashbacks waarin het verhaal word uitgelegd. Tijdens de ontwikkeling van het verhaal word beschreven hoe zij daar mee omgaat zowel in het verleden als in het heden, waar ze alles op een rijtje zet. Perspectief: Het verhaal wordt vanuit ik-perspectief geschreven. Titelverklaring: De grafsteen van de vermoorde kinderen is een steen in de vorm van een hart. Thema: Postnatale depressie in een tijd waar men die ziekte nog niet kenten hoe het gezin met zoiets omgaat. Ook gaat het over zware trauma`s op jeugdige leeftijd, hoe dat de rest van je leven beïnvloed en ook hoe het verwerkt kan worden. Conclusie: Ik vond het boek heel realistisch, in de eerste instantie kreeg ik de indruk dat het een autobiografie was. Ik werd in de eerste instantie aangetrokken door de moeilijkheid van het boek, als uitdaging om te testen of ik het kon begrijpen, ik hoop dat ik daar in geslaagd ben. De opbouw van het boek was enigszins lastig door flashbacks maar toch goed te volgen voor mij. In de loop van het verhaal werd ik steeds meer in het verhaal getrokken. Ik vond het verhaal zo goed dat ik het boek in een week heb gelezen. De afloop van het verleden (de moorden) vond ik verrassend. Het verhaal was zo geschreven dat ik het boek even moest wegleggen, wat mij nooit gebeurd. Ik ben erg onder de indruk en kan het boek zeker aanraden.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden