Dubbelspel door Frank Martinus Arion

In het rustige Wakota, een dorpje op Curaçao, gaan de hoofdpersonen een schijnbaar doodgewone zondag tegemoet. Vier mannen spelen daar in de schaduw van een tamarindeboom op het erf van Boeboe Fiel iedere zondagmiddag domino: Boeboe Fiel en Manchi Sanantonio vormen het ene koppel, Janchi Pau en Chamon Nicolas het andere. Het is een geliefd spel op Curaçao, waaraan veel waarde wordt gehecht. Zo heeft men bijvoorbeeld verschillende dominoclubs waar in competitieverband de reputatie van de speler wordt bepaald door zijn kwaliteiten als dominospeler. Manchi Sanantonio is een vooraanstaand man in Wakota. Dat zijn huis op een heuvel staat en dat dit huis acht slaapkamers telt geeft hem meer aanzien aan dan goed voor hem is. Zijn vrouw, Solema, is van Europese afkomst (waarschijnlijk is ze een halfbloed). Ze is erg idealistisch en wil de bewoners van Curaçao aansporen om aan het werk te gaan, omdat alle buitenlanders het geld voor hun neus wegkapen. In haar enthousiasme sleurt ze Janchi Pau mee, met wie ze een geheime relatie heeft. Janchi is ook van mening dat het maar eens afgelopen moet zijn met die luiheid van zijn landgenoten. Hij vindt dat Manchi zijn vrouw schandelijk behandelt en haalt haar over om bij Manchi weg te gaan. Boeboe Fiel is een taxichauffeur, die continu dronken is. Zijn huis staat onder aan de heuvel van Manchi. Vanuit zijn keurig verzorgde tuin kijkt Manchi neer op het krot van Boeboe, waarin hij zijn vrouw Nora maar liefst zestien kinderen hebben grootgebracht. Het zijn echter niet de ongelijke machtsverhoudingen, die ervoor zorgen dat het spel van Manchi en Boeboe maar niet op gang wil komen: Boeboe kan zijn gedachten maar niet afhouden van de hoer, die hem de avond tevoren heeft verleid. Daar komt nog eens bij dat hij is gevraagd om voorzitter te worden van de bond voor taxichauffeurs, een baantje waar hij helemaal geen zin in heeft maar waar hij niet aan kan ontkomen. Nora doet het met andere mannen om het gezin te kunnen onderhouden, aangezien Boeboe een gat in zijn hand heeft. Haar voornaamste bron van inkomsten is Chamon Nicolas, die eigenlijk van de bovenwindse eilanden komt en er dus niet helemaal bij hoort. Op deze warme zondagmiddag is het lot hem gunstig gezind. De mentaliteit van de Curaçaoënaars verschilt veel van de onze. Met een ongekende traagheid laten zij alles gebeuren: voor inspanning en opwinding is het immers te warm. In het boek komt deze traagheid heel duidelijk naar voren, door één hele dag in 350 pagina’s vanuit zes verschillende mensen van de ochtend tot de avondschemering te beschrijven. Geen moment, geen gedachte ontkomt aan de pen van Arion. Langzaam voel je als lezer de hitte als een klamme deken over Wakota neerdalen. Met de temperatuur stijgt de spanning. Opvallend is ook de denkwijze van de Curaçaoënaars. Als Manchi Sanantonio bijvoorbeeld terugdenkt aan het moment waarop hij zijn vrouw betrapte met een ander: Een gestudeerde vrouw, dacht hij met bitterheid, een religieuze vrouw ook ondanks haar vreemde ideeën; een mooie vrouw, en dat alles bij elkaar zomaar als doodgewone behoeftige straatvrouw, die voor vijf guldentjes haastig onder een klant gaat liggen; zomaar op de grond tussen het struikgewas. (…) Bijna had dit totale gebrek aan goede smaak hem krankzinnig gemaakt. En als hij ze vermoord had, dan zou het in wezen hierom zijn geweest, meer dan om iets anders. Híj een meester in de rechten, zíj een onderwijzeres tegen wie iedereen u en juffrouw zei, tegen wie men opkeek; zij beiden alles waar hij in zijn leven naar had opgezien. En zij beiden daar op de grond, OP DE GROND, en snuivend als loopse honden. (…) Terwijl ze een huis heeft met een keuze aan slaapkamers. Acht! Waarvan er drie leegstaan notabene! De lezer moet hierbij weten dat het in Curaçao heel gewoon is om vreemd te gaan. Iedere man heeft wel een stuk of wat `buitenvrouwen'. Er wordt echter niet over gepraat, laat staan dat twee geheime geliefden zomaar in de struiken met elkaar gaan liggen. Dat is voor Manchi waarschijnlijk wel de grootste schande: dat zij daar, waar iedereen het zien kon, op de grond zijn gaan liggen. Hiermee valt zijn mooie, gestudeerde vrouw van haar voetstuk. Terwijl Boeboe onder invloed van de drank steeds vermoeider wordt en Manchi steeds kwader, raken Janchi en Chamon steeds beter op elkaar ingespeeld en geven de anderen geen moment de kans om uit te komen. In de loop van het spel wordt het nieuws verspreid door toevallige voorbijgangers, tot uiteindelijk de hele tuin van Boeboe Fiel volstaat met nieuwsgierigen. Radio en televisie zijn inmiddels ook aanwezig en spreken van een wereldrecord. Niet alleen winnen Janchi en Chamon met tien-nul, ook hebben ze het eerste potje met maar liefst vier dubbelspelen gewonnen. Met de titel wordt meteen ook al het thema verraden. In het verhaal zitten namelijk veel dubbele elementen: het dubbelspel als overwinning in het dominospel (op dit moment kan een speler zijn laatste steen aan beide kanten aanleggen en is de cirkel als het ware “gesloten”), die bovendien twee punten oplevert in plaats van één, maar ook het dubbelspel in meer figuurlijke zin. Nora en Solema zijn beiden niet trouw aan hun man, maar hebben het aangelegd met de tegenspelers van hun echtgenoten. Chamon belandt voor de tweede keer in de gevangenis. Manchi verliest uiteindelijk dubbel, namelijk zowel het spel als zijn vrouw, wat leidt tot het verlies van zijn eergevoel. Met een dubbel drama wordt het verhaal afgesloten. Voor twee mensen is het einde echter een nieuw begin…