Dochter van Eva door Carry Slee

Uitgewerkte persoonlijke reactie: Dochter van Eva, Carry Slee, 1e druk 2002. Onderwerp. Ik denk dat het onderwerp van dit verhaal is dat de moeder van Carry psychiatrisch patiënt is, en hierdoor niet goed voor haar kinderen kan zorgen. Carry snapt dit niet en gaat op zoek naar een betere moeder. Ik vind dit onderwerp heel erg boeiend. Ik vind het hele boeiend om te zien hoe Carry, het kind, het rare gedrag van haar moeder interpreteert. Carry krijgt geen goede opvoeding, ik denk dat zij emotioneel verwaarloosd wordt. Ik vind het heel interessant om hierover te lezen, en te leren begrijpen hoe een kind die dingen ziet en interpreteert. Ik wil pedagogiek gaan studeren wat hier ook veel mee te maken heeft. Carry Slee werkt het onderwerp op zich wel goed uit, alleen moet je zelf, als lezer, conclusies trekken. Alles wordt beschreven vanuit de ogen van het kind, dat opgroeit. Nooit wordt er ergens vermeld hoe de situatie echt in elkaar steekt, dus dat de moeder ziek is en Carry hierdoor een heel verkeerd beeld heeft van zichzelf en dingen om haar heen. Die dingen moet je zelf concluderen. Wat niet erg is, want dit is de schrijfstijl van dit boek. Gebeurtenissen. Ik denk dat er een heleboel belangrijke gebeurtenissen voorkomen in dit verhaal. Elke keer dat Carry’s ouders ruzie hebben en Carry en haar zus, Els, een kant moeten kiezen, is belangrijk voor de ontwikkeling van Carry. Carry’s vader misbruikt Els en gaat ook vaak vreemd met andere vrouwen. Ook dit zijn belangrijke gebeurtenissen, waar Carry niks van begrijpt. Ze weet dat papa geen leuke dingen doet, maar snapt niet wat. En dat Carry’s vader altijd zegt dat Carry ‘zijn jongen’ is. Hij had na Els graag een jongen gewild, om mee te stoeien en te voetballen. Dus hij behandelt Carry als jongen. Ik denk dat dit heel veel invloed heeft op Carry’s ontwikkeling; zij vindt dat zij zich een jongen moet voelen, en voelt zich in haar puberteit dus ook meer aangetrokken tot meisjes dan tot jongens. De gebeurtenissen vind ik vaak zielig. Vooral als Carry haar moeder zich weer vreselijk druk maakt over iets en Carry hier bang van wordt. Bijvoorbeeld als Carry bij de overburen gaat spelen en daar op de wc-bril is gaan zitten. Haar moeder had gezegd dat dat niet mocht want dat ze dan absoluut besmet zou worden door allemaal bacterien. Als Carry dit even vergeet en toch op de bril is gaan zitten, wordt haar moeder helemaal panisch en moet Carry zich helemaal gaan ontsmetten, “anders worden we allemaal ziek en dan mogen we nog van geluk spreken als we er niet aan ten onder gaan”. Dit soort gebeurtenissen neemt Carry heel hoog op en maakt haar voor de kleinste dingen bang. De gebeurtenis die het meeste indruk op me heeft gemaakt is als Carry bij Eva in huis komt wonen. Carry voelt zich hier zo gelukkig, zo geaccepteerd. Hier kan ze gewoon een kind zijn en heeft ze een moederfiguur die aan haar vraagt hoe het met haar gaat en of ze haar huiswerk al heeft gedaan. Dan blijkt dus hoe hard Carry een moeder nodig heeft. Maar dat verband moet je weer zelf leggen. Dat wordt niet in het boek beschreven omdat het alleen vanuit Carry beschreven wordt. De gebeurtenissen vloeien wel logisch uit elkaar voor.
Personages. Carry is de hoofdpersoon in dit verhaal en door het boek heen kreeg ik heel veel respect voor haar. Zij stelt zich heel zelfstandig en onafhankelijk op. Zij gaat zelf op zoek naar een ‘nieuwe moeder’ en vindt zelf een plekje om te wonen. Carry heeft zeker geen goede opvoeding gehad, alleen erkent ze dit zelf niet echt. Zij ziet zichzelf gewoon niet als de dochter van haar moeder, omdat die niet voor haar kan zorgen. En daardoor ziet zij het als haartaak om een nieuwe moeder te zoeken voor zichzelf. Dit wordt erg duidelijk beschreven allemaal. En op zich vind ik de reactie van Carry naar aanleiding van haar opvoeding logisch. Ze weet niet beter dan dat haar moeder ziek is en dat zij dus niet voor haar kan zorgen. Maar toch vind ik het niet echt ‘levensecht’ dat ze dan op zoek gaat naar een nieuwe moeder en dat ze ook echt denkt dat de verschillende ‘potentiële kandidaten’ op haar zitten te wachten en haar binnenkort gaan vragen om bij ze te komen wonen. Deze zoektocht is vooral tijdens haar middelbare schooltijd en het lijkt me toch dat je dan wel snapt dat het niet op die manier in elkaar steekt. Dat ze niet op die manier een nieuwe moeder kan krijgen. Dat vind ik een beetje onrealistisch. Ik vind Eva een sympathiek personage, zeker aan het begin als Carry net bij haar woont. Dan lijkt zij te snappen dat Carry het thuis heel moeilijk heeft gehad en dat ze gewoon een stabiele thuissituatie nodig heeft en een liefhebbend persoon die voor haar zorgt. Later vind ik haar minder sympathiek. Dan lijkt het alsof ze Carry afwijst en alleen nog met haar zoontje wil zijn. Dat vind ik jammer, omdat zij de eerste persoon in het boek was die leek te begrijpen wat Carry nodig had. Carry’s moeder is niet sympathiek, maar die is ziek in haar hoofd, dus kijk ik niet echt negatief tegenaan. Ik denk dat zij hele slechte hulpverlening krijgt, anders zou het nooit zo ver kunnen komen dat haar kinderen zo verwaarloosd worden. Carry’s vader is op zich een weldenkende man, dat merk ik aan zijn gedrag naar Carry toe. Hij kan alleen totaal niet omgaan met zijn kinderen. Hij is vaak spottend over zijn vrouw naar zijn kinderen toe. Hij legt ze niet uit dat hun moeder ziek en daardoor niet alles goed kan relativeren. De personages reageren op zich wel voorspelbaar; Els trouwt jong en vlucht daarmee uit huis. Vader wordt gek van z’n vrouw en laat dat duidelijk merken, maar doet geen enkele poging om haar te helpen om beter te worden. Opbouw. Het verhaal heeft een hele logische opbouw. Het is chronologisch verteld en nauwelijks flashbacks. Hoogstens als Carry iets tegenkomt waarvoor haar moeder haar heeft gewaarschuwd, omdat haar moeder daar dan iets heel ergs mee had meegemaakt( maar die dingen overdreef haar moeder altijd gigantisch). dan waren er korte flashbacks, maar verder niet. De gebeurtenissen zie je allemaal door de ogen van één personage, namelijk die van Carry. Ze beschrijft alles vanuit haar kinder/puber -ogen. Zoals ik al zei, heeft dit als gevolg dat je zelf veel conclusies moet trekken, maar dat is niet vervelend. Aan het eind blijf je niet meer met vragen zitten; Carry komt tot de conclusie dat ondanks dat haar moeder niet voor haar kan zorgen, zij toch haar dochter is en zal blijven. Carry is dus volwassen geworden. Ik heb ook de voorloper van Dochter van Eva gelezen, Moederkruid dus. Daarbij was wel duidelijk nog een open einde, maar in Dochter van Eva wordt alles nog meer uitgewerkt en dan kan Carry dus zelf concluderen dat ze haar moeder moet accepteren. Taalgebruik. Omdat alles wordt beschreven vanuit Carry en zij nog een jong meisje is, is het taalgebruik heel makkelijk. Geen ingewikkelde zinnen of woorden. Alleen heel soms verteld Carry iets wat haar ouders of ander volwassenen zeggen, met lastigere woorden, die ik wel begrijp, maar waar uit de toon blijkt dat Carry zelf het niet begrijpt. Maar dit komt voornamelijk voor in Moederkruid, niet zoveel meer in Dochter van Eva. De verhouding dialoog en beschrijvingen is goed. Er worden voornamelijk veel situaties beschreven, en weinig gepraat. Of de dialogen worden beschreven. Het taalgebruik pats heel goed bij Carry, zij komt een beetje simpel over en zo denkt zij ook. Zij trekt haar eigen kinderlijke conclusies, en dat komt ook in haar taalgebruik naar voren.