Déjà Vu door Esther Verhoef

Misleidend oog
Vanaf de voorkant van het boek Déjà vu, kijkt een geheimzinnig blauw-groen oog ons aan. Door deze afbeelding worden onze verwachtingen over het boek dat de NS publieksprijs won, alleen maar groter. We waren sowieso al nieuwsgierig doordat er van Esther Verhoef keer op keer een nieuw spannend boek verscheen. Deze keer na Alles te verliezen kwam de literaire thriller Déjà vu. Zal het aan onze verwachtingen kunnen voldoen?

De zevenentwintigjarige Eva Lambregts is net ontslagen als journaliste. Ze reist daarom een week eerder dan gepland af naar Frankrijk om steun te zoeken bij haar beste vriendin Dianne. Daar aangekomen blijkt Dianne niet thuis te zijn en na enkele dagen lijkt ze ook niet meer thuis te komen. Wat is er met haar gebeurd? Als Eva zich dit afvraagt komt ze er al snel achter dat haar vriendin niet erg geliefd was bij de lokale bevolking. En zij met haar Nederlandse nummerbord dus ook niet. Zal ze Dianne ooit nog terug zien?

In het begin wordt de spanning gewekt door vanuit een ander perspectief, namelijk die van een doodsbange zwangere vrouw die op het punt staat geëxecuteerd te worden, te vertellen. Wie is ze? En waarom wordt ze achtervolgd? Maar vooral de vraag: “Wat heeft ze gezien?” spookt er door ons hoofd, als we dit stukje lezen. Een goed begin voor een thriller dus.

Helaas houdt Déjà vu ons niet in haar greep. En ondanks de goed omschreven kille en deprimerende sfeer die daar heerst op het Franse platteland, en de leuke Franse woordjes tussendoor, worden we Eva na bijna honderd bladzijdes een beetje zat als ze dan nog steeds de bladzijdes vult met haar zorgen over haar vriendin. Wanneer zij dan ook ontvoerd wordt zijn we allemaal opgelucht en krijgen we (weer) hoop op wat actie.

Dat bleek tevergeefs te zijn. Opeens blijkt dat bioterrorisme een grote rol in het verhaal speelt en dat de sterke band van Eva en Dianne toch niet zo perfect bleekt te zijn als Eva dacht dat deze was.
Op het eind wordt alles in sneltreinvaart aan elkaar geschreven of dat wordt in ieder geval geprobeerd. Maar ondanks die vaart aan het eind leek het alsof Verhoef eerst voor een open eind had gekozen, maar er uiteindelijk toch voor ging om alle losse eindjes weg te werken. Daardoor blijven we met het gevoel achter dat het verhaal ongeveer twintig bladzijdes eerder eindigde dan het uiteindelijk deed.

De mooie cover bleek dus misleidend te zijn, ons een te mooi verhaal te beloven. En wanneer dat helemaal niet het geval bleek te zijn, stelde het ons zeer teleur. Hopelijk kiest Ester Verhoef de volgende keer een voorkant die beter bij haar boek past… Misschien een die net zo weinig uitstraling heeft als het boek zelf?