De zwarte rugzak door Abbing & Van Cleeff

Abbing & van Cleef
De zwarte rugzak, 1997, 6e druk, Leopold
Ik was in de nieuwe bieb in de stad en keek bij de nieuwe afdeling voor kinderen vanaf 14 jaar en daar stond dit boek tussen. Toen ik de achterkant las leek het me al heel spannend. Ik heb ook nog naar de voorkant gekeken, die zag er ook goed uit. Toen heb ik de eerste bladzijde van het boek gelezen en die lazen heel erg lekker, toen heb ik besloten dit boek te nemen voor mijn boekverslag. Je kunt dit verhaal rekenen onder het genre detective, omdat ze op zoek gaan naar de rugzakman. Tessel, één van de hoofdpersonen uit het boek, heeft een zwarte rugzak mee als ze op kamp gaat met de trein. Als ze op haar eindbestemming is heeft ze eigenlijk helemaal geen zin om naar dat kamp te gaan. Ze besluit zelf op pad te gaan. Op het station ontmoet ze dan vier andere kinderen die hetzelfde hebben gedaan als Tessel. Ze gaan met z’n vijven op pad. Als ze willen gaan overnachten merkt Tessel dat dit haar eigen rugzak niet is. Er zitten dingen in als een kaart met kruisjes, een marmeren paardenbeen, tekenspullen en voedsel. De volgende dag heeft Tessel ineens haar eigen rugzak weer terug. Ze gaan met z’n vijven op zoek naar de rugzakman en volgen de kruisjes op de kaart. Het boek speelt zich denk ik in deze tijd af. Je kunt dat zien aan het taalgebruik en bijvoorbeeld de moderne winkels. Er zijn geen echte tijdlagen te ontdekken. Julius is een jongen en hij is veertien jaar. Hij is heel slim en is zeer goed in het verband leggen tussen bepaalde zaken. Wat op zijn tijd weer van pas komt in het verhaal. De hoofdpersonen vinden namelijk een kaart in de omgewisselde rugzak en daarop staan kruisjes. Ze lopen van kruisje naar kruisje en komen er achter dat er bij elk kruisje een roze marmeren beeld vernield is. Julius is de eerste van alle hoofdpersonen die merkt dat er een verband is tussen die kruisjes. Guus is een jongen van dertien jaar en hij is een beetje ongeïnteresseerd en hij is ook vaak erg bang. Guus is op zich niet heel erg belangrijk in het verhaal, maar is wel de hele tijd aan aanwezig. Guus wordt vaak aangesteld als loopjongen en is dus eigenlijk ook heel gehoorzaam. Hij heeft niet echt een speciale rol in het verhaal. Tessel is een meisje en ze is dertien jaar oud. Ze is erg eigenwijs, stoer en een beetje snel op haar tenen getrapt. Tessel is dol op avontuur maar ze zoekt de avonturen dan ook zelf op. Als Tessel gewoon naar kamp was gegaan waren de anderen waarschijnlijk ook naar kamp gegaan. Sabien is een elfjarig meisje dat erg snel driftig wordt. In het verhaal heeft zij dan ook voor een paar extra onnodige avonturen gezorgd. Ment is een ondeugend jongetje van acht jaar. Hij is erg eigenwijs en drijft graag zijn zin door. Hij is ook erg nieuwsgierig. Dat zorgde in het verhaal ook weer voor de nodige avonturen. Plooy oftewel de rugzakman was de tekenleraar van Tessel. Hij is erg geheimzinnig, maar komt pas op het laatst van het boek pas in beeld. Hij is zeker een man in het belang van het verhaal want om Plooy draait het eigenlijk allemaal. Dante is de neef van Plooy. Ze hebben elkaar al jaren niet gezien. Dante is een lange man met een mysterieuze, enge uitdrukking op zijn gezicht. Dante is een kunstenaar
De belangrijkste verhaallijn

Er is een zomerkamp van Viva Cancia georganiseerd in Frankrijk. Julius en Ment zijn broers en gaan samen op kamp, Guus en Sabien zijn broer en zus en gaan ook samen, Tessel gaat alleen. Als ze aankomen op het station in Frankrijk willen allevijf niet naar het kamp en stappen ze niet in de bus. Ze komen elkaar tegen op het station en besluiten samen verder te gaan. Op zoek naar een leuke vakantie. Ze overnachten onder de blote hemel. Als Tessel haar pyjama aan wil gaan trekken merkt ze dat ze haar eigen tas niet heeft maar een andere rugzak die precies op de hare lijkt. In die tas zitten allerlei rare spullen. Bijvoorbeeld een marmeren paardenbeen, een leren jas een kaart met kruisjes en voedsel. Ze bekijken de kaart en stoppen de kaart bij zich. Dan gaan ze gewoon slapen. De volgende dag zijn de rugzakken ineens weer omgewisseld en dan begint het avontuur. Met z’n vijven gaan de kinderen alle kruisjes langs en het blijkt dat er in elke plaats met een kruisje een marmeren beeld vernield is. Op een dag komen ze een tekenaar tegen die hen een slaapplaats aanbied. Dat aanbod nemen ze maar al te graag aan omdat ze nu nog steeds in een ruïne slapen. Ze besluiten naar het huis van de tekenaar te komen : Le Diablerie. Eenmaal bij de tekenaar thuis worden ze goed verzorgd door de bediende van Dante : de tekenaar. Als ze in Le Diablerie zijn blijkt dat Dante marmeren beelden maakt. Dante heeft ook een aantal beeldjes van zijn katten gemaakt. onder andere van Malacoda. Op een dag is Malacoda foetsie. Julius en Guus gaan hem zoeken en vinden hem dood, vermoord. Zo volgen ook de modellen van de beelden die vernietigd zijn. Julius legt hier een verband tussen : als het beeld vernietigd is volgt daarna het echte model. De kinderen worden bang en besluiten om weg te gaan. Als Ment moet plassen komt hij niet meer terug. De anderen gaan hem zoeken en vinden hem op een marmeren paard in Le Diablerie. Ze vinden daar een atelier dat precies het omgekeerde van Dantes atelier is. Alles is stoffig en lelijk. En de tekeningen die aan de muur hangen zijn lang zo mooi niet als die van Dante. Het blijkt dat dit Plooy zijn atelier is. Plooy heeft al jarenlang ruzie met Dante en probeert nu wraak te nemen. Het lukt hem aardig, want zonder dat de kinderen het weten stopt hij Dante in een vrieskist. Met behulp van een spreuk vinden de kinderen Dante. Plooy zijn wraak is mislukt en daarom verdrinkt hij zichzelf. De kinderen gaan weer terug naar het station en komen veilig aan in Nederland. Een zijlijn in het verhaal waren de steeds cursief gedrukte woorden. Dat ging over een man die bonbons heel mooi in liet pakken en er daarna een giftig mengsel overheen smeerde. Hij verstuurde die pakketjes naar allerlei mensen. De kinderen kregen ook een doosje, maar hebben de bonbons niet opgegeten. Ik heb me heel erg lopen irriteren aan deze stukjes, omdat ze zomaar tussen het verhaal door stonden en ze steeds over ongeveer hetzelfde gingen. Ik vind het verhaal tot het eind aan toe boeiend geschreven, omdat de de schrijver je zelf mee te laten puzzelen wie de dader is en wat er daarna nou weer zou gaan gebeuren. Het boek is totaal niet voorspelbaar, want iedere keer voorspel je iets en dan loopt het toch steeds iets anders af. Het fragment dat mij het meest aansprak was het fragment dat Plooy, Dante in en vrieskist opsloot. Het was namelijk erg spannend om te lezen hoe die kinderen in allerlei boeken zochten waar Dante zou kunnen zitten. Ik was best wel opgelucht toen ze Dante met behulp van een spreuk uit de Commedia uit de vrieskist wisten te halen. Het zwakke moment vond ik de stukjes die cursief gedrukt waren. Ze waren niet in het belang van het verhaal en dus niet interessant. Ze waren bovendien saai geschreven. Het verhaal was niet voorspelbaar, omdat het tot aan de laatste bladzijde een volledig.