1 beschrijving Eigen mening Hoewel in het begin wat langdradig, vind ik het boek erg intrigerend. Spannend of leuk wil ik het niet noemen, maar het is op z’n minst boeiend. Vooral in het laatste stuk krijg je een hoop stof om over na te denken. De hele discriminatie kwestie word op een aparte, bijna filosofische manier uiteengezet, en dat spreekt me erg aan. Ondanks de vele stukken waar je echt even doorheen moet bijten vind ik het een sterk boek. Samenvatting. Aquasi en Aquame staan beiden zeer hoog op de maatschappelijke ladder in hun stam. Aquasi is de zoon van de koning, en Aquame de officiële troonopvolger van de Ashanti. Beiden worden door de koning aan de Nederlanders ‘meegegeven’ om in Nederland te gaan studeren. In Nederland komen Kwame en Kwasi in een kostschool terecht waar beiden op hun manier de leerstofstof oppakken. Kwasi is, in tegenstelling van Kwame erg gebrand op erkenning en ‘erbij horen’. Hij laat veel over zich heen lopen en doet zijn best om elk aspect van de Nederlandse cultuur na te volgen. Kwame daarentegen is erg trots, en wil zo goed en zo kwaad als het gaat zin oorspronkelijke cultuur behouden. Op de feesten en partijen van het koninklijk huid zijn de prinsen welkome gasten. Ze ontmoeten prinsen Sophie en sluiten vriendschap met haar. Sophie is een van de weinigen die verder kijkt dan de donkere huidskleur van de jongens en is erg onder de indruk van hun verlenen in Afrika. Sophie romantiseert het verhaal ook. Teveel. Na de studie van Kwasi reist hij af naar Nederlands Indië om daar zijn vak te gaan beoefenen. Hij wordt daarin gehinderd door de Nederlandse reering, maar hij heeft daar amper erg in. Uiteindelijk word hem een plantage aangevezen en hij bouwt deze op tot een bloeiend bedrijf. Kwame heeft zich ondertussen aangemeld bij het Nederlandse leger, om zo terug te kunnen naar Afrika. Eenmaal aangekomen wordt hij door zijn oom, de ashantijnse koning, afgewezen. Hopeloos probeert Kwame de taal en de cultuur zich weer eigen te maken, maar het is tevergeefs. Kwame word gek en pleegt zelfmoord. Na vele jaren komt Kwasi erachter dat hij vroeger en nu is tegengewerkt door de Nederlandse regering. Samen met mevrouw Renselaar word dit zo goed mogelijk opgehelderd. Kwasi viert zijn vijftig jarig Indische jubileum.
Verdiepingsopdracht 1 - Kwasi lijkt van buiten een rustige, weloverwogen man, maar intussen is het van binnen een complex geheel van twijfels, wensen, realiteit en problemen - Kwasi’s grote streven is het grootste deel van het boek: erkenning en gelijkstelling, Een mens zijn tussen andere mensen. Aan het eind van het boek zoekt hij naar mijn idee alleen rust en plezier. - Kwasi’s karakter heeft veel invloed op zijn leven. Door zijn meegaandheid, maar ondertussen grote drang tot erkenning schopt hij het redelijk ver en ontvangt ook, in verhouding tot Kwame, heel wat sympathie en vertrouwen bij zijn naaste omgeving. - zijn beslissing om Nederlander te zijn. Daarmee scheidt hij zich af van Kwame en word dus ook zelfstandiger. Andere, latere beslissingen vloeien hieruit voort. - Zoals ik al aangaf scheid Kwasi zich af van Kwame. Het geeft tussen de twee vrienden spanningen, soms leidend tot ruzies. Ook stelt hij zich hiermee bereid om een Nederlandse carrière aan te gaan. - De beslissingen van Kwasi vind ik goed, maar soms wat té meegaand. Wijs maar, in mijn ogen, vaak zwak, tot het laffe toe. Ik kan niet oordelen over wat ik in zo’n situatie zou doen, aangezien ik het nooit heb meegemaakt, maar ik zou denk ik minder over me heen laten lopen. - Kwasi word wat harder en zelfverzekerder na zijn aankomst in Nederlands Indie. Dit wordt veroorzaakt door zijn confrontatie met zijn oude klasgenoot, de Groot. - Nogmaals, ik vind Kwasi erg sympathiek overkomen, té sympathiek. - Ik kon me slecht in hem verplaatsen, maar toch ook wel goed. Een beetje dubbel. Aan de ene kant herkende ik de sympathieke, onrustige man in zijn zoektocht naar eigenwaarde. Aan de andere kant zie ik in hoe iemand zó over zich heen kan laten lopen. - Kwame: een trotse jongen, onbuigbaar, houd vast aan zíjn en zíjn cultuur. Sophie: lief meisje met pit. Soms wat dromerig, en ze romantiseert het leven van de prinsen. Dhr. van Moock: Vriendelijke docent en gastheer en doet erg zijn best voor Kwame en Kwasi. Mevr. Renselaar: drukke en bemoeizieke vrouw, die het allemaal best goed bedoeld. - bij alle personages kan ik wel iets vinden dat mij aanspreekt. Bij Kwasie zijn drang naar acceptatie, maar bij Kwame zijn streven naar eigenwaarde en individualiteit. Helaas zijn dit slechts aspecten en ik kan me bij geen van de personages volledig identificeren. - De meeste en belangrijke personages zijn karakters. Ze maken grote of kleine veranderingen mee, en of hebben hun eigen ideeën en streven. De meest duidelijke types die ik kon vinden waren: Verbeeck, de pester en Raden Saleh, de slinkse schilder. Verdiepingsopdracht 2 Het onderwerp is duidelijk, Discriminatie en het persoonlijke gevecht daartegen. Op zich een heel goed thema, mits goed verteld. Het boek verliep niet helemaal zoals ik had verwacht, maar het kwam op hetzelfde neer. Het onderwerp is wel iets waar ik veel mee bezig ben. Zeker na de politieke situatie n gebeurtenissen de laatste tijd, heb ik veel over racisme en discriminatie gediscussieerd en nagedacht. Voor mij blijft de belangrijkste gebeurtenis Kwasi’s beslissing Nederlander te worden. Het is dan geen momentopname, maar dan nog. Het spreekt vooral aan omdat je vertrouwd bent et Kwasi’s gedachtegangen. Veel van de gebeurtenissen vind ik vooral boeiend. De andere aangegeven woorden passen maar héél soms op kleine stukjes. Op mij maakte de meeste indruk dat Kwasi voor het paard van de Groot sprong, om zo de jongen te beschermen. Had ik niet verwacht. De personages en mijn ideeën daarover heb ik al (té) veel besproken, maar ik wil nogmaals benadrukken dat ik Kwasi’s drang tot erkenning herken en bewonder, maar zijn meegaandheid…….nee. De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar. Het is duidelijk, en er wordt weinig opengelaten. Datgene dát niet word ingevuld (bijvoorbeeld de tijd tussen het opbouwen van Kwasi’s plantage tot zijn jubileumjaar) is niet hinderlijk. Je kunt dan eindelijk je fantasie er even op loslaten. Het feit dat je alleen het verhaal in Kwasi’s perceptie ziet, is in dit geval goed. Het geeft in een chaotische wereld een bepaald steunpunt. Als dat zou wisselen is het boek volgens mij niet meer te volgen. Het taalgebruik is soms at oubollig, maar over het algemeen wel duidelijk. Soms werd er naar mijn idee wat teveel doorgedramd op de gevoelens, maar dat gaf aan de andere kant wel weer duidelijkheid.