Samenvatting: Ghali is een jonge werkloze Marokkaan, die geen goed leven heeft in Marokko. Hij is getrouwd met Fatima, de dochter van zijn vaders broer. Nadat zijn moeder was overleden, moest Ghali bij zijn oom Omar wonen. Fatima is de enige dat werk heeft, en dus het enige inkomen dat ze hebben. Verder is er nog Rahma, de vrouw van Omar. Zij mag Ghali absoluut niet en ziet hem als een stuk vuil die van Fatima´s inkomen moet leven. Op een dag in een theehuis ziet Ghali zijn oude schoolvriend Sadi. Het blijkt dat Sadi een heel goed leven heeft gekregen in het buitenland. Ghali vertelt hem dat hij werkloos is, en graag in het buitenland werk wil gaan zoeken. Zo komt hij is contact met Yassine, die hem voor veel geld wel naar Frankrijk wil brengen. Ghali verkoopt de sieraden van zijn overleden moeder om aan geld te komen. Van die sieraden wist niemand wat vanaf, anders zou Rahma het misschien nog afpakken. Hij bracht zijn oom Omar op de hoogte van zijn reis. Die schrok toen hij de naam Yassine hoorde. “Pas op voor hem, Ghali! Yassine is niet te vertrouwen.” Ghali keek verbaast. Hij had niet verwacht dat zijn oom hem zou kennen. “Yassine staat bekend als el Ankabout, dat de spin betekent. Als je in zijn web verstrikt raakt, kom je er nooit meer uit.” Het doet Ghali niet veel, hij blijft vastbesloten. Omar biedt later maar zijn hulp aan, door Ghali een adres mee te geven van een bevriende relatie in Frankrijk. Voordat Ghali naar Frankrijk vertrekt, maakt hij nog een voorval mee dat hem aan het denken zet over de werkwijze van Yassine en zijn mannen. Wanneer Ghali en Sadi met een zeer gammele auto Yassine willen gaan bezoeken, botst Sadi door zijn slechte rijgedrag tegen een Duitse bestelbusje aan. Met veel excuses krijgen de Duitsers een hotelkamer aangeboden en na anderhalve dag was de bestelbusje gerepareerd door een van Yassine medewerkers. Wanneer Ghali de benodigde papieren in handen krijgt van Yassine, blijkt dat hij ook een identiteitsverandering moet ondergaan. Vanaf nu heet Ghali Mohammed ben Salem. Ghali werd geconfronteerd met het afscheid van zijn eigen persoon. Hij ging beginnen met zijn opdracht. Hij moet een vrachtwagen beladen met olijven vervoeren naar Frankrijk. Grotendeels van de blikken zijn gevuld met drugs, dus het is erg gevaarlijk. Yassine belooft Ghali dat er niks zal gebeuren, en Ghali accepteerde het. Bij aankomst in Spanje wilde een douanebeambte een steekproef nemen van de olijven. Door ingrijpen van Yassine werd de douanier snel omgekocht. De aandacht werd geconcerteerd op het campingbusje van de Duitsers dat Yassine had laten repareren. Als bij toverslag ontdekte een drugshond onder het busje een pakketje. De Duitsers werden aangehouden, Sadi en Ghali konden nu hun weg volgen. Ghali belandde in een voorstad van Parijs bij Hakim, de zoon van Omars vriend. Hij was zeer gastvrij en wees de weg in de stad. Ghali vertelt zijn verhaal aan Hakim. Hij reageerde nogal sceptisch op de beloftes die Yassine aan Ghali had gedaan Hakim vond dat Ghali zich in een wespennest had gestoken, waar hij nog niet zomaar van af kon. Ghali was te naïef geweest. Ook landgenoten bedreigen elkaar. Hakim regelde een illegaal baantje voor Ghali in een restaurant. Ondertussen wist Yassine Ghali te vinden en hij kwam om zijn restschuld op te halen. Yassine probeerde Ghali nog aan zich te binden, maar hij weigerde. Wel liet Yassine zijn visitekaartje achter. Na een vervelende voorval op Ghali`s werk, viel de politie bij Hakim binnen. Ghali kon net op tijd ontsnappen. Maar hij wist dat hij weg moest, de politie zocht hem, wist dat hij illegaal is. Als een op de vlucht gejaagde beest vertrok Ghali naar Nederland. Daar werd hij via Hakim voorgesteld aan Karim, qua uiterlijk zijn ze evenbeeld. Ze lijken precies op elkaar. Ghali maakte via hem kennis met Nederland. Op een avond gingen ze drinken. Karim en Ghali waren allebei dronken op weg naar huis toen er opeens een groep Hollandse jongens hun inhaalden. Ze werden allebei hard geslagen en getrapt. Allebei lagen ze uitgeteld op de grond. De groep racisten ging in een halve cirkel om hen heen staan. Een kale kwam opeens met een stiletto op Karim af, en stak hem in zijn buik. Toen was Ghali aan de beurt. Net toen de kale wilde aanvallen, kwam de politie. Het geluid van de sirene kwam dichterbij, maar voor Karim was het te laat. Ghali wist niet wat te doen. Hij was nog altijd illegaal. Hij komt bij in het ziekenhuis en wordt aangesproken met Hamidane, dit blijkt de achternaam van Karim te zijn. Ze hadden namelijk per ongeluk elkaars jassen aangetrokken waarin hun identiteitspapieren zaten. Ghali heeft nu de identiteit van Karim en is niet langer illegaal. Zijn landgenoot Mulat, wist van de persoonverwisseling en chanteerde hem. Ghali vluchtte uit het ziekenhuis en sloot zich op in een hotelkamer om knopen door te hakken en de waarheid onder ogen te zien. Zijn droom was niet verwezenlijk en hij was weer terug bij af en zijn toekomstbeeld was weer even uitzichtloos en negatief als enige tijd geleden. Bijzonderheden: Het verhaal bestaat uit drie delen, namelijk: Proloog: Karim en Ghali worden aangevallen door een stel racisten, en Karim wordt vermoord. Het verhaal: Ghali´s leven voordat hij werd aangevallen. Dus een flashback. Epiloog: waarin Ghali Karims identiteit krijgt, en dus niet langer illegaal is.
Aantal woorden: 905 Bron: Ik heb zelf de samenvatting gemaakt met beetje hulp van www.scholieren.nl Titelverklaring: Veel Marokkanen die werkloos zijn, of een slechte baan hebben, dromen van een rijker en beter bestaan in West Europa. Om dit te bereiken kiezen zij voor De weg naar het noorden. Dat verklaart dus de titel. Motto van het boek: Je zei: ´Ik zal naar een ander land gaan, naar een andere zee. Een andere stad zal er te vinden zijn beter dan deze. Al wat ik onderneem wordt onherroepelijk veroordeeld en mijn hart is – als een dode – begraven. Hoe lang zal mijn verstand hier moeten verkwijnen. Waar ik ook mijn ogen ook op richt, waar ik ook kijk, zwarte puinhopen van mijn leven zie ik hier, waar ik zoveel jaar heb doorgebracht, verwoest en bedorven.` K.P. Kaváfis, 1986 Verklaring: Ik dacht dat als ik naar een ander land zou gaan, een beter leven zou krijgen. Maar alles wat ik niet wilde gebeurde. Wat ik ook probeer, het gaat fout. Dus mensen die een slecht leven hebben in hun eigen land, denken dat ze een beter leven krijgen als ze weggaan. Dat is niet altijd zo. Zoals je in het boek hebt kunnen lezen.
Eerste drie bladzijden van het boek: - Blz. 7: De koude nachtwind striemt als een zweepslag in mijn gezicht als ik met Karim het café verlaat. Allebei zijn we zwaar dronken, en letten niet op hoe we lopen. De kou dringt door mijn nieuwe suède jasje, dat ik een paar uur geleden heb gekocht. - Blz. 8: Ik zie een groepje jongens ons achtervolgen met een brede grijns op hun gezicht. Mijn hart klopt sneller. Karim heeft het allemaal niet door, hij is bezig met kotsen. Ze halen ons in en we worden overal getrapt. - Blz. 9: Uitgeteld blijf ik liggen op de grond. Karim wordt erger geslagen. Hij gilt en kronkelt, maar tevergeefs. Later gaan ze in een halve cirkel om ons heen staan. Uit hun ogen straalt haat. Opeens pakt een kale een stiletto uit zijn broekzak, en gaat op Karim af. ´Non,` fluister ik hees. Heeft dan niemand ons gehoord? Laatste drie bladzijden van het boek: - Blz. 136: Het duurt ruim een kwartier voordat ik al me kleren aanheb. Zonder dat iemand me probeert tegen te houden kom ik buiten. Ik vraag een taxichauffeur me naar een goedkoop hotelletje te brengen. In een mistroostig hotel huur ik een kamer voor 150 gulden. - Blz. 137: Met mijn kleren aan laat ik me op het bed vallen. Met barstende koppijn word ik wakker. Ik denk aan Karim, wat er is gebeurd die avond. Ik tel mijn geld, niet eens genoeg voor twee nachten extra in het hotel. Verder heb ik de sleutel van Karims woning. Het zou zinloos zijn daar naartoe te gaan. Mourad zou me niet met rust laten. Ik bekijk de twee stukken karton die ik vond in mijn zak. De ene is van de politie. - Blz. 138: Maar als ik de politie bel en alles vertel, is de kans groot dat ze me terugsturen naar Marokko, waar ik de rest van mijn leven Fatima´s spot zal moeten ondergaan. Ik zou liever sterven. Op het andere kaartje staat Yassines telefoonnummer. Ik kan hem altijd bellen als ik hem nodig heb, heeft hij gezegd. Het is ook niet de oplossing om in het web van “el ankaboet” te belanden. Mijn droom is als een zeepbel uiteen gespat. Ik heb geen besef meer van tijd, als ik de hoorn van de haak neem en met mijn vingers de kiestonen indruk. Bespreking van het boek: Het boek bestaat uit 18 hoofdstukken. Het begint met een proloog en eindigt met een epiloog. Na de proloog gaat het over Ghali's leven in Marokko. Het wordt steeds duidelijker dat hij daar weg wil. Vanaf de helft van het boek gaat het over zijn vertrek naar (West) Europa. De proloog en epiloog sluiten op elkaar aan. Het stuk tussen de proloog en de epiloog kun je zien als een grote flashback op het leven van Ghali. Het verhaal speelt zich af in 1 dag uit het leven van een vluchteling. Op het moment dat hij in elkaar wordt geslagen en Karim zelfs wordt doodgestoken, flits zijn hele leven aan hem voorbij in vorm van een flashback en wordt hij later wakker in het ziekenhuis. Verhaallijnen: Het boek bevat geen verschillende verhaallijnen. Het thema is: Het leven van een vluchteling die hoopt op een betere leven in (West) Europa. Eigen mening: De bouw: Ik vind de bouw van het boek heel erg goed, omdat als iemand aan het boek begint helemaal niks begrijpt van de proloog. Pas aan het einde begrijpt de lezer wat het betekent. Dat maakt het verhaal leuker om te lezen omdat je absoluut niet weet hoe het afloopt. De personages: Ik snap Ghali heel erg goed. Omdat hij geen toekomst heeft in Marokko, wil hij het proberen in Europa, maar dat lukt niet. Dat vind ik heel erg voor hem, maar dat gebeurt met heel veel vluchtelingen uit Marokko. Ik vind hem geen held, maar ook geen slappeling. Hij heeft alles geprobeerd, maar eindigt weer waar hij was begonnen.
De gebeurtenissen: De belangrijkste gebeurtenis in het verhaal vond ik de proloog. Dan heeft Ghali twee mogelijkheden. Of hij doet zich verder voor als Karim, of hij vertelt alles eerlijk aan de politie met als grote kans weer teruggestuurd te worden naar Marokko. Ik vind de gebeurtenissen spannend, omdat ik niet wist wat er zou gebeuren. Ze waren niet voorspelbaar. Daarom vond ik het boek ook leuk om te lezen. De stijl en taal: Het taalgebruik in het boek vind ik absoluut niet moeilijk. Je kon het boek makkelijk lezen en begrijpen. Er werden geen moeilijke woorden gebruikt. Verwerkingsopdracht: Ik kies Verwerkingsopdracht C-3
Andere Cultuur: Het verhaal speelt zich grotendeels af in Marokko. En daarna in Nederland. Ik zie hele grote verschillen in het leven. Ik ben ook Arabisch, maar ben opgegroeid in Nederland, dus heb me hier ook aangepast. In Marokko is het normaal dat mensen al vanaf 5 uur in de ochtend massaal buiten zijn om naar de moskee te gaan om te bidden. En ook dat de Imam elke ochtend koran opleest. Dat is in Nederland niet zo. Verder is het heel normaal in Nederland om Hasj of wiet te roken, terwijl je in Marokko jaren gevangenis daarvoor kan krijgen. In Marokko is het niet goed als een vrouw voor het inkomen zorgt, terwijl de man thuiszit. De man hoort de baas van het huis te zijn, en dus voor het inkomen moet zorgen. In Nederland maakt het helemaal niets uit. In Marokko is het heel gewoon om met meerdere gezinnen in 1 huis te wonen. Zoals je dat ook las in het boek. Ghali, Fatima, Omar, Rahma en Fatima´s zusje wonen allemaal in 1 huis. Want daar wonen oudere mensen niet alleen. Ze hebben geen bejaardenhuizen, omdat de kinderen hun ouders laten wonen in hun huis. In Nederland willen de meeste ouderen zelf in een bejaardentehuis wonen, tot aan hun dood. Verder zijn de mensen in Marokko meer open voor mensen. Ze zijn gastvrijer, en erg vriendelijk, zoals je dat ook kon merken bij Hakim en Karim. In Nederland zijn de mensen minder gastvrij, omdat ze eerst precies willen weten wie iemand is. Ikzelf kom uit Irak en daar zijn de mensen precies hetzelfde. Ze zijn gewend om elke dag hun familie te zien, en dat er elke dag bezoek is. Mensen gaan in en uit, daarom hebben ze ook een hele hechte band met elkaar. Dat mis ik heel erg hier. Veel van mijn vriendinnen zien hun ooms en tantes drie keer per jaar, en dan schrik ik wel even! In Nederland krijg je inkomen als je zelf geen werk hebt. Ze zorgen ervoor dat je altijd een inkomen hebt. In Marokko is dat niet zo. Als je geen werk hebt, heb je een groot probleem. Daarom willen velen weg naar het buitenland, hopend op een beter toekomst. In Marokko is het vaak zo dat als je zelfs een universitaire diploma hebt, heel moeilijk werk kan krijgen. Het is niet veel waard, terwijl in Nederland dan makkelijk werk in overvloed kan vinden, zelfs al heb je een niet zo goede diploma. De overeenkomsten zijn dat de beide culturen erg vriendelijk en warm zijn. Voor de rest kan ik niet zoveel overeenkomsten vinden.