De verliefde ezel door Louis Couperus

De verliefde ezel De verliefde ezel gaat over een jongeman (Charmenides) die sinds dat hij kon praten en alles kon waarnemen steeds verliefd wordt op elke mooie vrouw die hij tegenkomt. Als hij dan een keer van zijn vader in Corinthe waren (purper en parels) moet verkopen, komt hij onderweg bij een herberg. Daar hoort hij van 3 mannen dat hij niet naar Corinthe moet gaan, omdat de weg daarheen behekst is. Zij zeggen dat ze alledrie al zijn behekst. De een, die eerst mager en lang was, is nu kort en dik. De tweede die eerst kort en dik was, is nu lang en mager. De derde was veranderd in een zwijn. Hij is onttoverd door een bloem te eten, maar nu is hij voor zijn hele leven verlamd. Charmenides gelooft hier niet in en besluit toch door te gaan naar Corinthe, maar krijgt daarvan alleen de hulp van zijn slaaf, de voerman is gevlucht. Op weg naar Corinthe proberen ze het vervloekte pad te ontwijken, maar het blijkt dat de heksen toch echt bestaan. Opeens gaat het onweren en ze ontmoeten de heksen. Charmenides weigert met een van hen naar bed te gaan, en daarom betovert de heks hem. Elke keer als hij verliefd wordt zal hij in een ezel veranderen. Dit gebeurt inderdaad een aantal keer. De eerste keer bij een herberg, wordt hij ineens verliefd op een wonderschone vrouw. Als hij in een ezel is veranderd, rent hij naar een veld wat hij onderweg is tegengekomen en waarvan hij weet dat het bloemen bevat waardoor hij weer in een mens verandert. Dit gebeurt en ze reizen verder. Dan komen ze bij de stad Hypata. Daar ziet Charmenides de wonderschone Charis en prompt verandert hij weer in een ezel. Het veld met de bloemen is nu een heel eind weg, maar hij rent er heen en eet weer een bloem op. Als hij later weer op weg is, ziet hij Charis nog een keer in het geheim en hij verandert weer in een ezel. Dit keer wordt hij echter gezien door een groep houthakkers, die een ezel wel kunnen gebruiken bij het werk. Hij moet de hele winter bij hen werken. Dan krijgt hij een kans om te vluchten en die neemt hij ook. Hij komt echter weer in handen van mensen. Dit keer zijn het struikrovers. Ze ruilen hem voor een zak meel bij een molenaar. Deze laat hem hard werken. Als Charmenides een slaaf helpt, helpt deze hem te ontsnappen. Onderweg worden ze overvallen door de heksen en de slaaf wordt gedood. Charmenides ontsnapt. Daarna komt hij bij het huis van Charis, die, ondertussen ook betoverd, hem ‘herkent’ en zegt dat hij haar verloofde is. Charmenides wordt behandeld en heeft een goed leven. Plots komt op een nacht de man die eigenlijk met Charis zou trouwen wraak nemen. Charmenides neemt, met Charis op zijn rug, de vlucht. Onderweg komen ze een groep rovers tegen die hen meenemen naar de grot. Daar worden ze heel goed behandeld, maar als de rovers een keer aan het vechten zijn ontsnappen ze uit de geheime grot. Samen vluchten ze verder en ontmoeten onderweg Davus, de (vroegere) slaaf van Charmenides. Deze brengt hen bij een vrouw, Meroë, die een heks blijkt te zijn. Daar zijn ook 3 zwijnen die vroeger senatoren zijn geweest, dik en klein, lang en mager en een gewone man. Meroë raakt in een woordenwisseling met een aantal andere tovenaars, en in die verwarring vluchten Charmenides, Davus, Charis en de drie senatoren uit het paleis van Meroë. Onderweg ontmoeten ze een stoet van Isis-priesters. Deze priesters nemen hen mee naar de tempel, waar de opperpriester Charmenides, Charis en de drie senatoren bloemen te eten geven die de betovering verbreekt. Charis en Charmenides worden priesters van Isis, omdat die hen het leven heeft gered en trouwen. Zo komt alles aan een goed eind. Biografie van Louis Couperus Op 10 juni 1863 werd Louis Marie Anne Couperus in Den Haag geboren. Hij groeide gedeeltelijk op in Den Haag. Toen hij negen was vertrok hij met zijn ouders naar Indië. Daar gingen ze in Batavia wonen waar hij naar de lagere school, en later naar het gymnasium ging. In 1877, toen hij 15 was, ging Louis Couperus weer terug naar Nederland. Toen hij terug in Den Haag was, vond hij het leven hier zo saai dat hij zich hier ging verdiepen in de Nederlandse Literatuur. Daarvoor ging hij hier naar de HBS. In 1881 ging hij voor de akte M.O. Nederlands studeren, die hij op 6 december 1886 haalde, maar hij was niet van plan om ooit voor de klas te gaan staan. Hij vond van zichzelf dat hij een auteur was. Louis Couperus heeft een heleboel boeken geschreven. Couperus heeft de inspiratie voor zijn werken gehaald uit de vele reizen die hij heeft gemaakt. In 1893 is hij twee keer naar Italië gegaan en maakte van 1896 tot 1898 reizen naar Frankrijk, Duitsland en Engeland. In februari 1899 tot maart 1900 is hij in Nederlands-Indië geweest. Vanaf september 1900 heeft hij vele reizen naar Italië, vooral Rome en Florence, gemaakt. Van 1910 tot 1912 heeft Couperus reizen door Italië en Sicilië gemaakt. In september 1914 was Couperus naar Florence vertrokken vanwaar hij in februari 1915 weer is gevlucht vanwege het oorlogsgeweld. Van 13 oktober 1920 tot mei 1921 heeft Couperus een reis naar Algiers gemaakt. In 1922 heeft Couperus een reis door Japan gemaakt, maar op die reis werd hij zo ernstig ziek dat hij opgenomen is geweest in een Japans ziekenhuis. In oktober is hij weer teruggekeerd in Den Haag. Couperus is op 9 september 1891 met zijn nicht Elisabeth Wilhelmina Johanna Baud getrouwd. Couperus' moeder is midden februari 1893 overleden en zijn vader is op 13 oktober 1902 overleden. Couperus is op 31 augustus 1897 benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Op 4 juni 1923 is hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Op 16 juli 1923 is Couperus, aan longvliesontsteking en bloedvergiftiging, op een leeftijd van zestig jaar overleden. Couperus wordt als een briljante stilist omschreven, omdat hij karakters zo goed wist te omschrijven, dat ze voor de lezer levend werden. Hij was zeer precies in zijn verhalen, maar soms werd het daardoor te gemaakt. Ook heeft hij wel eens nieuwe woorden verzonnen, door twee verschillende woorden tot één woord te voegen. Louis Couperus wordt door velen beschouwd als een van de grootste schrijvers die Nederland heeft voortgebracht. Zijn inmiddels klassiek geworden oeuvre geeft een meesterlijk beeld van de fascinerende wereld rond 1900. De stormachtige ontwikkelingen in het politieke, maatschappelijke en culturele leven van die dagen heeft hij in zijn romans en verhalen vereeuwigd. Couperus is een auteur geweest met vele gezichten. Zijn veelzijdigheid was net zo indrukwekkend als de omvang van zijn oeuvre. Met een onuitputtelijke fantasie, werkkracht en stilistische variëteit heeft hij psychologische, mythologische en historische romans, verhalen, sprookjes en gedichten geschreven. In zijn reisbeschrijvingen en feuilletons toont hij zich bovendien als een scherp observerend journalist. Ondanks dat Couperus zich niet wilde te beperken tot één genre of stijl, wordt zijn werk gekenmerkt door een aantal thema's dat zijn oeuvre een hecht karakter verleent, zoals het noodlot, het tragische voorgevoel en het verval.
Historie van het boek Het boek is een van de vele romans / novellen van Couperus. Er staan 2 boeken in; De verliefde ezel en De ode. In beide verhalen speelt verliefdheid een grote rol. In beide boeken draait het verhaal helemaal om de verliefdheid. De verliefde ezel is een roman, of een sprookje, dat ontleend is aan de Griekse Oudheid. Het is een antiek schelmenverhaal over een warmbloedige en minzieke jongeman die in een ezel verandert tot hij de standvastigheid van de liefde leert kennen, tot hij leert te ontdekken wat echte liefde is. Dan pas verandert hij weer in een mens. Dit boek is geschreven naar een gegeven van Apuleius. Het is geschreven als een sprookje, niet als een zwaarmoedig verhaal, zodat het makkelijk te lezen is. De Ode is een fantasieverhaal, geschreven rond de overwinning van Xenofon van Korinthe op de Olympische spelen, waar hij een vijfmaal een overwinning behaalde. Het verhaal is geïnspireerd op de XIIe Olympische Ode van de Griekse dichter Pindaros. In dit verhaal is duidelijk de geest van het klassieke Hellas waar te nemen. Alles sferen worden heel duidelijk beschreven. Er wordt ook nog een amourette doorheen geweven, zodat je goed bij het verhaal blijft en het goed te lezen is. Eigen mening Ik vond het een heel leuk boek om te lezen. Toen ik dit boek koos, dacht ik, de achterkant klinkt wel leuk, maar dat is wel bij meer boeken zo. Dit zal vast ook wel zo’n boek zijn met moeilijk woorden, lange zinnen, etc. Het viel me echter heel erg mee. Ik heb het boek in 3 avonden uitgelezen, ik had het zo uit. Het was erg leuk om te lezen, ik kon me gemakkelijk in de personen verplaatsen. Het boek begint gelijk meet een verhaal, nadat je eerst wordt voorgesteld aan de hoofdpersoon. Bij sommige boeken is dit erg langdradig, maar hier was er een leuk verhaal van gemaakt, zo was het begin goed door te komen. Het boek was op sommige momenten wel lastig te lezen, omdat er gebruikt wordt gemaakt van werkwoorden, die op de manier werden vervoegd, zoals dat in de Klassieke Oudheid werd gedaan. Dan denk je dat je dat woord niet kent, maar dan blijkt het een ouderwetse vervoeging te zijn van een werkwoord. Een voorbeeld is bij schrikken, nu is dat schrok, in het boek wordt schrikte geschreven. Dit brengt je wel even in verwarring, maar als je eraan gewend bent geraakt, valt het wel mee. Als bij al vond ik het een leuk en goed boek om te lezen, als je verplicht bent een boek te lezen van een bepaald thema. Ik kan het andere mensen zeker aanraden.