Boekbeschrijving.

Titel en auteur Saskia Noort, De Verbouwing.

Jaar en plaats van uitgave Mei 2009, Amsterdam.

Aantal bladzijden 284 bladzijden.

Ondertitel Is geen ondertitel.

Opdracht Voor mijn kinderen, mijn grote trots.

Hoe is het boek ingedeeld Het boek is ingedeeld in 54 hoofdstukken. Die duidelijk aangegeven wordt door een halve lege bladzijde te vullen met het nummer van het hoofdstuk.

Beschrijf de voorkant Op de voorkant staat een vrouw met haar hoofd in het verband. Dit doordat de hoofdrolspeelster in het boek, Mathilde, in één grote verbouwing leeft. Ze heeft een eigen plastische chirurgie kliniek en thuis zijn ze het huis aan het verbouwen.

Achterkant boek:
Schoonheid: hoe ver ga jij ?

Mathilde, succesvol plastisch chirurg, opent haar privékliniek. Ze lijkt aan de vooravond te staan van wat een glansrijk vervolg van haar carrière moet worden. Mathilde is als vrouw in elk opzicht geslaagd te noemen: ze is slim, combineert een groot zakelijk inzicht met een hoge morele standaard, ze is gelukkig getrouwd en heeft een intelligente puberzoon.

Maar schijn bedriegt. Haar huwelijk wankelt en de verbouwing van hun huis, die geleid wordt door haar echtgenoot en een 'groene' aannemer, dreigt uit te lopen op een ramp. Dan accepteert Mathilde, wanhopig als ze is, de helpende hand van een oud vriendje. Daarmee manoeuvreert ze zich in een zodanige positie waaruit geen uitweg meer mogelijk lijkt.


Stukje hoofdstuk 1: Ik weet niet wat erger is. Alleen eten in een restaurant vol stellen, of samen maar dan stilzwijgend. Vroeger keek ik vol afgrijzen naar ze. Een man en een vrouw die elkaar niets meer te vertellen hadden. Hoe ze zich, de ogen van elkaar afgewend, door de maaltijd heen werkten, met de fles wijn als reddingsboei. Dat aura van verveling en wanhoop. Twee mensen gevangen in traditie, comfort en rituelen. Waarom zouden ze nog bij elkaar zitten, als de liefde en de interesse voor elkaar zo overduidelijk waren verdwenen? Ik kon ze er uitpikken, de uitgeblusten. Ik zag de dodelijke, geërgerde blikken, het ontwijken van iedere aanraking, ik hoorde ze spreken over elkaar in de derde persoon, het in de rede vallen en publiekelijk vernederen. Daar ben ik trots op, dat ik de pijn en verlangens van andere mensen feilloos herken. Ik zie ze hunkeren, lijden en stralen. Hun onzekerheid en geheimen zijn niet afgeschermd voor mij, hoezeer ze ook hun best doen. Ik weet het, vaak eerder dan ze het zelf weten

En nu zit ik hier, in het restaurant waar we wekelijks zitten, en ontwijk ik de blikken van mijn zoon Tom en mijn man Rogier. Ik weet dat Rogiers bovenlip glimt van het angstzweet, dat zijn handen licht trillen wanneer hij het glas champagne naar zijn mond brengt, dat zijn ogen heen en weer schieten en dat hij onder tafel zijn voet als een schroef om zijn andere been gedraaid heeft. Zijn uitstraling is besmettelijk. Ook mijn schouders kruipen omhoog richting mijn oren en ik haal nog slechts oppervlakkig adem. Nerveus klamp ik me vast aan mijn glas champagne en ik hoor mezelf doen wat al die desperate, nerveuze vrouwen van mijn leeftijd doen als ze weten dat hun huwelijk een hel geworden is, ik rebbel aan een stuk door over hoe heerlijk we toch bij elkaar zitten, wat een fantastische dag het was, hoe enig datal onze vrienden er waren en dat ik zo blij ben dat Tom mee is, dat ik zo trots op hem ben, zo in pak, dank je lieverd, dat je dat voor je moeder hebt aangetrokken, waarop hij nog meer onderuitzakt en er slechts één woord aan wijdt: boeieh!

Ach Rogier, zeg ik, wat een zalige champagne, als het niet zo slecht voor me was dronk ik dit de hele dag, heb jij je een beetje vermaakt vandaag? En ik weet allang dat hij zich helemaal niet heeft vermaakt, dat het voor hem een confronterende, nare dag was tussen al die collega’s die hem voorzichtig uit de weg gingen en kennissen die zich zorgen om hem maken en dat vooral tegen mij uiten. Hij slaat zijn glas achterover en schenkt meteen weer bij. We toosten, opnieuw, op deze succesvolle dag, een dag om op te toosten, de dag waarop ik mijn eigen kliniek heb geopend, wie had dat ooit gedacht, he schat, twintig jaar geleden? Hij in ieder geval niet. Nee, hij zeker niet.

Stilte. Iedereen let op ons. Ik voel de ogen prikken. Ik ben iemand in dit verdomde gat. De mensen, ze komen naar me toe, altijd, overal. In de supermarkt, hier in ons vaste restaurant, op de sportschool, in het bos wanneer ik de labradors uitlaat, zelfs op vakantie in Toscane of Verbier. Of er iets te doen is aan die fronsrimpel, de hangende borsten, de buik die is uitgelubberd na de bevalling, de kin die zich per jaar terugtrekt, de oren die haaks op het hoofd staan, de neus/mondgroef die hen doet denken aan het afgetobde gezicht van moeder, de sporen van verdriet na een echtscheiding, of ik de sprankeling van jeugd en geluk weer terug in hun ogen kan toveren. En ik kan het, al zal ik daar in het bos, de supermarkt of op de pistes van Verbier nooit te diep op in gaan. Vanaf vandaag kan ik ze mijn kaartje geven.

Dr Mathilde van Asselt-Fortuin
Directeur Eigenaar
Plastisch Chirurg
Privé-kliniek DE DUINHOEVE

De mensen, ze komen graag bij me. Ze sturen me chateau neuf du papes, rozen, blikken kaviaar, La Prairie-pakketten, Percy-jurkjes als dank voor het teruggeven van hun jeugd, het herstellen van een hazenlip bij hun dochter, het verwijderen van een tattoo of een ontsierende moedervlek vol zwarte haren. Ze zijn me dankbaar en ze willen allemaal en als ze eenmaal geweest zijn willen ze nog meer, maar wat ze het allerliefst willen, is mij op mijn bek zien gaan. Privé, bij voorkeur. Want het moet onmogelijk zijn om als vrouw een bloeiend bedrijf te runnen, een getalenteerd specialist te zijn en daarnaast nog een goede moeder en echtgenote. Men vindt het dan ook zielig voor Rogier en Thom. Ware ik een man dan zouden ze bewonderend naar me kijken, en mijn vrouw complimenteren met mijn succes, maar Rogier wordt nooit amicaal op de schouder geslagen en gefeliciteerd met het succes van zijn vrouw. Men heeft met hem te doen. Hij is een man zonder ballen. Die kloten, die bezit ik. En een vrouw met kloten dient gecastreerd te worden.

Zo kijken ze naar ons. Daar aan de bar voorspellen ze met rode konen van opwinding de teloorgang van mijn gezin. Rogier en ik zonder woorden, met een puber die overduidelijk minachting en verveling uitstraalt. Ik maan hem rechtop te gaan zitten en ook wat groente te eten. Maar groente vindt Thom nergens voor nodig en smerig bovendien. Later, na school wil hij bij MacDonalds gaan werken of bij de landmacht, vechten in Afghanistan. Jaren hebben we geïnvesteerd in zijn ontwikkeling. Hem op de beste school gedaan, vanaf zijn vierde bij de hockey, op vioolles, daarna cello, de hele winter skiles, zomers op zeilkamp, hij heeft alles aangereikt gekregen en nu wil hij uitsluitend naar hardcore luisteren en verbergt hij zijn gezicht in een Feijenoord -shawl. Zijn prachtige kastanjebruine krullen liet hij afscheren en hij rookt Javaanse Jongens. Volgens Rogier is dit allemaal volstrekt normaal. De jongen zet zich af tegen alles wat wij vertegenwoordigen en dat gaat vanzelf over. Ik moet hem met rust laten, zegt Rogier, maar daar ben ik niet goed in, in met rust laten. Als ik daar goed in was, had ik het niet zover geschopt. Ik geloof erin dat je je eigen leven vormgeeft. Dat je alles kunt bereiken als je je er maar voor inzet. Ik zelf ben daar het levende bewijs van. Het lukt me alleen niet dit ook voor Rogier en Thom te doen, hoe hard ik er ook voor vecht.

Rogier duwt zijn bord van zich af. Hij heeft nauwelijks drie happen van zijn slibtongetjes gegeten. Zijn rechterhand fladdert door zijn dunne, grijzende haren. ‘Gaat het niet?’ vraag ik, zo meelevend mogelijk.

Thom zucht. ‘Pa, wat zit je je weer mega aan te stellen.’

Ik haal diep adem en leg mijn hand op de klamme hand van Rogier. Hij trekt hem terug en schudt zijn hoofd. Even durf ik in zijn ogen te kijken. Ogen vol angst. Onbegrijpelijke, allesvernietigende angst. Ik kan er niet bij. Het ergert me zo hevig dat ik mijn blik snel afwend. De man, met wie ik zestien jaar getrouwd ben, mijn man, die alles heeft wat een man zich kan wensen, is in twee jaar tijd veranderd in een wrak. Een bevende, neurotische schim van zichzelf. Overspannen, burn out, depressief. Jarenlang hard werken eist zijn tol, zei de psychiater die hem behandelt. En ik dan? Wilde ik hem toeschreeuwen. Ik heb toch ook jarenlang keihard gewerkt? En een zoon opgevoed en verzorgd? Ik ben toch degene die alles op de schouders draagt? Ik ben bezig met mijn eigen bedrijf, ons huis ligt in puin vanwege de verbouwing, ik heb mijn beide ouders verloren in nog geen half jaar tijd! Hoe denkt u dat ik datallemaal moet organiseren?

De psychiater raadde me aan vooral mijn eigen leven te blijven leiden. Af en toe een moment voor mezelf te nemen. Er lekker even tussenuit met een goede vriendin. Ik moest er voor zorgen dat Rogiers depressie niet ook de mijne werd.

De mensen, ze weten niet waar ze het over hebben, ook psychiaters niet. Ik heb personeel, dataan het werk gehouden moet worden. Ons huis is een ruïne, daar zal toch ook echt iemand bovenop moeten zitten, anders komt het nooit klaar. Een zoon die schreeuwt om structuur en een man die huilend door het huis dwaalt. Goede vriendinnen heb ik niet, een fijne familie evenmin en er even tussen uit, hoe dan? Laat ik Thom achter bij een bevend hoopje vader?

‘Het is belangrijk dat u niet ook instort. Dat zie je vaak bij depressies, dat ook de partner op een gegeven moment depressief wordt…’

Ik heb hem gezegd dat dit nooit zal gebeuren. Was ik daar gevoelig voor, dan was ik datallang. Ik kan alles aan. Dat is mijn geluk, maar ook mijn grote pech.

Maar goed, hier zitten we dus aan de champagne. Rogier wil weg, het zweet breekt hem uit. Thom wil hier niet eens zijn en grijpt de gelegenheid om al sms-end zijn jas aan te trekken. Het is mijn grote dag. Maar er is geen ruimte voor mijn trots.

‘Ga maar,’ zeg ik. ‘Ik blijf.’

‘Ja hoor, in je eentje?’ Thom rolt met zijn ogen en zoekt steun bij zijn vader.

‘Er is nog champagne. Ik heb wat te vieren. Desnoods in mijn eentje.’

‘Til, kom nou mee, dan drinken we thuis nog wat… ik kan er nu niet tegen, al die mensen, die drukte hier. Dat is me nog net even teveel. Ik heb de hele middag naast je gestaan op de receptie, maar nu ben ik op. Kom gezellig mee, nog even samen, in alle rust…’

Het idee alleen al. Met hem in die koude, tochtige, stoffige bouwval praten over hoe moeilijk het voor hém was vandaag. Dan liever alleen, desnoods hier aan de bar. Dan kijken de mensen maar.

Samenvatting:
Mathilde van Asselt - Fortuin heeft net haar eigen plastisch chirurgie kliniek geopend. Om dit te vieren gaat ze uit eten met haar man Rogier en haar zoon Thom, 16 jaar. Rogier is depressief geworden nadat hij ontslag heeft genomen als psychiater in een ziekenhuis. Maar dat is niet het enige probleem waar Mathilde mee moet leven, ook het huis waarin ze met haar familie woont is een puinhoop. Ze zitten midden in een verbouwing, wat maar niet wilt opschieten. Dit komt doordat Hylke, de aannemer, steeds andere plannen met het huis heeft. Hierdoor kost het niet alleen veel tijd maar ook veel geld.

Het etentje verloopt niet zoals gepland, Rogier en Thom vertrekken naar huis terwijl Mathilde alleen achterblijft.

Mathilde gaat naar de bar van het restaurant en op het moment dat ze naar huis wilt gaan ontmoet ze een oude schoolvriend: Johan, waarmee ze overigens een korte relatie mee heeft gehad.

Mathilde besluit om nog even met Johan te kletsen en vertelt hem over de verbouwing, dan blijkt dat Johan en zakenman is die connecties heeft met mensen in de aannemerswereld. Hij vertelt dat als ze genoeg heeft van Hylke, ze hem altijd kan bellen.

Wanneer Hylke de volgende dag weer met een plan komt om het huis te verhogen, doordat het waterpijl stijgt, krijgt Mathilde er eigenlijk meer dan genoeg van.

Op een zondag, in de kliniek van Mathilde, komt Johan “toevallig” langs en probeert Mathilde ervan te overtuigen om met hem in zee te gaan. Johan heeft al de grootste plannen, meer klinieken openen onder de naam “Mathilde Esthetics”.

Wanneer Mathilde aan het werk is in haar kliniek, wordt er een grote bos rode rozen bezorgd. Deze zijn van Johan die wil weten of ze gaan samenwerken, hij wil veel geld investeren in deze onderneming.

Als Mathilde thuis komt, begint Rogier over Marzena, een Poolse vrouw die (goedkope) werknemers uit Polen kan halen om zo de verbouwing sneller te laten verlopen. Mathilde heeft door dat dit allemaal niet zo toevallig is als het lijkt maar dat Johan hier achter zit.

Rogier belt Hylke op, om hem te vertellen dat ze willen stoppen met de samenwerking. Maar wanneer Rogier belt, krijgt hij Hylke’ vrouw aan de lijn met de mededeling dat Hylke is aangereden en opslag dood was.

Mathilde en Rogier ontmoeten Johan en Marzena op de crematie van Hylke. Hier gaan Mathilde en Rogier akkoord met Marzena. De Polen komen te hulp maar moeten overnachten in het tuinhuis, waar eerst Thom altijd sliep. Hier is Thom in eerste instantie niet blij mee, maar later vind hij het wel oké. Na de werktijd van de Polen drinkt Thom gezellig een biertje mee met de Polen, of doet Thom mee met blowen etc.

Later blijkt dat de Polen in de wapenhandel zitten en Thom koopt een wapen van hen.

Mathilde besluit aan alle spanningen van thuis te ontsnappen, om voor een tijdje in de kliniek te wonen.

Door de langdurige verbouwing en de kliniek heeft Mathilde grote schulden opgelopen en zit financieel in de problemen. Johan vertelt Mathilde dat hij deze problemen cash kan oplossen. Maar dat is niet het enige probleem wat opgelost wordt, ook het seksleven van Mathilde word ingehaald. Alleen niet met Rogier, maar met Johan.

Mathilde is niet de enige die haar zaakjes regelt, ook Rogier heeft ondertussen een “geheime”relatie met Marzena.

Johan laat Mathilde kennis maken met Kimmy. Kimmy werkt in een nagelstudio en Johan wil de uitbreiding van Mathilde’ klinieken volledig maken, waar dus ook een nagelstudio bij ingegrepen wordt. Maar eigenlijk wilt Mathilde helemaal geen uitbreiding met klinieken. Wanneer Johan dreigt dat hij Rogier en Thom in zijn macht heeft, heeft Mathilde geen andere keus dan zich er bij neer te leggen.

Intussen heeft Johan vertelt dat het geld wat hij uitleende aan Mathilde om haar schulden af te lossen, van criminelen was en dat ze hun geld graag met rente terug zien binnen een bepaalde tijd.

Wanneer Thom een avond niet thuis is en niet heeft vertelt waar die heen gegaan is, maakt Mathilde zich zorgen. Ze gaat Thom zoeken, in de disco. Hier ontmoet ze een paar meisjes die vertellen dat ze Thom laatst in een coffeeshop gezien hebben met “één of andere gozer” en dat ze niet weten waar hij uithangt. Ook vertellen ze dat Thom helemaal geen vrienden op school heeft.

In enkele hoofdstukken vertelt Thom zijn verhaal, zo ook nu. Hij vertelt dat hij met de Poolse werknemers wodka spelletjes gespeeld heeft en dat hij nu ergens met z’n hoofd in het zand ligt en hij z’n lichaam niet meer voelt.

Later wordt Thom door Johan gevonden en naar het ziekenhuis gebracht, waar Mathilde en Rogier vroeger werkte. Daar word Thom’ maag leeg gepompt en geconstateerd dat hij zich in coma gezopen heeft, dit in combinatie met het gebruiken van GHB.

De volgende ochtend wordt Mathilde wakker naast het bed van Thom, maar Thom zelf ligt niet in het bed. Hij is uit het ziekenhuis weggelopen en naar het park gevlucht.

Eus is naar de kliniek van Mathilde gekomen. Eus is samen met een Poolse hoer die volgens Eus grotere borsten nodig heeft. Aangezien de Poolse hoer geen woord Nederlands spreekt, en er geen tolk bij is, besluit Mathilde deze ingreep te weigeren. Dit ter ergernis van Eus, nu komt alles op z’n pootjes terecht. Want Eus blijkt de crimineel te zijn van wie Mathilde het geld geleend heeft om haar schulden mee af te lossen. Hij pikt het niet dat zijn investering mensen weigert te behandelen en er zo dus geen geld binnen komt. Eus begint te dreigen met Rogier en Thom (die ondertussen bij Johan zit, omdat Johan Thom “begrijpt”). Eus vertelt over zijn nichtje ,Cindy, die een nieuwe nier nodig heeft en het Poolse meisje gaat hem die nier geven, maar daarvoor is Mathilde nodig om deze nier te verwijderen. Zo raakt Mathilde dus verstrikt in een orgaanhandel.

Thom is dus bij Johan en wanneer Thom naar eten zoekt, vind hij een dossier met de naam van z’n moeder erop. Hierin vind hij informatie over Mathilde, Rogier en Hylke. Thom wil vluchten met het dossier, maar wanneer hij de poort uit wilt lopen houdt één van de Poolse bewakers hem tegen en moet Thom zich los vechten en raakt gewond, maar kan wel ontsnappen.

Mathilde besluit Marzena te bellen om af te spreken in het park. In het park krijgt Mathilde te horen dat Cindy helemaal niet het nichtje is van Eus, maar het dochtertje van Marzena. Mathilde vertelt Marzena van de medische problemen die worden opgelopen bij een niet professionele nieringreep. Mathilde weet Marzena er van te overtuigen een plan te maken om zich uit de handen van Johan te werken, bij dit plan wordt ook Cindy geholpen.

Thom is ondertussen aangekomen bij de kliniek, daar vertelt hij aan zijn moeder dat Johan iets met haar van plan. Dit weet Mathilde natuurlijk al. Thom wil naar de politie maar Mathilde beveelt hem dit niet te doen, doordat ze al een plan hebben.

De dag dat het plan uitgevoerd wordt, wat Mathilde en Marzena bedacht hebben, is aangekomen. Mathilde start gewoon de operatie, maar is alleen van plan om een borstimplantatie te doen. Marzena had wapens geregeld, voor als het mis mocht gaan. Mathilde heeft haar wapen aan Thom gegeven.

Als de borstimplantatie voltooid is, breekt de oorlog uit. Op de parkeerplaats horen ze allemaal schoten, Thom gaat kijken. Hij ziet dat Eus en zijn bewaker dood worden geschoten.

Mathilde gaat over naar stap 2 van het plan, 112 bellen. Maar wanneer ze terug komt in de operatiekamer ziet ze Johan dood op de grond liggen en Thom heeft zijn pistool in z’n handen.

Wanneer de politie aankomt hebben ze Johan “opgeruimd” en tegen de politie ontkennen ze alles.

Eind goed al goed.

De politie denkt dat de schietpartij een afrekening was in het criminele circuit en zien Mathilde, Marzena en Thom alleen als slachtoffer.

Rogier gaat bij Marzena inwonen en Mathilde slaapt niet meer in de kliniek maar gaat in haar eigen huis wonen. Thom komt bij Mathilde wonen.

Mathilde regelt dat Cindy voorrang krijgt op een niertransplantatie, dit door haar connecties in het ziekenhuis waar ze gewerkt heeft.

Hoofdpersonen:
Mathilde is het hoofdpersoon van het boek daarnaast spelen Thom en Rogier ook een belangrijke rol.

Wat vond ik ervan:
Ik vond het een heel leuk boek, en vooral heel spannend, ik kwam na verloop van de tijd al achter wie de dader was, dus het was niet pas op het einde. Verder vind ik de verhaal lijnen goed. Het is makkelijk te lezen. en de personages zijn goed uitgewerkt.

Welke rating:
Ik denk een 8. Ik vond het een heel goed boek!.