Feitelijke gegevens over het boek
Gebruikte druk: 1e
Verschijningsdatum 1e druk: april 2009
Aantal bladzijden: 331
Uitgegeven door: Meulenhoff te Amsterdam
Beschrijving van de cover
Tegen de achtergrond van een donkere lucht en de zee staat een man wijdbeens en met zijn gespreide armen ten hemel opgeheven. Het is een plateau dat gestueerd is in Montevideo. Er zitten nog twee mannen bij hem op een plateau.
Opdracht
De opdracht luidt:
Genreaanduiding van het boek
“De terugkeer van Lupe Garcia”is een psychologische roman over een getraumatiseerde jeugd in een Zuid-Amerikaans land na de dictatuur.
De flaptekst
De terugkeer van Lupe García zou het verhaal van een volmaakte jeugdliefde zijn geweest, als de omstandigheden een beetje hadden meegewerkt.
Gono, een werkloze barman met veel goede bedoelingen en minder doorzettingsvermogen, is tot over zijn oren verliefd op Lupe. Guadalupe 'Lupe' García is beginnend journalist, woont in Nederland en keert elke zomer terug naar haar geboorteland in Zuid-Amerika om haar familie te bezoeken maar vooral om met vrienden rond te hangen op het strand. Deze zomer heeft ze een andere plannen.
Lupe en Gono’s ouders maakten vroeger deel uit van de Tupamaros, guerrillastrijders tegen de rechtse dictatuur van de jaren '80.Inmiddels zit er een gekozen regering maar de beulen van toen lopen nog steeds vrij rond.
Lupe wil daar een documentaire over maken en huurt Gono in als haar productieassistent. Hij heeft er een dagtaak aan de boel niet te laten ontsporen, helemaal als ze ‘hulp’ krijgen van twee vrienden en het project dreigt uit te groeien tot een gewelddadige wraakoefening. Uiteindelijk is het Gono zelf die uit liefde voor Lupe nog een stap verder gaat dan de rest.
Met De terugkeer van Lupe García heeft Trujillo een even geestige als ontroerende roman geschreven in een filmische, wervelende stijl.
Structuur en/of verhaalopbouw
Het verhaal wordt verteld in precies 100 korte hoofdstukken die én genummerd zijn én een korte titel dragen zoals bijv. “Mijn penis, Helemaal compleet, Groepsbesef, Het korset, retornados etc.
Het is goed oppassen wanneer je de roman gaat lezen. De eerste twee hoofdstukken gaan over het verhaal-Nu (in ieder geval in de 21 eeuw) Dat is de periode dat Lupe Garcia voor de tweede keer naar het land teruggekomen is om een documentaire te maken. Na deze inleiding gaat het verhaal terug naar de periode dat Lupe voor de eerste keer na de omwenteling terugkwam uit Nederland. Ze was toen 15 jaar en kwam bij Gono (de vertelelr) in de klas. Daarna wordt verteld wat ze in de tussenliggende 4 jaar heeft gedaan tot ze weer naar Nederland teruggaat om te studeren. Een aantal keer bezoekt ze haar vaderland tot ze als ze 32 jaar is terugkeert om de documentaire te maken. Vanaf dat moment wordt het verhaal tot het einde verteld met de dramatische ontknoping. In het laatste hoofdstuk (00 Cel) vertelt Gono na één jaar gevangenisstyraf te hebben uitgezeten wat er allemaal is gebeurd.
Gebruikt perspectief
Er is een ik-verteller in deze roman. Het is Gono, een werkloze barman. Hij is 31 jaar en de vader van een dochtertje Sofi (8 jaar) en een zoon van een verzetsman die naar Zweden is vertrokken maar die nooit meer iets van zich heeft laten horen. Daarom beschimpt hij zijn vader in het verhaal regelmatig.
De tijd van het verhaal
Het verhaal- nu speelt in de 21e eeuw, want Lupe komt met gesubsidieerd geld in euro’s naar haar vaderland terug. Dat betekent dat het verhaal in ieder geval in 2002 speelt. Bovendien wordt in het verhaal-Nu twee keer verwezen naar 11 september (de aanslag in 2001 op de Twin Towers) Kijk je naar overeenkomsten tussen Lupe en Carolina zelf dat kun je interpreteren dat Lupe net als de schrijfster in 1986 voor de eerste keer naar Uruguay terugkeert. Ze is dan 15 jaar. In het verhaal heden is ze 32. Ook dan kon je in 2002 /2003 terecht.
De plaats van handeling
De handeling speelt zich in een Zuid-Amerikaans land. Voor de hand ligt te veronderstellen dat het Uruguay is, maar dat wordt niet expliciet vermeld. Wel dat er een verzetsbeweging in het land is geweest, de Tupumaros waarvan de ouders van Lupe lid zijn geweest. Uit het verhaal blijkt dat het een buurland van Brazilië is. Dat is Uruguay ook.
Samenvatting van de inhoud
Voor de samenvatting van deze roman is ervoor gekozen om de chronologie in het verhaal te houden. Gono ( de 31-jarige verteller van deze roman) ziet haar voor het eerst als ze op 15-jarige leeftijd in zijn school komt. Ze komt uit Nederland waarheen ze gevlucht is met haar moeder, omdat haar ouders bij de Tupamaros (een verzetsbeweging) hoorden. Ze moesten vluchten voor de militaire dictatuur. Ook Gono’s vader is gevlucht. Omdat hij naar Zweden is gegaan, wordt hij met de bijnaam De Zweed genoemd. Bijna iedereen in dit verhaal heeft een bijnaam. Gono is afgeleid van Gonorroe. Verder spelen Cuba en De Belg een belangrijke rol. De herkomst van die namen is duidelijk. De moeder van Lupe wordt Terapia genoemd omdat ze zo vaak in therapie is geweest.
Haar vader werd Einstein genoemd en na 5 jaar gevangenisstraf (in de Grote Penal-gevangenis) was hij naar Nederland gekomen. Toen de junta verdween, waren ze dus weer naar hun vaderland teruggekeerd. Maar Lupes ouders gaan scheiden. Einstein heeft wel moeite met het opvoeden van zijn dochter. Toch laat hij haar vaak naar zijn huis dicht aan het strand overkomen. Ze moet het huis van hem een naam geven. Ze noemt het huis Penal Extra Small. Drie jaar nadat ze teruggekeerd zijn, sterft hij aan een hersenbloeding. Ze erft het huis en 1000 dollar en gaat naar Nederland terg om er te studeren. Ze doet journalistiek. In de vakanties gaat ze regelmatig over en verdient geld met handel in drugs. Zo kan ze steeds haar overtocht betalen. In het land is ook na de junta weinig veranderd, omdat steeds conservatieve regeringen zijn gekozen, die de militairen de hand boven het hoofd houden. Ze hebben zelfs weer machtige posities ingenomen ( directeur van een school, directeur van de gevangenis)
Bij de nieuwe verkiezingen kan eindelijk de linkse oppositie gewonnen en dan komt er een linkse regering aan het bewind. Daarvan wordt wel medewerking voor geschiedschrijving verwacht.
Ze wordt flink gesubsidieerd vanuit Nederland en ze vraagt hem haar productieassistent te worden. Dat wil hij wel, want Gono is een leegloper. Hij werkt nauwelijks (heeft het geprobeerd als barman en later in het verhaal als pizzabezorger) en hij laat na de alimentatie op te brengen voor zijn dochtertje Sofi. Zijn ex-vrouw Sophia die een relatie heeft met een Braziliaans surfboy zet hem de duimschroeven aan en neemt een advocaat in de hand om hem uit de ouderlijke macht te ontzetten. Lupe is op zoek naar Cuba, een vriendin van vroeger die inmiddels haar geld verdient in de prostitutie en vrijwel tandeloos door het leven gaat. Een ander die deel gaat uitmaken van het illustere viertal wordt de Belg. Die staat bekend als een dief, maar heeft wel connecties bij wie hij o.a. een pick-up kan huren, wat wel nodig is om door het land te reizen.
Lupe wordt niet door iedereen in het land sympathiek gevonden. Met haar Nederlandse achtergrond is ze nogal direct en ook haar humor is bijzonder. Rode draad door het verhaal is het voortdurende gebruik van veel alcohol en het aan de lopende band gebruiken van coke. Het geld dat daarvoor nodig is, wordt uit de automaat gepind door Lupe. Nederland betaalt wel. Ze proberen toestemming te krijgen van de autoriteiten, maar ze krijgt steeds nul op het rekest.
De vier gaan naar het huis van Lupe (Penal XS) en Gono mag zijn dochtertje Sofi enkele dagen meenemen. Maar hij verknalt het opnieuw door haar langer te houden en door toch weer grote hoeveelheden coke en alcohol te gebruiken. Sophia komt haar dochtertje na een week weghalen.
Omdat ze met de documentaire niet opschieten (ze interviewen voornamelijk elkaar) oppert Lupe het plan om wat meer te doen. Ze vindt dat ze het moreel verplicht zijn om wraak te nemen op de beulen van destijds. Zo heeft Gono van zijn moeder gehoord dat de verkrachter (Beer de la Rosa) i haar buurt is komen wonen en dat ze dit niet goed kan verteren. De vader van de Belg is de enige die nog leeft, want Einstein is overleden en ook de vader van Cuba is omgekomen. Hij zou een held zijn geweest. De vader van de Belg wil liever het verleden laten rusten. Cuba en Lupe willen echter wel doorzetten. Ze zijn het adres van een oude generaal met de bijnaam Het Konijn te weten gekomen en dat is niet ver bij hen vandaan. Ze huren een huis tegenover dat van de generaal en houden hem in de gaten. Lupe kan de huur betalen van het subsidiegeld voor de film. De Belg kan zich niet goed beheersen en doet een eerste poging om het huis van de generaal met zelfgemaakte brandbommen in de fik te steken.
De waakhond gaat daarbij dood, maar verder gebeurt er niet veel. Bij de `aanslag`heeft De Belg flinke brandwonden opgelopen. Gono wil eigenlijk wel weg, maar Lupe vraagt hem te blijven. Ze wil de huur verlengen. Gono wordt echter steeds meer in het nauw gedreven met betrekking tot zijn dochtertje Sofi. Hij is zestien maanden alimentatie achter en de brieven van de advocaat beginnen te komen. Hij gaat werken als pizzabezorger en verlaat het gehuurde huis. Na een maand kan hij 100 dollar betalen. Hij heeft op een ticket gezien dat ze eigenlijk naar huis moet en overweegt een brief aan haar opdrachtgever te schrijven om de geldkraan dicht te draaien. Dan moet ze wel stoppen met haar plan. OP de tv ziet hij dat het Konijn ontvoerd is en daar blijken Cuba, De Belg en Lupe achter ze zitten. Hij krijgt namelijk films van de ontvoering toegezonden door Lupe en op zijn laptop kan hij die zien. Hij gaat op verzoek van Lupe terug naar Penal XS en het hoeft geen verbazing te wekken dat Het Konijn daar in het huis van Einstein gevangen zit. Eigenlijk wel een symbolische daad. Ze hebben ook alle wapens van hem meegenomen.
Na enkele dagen wordt Lupe ziek ( haar rechteroog zit dicht en ze heeft vreselijke hoofdpijnen) Gono weet zich geen raad en belt zijn moeder, maar die weet ook geen oplossing. (in feite zijn dit de eerste hoofdstukken van de roman) Tijdens een discussie met Het Konijn hoort Cuba dat haar vader helemaal geen held was en direct na zijn gevangenneming was gaan praten. Cuba wordt daarover zo boos dat ze hem doodschiet. Ze gooien zijn lijk in zee met kleine rails gebonden op zijn rug. (Dat deden de militairen ook met hun slachtoffers) Het lijk wordt gevonden en Lupe staat in de krant met een beloning van 5000 dollar op haart hoofd. Gono en Lupe verlaten het landhuis, nadat Cube en Lupe hun haar blond hebben gekleurd. Gono belt de moeder van de Belg (ze is verpleegkundige) en vertelt de symptomen van Lupe. Die zegt dat hij onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan
De diagnose is dat er een bloedvat in haar hoofd gesprongen is. Ze moet geopereerd worden. Gono wordt nu ook gezocht. Dan besluit hij tot een grote actie. Hij wil een daad stellen.
Hij gaat naar de school waar Beer de la Rosa directeur is. Hij gijzelt twee klassen met meisjes en laat contact opnemen met Het Kind (de directeur van de Penal-gevangenis) Hij biedt aan de meisjes vrij te laten in ruil voor een opname in de Penal-gevangenis door Lupe. Het Kind kan weinig anders doen dan toestemming verlenen. Bovendien regelt Gono dat Lupe naar de Nederlandse ambassade wordt gebracht, zodat ze naar Europa terugkan. Dat lukt allemaal. Aan het einde van de gijzeling laat Gono alle meiosjes vrij, maar hij schiet Beer de la Rosa een kogel door zijn linkeroog. Hij biecht ook op dat hij de dood van het Konijn op zijn geweten heeft. Hij krijgt 22 jaar cel, waarvan er nu één jaar op zit.
Vanuit Nederland betaalt Lupe de alimentatie voor Sofi, die ook naar een betere school mag. Lupe is beroemd geworden met haar documentaire met de Penal-opnamen. Enkele weken later wordt Het Kind dood gevonden (kogel door het linkeroog) Gono vermoedt dat Cuba de moordenares is. Voor sommige mensen in het land is Gono een held. Zijn naam staat soms op de muren geschreven.
“De terugkeer van Lupe Garcia” is niet zo moeilijk te verklaren. Lupe Garcia is als kind naar Nederland gevlucht, omdat haar ouders in de verzetsbeweging van de Tupumaros zaten. Haar vader wordt opgepakt en haar moeder en Lupe krijgen asiel in Nederland. Op 15-jarige leeftijd keert Lupe terug naar haar vaderland. Dan komt ze aanraking met Gono. Enkele jaren later krijgt ze een erfenis van haar vader (1000 dollar) en keert ze terug naar Nederland om een studie journalistiek te volgen. In het verhaal-Nu komt ze opnieuw terug naar haar vaderland om een documentaire te maken over de gevangenis waarin haar vader opgesloten heeft gezeten. Die terugkeer van Lupe krijgt meer en meer de invulling van een wraakoefening op de misdadigers van het regime. Op het laatst keert Lupe Garcia weer terug naar Nederland dankzij de gijzelingseisen van Gono. Ze wordt niet uitgeleverd en kan daarom niet meer terug naar haar vaderland.
Thematiek en interpretatie
Het Boeke geeft het verhaal van een getraumatiseerde samenleving in een Zuid-Amerikaans land na de omwenteling die er heeft plaatsgevonden. Tijdens het militaire bewind is er een verzetsbeweging geweest (Tupamaros) maar niet iedereen heeft daaraan deelgenomen. Zoals zo vaak zijn er na die tijd heel veel mensen lid geweest, zoals bij ons in Nederland na de oorlog in eens veel meer mensen lid van het verzet zouden zijn geweest.
Maar de samenleving is ontwricht: de verkiezingen brengen nog steeds oude machthebbers aan het bewind en echte vrijheid bestaat in feite niet. (vgl. de vrijheid om het schooluniform aan te trekken) Omdat Lupe een Nederlandse achtergrond heeft en anders reageert op de machtstructuur komt ze in de problemen. Niet iedereen neemt haar openheid in dank af.
Na haar studie wil ze een documentaire maken over het oude bewind en de gevangenis waarin haar vader heeft vastgezeten. Maar ze krijgt geen toestemming van de autoriteiten. Misdadigers uit de juntaperiode lopen vrij rond (Beer de La Rosa) en hebben nieuwe functies gekregen (Het Kind) Dat is eigenlijk onverteerbaar, maar de oude generatie heeft zich daarbij neergelegd (de moeder van Lupe en Cuba, de ouders van de Belg)
Nieuwe hoop is gevestigd op een verkiezingsoverwinning van de linkse politieke partijen. Maar zegt de verteller: ‘Hoop, zeggen ze hier, is het laatste dat je kan verliezen. Nu weet ik dat dat gelul is. Er is nog veel dat ze je kunnen afnemen nadat je de hoop verloren hebt.’
Wanneer ook dat niet opschiet, willen vooral Lupe en Cuba toch een daad stellen. Ze willen wraak nemen op de beulen. Gestimuleerd door grote hoeveelheden coke en drank (hoeveel coke kan een mens verteren?) gaan ze aan het werk. Ook dat is aanvankelijk niet zo succesvol. Bovendien wordt Lupe geteisterd door een malheur in haar hersenen ( een symbolisch erfelijk motief omdat ook haar vader gestorven is aan een hersenbloeding) Gono stelt dan een definitieve daad. Hij kiest voor Lupe. Haar naam is niet alleen afkomstig van Guadelupe, maar verwijst ook naar het gezegde van “homo homini lupus” (de mens is voor de mens een wolf.) Hij kiest partij voor zijn jeugdliefde ( en dus voor de wraak) en niet voor zijn dochtertje Sofi (= wijsheid) en kiest dus niet voor het berusten in de situatie.
Zijn actie is eigenlijk een zinloze daad,( wraak voor het verleden breekt af en bouwt niet op voor de toekomst) Een daad die op weinig sympathie bij het volk kan rekenen. Wel krijgt hij Lupe vrij door de schuld van beide moorden voor zijn rekening te nemen. Maar niet velen noemen hem een held. In feite offert hij zich op om Lupe gelukkig te maken (de opnamen van de Penal-gevangenis) Dat is op zich bewonderenswaardig, maar de prijs is hoog ( het jarenlang verliezen van Sofi).
- Oorlogsmisdaden (moorden, verkrachtingen)
- Een getraumatiseerde samenleving
- Wraak op misdadigers (gijzeling, moorden)
- Echtscheiding (Gono en Sophia)
- Machtspolitiek door de regering (verbod om te filmen; mediabeheersing)
- Een jeugdliefde (Gono en Lupe)
- Puberteit
- Prostitutie
- Drugs en alcoholmisbruik (er wordt voortdurend coke gesnoven)
Beoordeling scholieren.com
Het vergt wel enig doorzettingsvermogen om het boek door te werken. De structuur is in het begin nogal ondoorzichtig, omdat je plompverloren in het verhaal wordt gezet. Bovendien is het nog niet duidelijk wie in het verhaal een rol gaan spelen. Er worden veel namen vermeld en de namenlijst die aan het eigenlijke verhaal vooraf gaat, brengt daar niet zo veel verandering in. Je bent als je een verhaal leest, niet zo snel geneigd om daarnaar terug te slaan.
Na een aantal hoofdstukken gaat het verhaal terug naar het verleden en dan wordt alles wat duidelijker en dus ook eenvoudiger en prettiger om te lezen. Dan krijgt het verhaal ook wat meer snelheid en wordt het spannender om te lezen. Carolina Trujillo heeft gekozen voor de ik-verteller Gono en dat schept natuurlijk wel enige afstand tot Lupe, die symbool staat voor de terugkeer van de mensen na de periode van de dictatuur.
Ondanks de verwarring die in het begin optreedt, wordt het verhaal op den duur wel spannend en wanneer je het boek dichtslaat, ben je wel geneigd er nog eens goed over na te denken. Het is dus zeker geen niemendalletje geworden. Een andere kwaliteit van de schrijfster is de stijl met nogal wat zwarte humor die gebezigd wordt door Lupe, Cuba en Gono. (bijvoorbeeld over de periode kort na haar eerste terugkeer wanneer Lupe kennismaakt met de school waarop Gono zit) Met “retornados” als Lupe is het slecht “kersen eten.”
Maar het lezen ervan vergt wel een zekere ervarenheid bij de lezers. Niettemin is het een aanwinst voor de literatuurlijst voor scholieren. De amusementswaarde bij het lezen is na het doorbijten in het begin ruim voldoende tot goed. Het verhaal voegt daarbij iets toe aan je opvattingen over machtstructuren en politieke systemen.
De literaire waarde voor de lijst geef ik daarom twee punten.
Relevante recensies
In de media is de roman enkele keren besproken.
In Trouw van 16 mei 2009 bespreekt Bas Belleman de roman. Helden bestaan niet in ’De terugkeer van Lupe García’. Alle mensen blijken onbetrouwbare sjacheraars in deze Latijns-Amerikaanse versie van ’De tranen der acacia’s’. De kinderen van guerrillastrijders spelen de hoofdrol in de langverwachte tweede roman van Carolina Trujillo (1970), zeven jaar na haar lovend ontvangen debuut ’De bastaard van Mal Abrigo’. De oorlog tegen de junta is officieel voorbij, maar de misdadigers lopen nog vrij rond en de mensen blijven bang. De jongeren groeien op in een rommelig land, verliezen zich in drugs en alcohol en belanden in de criminaliteit en prostitutie. Nooit geleerd wat ze anders moeten doen.[….] Vergooit Gono zijn leven? Of is hij een held? En zo ja: wat bereikt hij nu eigenlijk? Ten koste van wat? De vraag is ook hoe Nederlands Lupe is. Heeft ze soms het Hollandse moralisme geïmporteerd? Of kun je daar niet van spreken? Is de rechtvaardigheid alleen de vlag waaronder ze varen? Trujillo heeft een indringend boek geschreven, waar je lang over door blijft piekeren.
Op
Hierin geeft ze de dochters en zoons van slachtoffers van de wrede dictatuur in een Zuid-Amerikaans land een stem. De destructie uit het verleden lijkt in hen voort te leven.[…] De gebeurtenissen die volgen, ontvouwen zich op thrillerachtige wijze. Trujillo weet het heftige gedrag waarbij elk moreel besef wegvalt, op ijzersterke, onheilspellende wijze weer te geven. Dit laatste maakt de roman spannend maar ook beangstigend. Het bevestigt dat de mens tot gruwelijke dingen in staat is als hij zelf getraumatiseerd en beschadigd is.
Gelukkig heeft Trujillo ondanks de zware gebeurtenissen een behoorlijke dosis humor en romantiek in de roman verwerkt. Het maakt de roman licht en ook aantrekkelijk en zorgt voor een goede balans. Zo zijn de door Gono – aanbidder van Lupe en de verteller van het verhaal – uitgelegde verschillen tussen de Nederlandse en de Zuid-Amerikaanse cultuur grappig en verfrissend. Ronduit vertederend is de liefde van Gono voor Lupe. Hij is al verliefd op haar sinds zijn kindertijd, maar heeft haar nooit als partner aan zich kunnen binden. Uiteindelijk gaat hij tot extremen over om Lupe een kans op geluk te geven.
De terugkeer van Lupe García: een harde, confronterende maar goed geschreven roman met een romantische inslag. Eentje die zeker nog een tijdje na blijft dreunen.
Lees de hele recensie op: www.8weekly.nl/artikel/7439/carolina-trujillo-de-terugkeer-van-lupe-garc-a.html
Op 29 mei bespreekt Ewout Kieft de roman in Het NRC Hij is minder positief. In haar tweede roman De terugkeer van Lupe García vertelt Trujilla over deze periode ná de dictatuur, hoe ontwrichte gezinnen een leven probeerden op te bouwen in de samenleving waaruit zij jaren waren weggeweest – ofwel als politieke vluchtelingen in het buitenland, ofwel als gevangenen.[….] Trujillo heeft bewust geen autobiografie willen maken van De terugkeer van Lupe García. Het verhaal speelt zich af in een niet nader genoemd land dat aan Brazilië grenst. En natuurlijk hád Trujillo’s roman zich ook elders kunnen afspelen. Want de Tupamaros, die Trujillo overigens wel met naam en toenaam noemt, kwamen ook voor in Venezuela en Peru […]Trujillo’s vondst om het verhaal te laten vertellen door de jeugdliefde van Lupe, een goedig, onhandig straatschoffie, zorgt in eerste instantie nog voor de broodnodige luchtigheid. Maar de dramatische omslag die dit personage doormaakt, en met hem de hele vriendengroep die in de roman centraal staat, wordt geen moment invoelbaar. Misschien komt dit doordat Trujillo geen keuze wist te maken tussen een nuchtere, half-cynische verteltrant à la Grunberg en de grimmig-serieuze boventoon van de roman: ‘Hoop, zeggen ze hier, is het laatste dat je kan verliezen. Nu weet ik dat dat gelul is. Er is nog veel dat ze je kunnen afnemen nadat je de hoop verloren hebt.’
Daarnaast wijst de ingewikkelde en langdradige opbouw van het verhaal erop dat Trujillo niet voldoende boven haar materiaal stond. En dat verbaast je niet met zo’n groot, heftig en persoonlijk thema. Trujillo’s talent komt af en toe wel degelijk bovendrijven, maar in deze roman lijkt de spanning tussen fictie en persoonlijke betrokkenheid eerder belemmerend dan constructief te hebben gewerkt.
Over de schrijfster en eerder gepubliceerde werk
Bron: website schrijfster
Hoe Trujillo uit te spreken. Zo: Troegie-o
Hoe Trujillo in Nederland terechtkwam
CTP's ouders waren lid van de Tupamaros, een van de betere guerrillas van Zuid-Amerika (een van hun gevangenisuitbraken haalde het Guinness Book of Records).
De Tupamaros werden vervolgd door de militairen en toen vader Trujillo werd opgepakt moest de moeder met twee dochters vluchten. In 1976 komen ze in Nederland aan als politieke vluchtelingen.
In 1985 was de dictatuur in Uruguay afgelopen. CTP was 15 toen ze naar Montevideo terugkeerde.
CTP deed het slecht op school, loog veel en stal als de raven. Haar moeder dacht: dat wordt een schrijfster, en stuurde haar naar typcursus.
CTP leerde blind typen en schreef haar eerste novelle.
Intussen werkte ze als vertaler, assistent jockey, stroopvisser, redactiemedewerker
In 1991 krijgt ze voor bovengenoemd boekje de eerste prijs in een romanwedstrijd in Buenos Aires. Met de duizend dollar prijzengeld koopt CTP een ticket naar Nederland.
In Nederland werkte ze als vertaler, barvrouw, secretaresse tolk, docent vmbo
In 1996 studeert ze als scenarioschrijver af aan de Filmacademie in Amsterdam.
In 2002 publiceert Meulenhoff haar eerste Nederlandse roman De bastaard van Mal Abrigo
In 2003 gaat CTP zes weken naar Colombia om onderzoek te doen voor een nieuwe roman.
In 2006 keert ze terug naar Nederland, zonder boek.
In 2009 publiceert Meulenhoff haar tweede roman: De terugkeer van Lupe Garcia
Tegenwoordig woont Trujillo weer in Amsterdam.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
G.
G.
Volgens mij noemen ze Therapia niet zo omdat ze zoveel therapie heeft gehad maar juist omdat ze Lupe zo veel naar therapie heeft gestuurd en omdat ze elke vraag beantwoord met een analyse van waarom je die vraag stelt etc etc ipv een kort antwoord.
Wellicht dat ik me vergis maar dit komt volgens mij niet zo naar voren in uw boekverslag.
Met vriendelijke groet,
Gabriela
14 jaar geleden
AntwoordenG.
G.
Beschrijving van de cover klopt niet helemaal.
U schrijft: Tegen de achtergrond van een donkere lucht en een dreigende zee staat een man wijdbeens en met zijn gespreide armen ten hemel opgeheven. Er zitten nog twee mannen bij hem op een plateau.
Het is zonsopgang, de zee dreigt op geen enkele manier (dit is een stukje Montevideo dat ik goed ken en de zee is daar heeeeel rustig, het is rivier water! De lichten op de achtergrond zijn van de stad. Op de página van Trujillo staat een filmpje waarin u dit gedeelte zelf kunt bekijken). Er zijn vier personen aanwezig. 2 vrouw en 2 man: Lupe, Cuba, Gonno en de belg, neem ik aan.
14 jaar geleden
Antwoorden