De tegenstelling tussen de westelijke en oostelijke cultuur was in de vorige eeuw al heel groot. Door het kolonialisme beoefenden er in veel oosterse landen westerse personen de hogere functies, als regent of resident. Deze tegenstelling van culturen is een favoriet onderwerp van de schrijver Louis Couperus. Hij gebruikte het al eerder in zijn boeken: ‘ Van de Mensen en de Dingen, die Voorbijgaan’ en ‘De Kleine Zielen’. Deze boeken komen uit zijn Indische periode. We kunnen dus ook spreken van Indische romans. In zijn boek ‘De Stille Kracht’ loopt het thema; de tegenstelling tussen de mysterieuze Javaanse (de regent en zijn familie)en de nuchtere westerse cultuur (de resident Van Oudyck), als een rode draad door het boek. Ook andere thema’s worden behandelt. Zoals blijkt uit de titel is er in het boek sprake van een ‘stille kracht’; de Javaanse mysterieusheid. De plichtsgetrouwe Van Oudyck is resident in Laboewangi, waar hij samen met zijn familie, bestaande uit zijn vrouw Leonie, zijn zoon Theo en zijn dochter Doddy woont. Van Oudyck moet de Regent ontslaan, omdat hij zich misdraagt. Deze zint hierdoor echter op wraak. Door het verhaal heen gebeuren er steeds mysterieuze dingen. Dat begint al als Van Oudyck geen offermaaltijd voor de pas gegraven waterput heeft gegeven. De Indische mensen zijn daar door heel bang. Deze mensen zijn namelijk heel bijgelovig. Leonie wordt als ze een bad wil nemen bespoten met Sirih-sap. Regelmatig wordt en witte Hadji gezien en telkens klinkt het geluid van huilende baby’s uit de bomen. Deze gebeurtenissen gaat zelfs zover dat Van Oudyck soldaten laat komen om het huis te bewaken, als hij zelf de nacht doorbrengt in de badkamer. Die nacht gebeuren vreemde dingen, waar verder niet op in wordt gegaan. Deze vreemde gebeurtenissen houden pas op als Van Oudyck zelf naar de familie van de regent toegaat om het bij te leggen. Leonie is een gepassioneerde vrouw en zoekt de liefde bij Theo, die verliefd op haar is. Leonie heeft haar hart aan Addy, de man waar alle vrouwen voor vallen, verloren. Doddy is ook verliefd op Addy. Zij gedraagt zich vrij slaafs, omdat ze graag met hem wil trouwen. Als Leonie door Van Oudyck in Addy’ s huis wordt betrapt, zegt zei dat Addy haar zojuist om de hand van hun dochter had gevraagd. Van Oudyck, die niet kan geloven dat z’n vrouw vreemd gaat, gelooft dit en Addy trouwt spoedig met Doddy. Dan vertrekt Leonie plotseling en later ook Van Oudyck, hoewel niemand dit had gedacht. Dan heb je ook nog Eva, die haar draai maar niet kan vinden in Indië. Aangezien haar man heel hard werkt, moet zij zich zelf vermaken. Zij houdt zich bezig met het organiseren van toneelstukken, feesten en gezellige avondjes. Ook zij gaat uiteindelijk terug naar Holland, maar eerst wil ze langs Van Oudyck om hem nog eenmaal te zien. Van Oudyck gaat overigens niet terug naar Holland, maar hij trekt zich terug in een afgezonderd landhuis samen met een Indische vrouw, haar moeder en twee kinderen. Om inspiratie op te doen is hij zelf naar Indië afgereisd. Tijdens zijn verblijf daar ontmoette hij veel mensen en maakte hij veel mee. Veel van deze elementen zijn terug te vinden in zijn boek. Het door hem beschreven residentiehuis is eigenlijk dat van z’n zwager. Hier spelen zich ook de door zijn zuster Trudy georganiseerde toneelstukken af. Trudy is wat karakter betreft weergegeven in Eva Eldersma. Resident Van Oudyck is een smelting van Valette, zijn zwager, en John Ricus Couperus. Adrien (Addy) de Luce is zelf als figuur ontleent aan een lid van de familie Dézentjé. Maar ook zijn er gebeurtenissen uit de werkelijkheid overgenomen. Leonie Van Oudyck’s ontrouw aan haar man; de relatie met Addy de Luce, komt tot een einde omdat ze betrapt wordt door haat echtgenoot. Zij redt de situatie door te zeggen, dat hij juist de hand van hun dochter Doddy heeft gevraagd. Addy is dan wel gedwongen om met Doddy te trouwen. Op deze wijze is ook de verloving van Jean Marie Adrien Casmir Troplong, Frans vice-consul in Padang en later consul-generaal in Calcutta en Singapore tot stand gekomen. De bruid, Catharina Elizabeth Johanna, was een volle nicht van Couperus. Het betreft hier dus een familieverhaal. Dit boel is zeker een meesterwerk te noemen. Hij tekent heel goed de sfeer van het leven daar. Je voelt zelf hoe die personen zich voelen. Als je het leest, ben je gewoon echt even in Indië. Hoewel de manier waarop hij met woorden schildert, hij wordt ook wel de impressionist van de literatuur genoemd, prachtig is, maakt het, het lezen toch een stuk lastiger. Hij maakt z’n eigen woorden en houdt er een aparte spelling op na. Ikzelf zou hem willen vergelijken met Homerus: ellenlange zinnen en lange onbekende bijvoeglijke naamwoorden. Ook de interpunctie in zijn boeken is niet wat het zijn moet. Er wordt wel over hem gezegd dat hij, als hij een boek geschreven heeft, een heel mooi versierd doosje vol met komma’s open doet en ze zo over zijn werk uitstrooit. Maar desalniettemin is het een prachtig boek en zeker de moeite waard om te lezen.