Hoofdstuk 1.

Algemene gegevens.
De titel van het boek is de Reünie, het is geschreven door Simone van der Vlugt. Het boek heeft geen illustraties, wel een omslag die is ontworpen door Roald Triebels. De Reünie is uitgegeven door Anthos. Het boek heeft 356 bladzijden verdeeld over 43 hoofdstukken. Het genre is triller, daar hoort dit pictogram bij:


Hoofdstuk 2.

Inhoud.

2.1 Personages.
De hoofdpersoon in Sabine Kroese, ze heeft bruin krullend haar en lichte ogen. Ze is een beetje gezet en draagt voor haar werk nette rokjes en pakken. Sabine is een lui en slordig mens, haar appartement is een puinzooi. Sabine is een onzeker persoon die er graag bij wil horen. Sabine was met een paar collega’s uit eten. Haar collega’s kwamen veel bekenden tegen met wie ze een praatje maakten. Sabine kende niemand in het restaurant, ze hoopte vurig dat er iemand zat die ze kende, zodat ze kon doen alsof zij ook mensen kende. Er was een man die ze kende, ze stapte er op af en deed heel overdreven: ‘Haai! Wat heb ik je lang niet gezien! Alles goed met jou?’ Terwijl ze die man amper kende.
Sabine heeft overal een mening over, maar houdt die vaak voor zich zelf.

Ze is een karakter, ze heeft niet één karakter eigenschap, maar meerdere, net als ‘echte’ mensen.
Isabel Hartman is een van de bij personen. Vroeger was Isabel een goede vriendin voor Sabine, maar later werd we een gemeen, populair en egoïstisch meisje. Ze was knap en had lang donker haar. Ik vind haar een karakter omdat ze niet alleen een populair meisje is, ze is een mens.
Olaf van Oirschot is een ander bij persoon. Hij is snel aangebrand, jaloers en agressief. Sabine wou niets meer met Olaf te maken hebben, hij is naar haar huis gegaan, maar Sabine liet hem niet binnen. Olaf is uit zijn slof geraakt en heeft Sabine geslagen, ook hield hij zijn hand op haar keel. Olaf is een lange, blonde en knappe man. Ik vind Olaf een karakter omdat hij verschillende karaktertrekken heeft, het ligt dicht bij elkaar, maar is niet hetzelfde.

Het boek is geschreven in een ik-perspectief. Je ziet en leest alles door de ogen van Sabine.


2.2 Tijd.
Het verhaal speelt zich af in het heden. Het heden van de roman speelt van mei 2004 tot en met juni 2004. De flashback aan het begin van het boek speelt 9 jaar eerder, in 1995. De verteltijd van het verhaal is bij mij 10 uur. Het boek bevat tijdsprongen, in het begin van 1995 tot 2004. Later in het boek lees je wel een paar dingen over wat er in die tijd is gebeurd, maar lang niet alles. Het verhaal bevat flashbacks dus is geen chronologisch verhaal.


2.3 Plaats.
Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in Den Helder en Julianadorp, haar werk is in Amsterdam.
De auteur heeft de omgeving heel nauwkeurig beschreven, dat had van mij niet gehoeven. Het boek heeft een spannende sfeer. Het gaat over een verdwijning van Isabel en hoe zij om het leven is gebracht. Dat zijn niet de meest vrolijke onderwerpen. De omslag heeft ook donkere tinten.



2.4 Spanning.
Het verhaal is begonnen met een proloog. Je weet dan nog niet over wie het gaat. Na het boek gelezen te hebben weet ik dat het over Isabel gaat.
Het verhaal heeft een gesloten einde, want Sabine is er eindelijk achter wat er precies met Isabel is gebeurd en wie Isabel heeft vermoord. Ze heeft antwoord gekregen op de vragen die ze had. Ik vind niet dat je kunt kiezen of het een goede of slechte afloop heeft. Sabine is er achter gekomen wie Isabel vermoord heeft, dat is een goed einde. Aan de andere kant is ze er achter gekomen dat ze zelf de gene is die haar vermoord heeft, dat is een slecht einde.



2.5 Thema
Het thema van het boek is ‘verdwijning’. Het gaat met name om de verdwijning van Isabel, maar ook de verdwijning van de herinneringen van Sabine.
Pestgedrag, jaloezie en wraak zijn andere thema’s die minder belangrijk zijn, maar toch een grote rol spelen.


2.6 Titel
De titel van het boek is: De reünie. In het begin gaat het over een reünie van de Helderse scholengemeenschap. Sabine is ook uitgenodigd. De reünie wekt herinneringen op bij Sabine, over Isabel.
Reünie betekend hereniging: de hereniging met de vrienden van Sabine.
Er is een Sabine van vroeger en een Sabine van nu. Aan het einde van het boek zijn de twee Sabines samen: ze zijn herenigd.
Verdwijning en hereniging zijn twee woorden die heel dicht bij elkaar liggen. Als je iets kwijt bent en het later weer vind, bv vriendschappen, jullie zijn geen vrienden meer, later komen jullie samen en zijn jullie weer vrienden.


2.7 Probleem
Het probleem in het boek is: Wie heeft Isabel vermoord? Het probleem wordt opgelost, Sabine is er achter dat zij Isabel heeft vermoord.


2.8 Samenvatting
Na een flinke burn-out gaat Sabine Kroese weer aan het werk. Ze gaat weer werken bij de Bank, waar ze voor haar burn-out gewerkt heeft. Het valt haar zwaar, op haar kantoor is veel veranderd. Zo is de vrouw die Sabine haar plaats heeft overgenomen, Renee, een soort de baas van de afdeling. Ze kan het absoluut niet met haar vinden. Ook is haar fijnste collega, Jeanine, weg. Later op die dag zoekt ze Jeanine op en praten ze gezellig. Hun oude vriendschap is weer helemaal terug.
In de krant leest Sabine dat er een reünie georganiseerd wordt van haar oude middelbare school Hierdoor krijgt Sabine allemaal negatieve herinneringen. Haar klasgenoot Isabel is in die tijd verdwenen. Vroeger was Isabel haar beste vriendin op de basisschool, maar sinds ze op de middelbare school zaten, was deze vriendschap totaal verdwenen. Isabel begon Sabine zelfs te haten en haar te treiteren. Na de verdwijning heeft niemand Isabel meer gezien.

Als Sabine in haar geheugen gaat graven, komt ze tot de conclusie dat ze nog maar heel weinig weet van de verdwijning van Isabel. Op haar werk ontmoet ze Olaf, een oud-schoolgenoot en een vriend van haar broer. Ze gaan samen uit eten, omdat het best wel goed klikt tussen hen. Op een gegeven moment komen ze bij het onderwerp Isabel uit. Ze krijgt een relatie met Olaf. Ze zien elkaar vaak, ook buiten het werk. Op een avond wordt Olaf agressief en wil hij met Sabine vrijen, terwijl Sabine dit niet wilt. Ze gaat verder informeren en Olaf schijnt een agressieve jongen te zijn. Sabine wilt niks meer met hem te maken hebben, maar hij stalkt haar.
Sabine gaat vaak terug naar Den Helder, waar ze op school gezeten heeft, om te onderzoeken en dingen te vinden over de verdwijning van Isabel. Na alles wat ze gehoord heeft denkt ze dat Olaf haar vermoord heeft. Ook heeft ze ontdekt dat hij een relatie met Sabine had. Op de dag Isabel verdween, had Olaf een afspraak met Isabel. Als ze eenmaal verder gaat kijken, ontdekt ze ook dat de vroegere conciërge zijn katten de namen heeft gegeven van een aantal meisjes die in de omgeving van Den Helder vermoord waren. Nu heeft ze al twee mensen gevonden die het gedaan zouden kunnen hebben.
Ook vindt Sabine haar oude dagboeken terug. Hieruit blijkt dat ze op de dag en de dagen na de verdwijning van Isabel helemaal niets heeft opgeschreven en volgens haar broer die ze regelmatig spreekt wist ze ook niks meer en wilde ze er niet over praten.
Sabine gaat weer terug naar Den Helder voor een dag. Hier komt ze Bart tegen. De jongen waar ze vroeger een geheime relatie mee had. Ze krijgt weer een relatie met hem, maar van korte duur, omdat hij wordt aangereden door Olaf. Olaf had hen aangereden nadat ze op de reünie er met elkaar van door gingen.
Olaf wordt kwaad op Sabine en breekt bij haar in. Hij wordt ontzettend agressief en probeert haar te wurgen, maar net niet zo hard dat ze eraan overlijdt. Hij zegt tegen haar dat het een pijnlijke langzame dood is en op dat moment realiseert Sabine zich weer wie het gedaan heeft, het was zijzelf.
In het laatste hoofdstuk, het epiloog, wordt er een schets gemaakt van wat er gebeurd is. Sabine fietste achter Isabel aan. Isabel en Olaf kregen ruzie in het bos en Sabine had dit allemaal gezien. Toen Olaf eenmaal weg was, kwam Sabine tevoorschijn, Isabel kreeg een astma-aanval. Sabine wordt zo boos, omdat Isabel niks tegen haar zegt, dat ze haar gaat wurgen. Ze houdt maar niet op en eenmaal daarna begraaft ze haar. Ze heeft Isabel vermoord, omdat ze zo boos was op haar gepest.



Hoofdstuk 3.

De auteur.
Simone van der Vlucht heeft het boek geschreven. Ze is op 15 december 1966 geboren, te Hoorn. Ze studeerde Nederlands en Frans aan de lerarenopleiding in Amsterdam. Andere boeken die ze heeft geschreven zijn:

Jeugdboeken:
2007 Schuld
2008 Vlinders

Historische Jeugdromans:
1995 De amulet
1996 Bloedgeld
1999 De guillotine
2000 Zwarte sneeuw
2002 Jehanne
2002 Schijndood
2003 De slavenring
2004 Victorie (met Theo Hoogstraten)
2005 Het Hercynische woud

2005 De bastaard van Brussel

Boeken voor de basisschool:
1999 Noodlanding in het oerwoud
1999 Mijn zusje wordt vermist
2000 Verdwaald onder de grond
2001 Hester, de witte heks

Volwassenenliteratuur:
2004 De reünie
2005 Schaduwzuster
2007 Het laatste offer
2008 Blauw water
2009 Herfstlied

Overige Volwassenenboeken:
2006 Het bosgraf
2006 De perfecte partner
2007 Writers on Heels: De verleiding.

Van der Vlucht schrijft verschillende boeken, van kleuters tot volwassenen. Het genre waarin zij de meeste boeken verkocht is thriller.

Simone van der Vlugt is geboren in het plaatsje Hoorn. Dit ligt dicht bij Den Helder, waar het verhaal zich afspeelt. Aan het eind van groep acht verhuisde Simone naar Julianadorp. Na de eindmusical was ze bang dat ze haar beste vriendin zou verliezen. In het echt is dat niet gebeurd, maar de angst komt in het boek terug (en komt helaas ook uit).
Van der Vlugt was geïnspireerd door Kruistocht in Spijkerbroek (1973) van Thea Backman. Ze stuurde op haar 13e voor het eerst manuscripten voor historische verhalen naar een uitgeven. Ze werd afgewezen, maar aan geraden om door te gaan met schrijven.



Hoofdstuk 4

Eigen mening.
Ik heb dit boek op aanraden van mijn moeder gelezen. Ze zei dat het een goed en spannend boek was, dus ik volgde haar raad op. Ik vind het een spannend boek. Ik kon het boek niet wegleggen en wou steeds maar door lezen. Het is een realistisch boek, want alles klopt. Niet alle data, maar het verhaal. Aan het eind vallen alle puzzelstukjes in elkaar en had ik niet het gevoel dat er ergens iets niet klopte. Ik vind het een apart verhaal, er zitten veel standaard dingen in zoals jaloezie en wraak. Simone van der Vlugt heeft er een verhaal omheen gemaakt op een manier die ik nog niet eerder tegen ben gekomen en die mij ook heel erg boeit. Het boek is niet heel makkelijk geschreven. Het is echt naar volwassenen geschreven en omdat ik dat nog niet ben was het voor mij soms lastig. Ik deed iets er iets langer over om sommige zinnen te snappen.


Hoofdstuk 5

Recensie
In mijn ogen is “De Reünie” een werkelijk ijzersterk debuut en absoluut één van de beste thrillers die de laatste jaren op eigen bodem is geschreven. De schrijfstijl van Simone van der Vlugt is zeer prettig en het verhaal dat zij vertelt is uitermate boeiend. Vanaf de eerste pagina’s was het voor mij vrijwel onmogelijk om het boek nog neer te leggen en in zeer korte tijd heb ik het dan ook ademloos uitgelezen. Waar moet dit naar toe, als deze auteur nu al met zo’n fantastisch boek op de proppen komt? Niets geen weifelend debuut met een sluimerende belofte voor de toekomst. Van der Vlugt staat nu reeds met kop en schouders boven veel van haar schrijvende collega’s en heeft de kwaliteit van de gemiddelde Nederlandse literaire thriller meteen fors weten op te schroeven. De toon is gezet, de lat een heel stuk hoger gelegd en alle andere auteurs weten nu in één keer wat de nieuwe norm is geworden. Wat een debuut! Wat een klasse! Wat een werkelijke uitstekende auteur! Hulde ook aan de uitgever dat zij het aangedurfd hebben om dit boek op deze manier uit te brengen. Een hele mooie uitvoering, groots aangekondigd bij de boekhandels en met veel stijl en zelfvertrouwen in de markt gezet. En dat gaat zich mijns inziens zeker terugbetalen, want dit boek kan alleen maar een bestseller gaan worden. De komende weken moet zich dat gaan bewijzen, maar zeker is nu al dat “De Reünie” een baken is in de (vaak) wat vertroebelde zee van de Nederlandse misdaadliteratuur.

Sabine Kroese, de hoofdpersoon in “De Reünie” is een zeer geloofwaardig personage, al moet je in het begin misschien een heel klein beetje doorbijten. Ze komt soms wat soft over, maar dat verdwijnt op een gegeven moment vanzelf. Heel mooi is de confrontatie met haar eigen verleden, waarbij zij haarzelf steeds ziet als het meisje dat zij in haar jeugd is geweest. In het verhaal wordt je bij de spannende ontknoping een paar keer op de verkeerde voet gezet en het einde is op een aantal punten best wel verrassend te noemen. Maar het belangrijkste zijn de zeer volwassen dialogen en de manier waarop de spanning op vaak zeer subtiele wijze naar het kookpunt wordt gebracht.

Mijn welgemeende advies aan iedereen is dan ook: ga dit lezen, neem de gok en investeer die kleine twintig euro. Simone van der Vlugt verdiend een groot publiek en “De Reünie” zal vast en zeker ook bij jou aan het eind van dit jaar hoog gaan eindigen in het lijstje van beste boeken van het afgelopen jaar. Leg de Gouden Strop maar vast klaar, want deze schrijfster komt hem over een paar maanden ophalen. Als een zeer waardige opvolgster van Elvin Post.

(uitgever: Ambo|Anthos)

Voor Crimezone.nl schreef ik deze recensie, waarbij het boek van mij vier sterren kreeg.

Eric Herni

Simone van der Vlugt - De reünie (2004)
HERINNERINGEN VAN EEN TUTHOLA

(Door Peter Kuijt)

Simone van der Vlugt (1966) las ooit een thriller van Nicci French en wist meteen dat zij ook zo iets wilde schrijven. Tussen droom en daad liggen vele obstakels, maar de Alkmaarse auteur had alles mee om haar verlangen in iets leesbaars om te zetten: ze schreef al negen jaar met veel - ook internationaal - succes historische jeugdboeken én ze kreeg het groene licht van Anthos, niet de minste uitgeverij, want onder haar vlag verschijnen ook bestsellerauteurs als Nicci French en Saskia Noort.
Anthos was zo trots op Van der Vlugts debuut 'De reünie' dat ze er fluks het veelbelovende etiket literaire thriller op plakte. Maar de schrijfster maakt de belofte niet waar: 'De reünie' is een tegenvaller van formaat. Waar de doodgewoon ogende verhalen van Nicci French vanaf de eerste pagina's een huiveringwekkende broeierigheid oproepen, is het in 'De reünie' saaiheid troef. Met een ergerniswekkende tuthola als heldin.

Die heldin heet Sabine Kroese, die na een 'burn-out'-jaar terugkeert op het secretariaat van een bank in Amsterdam. Daar blijkt de vrouw die ze zelf nog heeft aangenomen als een tirannieke feeks de scepter te zwaaien. Geen feest dus voor onze Sabine, die nog meer in verwarring raakt door de aankondiging van een reünie op haar middelbare school in Den Helder. Het brengt een herinnering boven die ze eigenlijk liever kwijt dan rijk was: aan de vermissing van Isabel Hartkamp, op de lagere school haar hartsvriendin maar later haar grootste vijand. Sabine was de laatste die Isabel nog voor haar verdwijning gezien heeft.
Naarmate de datum van de reünie nadert, komen de beelden aan die fatale achtste mei 1995 waarop de 15-jarige Isabel verdwijnt, steeds sterker naar boven bij Sabine. Ze besluit om voor eens en voor altijd uit te vlooien wat er is gebeurd.
Een en ander leidt tot een overigens bevredigende ontknoping. Maar de lezer die de laatste pagina's haalt, heeft zich moeten worstelen door weinig opwindende lotgevallen van Sabine. Het is een saaie muts, die zich tevreden stelt met magnetronhappen, niet kan faxen, boeken leest over verdringing en zich laat versieren door de systeembeheerder, maar onderwijl nog niet 'los' is van haar ex. Het is ook de middelmatige stijl die van Sabine een zeurderig portret maakt. Ze gaat bijvoorbeeld naar het strand en dat beschrijft Van der Vlugt zo: 'We kiezen een plekje in de buurt van de strandopgang, spreiden onze badlakens uit, maken zandkussentjes om ons hoofd op te leggen en vissen zonnebril en zonnebrand uit onze tas. We smeren elkaars rug in en dan strekken we ons uit op onze badlakens'. Zo uitgebreid schreven we vroeger ook onze opstellen om maar het verplichte aantal woorden te halen.
In een recent interview verklaarde Van der Vlugt dat ze al heel ver is met haar tweede thriller. Ze voegde eraan toe: ,,Ik schrijf niet om het anderen naar de zin te maken, ik doe wat mij gelukkig maakt.'' Daar wordt deze lezer niet vrolijk van.

Deze twee recensies lijken helemaal niet op elkaar, sterker nog, ze zijn het tegenovergestelde van elkaar. Eric Herni vind het boek geweldig en spannend. Peter Kuijt vind het boek maar saai en langdradig. Over de hoofdpersoon zeggen ze wel een beetje hetzelfde, Kuijt vindt sabine een saaie muts, Herni zegt ook wel dat Sabine in het begin niet het meest boeiende persoon is. Kuijt schrijft de recensie alsof het niets is, geen enkel goed woordje over voor het boek en van der Vlugt. Herni spreekt juist veel lof uit over het boek en haar schrijfster. Grappig hoe twee mensen totaal verschillend tegen een boek aan kunnen kijken.