1. Zakelijke gegevens Auteur: Karel Glastra van Loon
Titel: De Passievrucht, Uitgeverij L.J. Veen, Amsterdam/ Antwerpen, april 1999, 238 blz. Genre: psychologische roman 2. Eerste reactie Keuze: ik was al een tijdje op zoek naar een leuk boek voor mijn laatste boekverslag van dit jaar. Toen herinnerde ik me dat ik "de passievrucht" direct al wel een leuk boek vond bij de boekbespreking in de klas. Daarom heb ik dit boek maar gelezen. Ik kreeg ook vele positieve reacties van mensen die dit boek ook hadden gelezen. Dat maakte me ook nieuwsgierig. Inhoud: Het boek is nogal dik, dus ik dacht dat het waarschijnlijk een hele klus was om het uit te lezen. Dit viel mee, want het boek las lekker weg. Ik werd dan ook direct gegrepen door het verhaal. Karel Glastra van Loon introduceerde in het eerste hoofdstuk al meteen het probleem; de vraag die de hoofdpersoon bezighoudt. Vanaf dit punt zoekt de hoofdpersoon driftig naar het antwoord en spit hij zijn verleden uit. Hierdoor blijft het boek spannend tot het einde. Ook het einde is lekker verrassend. Al met al was het een mooi samenhangend geheel en heel knap in elkaar gezet. Het onderwerp was heel origineel en mooi. 3. Verdieping: samenvatting van "de passievrucht" Armin Minderhout hoort, nadat hij en zijn vriendin Ellen een medisch onderzoek hebben ondergaan, dat hij zijn hele leven onvruchtbaar is. Hij kan zijn oren niet geloven, hij heeft immers een zoon van dertien jaar oud, Bo. Toch blijkt hij aan het syndroom van Klinefelter te lijden, een aangeboren afwijking van de geslachtschromosomen waardoor zijn sperma geen zaadcellen bevat. Armin is vastberaden de echte vader van Bo te achterhalen. Zijn toenmalige vriendin, Monika, kan hij het niet meer vragen, zij is reeds tien jaar dood, gestorven aan een hersenvliesontsteking. Allereerst verdenkt hij Robert, een ex-vriend van Monika. Hij blijkt het echter niet te zijn, hij weet niet eens dat Monika al tien jaar dood is. Vervolgens worden de huisarts en Nico Neerinckx, een vroegere collega van Monika, verdacht. De eerste blijkt van niets te weten. De tweede daarentegen wordt wel erg verdacht als blijkt dat zijn oudste zoon ook Bo heet. Armin is er zeker van dat hij de dader is, maar zwijgt er verder tegen bijna iedereen over, behalve tegen Ellen en Dees, zijn beste vriend. Als Armin en Bo samen een weekend op Ameland zijn, zegt Armin in een ruzie tegen Bo dat hij zijn vader niet is. Vlak hierna sterft de vader van Armin. Als hij en Dees het huis ontruimen vindt Armin een briefje van Monika aan zijn vader. Er staat: ‘ik ben zwanger. Monika.' Het is nu wel duidelijk wie de echte vader van Bo is. Thuisgekomen geeft Ellen hem een brief van Monika aan Bo. Hierin legt ze aan hem uit wie zijn vader is. Het blijkt nu dat Armin en Bo halfbroers zijn. De tweede verhaallijn loopt tussen de eerste door. Deze vertelt het leven van Armin met Monika voor haar dood. Armin verteld hoe ze hun zoontje Bo kregen en hem opvoedden. Ook vertelt hij van haar dood en de eerste weken daarna.
Verhaaltechniek Ik vind dat het boek redelijk makkelijk en "soepel" is geschreven. Het leest gemakkelijk weg en is niet saai. Het boek is niet in chronologische volgorde geschreven. Er vinden veel flashbacks plaats. Dit komt doordat Armin veel terugdenkt aan zijn leven voor de dood van Monika.. Het verhaal in wordt zowel in het heden als in het verleden verteld. Dit gebeurt door de ik-persoon. De ik-persoon in dit boek is Armin Minderhout. Verder worden er veel citaten gebruikt, die handig zijn om het begrip in de wetenschappelijke aspecten, die aan bod komen, te vergroten. Plaats: Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam, de woonplaats van Armin. Verder komen er stukken in voor die zich afspelen op de waddeneilanden, waar Armin graag kwam met Monika en waar hij graag komt met Bo. Er zijn eveneens stukken die zich afspelen bij de ouders van Armin en Monika. Maar het is duidelijk dat de ruimte is in dit verhaal niet erg belangrijk is. Tijd: "De Passievrucht" wordt over het algemeen chronologisch verteld. Er zitten wel verschillende flashbacks in, maar de grote lijn is chronologisch. In het totaal worden er zo'n 15 jaar besproken. Namelijk van het moment dat Monika en Armin elkaar ontmoeten, tot het moment dat Bo, ‘hun' zoon, 14 is. Het is duidelijk dat het om de afgelopen 15 jaar zal gaan, aangezien er recente zaken aan bod komen. Ze hebben het bijvoorbeeld over het gras in de "Amsterdam Arena" en deze staat er nog niet zo lang. Hoofdpersonen en bijfiguren Armin Minderhout is de hoofdpersoon. Hij is corrector bij een wetenschappelijke uitgeverij van beroep en kent ook veel wetenschappelijke weetjes en feiten. Hij is erg wantrouwig en trekt zich weinig van anderen aan. Ook is hij dol op de natuur. Zijn uiterlijk wordt niet beschreven. Hij wordt helemaal gek als hij te horen krijgt dat hij niet de vader van Bo is. Hij gaat dan iedereen verdenken, zelfs zijn eigen huisarts. Hij reageert niet altijd volgens de verwachting, wat het boek interessanter maakt. Door zijn ogen leer je de andere personages kennen, want Armin geeft je er zeg maar een bepaald beeld van. Deze andere (belangrijkste) personages zijn: Monika is in het begin nog de vriendin van Armin, dan overlijdt ze aan een hersenvliesontsteking. Ze had een hele bleke huid en rode haren. Monika was erg spontaan. Later blijkt dat ze Armin bedroog met zijn bloedeigen vader. Ellen is een vriendin en collega van Monika en later in het boek de vriendin van Armin. Ze weet met wie Monika Armin heeft
bedrogen, maar verzwijgt dit. Bo is (naar Armin denkt) de zoon van hem en Monika. Dit blijkt dus niet zo. Het is de zoon van Monika en Armin's vader. Hij is rond de 14 jaar oud, maar er wordt in het boek ook verteld over zijn kinderjaren. Bo heeft een sterke band met Armin. Zo is hij, net zoals zijn vader, ook dol op de natuur. Dees is de beste vriend van Armin aan wie Armin zijn avonturen verteld die hij beleefd in de zoektocht naar de biologische vader van Bo. Dees is vastbesloten de evolutietheorie van Darwin omver te werpen, en houdt Armin op de hoogte van zijn kritiek op deze theorie. De situatie is duidelijk: Armin is op zoek naar de echte vader van zijn "zoon" Bo, als het blijkt dat hij de vader niet is. Deze zoektocht wordt per hoofdstuk weer net iets duidelijker totdat Armin "de dader", zijn eigen vader, heeft gevonden. Nu heeft hij zijn doel bereikt.
De vertelwijze De hoofdpersoon, Armin is in dit verhaal dus de ik-persoon, hij vertelt het verhaal als een soort dagboek, waarin hij precies opschrijft wat hij meemaakt in zijn zoektocht naar "de dader". Hij weet niet wat andere mensen denken of over hem zeggen, dus hij is niet alwetend. Je weet alles wat de lezer voelt, meemaakt en beleeft. Dit is dus een ik-perspectief. De taal in het boek was niet moeilijk. Het taalgebruik was heel direct, duidelijk en soms best grof. Maar over het algemeen was alles goed te begrijpen. Alleen als Armin stukken van zijn werk als corrector voor een wetenschappelijke uitgeverij gaat citeren, is de tekst niet te begrijpen voor iemand die niet thuis is in dat vak. Ook de stukken die hij leest in het voorwetenschappelijk Evangelie van Philippus waren wat moeilijker om te lezen. Het boek bevat veel dialogen, vooral tussen Armin en zijn beste vriend Dees. Beeldspraak komt in het boek niet voor. Thematiek,/b> Al snel is duidelijk dat het hoofdthema van het boek bedrog is. Armin wordt bedrogen door Monika en hij wantrouwt verschillende personen, waarvan hij er velen als ‘dader' ziet. Wat ook erg naar voren komt, is hoe paranoïde Armin wordt. Hij vindt zelfs de huisarts verdacht als het gaat om de biologische vader van ‘zijn' kind. Verder houden de personages erg veel van elkaar en hechten daar ook erg veel waarde aan. Een ander thema is dus liefde. Het motief van ‘De Passievrucht' is het achterhalen van de ‘dader'. Daar is Armin voortdurend mee bezig en dat zal hem uiteindelijk ook lukken. Hij blijkt zeer gefrustreerd te zijn door het nieuws van de dokter dat hem duidelijk maakt dat hij niet de vader van Bo is. Ook komt de natuur heel erg vaak voor. Armin is erg gehecht aan de natuur, net als zijn eerste vriendin, Monika. De natuur symboliseert de oorsprong van de mens. De oorsprong van zijn zoon Bo blijkt anders te zijn dan het werkelijk is. Het getal 13 fungeert ook als symbool. Het staat voor het verlies van de onschuld. Bo is namelijk 13 als Armin hoort dat hij de vader niet is. Armins vader was 13, toen hij zijn vader verloor. En Monika was 13 toen ze werd ontmaagd. De reden dat andere momenten van het verliezen van onschuld niet met 13, maar met 14 zijn aangegeven is te wijten aan het chronologische. Bo was namelijk 14 toen hij voor het eerst met een meisje sliep, en toen voor het eerst hoorde dat zijn ‘vader' zijn vader niet was. Armin is corrector. Dit symboliseert iets dat Armin ligt, het controleren, het verbeteren van andermans fouten. Hij controleert normaal dus de spelfouten van anderen, maar nu blijkt dat hij zelf een spelfout in zijn genen heeft. Titel De titel van het boek is "De Passievrucht". Er zijn twee verklaringen voor deze titel. De eerste luidt als volgt. De passievrucht staat voor Bo, omdat hij de vrucht is van de passie tussen twee personages: Monika en de vader van Armin. Bo is als embryo als het ware een vrucht, verwekt uit passie. Zie ook de kaft van het boek, die ik heb afgedrukt op de voorkant van dit verslag. De tweede vind ik heel onwaarschijnlijk, maar het kan natuurlijk ook. De passievrucht staat misschien ook voor de natuur. Armin is erg betrokken met de natuur. Hij houdt ervan om de vogels te bestuderen en om de waddeneilanden te bezoeken. Plaats in de literatuurgeschiedenis Karel Glastra van Loon (1962) is behalve schrijver freelance journalist en televisiemaker. Eerder verscheen van hem de verhalenbundel Vannacht is de wereld gek geworden (1997), die werd genomineerd voor de 'ECI-prijs voor schrijvers van nu". Voor een van zijn verhalen kreeg hij de "Rabobank Lenteprijs voor Literatuur 1999", een geldbedrag van 10.000 gulden. Een ander (en enig) werk van hem is : "Lisa's adem". Omdat hij nog maar twee werken heeft geschreven heb ik het andere boek van hem nog niet gelezen. Misschien wil ik dat ooit nog wel eens gaan doen, want zijn schrijfstijl spreekt me erg aan. Dit boek is in 1999 geschreven, dus naar mijn mening is het een moderne roman, zeker als je kijkt naar de inhoud. Het is modern geschreven met een erg modern en origineel onderwerp. Normaal kom ik zulk soort onderwerpen alleen maar tegen in films, nu is er dus ook een boek over geschreven en dat vind ik zeker leuk. 4. Beoordeling Na "de passievrucht" gelezen te hebben, is mijn eindoordeel volledig positief. Ik vind het leuk dat er aan het begin van het boek een situatie wordt geschetst met in dit geval een dilemma, een grote vraag. Gedurende het boek wordt de spanning dan opgebouwd en pas aan het einde komt de ontknoping. Deze
manier van schrijven zorgt er bij mij voor dat ik iedere keer weer wil verder lezen. Een van de beste stukken uit het boek vind ik de vakantie van Bo en Armin op het waddeneiland. Er gebeurt veel in dat stuk en het belangrijkste is dat Armin in een woede aanval tegen Bo zegt dat hij zijn vader niet is. Dat is een omkeerpunt in het boek, vanaf dan gaat het heel snel naar de ontknoping toe. Ik vind dat het boek erg realistisch overkomt. Er gebeuren geen onmenselijke dingen in en het is allemaal heel logisch. Het is erg in de overeenstemming met de wereld die ik ken. De gebeurtenissen zijn erg boeiend. Ik heb me eens in de situatie verplaatst. Stel je voor dat je erachter komt dat je vader je vader niet is, net zoals Bo. Dat moet toch verschrikkelijk schokkend zijn? Ik denk trouwens wel dat als dit boek 40 geleden was gepubliceerd, dat men er toch minder enthousiast over was geweest. Er was waarschijnlijk meer ophef over geweest. Zo van: ‘dat die man daarover durft te schrijven' en ‘die seks in het boek kan echt niet'. Tegenwoordig staat men gelukkig heel anders tegen dit soort dingen over. Wat me eveneens erg aanspreekt aan het boek is de eenvoudige stijl, die ervoor zorgt dat het een boek is dat in no-time uitgelezen is. De directe stijl bevalt me ook. Er wordt gezegd wat er wordt gedacht. Het was eigenlijk best wel raar, het boek werkt zeg maar als een soort "eye opener" Ik begon na te denken of ik zelf wel van m'n ouders was. Maar ja, dat was een belachelijke gedachte, want ik weet dat dat het geval is. Minder leuke stukken uit het boek vond ik de stukken waarin over wetenschappelijkheden werd verteld, of over de evolutie theorie
van Darwin. Vaak heb ik dan maar ook gewoon over deze stukken heen gelezen. Ik vond het "echte verhaal" leuker. Kortom, ik vind ‘de passievrucht' een uiterst mooi boek en ik zal het ook iedereen aanbevelen. Het is dan ook meer dan terecht, naar mijn idee, dat Karel Glastra van Loon de Generale Bank-prijs heeft gewonnen.