De oesters van Nam Kee Kees van Beijnum, Oesters van Nam Kee, Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 3e druk, 2000, 320 blz. Eerste druk 2000. Beschrijvingsopdracht - Toen ik naar de mediatheek ging en de achterkant van dit boek had gelezen, leek het me wel een boeiend verhaal. Daarom besloot ik het te gaan lezen. Ook had ik al veel over het boek gehoord en daar was ik wel benieuwd naar. - Ik vond het een erg leuk boek om te lezen, het is ook makkelijk doorheen te komen. Er lopen een aantal verhaallijnen door elkaar heen daardoor blijft het ook spannend. Samenvatting Als het verhaal begint is Berry naar het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Frankrijk gevlucht. Hij wordt hier opgepakt door de Franse politie. Hij komt terecht in een gevangenis in Nederland, daar vandaan vertelt hij zijn verhaal. Berry vertelt over de vakanties met zijn ouders en zijn oudere broer in hun vakantiehuisje. Ook vertelt hij over dat hij tegen zijn moeder heeft gelogen dat hij zijn Gymnasium diploma heeft gehaald terwijl hij al lang van school is afgegaan. Hij hangt elke dag maar wat rond met zijn vrienden Otman, Jamal en De Laatste Mode, vaak bij de snackbar van Fast Eddie. Berry liegt ook tegen hen, want hij vertelt hen dat zijn vader is opgepakt bij een grote drugs deal in Lyon, terwijl hij eigenlijk gewoon overleden is. Maar alles veranderd als hij Thera ontmoet op een brug in Amsterdam waar hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt. Thera geeft hem de bijnaam Diablo. De tweede keer dat hij haar ontmoet is in een café waar hij zich voordoet als een filmproducent genaamd Raymond. Hij doet dit omdat Thera een Raymond verwacht. Zij komt erachter dat hij Raymond niet is en raakt hierdoor geïrriteerd, maar toch gaan ze samen winkelen en haar stemming wordt langzamerhand weer beter. Uiteindelijk eten ze oesters bij Nam Kee. Dit is het begin van hun relatie. Thera werkt als een stripper. Berry en Thera willen graag een verre reis maken, om snel geld te verdienen verhuren ze het huis waar Thera woont aan tien mensen tegelijk en ze laten hen van tevoren betalen. Ze vertrekken naar het Hilton hotel en geven heel erg veel geld uit. Het is de bedoeling dat ze eerst een tijdje in het hotel blijven om daarna naar Parijs te gaan. Maar hun vertrek wordt steeds verder uitgesteld en uiteindelijk vertrekken ze helemaal niet, omdat Thera een epilepsieaanval krijgt en in het ziekenhuis belandt. Het gaat steeds slechter tussen Thera en Berry. Thera wil geen contact meer met Berry en vertrekt, waarheen weet niemand. Berry gaat naar haar op zoek en vindt haar bij een ex-vriend: Ben. Berry probeert er alles aan te doen om Thera terug te winnen maar ze wil niest meer van hem weten. De vrienden van Berry vragen hem of hij meegaat naar de opening van een nieuw buurthuis. Ze hangen hier wat rond totdat de burgemeester op het punt staat in zijn auto te stappen om te vertrekken. Berry pakt op eens een steen en gooit tegen de burgemeester. De burgemeester wordt op zijn hoofd getroffen en raakt in coma. Berry vlucht en neemt de trein naar Frankrijk, naar het vakantiehuisje van zijn ouders.
Verdieping Personages Berry is de belangrijkste persoon in dit boek, hij vervult de rol van het hoofdpersonage. Hij wil Thera terugwinnen. Berry is 18 jaar oud, woont in Amsterdam. Hij vertelt zijn verhaal vanuit de gevangenis. Zijn leven bestond grotendeels uit leugens. Hij komt niet voor zichzelf op, hij probeert steeds een goede indruk op zijn vrienden te maken, probeert zich steeds te bewijzen. Hij is bang dat ze hem anders uit hun groepje knikkeren. Berry kan dingen maar moeilijk accepteren, loslaten. Hij kan bijvoorbeeld Thera niet loslaten en ook met de dood van zijn vader heeft Berry het erg moeilijk. Er is ook een aantal bijpersonen dit zijn: - Thera: Thera is het meisje waar Berry verliefd op is. Ze werkt als striptease danseres in een nachtclub. Na een tijdje stopt ze daarmee. Berry en Thera krijgen een relatie. Op een gegeven moment krijgt Thera veel last van epilepsieaanvallen, daardoor gaat ze weer bij haar moeder wonen. Al snel daarna maakt ze het uit met Berry en gaat ze terug naar haar ex-vriend Ben. - De vriendenclub van Berry bestaande uit: Otman, Rachid, Jamal en De Laatste Mode. Maar na verloop van tijd komt Berry erachter dat ze helemaal niet zulke goede vrienden zijn. Niet alleen Berry maar ook zijn vrienden zijn redelijk crimineel. Thematiek Het thema van het boek is liefde. Berry heeft heel veel over voor de liefde. Alles wat er gebeurt wordt eigenlijk wel ‘veroorzaakt’ door zijn liefde voor Thera. Ook wanneer hij de steen tegen het hoofd van de burgemeester gooit doet hij dat omdat hij erg gefrustreerd/ boos is dat Thera hem niet meer wilt. Door Thera is hij ook erg veranderd, zij is de enige tegen wie hij niet liegt, en waarbij zichzelf kan zijn. En door haar gaat hij ook minder met zijn vrienden om, wat een gunstige invloed op hem heeft. Barry’s vader is al jong overleden, daar had Barry erg veel moeite mee en daardoor is hij ook erg veranderd. Een ander ‘bij’ thema van het boek is vriendschap die in de loop van het boek veranderd. In het begin betekende zijn vrienden heel veel voor Berry, maar aan het eind komt hij erachter dat ze misschien toch niet zulke goede vrienden waren als hij dacht. Tijd Het verhaal is niet- chronologisch, het bestaat eigenlijk alleen maar uit flashbacks. Hier kom je al snel achter want het verhaal begint wanneer Berry wordt opgepakt in Frankrijk nadat hij een steen tegen het hoofd van de burgemeester heeft gegooid. In de rest van het verhaal vertelt Berry over de relatie met zijn ouders, zijn vrienden en Thera. En hoe alles zo gelopen is. De vertelde tijd is een aantal maanden. Maar eigenlijk langer want Berry heeft het ook over toen hij klein was, hij praat veel over vroeger. Er worden wel tijdsprongen gemaakt in het boek van vroeger naar nu. Door de vele flashbacks in het verhaal kom je veel te weten over Barry. Ruimte Het verhaal speelt zich vooral af in Amsterdam, omdat Berry daar woont. Daar ontmoet hij Thera, en zit o.a het restaurant Nam Kee. Ook speelt er nog een deel af in Frankrijk, de terugblikken naar de vakanties in hun huisje daar. Het boek is vernoemd naar het restaurant waar Berry en Thera elkaar ontmoet hebben maar de ruimte speelt geen belangrijke rol in dit boek. De functie van de ruimte is sfeer, omdat Amsterdam, waar het verhaal zich afspeelt, gewoon een bepaalde sfeer oproept. En je kan je er een goede voorstelling van maken. Perspectief Het verhaal wordt verteld in de ik-vertel situatie, je ziet het door de ogen van Berry, hij verteld hoe zijn leven was. En haalt de herinneringen aan zijn vrienden, z’n ex-vriendin Thera en de vakanties met zijn familie in hun huisje in Frankrijk. Er komen veel flashbacks voor in het verhaal, hierdoor kom je veel te weten over Berry.
Structuur Het verhaal wordt verteld in een niet-logische-niet-chronologische volgorde. Op het moment dat het verhaal begint is er al veel gebeurd. Berry wordt in het vakantiehuisje van zijn ouders opgepakt door de politie. Daarna vertelt hij wat er precies gebeurd is. Het verhaal heeft een hechte structuur. Alles wat Berry verteld heeft wel te maken met Thera en hoe het uiteindelijk allemaal loopt. Er zijn niet meedere verhaallijnen. Er wordt gewoon door elkaar eerst wat over vroeger, toen Berry nog een kind was, verteld. Daarna over zijn relatie met Thera of zijn vrienden. Uiteindelijk komt het toch weer uit bij het einde, in Frankrijk. Stijl & Taal Het taalgebruik is redelijk simpel, het is eigenlijk gewoon ‘straattaal’. Hierdoor is het boek wel makkelijk te volgen. Omdat je alles zag vanuit de ogen van Berry. Ook zaten er weinig dialogen in het boek. De schrijver Kees van Beijnum is geboren en opgegroeid in Amsterdam. Hij bracht het grootste deel van zijn jeugd door in cafés van zijn familie, in de omgeving van de Zeedijk. Na het gymnasium volgde een aantal baantjes, tot hij in 1991 besloot zich fulltime aan het schrijven te wijden. Dit heeft inmiddels diverse romans en filmscripts opgeleverd. In 1991 verscheen zijn eerste boek, Over het IJ, de reconstructie van een moord. Begin 1994 verscheen Hier zijn leeuwen, waarmee de auteur als romancier debuteerde. Dit boek werd genomineerd voor de Debutantenprijs en geselecteerd voor de Libris Literatuur Prijs. Begin 1995 verscheen Dichter op de Zeedijk, een semi-autobiografische roman. In De ordening (1998) bespeelt Van Beijnum weer een ander register dan in zijn voorgaande boeken. En begin 2000 heeft Van Beijnum de problemen van de grote stad tot onderwerp gemaakt in zijn nieuwe roman. De oesters van Nam Kee is bekroond met de Bordewijk-prijs 2001. De filmeditie is verschenen in mei 2002 . Behalve romancier is van Beijnum ook actief als scenario schrijver. Hij schreef onder andere De langste reis. - De schrijver behoort niet speciaal tot een bepaalde stroming. Want hij heeft ook nog een aantal andere boeken geschreven waar weer andere dingen naar voren komen. Het is niet zoals bij bijvoorbeeld Renate Dorrestein die voorla erg feministische boeken schrijft. Maar Kees van Beijnum heeft niet een bepaald onderwerp of een bepaalde stroming waar hij altijd over schrijft. Evaluatie - Ik vind het een heel erg goed en aangrijpend boek. Ik vind het boek goed omdat het gewoon goed in elkaar zit, het is spannend om te lezen en door de manier waarop het geschreven is bleef ik de hele tijd geboeid. Maar toch is het wel aangrijpend, triest dat Berry heel erg veel van Thera houdt en dat zij het dan uitmaakt. Ook is het triest want Berry heeft de dood van zijn vader niet goed verwerkt en dit heeft ook gevolgen. - De verdiepingsopdracht vond ik wel lastig omdat, bij sommige onderdelen ik er niet erg veel over kon vertellen. Dan was ik gewoon in een paar zinnen klaar en moest ik echt verder gaan zoeken wat ik er nog meer over kon zeggen. Ik vond deze verdiepingsopdracht wel zinvol en kon het boek beter begrijpen nadat ik hem gemaakt had omdat je toch wel meer over het boek, het onderwerp, personages etc. gaat nadenken. Recensie (1) De jeugd van de jaren 80 van de vorige eeuw is wel patatgeneratie genoemd. Of Generatie Nix: geen fut, geen lef, geen zin in de toekomst. Hoe zullen we straks de jeugd typeren van het decennium dat net achter ons ligt? De jaren 90 brachten welvaart, maar ook verveling en vervlakking. En we werden ons bewust van het feit dat Nederland staat voor een multiculturele samenleving. Die jeugd van de jaren 90, van Nederlandse en Marokkaanse afkomst, speelt de hoofdrol in De oesters van Nam Kee, de nieuwe, vijfde roman van Amsterdammer Kees van Beijnum. Ergens in het boek staat de verzuchting van de 18-jarige hoofdpersoon Berry Kooijman: 'Ik vroeg me af waarom alles uiteindelijk toch weer een fiasco moest worden.' Om het gevoel dat uit deze zin spreekt, draait De oesters van Nam Kee. Berry, alias Diablo, vertelt vanuit de Bijlmerbajes zijn leven dat op een fiasco is uitgelopen. Hij zit voor vier jaar vast wegens poging tot doodslag: hij heeft een vooraanstaand Amsterdammer met een steen op het hoofd getroffen. Berry komt uit Amsterdam-Slotermeer, 'keurig' gezin, vader cameraman bij de tv, moeder reclasseringsambtenaar, broer student biologie, familiebuitenhuis in Normandië. Hij ging naar het Barlaeus-gymnasium, maar laat de school de school in de zesde klas. Zijn vrienden in de snackbar van Fast Eddie in Amsterdam-West zijn Marokkaans: Otman, Rachid, alias De Laatste Mode, en Jamal, veelbelovend voetballer bij Ajax. Hun leven draait om pillen, joints, zonnebrillen van Gucci, zwarte kalfsleren jacks, blikken Goldlabel Tuborg-bier en criminaliteit. En meiden natuurlijk. Voor Berry is het Thera, 19, 'wiebeldanseres' op de schoot van middelbare mannen in een sekstent op de Zeedijk. Van Beijnum laat Berry zijn verhaal vertellen in een taal vol harde humor van de grote stad. Die humor is vaak racistisch, zowel ten aanzien van Marokkanen als van Nederlanders. Als de jongens praten over Marokkaanse meisjes, staat er: 'Juist omdat het absoluut verboden was om met ze te klooien, uitgesloten zelfs, hing de geur van seks in de lucht. Wie denkt dat het hoofddoekje symbool is van kuisheid, heeft het mis. Het is een teken van verboden lust en daardoor een uithangbord dat je voortdurend herinnert aan de mogelijkheden.' De levenshouding van Berry en zijn vrienden is zwart en cynisch. Ze schelden voortdurend op 'geile tyfuswijven'. Even veronderstel je dat ze een taal spreken die lijkt op die van jonge zwarte Amerikanen die een term als 'bad motherfucker' vaak positief, als compliment, gebruiken. Maar nee, in Amsterdam-West heerst negativisme. Het tegenstrijdige is dat Berry Kooijman, opgevoed met traditionele normen en waarden, in zijn diepste wezen niet kan meegaan in het nihilisme van zijn omgeving op straat. Goed, hij wordt een criminele zielenpoot, maar hij hunkert steeds naar onbaatzuchtige liefde, van Thera, van zijn moeder, van zijn vader die niet was wie hij voorgaf te zijn. Berry kan niet omgaan met een leven waarin leugen en haat een rol spelen. Hij wil de waarheid, vooral van Thera, die epileptisch blijkt te zijn. Hij gaat zover dat hij met haar in het restaurant van Nam Kee op de Zeedijk vaak gestoomde oesters gaat eten, hoewel hij na de eerste keer al beseft dat hij oesters smerig vindt. Thera en Berry willen het echte leven. Zij citeert uit speelfilms, terwijl ze weet dat een film dat echte leven niet is. Samen kijken ze naar de eerste vijf minuten van de Franse klassieker Le Samourai van Jean-Pierre Melville, met Alain Delon als verpersoonlijking van beheerste eenzaamheid. 'Zoals Delon op pad gaat, zo zou je iedere dag van je leven op pad moeten gaan', vindt Thera. Dat ze hem tenslotte laat zitten voor een fotograaf die ook pornofilms maakt, kan hij niet bevatten. Hij gaat volledig door het lint, de jongen die voor zijn lief bereid is alles te offeren. De oesters van Nam Kee is een psychologische roman met thrillerelementen, waarin de hoofdrolspeler, ondanks de ellende die hij over zich heeft afgeroepen, wanhopig blijft geloven in zichzelf. 'Haat me niet. Alsjeblieft, haat me niet', kreunt hij aan het slot. Juist dan, als we weten wat Berry allemaal heeft uitgevreten, gaat de roman een beetje wringen. Kees van Beijnum kiest partij voor Berry Kooijman en sluit een compromis met diens achtergrond, opvoeding en offerbereidheid. Maar hoe moet het in Sloterdijk verder met Otman, De Laatste Mode en Jamal? Menno Schenke, Kees van Beijnum, De Oesters van Nam Kee, In: Het Algemeen Dagblad, 21 januari 2000. De schrijver van dit stuk zegt dat het boek thrillerelementen bevat, daar ben ik het niet mee eens. Ja, er wordt wel iemand vermoord maar dat is niet echt eng. Het is niet een heel erg spannend boek eerder ontroerend.
Recensie (2) Je doet er schrijvers zelden een plezier mee, al bedoel je het lovend. Zeggen dat iemand 'een groot verteller' is. Bij buitenlandse, erotische schrijvers kan het nog wel: 'Márquez is een groot verhalenverteller', maar in Nederland zit er een goedkoop luchtje aan de kwalificatie. A.F.Th. van der Heijden is weliswaar, een goed verteller, maar je doet hem tekort door dat zijn hoogste ambitie te noemen. In het merendeel van de Nederlandse literatuur, van superieure bouwwerken tot deerniswekkend ego-geneuzel, is het verhaal slechts aanleiding, excuus, een schriel skeletje dat opgetuigd zal worden. Voor het spannende, goed geschreven, scherp gesneden verhaal dat niets meer wil zijn dan er staat, moet je bij de journalistiek zijn, bij de weinigen die het genre van de lange reportage beoefenen. Kees van Beijnum schreef vier romans, zijn nieuwste, De oesters van Nam Kee, meegerekend, die zeer verschillend van onderwerp en aanpak zijn. Wat ze gemeen hebben is dat het verhalen zijn die in precies het goede tempo worden afgewikkeld, dat de verteller scherp waarneemt hoe mensen praten en zich gedragen, en dat ze zeer persoonlijk zijn zonder het ego van de schrijver tot onderwerp te verheffen, zelfs niet het semi-autobiografische Dichter op de Zeedijk. Als Kees van Beijnum al over zichzelf schrijft, dan langs de omweg van een herkenbare, maar niet zo vertrouwde wereld. Hij was eerder journalist en scenarioschrijver en hij beheerst de professionele verteltechnieken van beide: snel een scène neerzetten, inzoomen, terugwijken, snelle dialogen, pijnlijke stiltes, terloopse vooruitwijzingen, effectieve flashbacks. Hij past ze in zijn romans met grote vanzelfsprekendheid toe, onmerkbaar bijna; je wordt meegezogen en wilt niet weten hoe. Dat meesterschap maakt hem tot een groot verteller. En dat was hij al in zijn eerste boek, Over het IJ (1989), dat geen roman heette te zijn, maar een reconstructie van de 'brievenbusmoord' in Amsterdam-Noord. Op dat boek lijkt De oesters van Nam Kee nog het meest, in ieder geval wat onderwerp betreft. Toen ging het over de boefjes in Noord, nu over de boefjes in West. De kansarme bleekneuzen heetten toen Ferrie en Ben; de jongens van Plein '40-'45 in Slotermeer Rachid, Jamal of Otman. Ze hebben meer geld, meer coke, en duurdere kleren dan de crimineeltjes uit Noord. Maar hun schoolloopbaan is net zo kort, de verveling even groot. En op een noodlottig moment wordt er een trekker overgehaald, of een steen geworpen. Maar Berry Kooijman, de achttienjarige hoofdpersoon in Van Beijnums nieuwste roman, is geen allochtoon, zelfs niet eens kansarm. Hoe hij precies terechtkwam in het gezelschap van die drie losers - de inbreker Otman, de aan jeugdreuma lijdende voormalige Ajax-voetballer Jamal, die zich sinds zijn doodvonnis bewusteloos zuipt en snuift, en de met peperdure, gestolen Hugo Boss-jasjes en mobiele telefoons omhangen Rachid, ook wel De Laatste Mode, met zijn 'IQ van 48' en zijn gewoonte van iedere toevallige voorbijganger 'de kop te verbouwen' - hij kan het niet precies achterhalen. Wel begon het ermee dat hij in Slotermeer woonde. Niet in een goedkope wederopbouwflat, maar in een van de villaatjes die een bovenmodale oase vormen in gedoemd West, met uitzicht op de Sloterplas, en op Schotelcity, de buurt met een woud van witte schotelantennes op de daken. Niet lang voordat hij een fatale steen wierp, en twee schoten loste met Otmans revolver en in de Bijlmerbajes terechtkwam, vertaalde Berry nog Seneca en Plato. Hij werd opgevoed door twee vriendelijke alternativo's, vader cameraman bij de NOB, moeder hulpverlener bij de reclassering. Thuis klonk zijn moeders klassieke muziek en The Kinks en Bob Seger van zijn vader. Zijn moeder las hem en zijn oudere broer Rein elke dag voor. Op Jip & Janneke-laarsjes stapte hij met zijn moeder vrolijk rond op de kinderboerderij. Een paar jaar later was hij een veelbelovend tennistalent en kreeg hij een Cultureel Jongerenpaspoort. In de zomer ging het gezin in de oude Mazda naar het vakantiehuisje in Frankrijk. Het is ook de plek waar Berry naartoe vlucht als de politie hem zoekt. Hij had er een eigen pony, New Shatterhand. Maar de pony stierf. Samen met zijn vader treurde hij, en samen takelden ze het lijk weg. Dat gedeelde verdriet was een van Berry's beste herinneringen. Maar kort daarna stierf ook zijn vader; de ambulance haalt het lijk weg. En niet lang daarna begint Berry de duistere wereld van het andere West te verkennen. Al gauw zit hij dagelijks bij Fast Eddie hamburgers te eten die smaken als 'verschroeide cd's'. Hij raakt snel thuis in het beperkte jargon van 'kanker, tering, fuck fuck fuck man'. Met zijn van zijn moeder opgedane kennis van politie en justitie kan hij de jongens goede diensten bewijzen. Als zijn moeder naar kantoor is vertrokken, sluipt hij het huis weer binnen. Brieven van het Barlaeus-gymnasium worden vakkundig onderschept. Vol schaamte kijkt hij toe hoe zijn goedgelovige moeder zijn schooltas met vlag omhoog hijst. Dat diploma zou hij nog wel eens ophalen. 's Ochtends zit hij met een kater op de bank te zappen naar kinderprogramma's, in de hoop even zijn vader te horen, die wel eens 'stemmetjes' deed in kinderfilms. Zoals die van Thomas O'Malley, de stoere straatkat uit De Aristokatten, met zijn sonore: 'Dames in nood zijn mijn sterkste punt.' Meisjes redden is ook Berry's sterkste punt denkt hij. Alles lijkt anders te worden als hij Thera ontmoet. Mooie lieve, volmaakte Thera, aan wie hij een koptelefoon met lichtgevende horentjes verkoopt. Elke dag eet ze gestoomde oesters, haar lievelingseten, bij de Chinees Nam Kee en Berry eet die slijmerige dingen dapper mee. Want ze is ook verliefd op hem. Ze noemt hem, Dirty Berry, Diablo. Als ze samen in de zon liggen op het dakje van het huis van een oude dame dat Thera tijdelijk bewoont, staat de tijd stil. Dan is het leven gezuiverd van alle leugen en mislukking. Thera, stripteasedanseres en pornomodel, droomt ook van een nieuw leven. Ze bedenken een geniaal plan om met het huis van het oude dametje steenrijk te worden. En daarmee maken ze hun leven definitief stuk. De oesters van Nam Kee is, meer dan een roman over criminele jongeren, een liefdesverhaal. Dat verhaal krijgt op een zeker moment Turks fruit-achtige trekken, compleet met een serpent van een jaloerse schoonmoeder en een ernstige ziekte die Thera in de armen van een verkeerde, dit keer echt foute, man drijft. Van Beijnum gebruikt dit gegeven echter niet als tranentrekker, maar omdat Berry's wanhoop over zijn teloorgegane liefde het doorslaggevende motief is voor zijn wandaden. Berry heeft nu eenmaal de neiging om op kruispunten in zijn leven nét de verkeerde weg in te slaan. Hij constateert zelf: 'Ik had besloten dat het een stommiteit en een rotstreek zou zijn als ik het Barlaeus niet afmaakte en ik ging van school. Ik was ervan overtuigd geraakt dat ik voorlopig beter bij Fast Eddie weg kon blijven en ik zat er trouw iedere avond. Ik was tot de conclusie gekomen dat het een pijnlijke vergissing zou zijn als ik zou uitzoeken waar Ben woonde en ik stelde alles in het werk om zijn adres te achterhalen.' Berry hunkert naar zuivere liefde, naar die van Thera. Hij fotografeert de lucht, schuldeloze wolken die ieder moment van vorm kunnen veranderen. Zo zou hij ook willen zijn. Hij heeft een vader nodig die van hem houdt, zijn vader, maar hij ontdekt dat alles wat mooi is een smerige keerzijde heeft. Zelfs zijn held, de vader over wie zijn broer iets onthult dat hij nooit had willen weten. Dat is de 'verklaring' die Van Beijnum geeft voor de ontsporing van Berry. Zij is net zo romantisch en net zo weinig aannemelijk als de stelling die Berry's doodgoede moeder nog altijd op feestjes verdedigt: dat 'de maatschappij' met haar ongelijke kansen 'haar' bajesklanten - de zielige, niet haar welgevormde zoon - heeft misvormd. Maar De oesters van Nam Kee is een roman, geen sociologische beschouwing, en geen levensechte reportage. Zij doet uiteindelijk geen uitspraak over 'de Berry's' in West, over pubers zonder grenzen, eenoudergezinnen en falend gezag, want daar is de literatuur niet voor. In die roman is het portret van deze jongen volstrekt overtuigend, en ontroerend. Van alle verhalen die in de zichtbare werkelijkheid besloten kunnen liggen, koos de verteller Van Beijnum dit ene. Hij deugt niet, deze Berry, dat is zeker, maar je kunt niet anders dan blindelings zijn partij kiezen. Aleid Truijens, Kees van Beijnum, De Oesters van Nam Kee, In: De Volkskrant, 14 januari 2000. De verteller vind het boek erg goed en heel realistisch overgebracht. Ook al doet Berry dingen die eigenlijk niet door de beugel kunnen, toch leef je met hem mee. Ik ben het met de schrijver eens. Ik leefde ook erg met Berry mee, ook toen hij die man had neergeschoten, kon je nog met Berry meeleven en wat begrip voor hem opbrengen. De schrijver van deze recensie is ook erg te spreken over Kees van Beijnum. Ik heb nog niet veel van hem gelezen, maar vond dit wel een goed boek en ben ook wel van plan meer van deze schrijver te gaan lezen.