1. Zakelijke Gegevens A. Auteur: Kees van Beijnum
B. Titel: De oesters van Nam Kee
Uitgever: Hijgh & van Ditmar
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 2002, 10e druk
Eerste uitgave: 2000
Aantal blz: 320
C. Genre: Roman 2. Eerste Reactie A. Ik heb dit boek gekozen omdat ik heel graag naar de film wilde, maar daar had ik steeds geen tijd voor. Toen ik het boek zag staan in de mediatheek heb ik het meteen geleend. B. Ik vond dit een heel erg goed boek. Het is een van de leukste en mooiste boeken die ik gelezen heb. Het boek is makkelijk om te lezen, en daarom ook makkelijk om door te komen. Ik vond het moeilijk om te stoppen met lezen zo boeiend vond ik het. Vooral de vele verschillende verhaallijnen maken het boeiend, want soms stopt een verhaallijn ineens en dat gaat dan een paar hoofdstukken verder pas weer verder. Doordat het boek is geschreven in het ik-perspectief leef je ook heel erg met de hoofdpersoon mee. 3. Verdieping A. Samenvatting (Bron:
www.scholieren.com) Als het verhaal begint is Berry naar het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk gevlucht. Hij wordt hier opgepakt door de franse gendarmerie. Hierna vertelt Berry vanuit de gevangenis zijn verhaal, vaak door middel van gesprekken met een psychiater. Hij vertelt over het feit dat hij tegen zijn moeder heeft gelogen en dat hij zijn Gymnasium diploma heeft gehaald terwijl hij al lang van school is afgegaan. Hij hangt elke dag maar wat rond met zijn vrienden Otman, Jamal en de laatste mode, vaak bij de snackbar van Fast Eddie. Berry liegt ook tegen hen, want hij vertelt hen dat zijn vader is opgepakt bij een grote drugs deal in Lyon, terwijl hij eigenlijk gewoon overleden is. Vervolgens vertelt hij over zijn eerste ontmoeting met Thera, die hij ontmoet doordat hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt op een straathoek in Amsterdam. Thera geeft hem de bijnaam Diablo. De tweede keer dat hij haar ontmoet is in een café waar hij zich voordoet als een filmproducent genaamd Raymond. Hij doet dit omdat Thera een Raymond verwacht. Zij komt erachter dat hij Raymond niet is en raakt hierdoor geïrriteerd, maar toch gaan ze samen winkelen en haar stemming wordt langzamerhand weer beter. Uiteindelijk eten ze oesters bij Nam Kee, dit is de eerste keer dat Berry oesters eet, hij vindt ze niet lekker en zal ze ook nooit lekker gaan vinden. Hierna vertelt Berry meer over zijn echte ik. Zijn vader heet Peter en was cameraman bij de NOB, zijn moeder werkt bij de reclassering en hij heeft ook een broer Rein met wie hij altijd ruzie heeft over het gedrag van zijn vader. Hij vertelt over het eerste wat hij had gestolen; een pakje batterijen, en de eerste keer dat hij opgepakt werd; toen hij loden platen van een kerk aan het afhalen samen met Otman. De eerste keer dat hij out ging was tijdens een rave in Hoofddorp, omdat hij de verkeerde pillen had gekregen. Ook heeft hij het over Tilly, een meisje dat hij van de tennisclub kent, zij was verliefd op hem, maar Berry kon dat niet geloven, hij belde haar nooit terug net zo lang totdat zij niet meer belde en zo bewees hij zijn gelijk. Hierna vertelt Berry meer over Thera en haar werk als stripper in een achteraf gelegen barretje in Amsterdam. Hij is een keer naar binnen geweest toen hij haar kwam ophalen, maar hij vond het zo’n aanstellerij dat hij voortaan buiten wachtte. Thera woont op een oud zolderkamertje in Amsterdam, haar moeder in Haarlem en haar vader met zijn nieuwe vrouw in Malta. Ze heeft ook een zus die met haar man een zoontje in Heemstede wonen. Berry vindt de hele familie nogal voorspelbaar. Thera wil graag naar het buitenland alleen daar is geld voor nodig. Samen bedenken ze dan een plan om aan geld te komen. Ze adverteren in de krant voor de verhuur van een gemeubileerd appartement met tuin in Amsterdam. Dit is de woning van de dame van wie Thera haar zolderkamer huurt. Dit is mogelijk omdat de oude vrouw in een verzorgingstehuis zit. Ze laten 15 sleutels van het appartement maken, en zo verhuren ze meerdere keren hetzelfde appartement voor een prijs die niet te hoog maar ook niet absurd laag ligt. Ze vertrekken de dag daarna met 21.000 gulden op zak naar het Hilton Hotel waar ze een van de duurste bruidssuite huren. Ze geven veel geld uit aan kleren en eten en maken plannen voor een vakantiereis. Ze zullen nog een nachtje in het Hilton blijven, daarna 3 dagen Parijs waarna ze 4 weken naar Bali zullen gaan en uiteindelijk zullen ze in Arizona eindigen. Maar alles loopt anders als gepland wanneer Thera weer last krijgt van epilepsie aanvallen, waar ze vroeger veel last van heeft gehad. Het verblijf in het Hilton eindigt dan ook in het ziekenhuis, waar Thera na een ernstige aanval zes dagen moet blijven. Berry komt haar tweemaal per dag opzoeken. Thera trekt na deze tijd in het ziekenhuis weer in bij haar moeder. Berry probeert op alle mogelijke manieren in contact met Thera te komen, wat steeds verhindert wordt door Thera’s moeder. Uiteindelijk vertelt Thera ze niets meer met hem wil. Dan komt hij erachter dat Thera weer wat heeft met haar ex Ben, die een keer foto’s voor de Penthouse van haar heeft gemaakt. Ook hier probeert Berry weer contact met haar te zoeken, maar dit wordt verhinderd door Ben. Berry krijgt op een gegeven moment een geweer van zijn vriend Otman te leen, maar hij is niet van plan het te gebruiken. Tijdens een opstootje met Ben valt het geweer uit zijn broek. Ben en Thera schrikken hiervan en Thera vertelt hem nog eens dat het over is. Berry’s vrienden vragen hem dan of hij meegaat naar de opening van een nieuw buurthuis. Ze hangen hier wat rond totdat de burgemeester op het punt staat in zijn auto te stappen om te vertrekken. Berry pakt op eens een steen en gooit tegen de burgemeester. De burgemeester wordt op zijn hoofd getroffen en raakt in coma. Berry vlucht en neemt de trein naar Frankrijk, waar hij bij het vakantiehuisje van zijn ouders opgepakt wordt, en aan Nederland uitgeleverd wordt, waar hij in de gevangenis op zijn proces wacht. B. Onderzoek van de verhaaltechniek
1. de schrijfstijl
De schrijfstijl van het boek is niet zo moeilijk, er worden weinig moeilijke woorden gebruikt en de zinsopbouw is ook gemakkelijk. Er wordt vooral populaire taal gebruikt, soms is het taalgebruik ook wel grof maar dit laat wel goed zien hoe het er aan toe gaat. “’Kut,’ schreeuwde ik. ‘Lul, kleretyfuskankerlul.’” (blz 47) Het taalgebruik maakt het boek realistisch. De opbouw van het boek is af en toe wel een beetje verwarrend door de vele flashbacks. Er lopen veel verschillende verhaallijnen door elkaar heen en soms houdt een verhaallijn ineens op en gaat een paar hoofdstukken later pas weer verder. Naar mate je verder in het boek bent zijn de flashbacks niet meer zo verwarrend want dan merk je al na een paar regels in welke verhaallijn je zit. 2. de ruimte (plaats en tijd) De verteltijd is ongeveer acht uur om De oesters van Nam Kee helemaal te lezen. Het verhaal dat verteld wordt (de vertelde tijd) duurt een paar maanden. Het verhaal begint als Berry Thera ontmoet doordat hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt en het verhaal eindigt als Berry uiteindelijk in de gevangenis op zijn proces moet wachten. Het verhaal is helemaal niet-chronologisch verteld. Dit kom je na een paar minuten lezen al te weten, want het einde van het verhaal wordt helemaal op het begin van het boek verteld. Berry verblijft in het eerste hoofdstuk in het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Frankrijk waar hij later gearresteerd wordt. De rest van het verhaal is ook niet chronologisch verteld, want de verhaallijn loopt sterk door elkaar. Zijn relatie met Thera, de band met zijn vader, de vakanties in Frankrijk, het leven met zijn vrienden, en zijn leven in de gevangenis worden per hoofdstuk door elkaar verteld. Het is telkens weer even wennen, in welk verhaal je nu zit. Er zitten dus ook veel flashbacks en flashforwards in. De belangrijkste flashforward vind je al aan het begin, omdat dit het einde van het verhaal is. De vele flashbacks gaan over de vakanties in Frankrijk, de gebeurtenissen met zijn vader, het liegen tegen zijn moeder en zijn vrienden, hoe hij met zijn vrienden omging en vooral over zijn tijd samen met Thera. De plaatsen waar het verhaal zich afspeelt zijn Amsterdam en Bretteville-sur-Laize. In Amsterdam-West wonen Berry, Thera en Berry’s vrienden. Hier spelen dan ook de meeste verhalen af. Amsterdam zelf is niet echt belangrijk, maar omdat Amsterdam zo’n grote stad is, is daar ook veel criminaliteit. Dit is wel belangrijk voor het verhaal, omdat Berry in het criminele wereldje van Amsterdam leeft. In Bretteville-sur-Laize te Frankrijk hadden de ouders van Berry een vakantiehuisje en daar gingen ze altijd op vakantie. Berry heeft er goede herinneringen aan. Hij deed er veel dingen samen met zijn overleden vader. Bretteville-sur-Laize zelf is ook niet echt heel belangrijk voor het verhaal. Het had net zo goed een andere plaats kunnen zijn, waar ze op vakantie waren geweest. 3. de verhaalfiguren
De hoofdpersoon van het boek is de achttienjarige Berry Kooijman. Berry is asociaal, een leugenaar en een bedrieger, maar ook een gevoelige romantische jongen. Berry heeft een slap karakter, hij bedriegt iedereen, tegen zijn moeder zegt hij dat hij geslaagd is voor zijn examen terwijl hij allang niet meer naar school gaat, tegen zijn vrienden zegt hij dat hij in de criminele buurt van Amsterdam woont terwijl hij in het enige villastraatje van Amsterdam woont, ook vertelt hij zijn vrienden dat zijn vader is opgepakt voor een grote cokedeal maar zijn vader is overleden. Berry hunkert naar zuiverheid, zo fotografeert hij de lucht, wolken die elk moment van vorm kunnen veranderen. Berry zou net zo willen zijn. Hij wil niet leven me leugens, bedrog en haat, maar door de omgang met zijn criminele vrienden kiest hij er toch voor. Berry speelt voortdurend rollen, alleen voor zijn grote liefde, Thera, wil hij zich tonen zoals hij is. Thera Bouman is de vriendin van Berry. Thera werkt in een stripclub en heeft wel eens geposeerd voor bladen als de Panorama. Thera woont op een zolderverdieping van een oude vrouw die in een verzorgingshuis zit. Thera en Berry hebben een heftige relatie, ze zien elkaar zo ongeveer 7 dagen per week 24 uur per dag. Thera vindt net als Berry dat ze steeds een rol moet spelen, maar in tegenstelling tot Berry speelt zij ook een rol als ze bij hem is. “Iedereen spéélt zichzelf, is het niet raar, Diablo? (…) Iedereen. We spelen. We kunnen er niets aan doen, het komt ook door de anderen. Mijn moeder houdt van het meisje dat ze in me wil zien. En dan bén ik dat meisje.” (blz 149) Als Berry haar ervan probeert te overtuigen dat hij bij haar wel zichzelf is zegt ze: “Dat doe je wel. Op een dag zal je het begrijpen.” (blz 149) Thera lijdt ook aan epilepsie, maar ze wil perse niet naar het ziekenhuis. Ze is al een keer binnenstebuiten gekeerd en wil dit niet nog een keer meemaken. Als Berry na een hevige aanval toch de ambulance belt gaat het fout. Ze doet afstandelijker tegen hem. Aan de telefoon zegt ze ook dat hij zich niet zo vast moet klampen. “’Diablo?’ ‘Wat?’ ‘Je moet je niet zo vastklampen.’” (blz 202) Hiermee bedoelt ze waarschijnlijk dat hij te veel van haar wil. De moeder van Berry is een reclasseringsambtenaar, ze heeft een hekel aan liegen en juist haar eigen zoon bedriegt haar met allerlei leugens. Door de dossiers van zijn moeder te lezen kon hij het criminele wereldje binnenstappen, het wereldje waar zijn moeder hem juist zo graag buiten wilde houden. Rein is de broer van Berry, Berry en Rein hebben een haat/liefde verhouding. Berry vindt hem veel te braaf. Rein heeft het ideaalbeeld dat Berry van zijn vader had verdoezeld, door hem te vertellen over diens alcoholisme en overspel. Rein vindt dat Berry de werkelijkheid veel te veel romantiseert. Rachid (De Laatste Mode genoemd door zijn vrienden omdat hij altijd volgens de laatste mode gekleed is), Otman, Jamal en Gerrie Grolsch zijn de criminele vrienden van Berry. 4. de situaties
De belangrijkste situaties zijn: Berry ontmoet Thera voor het eerst als zij de lichtgevende horentjes van hem koopt. Hij verstijft helemaal als hij haar ziet. Als hij haar een tweede keer ontmoet omdat zij hem verwart met een fotograaf gaan ze samen oesters eten in Nam Kee. Er ontstaat een heftige relatie. Berry houdt zielsveel van Thera en is ervan overtuigd dat hij al zijn hele leven op haar heeft gewacht, alleen wist hij dat toen nog niet. Thera wordt opgenomen in het ziekenhuis, hierdoor verandert hun relatie. Thera doet steeds afstandelijker tegen hem en op een gegeven moment zegt ze dat ze niet meer weet hoe het verder moet. Berry gaat naar haar toe en ze vertelt hem dat het over is. Berry kan dit niet begrijpen en krijgt een echte obsessie voor haar. Hij gaat haar overal zoeken terwijl hij weet dat ze dit niet wil. Berry gooit een steen naar de Burgemeester en raakt hem net boven zijn oog. De Burgemeester raakt in coma. Voor deze misdaad zit Berry in de gevangenis. Deze misdaad is het gevolg van alles wat er met hem gebeurd is. 5. de vertelwijze
Het verhaal wordt verteld in het ik-perspectief, je ziet alles door de ogen van Berry. Hierdoor leef je erg met hem mee. In dit stukje komt het ik-perspectief erg goed naar voren, je leest precies hoe Berry zich op dat moment voelt: “De steen lag in mijn hand. Koel en zwaar. Ik smeet hem stuk op de grond en pakte het grootste deel weer op. Met mijn vingers wreef ik langs de grove breukrand die in een punt eindigde. Ik liep in de richting van de auto, mijn arm dicht langs mijn lichaam hangend. Ik moest dichterbij komen, ik moest erheen, eruit, bestaan, adem kunnen halen. Mijn handen waren koud en trilden.” (blz 308) C. Op zoek naar de thematiek
1. de motieven
Leugens en bedrog zijn een belangrijk motief. Berry liegt tegen iedereen, tegen zijn moeder, tegen zijn vrienden. Zijn hele leven is uiteindelijk een grote leugen, hij moet altijd een rol spelen. Het liefst zou hij tegen iedereen de waarheid vertellen, vooral tegen zijn moeder, maar het juiste moment is er nooit. “Wat ik aan liegen haat, los van het feit dat je zo verdomd goed moet onthouden wat je verteld hebt, is dat de eerste leugen altijd een hele keten van nieuwe leugens oproept. Voor je er erg in hebt ben je zo ver dat je je kapotschrikt als je jezelf betrapt op het vertellen van de waarheid. Mijn moeder is gewend om met leugenaars om te gaan. Dat is een belangrijk onderdeel van haar professionele bestaan, beweert ze zelf. Luisteren naar leugens. Ze is, zou je kunnen zeggen, een expert in de omgang met leugenaars. Maar niet in de omgang met leugenaars die haar zoon zijn. Dat is een belangrijk verschil. Ik weet dat ik haar kapot heb gemaakt, niet alleen door wat er gebeurd is maar ook, misschien wel vooral, door de leugens.” (blz 40) “We woonden ongeveer even ver van het park, Otman en ik, alleen wist hij dat niet. Hij dacht dat ik aan de andere kant van de markt woonde, achter hotel Slotania, deep in the heart of Schotelcity. Niemand wist dat ik in het straatje met de villa’s woonde. Nu wel natuurlijk. Nu weet iedereen het.” (blz 43) “En er was nog meer. Veel meer. Ik stal haar pillen, ik stal haar geld (uitsluitend in supernoodgevallen, dat wel), ik loog voortdurend tegen haar, ik zou haar hart breken op de onafwendbare dag dat uitkwam dat ik geen eindexamen had gedaan, dat mijn inschrijving aan de universiteit een grote leugen was, ik deed helemaal niets terug voor haar, ik deed niets wat haar gelukkig maakte.” (blz 161) Een ander belangrijk motief is zijn wolkenverzameling. Berry gaat er vaak met zijn camera op uit om foto van wolken te maken. Hij fotografeert niets anders dan wolken. Berry hunkert naar zuiverheid en maakt daarom alleen foto’s van wolken. “Het was een dag met mooie wolken. Dat weet ik nog, want ik was er die ochtend opuitgetrokken. Ik had een stuk of twintig foto’s van wolken gemaakt.” (blz 29) “Ik had die dag iets nieuws uitgeprobeerd. Voor het eerst had ik meer dan alleen maar lucht gefotografeerd. Lucht was mijn specialiteit. Lucht was het enige dat ik fotografeerde. Lucht. Wolken. Tot die dag. Ik had op mijn rug in de wat nauwere staten en stegen van het centrum gelegen en wolken gefotografeerd maar met aan de randen van het kader - en dat was het nieuwe, het experimentele – lijntjes daklijst en gevel. Ik was nieuwsgierig naar het effect daarvan, na anderhalf jaar van wolken en niets dan wolken.” (blz 30) “Toen we buiten kwamen, wilde ze dat ik een foto van haar maakte. ‘Dat gaat niet.’ ‘Is het te donker?’ ‘Dat is het niet. Ik fotografeer geen mensen.’ ‘Waarom heb je dan zo’n ding bij je?’ ‘Niet om mensen te fotograferen.’ ‘Zak.’ Ze was beledigd. Echt beledigd. Ik wees omhoog naar de hemel. ‘Dat fotografeer ik.’ ‘De lucht?’ Ik knikte. In het lawaai van de vroege avond, onder de schemerige hemel, wij tweeën in het midden van de straat, mijn opgestoken hand. ‘Jezus, man jij bent me wel wat schuldig na die rotstreek van vanmiddag. Maak godverdomme een foto van me.’ Ik aarzelde, nam mijn camera in beide handen, richtte de lens op de hemel, draaide de scherptering naar oneindig en drukte af.” (blz 31/32) De dood van Berry’s vader is ook een belangrijk motief. Berry heeft de dood van zijn vader niet goed verwerkt, zijn vader was een soort held voor hem. Berry zapt vaak kinderprogramma’s af in de hoop dat hij zijn vaders stem kan opvangen. Ook denkt hij vaak terug aan de leuke dingen die hij met zijn vader beleefd heeft. Zijn broer vindt dat hij zijn vader idealiseert, hij was eigenlijk een bedrieger die verslaafd was aan alcohol en zijn moeder belazerde. “Rein vindt dat ik ‘vroeger’ idealiseer. Hij beweert dat mijn vader en moeder die laatste zomer nooit hand in hand op het pad van ons huisje in Bretteville hebben kunnen staan.” (blz 38) “…, even langs alle kindernetten zappen om te zien of ik toevallig mijn vaders stem zou tegenkomen…” (blz 41) “’Pa was weer in een van zijn buien.’ ‘Hij is met ons naar het eilandje gezwommen, we deden een wedstrijdje wie er het eerste was.’ ‘Dat lijkt me stug, hij deed de hele dag geen bek open. Alleen maar zuipen.’ Ik griste het album uit zijn handen en sloeg het dicht. ‘Je bent een klootzak, Rein. Het spijt me dat ik het zeggen moet, maar je bent gewoon een gefrustreerde klootzak. Pa en ik hadden er die ochtend bij gestaan toen New Shatterhand werd opgehaald door de wagen van het destructiebedrijf. De kraaien hadden zijn ogen uitgepikt, het was… Wij hebben alles gezien. Wíj en niet jíj. Dáárom was pa stil, begrijp je? Nee, natuurlijk niet. Dat soort dingen bestaat voor jou niet.’ ‘Je bent zo stom jij, jij ziet nog steeds elanden die er niet zijn, Berry. Iedereen weet dat er geen elanden in Amsterdam voorkomen, iedereen behalve jij. Nog steeds niet.’ ‘Wat bedoel je?’ ‘Dat is jouw probleem. Daarom zit je hier, daarom maak je er een klotezooitje van. Jij ziet altijd wat er niet is. Wordt het niet eens tijd dat je gaat zien wat er wél is? Hoe het echt is. Pa was een alcoholist.’ ‘Rot op.’ ‘Hij was een chagrijn.’ ‘Rot op.’ ‘Hij was een bedrieger.’ ‘Ik waarschuw je, Rein. Ik waarschuw je.’” (blz 215/216) Nog een belangrijk motief is haat. Berry verdenkt zijn broer ervan dat hij zijn vader haat. Berry haat zijn eigen liegen. Thera’s moeder haat Berry, ze ziet in hem de aanstichter van al het kwaad dat haar dochter is overkomen. Jamal haat al die gasten van zijn elftal, Thera vraagt Berry om haar te haten. “Soms verdenk ik hem ervan dat hij onze vader haat.” (blz 38) “’Thera,’ zei ik. ‘Haat me,’ zei ze. Ik rook haar adem, haar kleren, haar parfum, ik rook háár. We stonden bij de vijver, onze gezichten dicht bij elkaar. ‘Haat me.’ Haar ogen rood doorlopen. Haar gezicht, omkranst door de bladeren van de bomen, wit, verontrustend wit. Een fontein van springerig haar op haar hoofd. Ze droeg geen make-up en leek niet ouder dan zeventien. Ik bracht mijn hand naar haar gezicht en streelde haar wang. Hij was koud en glad. Ze keek me aan. Ik nam een plukje haar tussen mijn vingers en zocht naar het andere gezicht, het gezicht dat ik wilde kennen. ‘Haat me.’ Ik schudde mijn hoofd, langzaam. Ze hief haar hand en sloeg me hard in mijn gezicht. ‘Haat me!’” (blz 262) Een ander motief is de horoscoop die Berry en Thera altijd lezen. “Op de roltrap las ze me uit de Beau Monde mijn horoscoop voor.” (blz 31) Nog een motief zijn de oesters die Thera zo lekker vindt. Thera neemt Berry mee naar Nam Kee om oesters te eten. Hij vindt ze niet lekker en zal ze ook nooit lekker gaan vinden, toch eet hij ze vaak. De oesters staan voor het karakter van Berry: zacht van binnen, hard van buiten. (bron: uittrekselbank) De oesters lijken een symbool te zijn voor het geluk dat ze allebei zoeken. Ze vinden het beiden echter niet: er zijn maar weinig oesters die een parel bevatten! 2. het thema
Het thema van het boek is: Je moet je niet te veel vastklampen aan dingen die vroeger gebeurd zijn of aan iemand waar je veel van houdt, dat kan alleen maar fout gaan. 3. titelverklaring

De titel De oesters van Nam Kee slaat op het restaurant waar Berry en Thera altijd samen oesters gaan eten. Dit lijkt niet zo belangrijk voor het verhaal maar dat is het wel, de oesters zijn een belangrijk motief (zie motieven). De titel komt een paar keer letterlijk in het boek voor. “… oesters, oesters van Nam Kee.” (blz 196) D. Plaats in de literatuurgeschiedenis (bron: www.deoestersvannamkee.nl) Kees van Beijnum is geboren en opgegroeid in Amsterdam. Als telg van een horecageslacht bracht hij het grootste deel van zijn jeugd door in cafés van zijn familie, in de omgeving van de Zeedijk. Na het gymnasium volgde een niet kinderachtig aantal baantjes, tot hij in 1991 besloot zich fulltime aan het schrijven te wijden. Dit heeft inmiddels diverse romans en filmscripts opgeleverd. In 1991 verscheen zijn eerste boek, Over het IJ,de reconstructie van een moord, dat in brede kring bewondering oogstte. 'Eindelijk een eigen equivalent van Truman Capotes In Cold Blood,' schreef René Zwaap in De Groene Amsterdammer. Na Over het IJ verscheen begin 1994 Hier zijn leeuwen, waarmee de auteur als romancier debuteerde. Dit boek werd genomineerd voor de Debutantenprijs en geselecteerd voor de longlist van de Libris Literatuur Prijs. Begin 1995 verscheen Dichter op de Zeedijk, een semi-autobiografische roman die door de lezers en critici in de armen werd gesloten. Dichter op de Zeedijk werd genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. 'Een groot en groots boek,'aldus het jury rapport. In De ordening (1998) bespeelt Van Beijnum weer een ander register dan in zijn voorgaande boeken. Het is een prikkelend en onderhoudend boek met een subtiele intrige, een roman waarin de auteur de vraagstukken van zijn tijd geenszins uit de weg gaat. En begin 2000 heeft Van Beijnum de problemen van de grote stad tot onderwerp gemaakt in zijn nieuwe roman. De oesters van Nam Kee is een geestige, met grote vaart en scherpte geschreven roman over hunkering. Hunkering naar waarheid, naar liefde en vooral naar 'echtheid'. De oesters van Nam Kee is bekroond met de Bordewijk-prijs 2001. De filmeditie is verschenen in mei 2002. Behalve romancier is van Beijnum ook actief als scenario schrijver. Hij schreef onder andere De langste reis, een door Pieter Verhoeff geregisseerde en door de VPRO uitgezonden televisiefilm, gebaseerd op de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn. Deze film werd genomineerd voor het Gouden Kalf voor het beste tv-drama van 1996. Verder is Van Beijnum scenarist van Maten alsook van de speelfilm De zwarte Meteoor. De verfilming van, waarvoor Van Beijnum zelf het scenario schreef, werd bekroond met het Gouden Kalf voor het beste tv-drama van 1999. Op 5 september 2002 gaat de verfilming van De oesters van Nam Kee in première. De hoofdrollen worden vertolkt door Egbert-Jan Weeber en Katja Schuurman. 4. Taaksheet Zie taaksheet achteraan. 5. Beoordeling 2. Het tekstgedeelte dat Berry vertelt over zijn relatie met Thera spreekt mij het meeste aan omdat je uit de manier waarop hij vertelt echt kan opmaken dat hij zielsveel van haar houdt, soms lijkt het zelfs of hij meer van haar houdt dan zij van hem, en dat ze echt gelukkig zijn. Ik vind het heel mooi hoe hij over haar vertelt, zelfs als zij het zomaar ineens uit heeft gemaakt houdt hij nog zielsveel van haar. Hij is er ook van overtuigd dat hij zijn hele leven op haar heeft gewacht. “Ik wist niet hoe oud ze was, niet wat ze deed, niet hoe dat stukje van haar tand was afgebroken. Ik wist helemaal niets. Behalve dat ik op haar had gewacht.” (blz 32) “Het grootste deel van de tijd wist ik niet waar ik was. Ik zocht naar Thera, iedere minuut, ook als het leek dat ik niet naar haar zocht. Ik hield nooit op naar haar te zoeken, aan haar te denken. Ik aanbad haar. Ik hield van haar. Zij hield van mij.” (blz 233) 6. Het taalgebruik van het boek vond ik makkelijk. Er zijn weinig moeilijke woorden gebruikt, en de zinsopbouw was ook niet zo ingewikkeld. Het taalgebruik was soms wel wak grof maar dat maakte het verhaal voor mij levendiger, omdat ik weet dat het er in het echt ook zo aan toe gaat. Het zou erg onwerkelijk zijn als die criminele jongeren dingen als potverdorie ofzo zouden zeggen. “De Laatste Mode hing een verhaal op over kankernegers en kanker-Turken en kanker-Amerikanen…” (blz 17) 7. Mijn eindoordeel over dit werk luidt: ik vind het een heel erg goed, leuk, aangrijpend en mooi boek. Ik vind het boek goed omdat het gewoon goed in elkaar zit, het is spannend om te lezen en door de manier waarop het geschreven is bleef ik de hele tijd geboeid. Ik vind het boek mooi omdat ik het heel mooi vind hoeveel Berry van Thera houdt, dat is heel goed weergegeven in het boek vooral ook omdat je alles vanuit het perspectief van Berry ziet. Ik vind het boek aangrijpend omdat het toch wel erg is wat er gebeurt in het boek, Berry houdt zoveel van iemand die het op een gegeven moment met hem uitmaakt en daardoor ontspoort hij. Hij heeft ook de dood van zijn vader niet goed verwerkt en als dit er dan ook nog bij komt gaat het mis. Ik vind het boek leuk omdat het leuk is om te lezen hoe gelukkig Berry en Thera samen zijn, wat ze allemaal meemaken en samen doen.