De oesters van Nam Kee door Kees van Beijnum

Bibliografie

Titel & Auteur: De oesters van Nam Kee door Kees van Beijnum

Ondertitel: Het boek heeft geen ondertitel

Jaar van uitgave: 2000

Uitgeverij: De Bezige Bij

Literatuur of niet?

Geen voorspelbare personages. Berry, de hoofdpersoon, lijkt een macho die elke nacht uitgaat en veel aan drugs doet: ‘Heb jij wat bij je?’ vroeg ik. ‘Tijd voor mijn medicijntje.’ Ze opende haar tas waarbij haar roze geverfde pieken over haar gezicht vielen en gaf me een pilletje. Ze nam er zelf ook een, wat mij niet verstandig leek, want ze kon nog amper op haar plateauzolen staan.’ Blz. 21. Maar in de werkelijkheid gaat is hij een hele gevoelige jongen met een bijzonder verhaal. Wanneer hij bijvoorbeeld perongeluk de burgemeester van Amsterdam met een steen slaat vlucht hij weg en is hij heel bang voor wat komen gaat. ‘De taxi sloeg linksaf, de hoek om, en ik wierp nog een laatste blik op onze voortuin. ‘Misschien, misschien is het ook wel beter zo,’ zei de stem van Thomas O’Malley. Dag Rein, dag ma. Er zijn dingen waar jullie niets van weten, dingen die jullie nooit zullen begrijpen. Dingen die ik zelf ook niet begrijp. Haat me niet. Alsjeblieft, haat me niet. Dag.’ Blz 314.

Goede opbouw. Het boek wordt verteld door de hoofdpersoon vanuit de gevangenis aan zijn vaste psychiater. In het begin is dit nog niet zo duidelijk maar later in het boek begin je als lezer steeds meer te begrijpen dat het verhaal wat je leest achteraf wordt verteld aan iemand. ‘Waar wil je over praten?’ Vroeg Meesters. Daarna leunde hij achterover en keek me aan met een blik van als-het-vandaag-weer-misgaat-dan-ligt-het-wel-helemaal-aan-jou. Ik haalde mijn schouders op. Híj was de psychiater, híj werd ervoor betaald, híj had me ontboden, waarom deed hij het dan voorkomen alsof ík degene was die ernaar hunkerde mijn hart uit te storten? Blz. 73

Tijdloos. Het is al redelijk oud, het komt namelijk uit 2000, toch lijkt het alsof het uit deze tijd komt. De gebeurtenissen in het boek gebeuren tegenwoordig nog steeds. Het straatleven in Amsterdam wordt in het boek precies op de manier geschreven hoe ik het voor me zie op dit moment. Of wanneer ze bijvoorbeeld het appartement van Thera illegaal ‘verhuren’ aan verschillende mensen. Zulke illegale praktijken kunnen gebeuren tegenwoordig helaas ook nog steeds. ‘Het eerste wat we deden was een advertentie plaatsen in De Telegraaf. ‘Gem. appartement met tuin te huur in Amsterdam.’ Daarna gingen we naar de sleutelmaker en lieten vijftien sleutels namaken. Vijftien was ons target, maar minder namen we ook genoegen.’ Blz. 150

Stemt tot nadenken. Zoals eerder benoemd is Berry eigenlijk een jongen met een grote mond en een klein hartje. En na zijn misdaad vlucht hij weg, hij heeft spijt. Spijt van de schietpartij, iets wat waarschijnlijk uit totale paniek is gebeurd aangezien de gebeurtenis met de burgemeester een ongeluk was, iets waar je helemaal niet voor hoefde te vluchten. ´Leg beide handen op je hoofd.´ Hij wachtte nog even en in zijn ogen las ik de angst die ik als een koortsaanval in mijn eigen lichaam voelde gloeien. We kronkelen in de greep van elkaars angst. Ik hoorde hem inademen en toen weer uitademen. Heel even hoopte ik dat hij zijn pistool zou trekken en me neerschieten, zodat alles voorbij zou zijn. Hij slikte en toen bracht hij zijn gespierde hand naar het holster op zijn heup. De jachthond holde met een tennisbal in zijn bek over het gazon. Er klonk zacht geruis in de struiken. Ik had de revolver van Otman al in mijn hand en hoorde hem zeggen: ´Geen gekke dingen.´ Ik richtte op zijn hand, maar raakte hem in zijn been, twee droge knallen. De inslag van de kogels, de schok die door zijn lichaam ging. Hij knipperde met zijn ogen en vloekte. Toen viel hij met open mond zijwaarts in het gras. ´ Blz. 313. In het midden van het boek is ook te lezen dat de media het nieuws snel oppikt en als snel creëert het hele land een mening over Berry. Voornamelijk negatief. Toch is het allemaal gebeurt door totale paniek en nog wel door iemand met een klein hartje, die volgens mij niet zo veel kan maken.  Het boek stemt tot nadenken aangezien een ernstige gebeurtenis dus niet zo hoeft te zijn gebeurt zoals het lijkt. Uiteindelijk wordt voor de media nooit de echte reden nooit duidelijk, maar voor de lezer van het boek wel. 

Besproken door erkende recensenten. Binnenin het boek staan verschillende citaten van erkende recensenten. Ik zal ze hieronder nogmaals citeren.

´Verzengende passie, alleen harten van steen zullen niet geraakt worden.´ - NRC Handelsblad

´Volstrekt overtuigend en ontroerend.´ - de Volkskrant

´Voor rasverteller Van Beijnum is de F.Bordewijk-prijs 2001 een terechte bekroning.´ - Juryrapport F. Bordewijk-prijs

Mening

Ik vond het boek in het begin nog wel leuk maar uiteindelijk begin het een beetje te vervelen. Je hebt het idee dat je het boek al kent en het verloop van het verhaal kan voorspellen. De schrijfstijl van het boek is wel goed, maar spreek mij niet zo aan. Zoals eerder genoemd is de schrijfstijl op een gegeven moment in het boek heel erg emotieloos, iets wat ik erg jammer vind.