De morgen loeit weer aan door Tip Marugg

Schrijver: Tip Marugg
Tip Marugg werd op 16 december 1923 geboren op het eiland Curaçao. Zijn echte naam is Silvio Alberto Marugg. Hij heeft gedichten geschreven voor het Antilliaanse tijdschrift "De Stoep" in 1945. Een deel van die gedichten werd gebundeld onder de titel "Afschuw van licht". In dertig jaar tijd heeft hij drie romans geschreven: Weekendpelgrimage (1957), In de straten van Tepalka (1967) en De morgen loeit weer aan (1988). Deze laatste roman werd een bestseller en werd genomineerd voor de AKO prijs. Weekendpelgrimage werd vertaald in het engels en De morgen loeit weer aan werd vertaald in het Duits. Hij heeft een erotisch woordenboek geschreven in het Papiamento, die in 1992 gepubliceerd werd. Hij heeft ook een woordenboek met alle uitdrukkingen over drinken geschreven, wanneer die is gepubliceerd weet ik niet. Tip Marugg komt uit een blanke protestantse familie. Hij heeft drie broers en twee zusters. Als kleine jongen kreeg Tip wel eens Spaanstalige pocketboeken, die hij echt verslond. Zo begon zijn liefde voor de literatuur. Toen hij 18 was, zat hij op het A.M.S. Peter Stuyvesant College, hiervoor had hij MULO gevolgd. Hij zat bij het leger als luitenant van de schutterij tot 1947, daarna heeft hij gewerkt bij de C.S.M. bij de afdeling public relations van de Shell bij het maandblad Passaat. Dit heeft hij 20 jaar gedaan, daarna kon hij zich volledig storten op het schrijven. De publiciteitsschuwe auteur woont nu in Banda Bao als kluizenaar helemaal afgezonderd in een eenvoudig huisje. Hij is erg slank en lang en wordt daardoor de dunste schaduw van het eiland genoemd. Hij heeft 4 honden gehad (ze zijn inmiddels dood). De boeken die hij geschreven heeft gaan vooral over alcohol (behalve niet in zijn gedichten), de dood en zelfmoordgedachte: "Het spelen met zelfmoord geeft persoonlijke macht, de ikfiguur is heer en meester over zijn lichaam, over zijn eigen leven." De boeken zijn daardoor sterk autobiografisch, want Tip Marugg is zelf een stevige drinker, hij zegt hierover: "Alcohol speelt nu eenmaal een rol in mijn leven. Wanneer ik mijn zelf wil zijn, is drinken één van de onderdelen van mijn mens zijn." Hij kan goed met de Nederlandse taal omgaan en vindt het ook de mooiste taal. De morgen loeit weer aan
Primaire gegevens

Tip Marugg
De morgen loeit weer aan
De Bezige Bij
Amsterdam 7e druk 1988
Eerste druk 1988
Het verhaal bestaat uit 143 bladzijden en 9 hoofdstukken. Het is een psychologische roman. Samenvatting
De ikpersoon, een oude kluizenaar, zit voor zijn huis op de trap met whisky en bier. Het is nacht en hij denkt terug aan vroeger, aan zijn kindertijd en andere dingen. Hij voelt zich niet gelukkig op het eiland, hij voelt zich ellendig en eenzaam en wil liever dood. Hij heeft vier honden die hij altijd apart uit moet laten, anders vreten ze elkaar op. Hij beschrijft wat hij ziet bij zonsondergang en zonsopgang, hoe het landschap steeds lichter wordt en de heuvels steeds zichtbaarder. Zo vertelt hij ook een verhaal over de vogels die sterven bij het ochtendblauw, hij associeert daarbij de dag met de dood Hij voelt zich prettiger als het nacht is, hij is een echt nachtmens. De nacht is voor hem als de liefde, waarin hij zich veilig voelt, omdat de nacht als een zwarte vrouw is: "Terwijl ik in mijn enigheid halfdronken op de stoep van mijn woning zit te mijmeren, is de nacht mijn zwarte vrouw." Het verhaal eindigt als de morgen weer aan loeit. Titelverklaring
Het verhaal begint als het 's nachts is. Langzamerhand begint het lichter te worden, totdat het steeds sneller licht wordt en de nacht verdwijnt, de morgen loeit dus weer aan:" Dan begint het ritueel duel, dat een eind zal maken aan de nacht [...] Het wonder voltrekt zich in een paar minuten. De zon verheft zich daarna snel aan de hemel en trekt felle contrasten tussen licht en schaduw over het eiland." Thema & motieven
Als thema heb ik gekozen voor zelfvernietiging en eenzaamheid, omdat de ikfiguur zich ellendig en eenzaam voelt in zijn leven en liever er een eind aan wil maken: "Wanneer men niet meer jong is, heeft alles wat pril en smetteloos is te maken met de dood. Daarin schuilt het gevaar van mijn eenzaam spel. [...] Ik ontdek dat ik de kijker achterstevoren voor mijn ogen houd en dat ik alle dingen en alle mensen ver van mij heb weggedreven. Ik ben moederziel alleen. [...] Bijna elk schip dat ik de haven uit zag varen verwekte in mij een vreemde, nare sensatie, alsof ik iets verloren had gegeven. Wanneer ik het vaartuig steeds kleiner zag worden voelde ik mij ontzettend eenzaam en achtergelaten." Motieven: Eenzaamheid: zie thema

Dood: Hij denkt vaak aan de dood, doordat hij zich ellendig voelt: "Wanneer ik over negen minuten dood ben, het hart niet meer klopt in mijn koud geworden lichaam, mijn ziel reeds in het hiernamaals toeft, zal het horloge aan mijn pols nog urenlang blijven doortikken". 's Nachts komen er ook doodsvlinders langs zijn huis, hij vindt dat als teken van de dood: "Zijn doodsaankondigingsbezoek legt de doodsvlinder steeds moederzielalleen af". Vogels: Hij vertelt het verhaal van de vogels die sterven bij het ochtendblauw en in zijn herinneringen komen ook steeds vogels voor. Vierkant donker: Hij vertelt dat vroeger toen hij op zijn kamer in het donker lag, hij in een klein vierkant van het donker lag. Dit laat volgens mij ook de eenzaamheid zien, tussen vier muren zitten in het donker. Geloof: Hij heeft een oom die dominee is en elke zaterdag naar gevangenen gaat om ze Gods Woord te brengen. Hij heeft op een katholieke school gezeten terwijl hij protestants is. En in het een na laatste hoofdstuk komt god voor, die alleen maar voor ellende zorgt op het eiland. Zo wordt er bijvoorbeeld een gezin uitgemoord door militairen, een jongen die een granaat gooit bedoeld voor militairen maar daarbij kinderen vermoordt, een zoon van een oud vrouwtje, die verongelukt enzovoort. Tijd & ruimte
Het verhaal begint zo rond half twee midden in de nacht en eindigt ander half uur later. Het speelt zich allemaal af op het eiland Curaçao. De ikfiguur zit voor zijn huis in de tuin over zijn leven na te denken. Het verhaal is niet chronologisch, omdat de ikpersoon in het ene hoofdstuk in het verleden is en in het andere hoofdstuk in het heden. Er komen veel flashbacks in voor. Volgens mij is het einde open, omdat je niet weet hoe het verder zal aflopen met de ikpersoon. Gaat hij nou zelfmoord plegen ja of nee? gedicht
En bij het rijzen van de scheemring lag
hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnerag; het leek een put, waarin de lichte dag
op 't donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren
plonsden als steentjes d'rin: een naam, -een lach. Hij zag de zwaluwen als zwarte stippen
vlak onder 't geel van de avondwolken glippen; daarna, in 't blauw, vond je hen moeilijk weer. En 't fijn getjisper van hun zwenkend piepen, dat scheen de hoge stilte te verdiepen, droppelde als regen in zijn afgrond neer. J.A. dèr Mouw
Bron: Kinderen, Willem Wilmink, Amsterdam, uitgeverij Prometheus 1e druk 1994
Waarom heb ik dit gedicht gekozen? Dit gedicht heb ik er bij gekozen, omdat de ikfiguur ook naar de avondlucht zit te turen in zijn tuin en het begint ook te schemeren. Hij ziet ook allerlei schimmige figuren, zoals de planten en bomen in zijn tuin, de autowrakken voor zijn huis. Hij vertelt ook over de vogels die hij vanaf een bergwand bekijkt: "Vogels sterven in het ochtendblauw [...] een fenomeen dat dagelijks bij zonsopgang aan de zuidhelling van de Grote Berg plaatsvindt, waarbij vogels zich te pletter vliegen tegen een steile rotswand". Overeenkomsten tussen Weekendpelgrimage en De morgen loeit weer aan
De boeken gaan allebei over een persoon die drankverslaafd is en zich ellendig voelt en zelfmoord wil plegen. Ze voelen zich allebei niet thuis op het eiland en denken steeds aan hun verleden. Beide verhalen spelen ook 's nachts af. De onderwerpen die dus in beide boeken voorkomen zijn alcohol, dood en zelfmoord. Het lijkt er ook op dat "De morgen loeit weer aan" een vervolg is op "Weekendpelgrimage", omdat in "Weekendpelgrimage" de ikpersoon nog jong is en graag een kluizenaar wil zijn en in het andere boek is de ikpersoon oud en een kluizenaar. Mening

Ik vond "De morgen loeit weer aan" leuker om te lezen, omdat daar meer in gebeurde. In "Weekendpelgrimage" gebeuren ook wel dingen maar die zijn saaier. In "Weekendpelgrimage" wordt het eiland Curaçao beschreven, op een hele gedetailleerde manier, waardoor ik er gauw genoeg van had. In beide boeken komen heel veel flashbacks in voor en in de flashbacks zaten ook weer flashbacks waardoor ik soms wel eens in de war raakte. Ik vond het jammer dat in beide verhalen de ikfiguren geen naam hadden, de vrienden en kennissen hadden daarentegen wel een naam. De verhalen waren wel te lezen, maar soms kon ik het niet helemaal volgen, de zinnen waren dan te lang of te moeilijk geschreven, waardoor ik sommige passages opnieuw moest lezen om ze beter te begrijpen. De herinneringen aan de kindertijd vond ik wel leuk om te lezen. Wat ik minder aan "De morgen loeit weer" aan vond, was het gezeur van de ikpersoon, hoe ellendig hij zich wel niet voelt. Er kwamen in beide boeken veel personen voor, waardoor ik steeds na moest denken wie ze ook al weer waren. Ik vond het verhaal in "De morgen loeit weer aan" waarin de vrouwen elkaar steeds meer beledigen wel grappig om te lezen, volgens mij heeft Tip Marugg dat verhaal met zijn zatte kop geschreven, omdat het totaal iets anders is, waardoor het net lijkt dat het niet in het verhaal hoort.