1. Beschrijvingsopdracht
Ik heb het boek “De moeder van David S., geb. 3 juli 1959” van Yvonne Keuls gelezen. Nadat me duidelijk was geworden dat het over een jongen ging die aan de drugs was had ik veel interesse gekregen. Het leek me heel interessant om te lezen hoe er met zo’n jongen werd omgegaan. Ik vind “de drugswereld” helemaal wel interessant, omdat dat niet iets is waar ik in betrokken ben. Het gaat over een moeder, Len, die een zoon heeft die aan de drugs gaat, David S. Het speelt zich af zo rond 1970 en 1980 in Den Haag. Toen was het nog allemaal erg nieuw, drugs. En vooral als je kind dan aan de drugs is is dat een schande. Ze vertelt hoe belangrijk haar zoon altijd voor haar is en wanneer hij aan de drugs gaat probeert ze alles om hem daarvan af te krijgen. Doordat David een obsessie voor haar wordt doet ze haar andere drie kinderen Juliët, Josientje en Brammetje tekort. Ook haar huwelijk gaat eraan kapot. De buurt wil ook niks meer met haar en haar familie te maken hebben. Het is een schande een zoon aan de drugs. Het is een teken dat je hem niet goed hebt opgevoed. Ze hebben nog twee vrienden, Gerrie en Tom, dat zijn de ouders van Bennie die ook aan de drugs is. In het begin woont David nog in huis, maar later loopt hij weg. Als hij wordt gevonden met een overdosis wordt hij in een afkikcentrum gezet. Van daaruit wordt hij naar een afkikboerderij gebracht. Daar loopt hij weg en Len vangt hem op. Ze verzorgt hem weer, er wordt een kamer voor hem gehuurd, hij krijgt kleren, eten en geld. Elke keer gelooft ze hem weer als hij zegt dat hij echt van de drugs afgaat. Toch koopt hij elke keer weer drugs. Op een gegeven moment houdt haar man, Simon, het niet meer voor. Hij gaat naar een psychiatrische inrichting. Na ongeveer drie maanden komt hij weer helemaal opgefrist terug. Hij laat zijn leven niet meer beïnvloeden door David. Dit is een belangrijke stap voor hem. Alleen Len moet die stap nog maken. Ze leeft voortdurend met ups en downs. Maar elke keer gaat David toch wel weer aan de drugs, hoeveel ze ook voor hem doet. Het maakt niets uit. Op een gegeven moment krijgt ze blindedarmontsteking. Wanneer ze net terug uit het ziekenhuis komt David langs. Hij wordt boos omdat zij zichzelf niet goed had verzorgt. Hij trapt haar in haar maag en loopt weer weg. Vanaf dat moment geeft ze toe dat ze enorm boos op David is. De tijd voor haar is aangekomen om hem los te laten. Ze gaat met een oude vriendin mee naar Amerika om daar in “AF-groepen” te gaan werken. Dat zijn groepen waar ouders met elkaar praten over hun kinderen die aan de drugs zijn. Als ze terugkomt in Nederland zet ze met Simon ook zo’n groep op. Dat gaat heel lang goed. Maar op het laatst blijkt dat ze David toch niet los kan laten. Ze haalt hem in huis, maar de volgende dag is hij al weer weg om weer drugs te gaan gebruiken. Ik heb veel waardering voor Len. Ze is in het verhaal zo zelfstandig al handelt ze soms dom. Ze doet alles voor haar zoon om hem maar op het rechte pad te krijgen. Ze gaat er helemaal aan kapot, maar ze blijft vechten. Op een gegeven moment ziet ze gewoon dat dat niet langer kan. Ik vind het heel knap dat ze doorkrijgt dat ze David zijn gang moet laten gaan. Dat lijkt me heel moeilijk, omdat ze eerst alleen maar met David bezig was. David blijft ook gewoon om haar steun vragen, maar ze moet niet aan hem toegeven. Dat lijkt me echt het ergste wat je als moeder kan overkomen. Ik kon me ook echt in de vel van haar kruipen. Er werd zo goed beschreven hoe ze zich voelde en hoe ze dacht. Zo wordt heel goed duidelijk hoe ze is. En langzamerhand leek het wel alsof ik Len werd. Dat maakte het verhaal levensecht. Het idee dat ik later ook echt zo'n kind kan hebben als David of dat ik zelf zo’n kind kan worden is heel beangstigend. Maar ik kroop vooral in de rol van de moeder. De ideeën en gedachten van Len zijn ook de enige die beschreven worden. Je weet bijvoorbeeld niet wat David denkt en voelt. Ik denk dat het wel goed is als je een beetje kan voelen wat Len zou voelen, want dan weet je toch beter hoe het zou zijn, een zoon aan de drugs. En dat is dan toch één van mijn nieuwsgierigheden die beantwoord wordt. Het taalgebruik maakt het verhaal ook levensecht. Het verhaal speelt zich dus af in Den Haag en sommige dialogen zijn ook een beetje in het platte Haags. Naast Len heb ik ook waardering voor Juliët. Zij is altijd de gene geweest die de zorg over de andere kinderen nam als haar ouders het te druk met David hadden. Zij heeft het denk ik ook heel moeilijk met de situatie, want zij is oud genoeg om alles te begrijpen. Meestal weet ze nog meer van drugs af dan haar ouders. Op school wordt ze ook gepest met haar broer, maar toch houdt ze zich meestal wel op de been. Ik weet niet of ik dat wel zou kunnen. Ik zou denk ik toch ook veel aandacht van mijn ouders willen. Juliët zag ook de fouten van haar moeder. Ik denk dat Len zich in sommige situaties zich te zwak op stelde. David had haar in zijn macht en zij gaf daar volledig aan toe. Het is dan wel moeilijk om dat niet te doen, maar soms als ze dan toch niet naar David was gegaan om hem te helpen had hij minder invloed op haar gehad. Ik vind dat ze vooral aan het eind niet goed genoeg doorzette met wat als eerste in haar opkwam, namelijk: "Laat David het zelf maar uitzoeken." Ik snap wel waarom ze in het begin aan David toegaf. Alles is nog nieuw en ze dacht natuurlijk wel dat ze hem kon helpen. Dus bracht ze hem maar eten en kleren en geld. Maar nadat je na de tiende keer merkt dat hij je nog steeds beduvelt had er toch eigenlijk al een lichtje bij haar moeten gaan branden. Ik zeg dit nu wel zo makkelijk, maar misschien doe ik in praktijk wel precies hetzelfde. Ik denk het eigenlijk ook vanwel. Dat komt doordat je ook zag dat in die praatgroepen voor ouders, alle ouders fouten herhalen. Het zijn niet precies dezelfde fouten, maar het kwam er toch altijd wel op neer dat ze hun kind weer wilde helpen. Als al die ouders zulke fouten maken dan zou ik dat ook wel doen. Er is één moment in het boek die ik het mooist vind. Dat is het moment waarop Len terug is uit het ziekenhuis. Ze heeft David gevraagd om langs te komen. Als hij binnen is en hij ziet hoe slecht hij eruit ziet laat hij één teken van emotie zien. Hij schrikt zich rot en wil weten wat er is. Len ziet dat hij werkelijk ongerust is. Iets later wordt David boos en schopt haar. Op dat moment beslist ze dat ze afstand doet van David. Ik vind dit zo mooi omdat hieruit blijkt dat David eigenlijk heel erg van zijn moeder houdt, maar het past niet in zijn wereld van drugs. Het draait voor hem om één ding en dat is drugs, en het geld om drugs voor te kopen. In dat wereldje past geen zorgzame moeder en al helemaal geen één die ziek is. Als ze ziek is is ze te zwak om hem op te vangen als hij geld nodig heeft. Dit is het mooiste moment, maar eigenlijk vind ik alle momenten mooi. Ik vind het ook allemaal heel spannend, want je wilt weten wat de volgende stap van Len is en wat er weer met David gebeurt. Alles bijelkaar is het verhaal ook heel zielig, want Len kan maar geen afstand van David doen en iedereen lijdt daar onder. Dat zet me wel aan het denken. Dat één zo'n jongen het leven van zes mensen helemaal ondersteboven kan halen omdat hij aan de drugs is. Dat vind ik heel interessant. Ik zou best wel meer boeken over dit soort gebeurtenissen willen lezen. 2. Verdiepingsopdracht
Voordat ik het boek ging lezen had ik al een aardig beeld waar het over zou gaan, want dat stond op de achterkant van het boek. Ik wist dus al dat het over een vrouw ging die een zoon had die aan de drugs was. Ook wist ik dat haar gezinsleven en vriendenleven eraan kapot ging en dat ze op een gegevenmoment besluit afstand van haar zoon te doen. Mijn verwachtingen waren dus dat het spannend, levensecht en zielig zou zijn. Die verwachtingen zijn dus ook uitgekomen, maar dat is ook wel logisch want het zou vreemd zijn als de achterkant van het boek verkeerde informatie zou geven. Het was ook spannend,levensecht en zielig, ik heb de dingen dus wel aardig goed verwacht. Misschien dat sommige mensen een boek te voorspelbaar vinden (en dus niet leuk) omdat hun verwachtingen uitkomen. Dat had ik niet, normaal wel, maar nu dus niet. Dat komt omdat dit onderwerp mij gewoon heel erg trekt en er zijn altijd wel wat algemene verwachtingen die in zulke boeken voorkomen. Elke schrijver behandelt het weer op zijn eigen manier. Het boek vond ik daarom ook nog steeds enorm leuk. Het boek bevatte wel aardig veel open plekken, maar die vulde je met je eigen ideeën altijd wel goed in. In het begin stelde ik mezelf de vraag: "Wie is de moeder van David S?" Na de eerste paar bladzijdes lezen krijg je daar antwoord op. Dat is bijna de enige vraag waarop ik het antwoord niet had voorspeld. In de rest van het boek stel je jezelf vooral steeds dezelfde vragen. Namelijk of Len toch weer aan David toegeeft, zou Len nu toch meer aandacht aan haar familie geven? Of meer naar David gekeken: "Gaat hij weer aan de drugs of niet?" " Zal hij in dat centum wel afkicken?" Dat zijn de meeste vragen die ik me elke keer weer stelde. Ik had het antwoord meestal al wel in mijn achtehoofd en als ik even doorlas bleek dus ook dat ik gelijk had. Dat is best wel leuk als je merkt dat je doorkrijgt wat de antwoorden kunnen zijn. Op het laatst zou je met een vraag kunnen blijven zitten, namelijk of David ooit toch nog stopt met drugs nemen. Mijn antwoord daarop is nee, want dat is hem na tig keer niet gelukt, dus zal het hem uiteindelijk ook wel niet lukken. Ik lig dus niet wakker met die vraag. En naar mijn idee is er dan ook een gesloten einde. Ik denk dat de eerste open plek het spannends is van het boek. Dat is dan de eerste keer dat David aan de drugs gaat. Len helpt hem dan en dan gaat hij naar een afkickcentrum. Dan merk je dat het even goed met David gaat. Dan komt de vraag of het hem lukt om af te kicken. Dat lukt dan dus niet. De tweede keer dat weer zoiets gebeurt is het minder spannend, want dan ken je de situatie al wat beter. Doordat de gebeurtenissen herhaald worden moet de spanning op een andere manier gebracht worden. Zo wordt er soms niet vertelt als David is weggelopen van huis waar hij heen is gegaan. Dan word je nieuwsgierig en komt er spanning in het verhaal. Een keer belde david ook op naar huis en zei dat zijn ouders met veel geld snel naar het station van Amsterdam moesten komen. Dan werd er niet vertelt waarom. Dan was er ook weer spanning. Zo merk je dat de spanning dus vooral gewekt werd door informatie achter te houden. Het boek is proza, want alle regels worden gebruikt, de tekst is verdeeld in alinea's en in hoofdstukken. Het is echt een verhaal. Het is geen fictie, want als je door Amsterdam rijdt zie je genoeg jonge kinderen die aan de drugs zijn. Ik weet niet of het boek artistieke erkenning heeft gehad, maar ik denk het wel. Het is wel voor ontspanning bedoeld, maar toch leer je er veel van. Er is ook een toneelstuk en een film van dit boek gemaakt en het is vertaald in andere landen. 3. Evaluatie

Ik vind dat dit een heel erg interessant, leuk, spannend, zielig en leerzaam boek is. Dat komt omdat er een nieuwe wereld voor je open gaat. Je wordt helemaal in het verhaal meegesleurd en alles wordt tot in de details goed beschreven. Ik heb dus eigenlijk dezelfde mening als dat ik in het begin had. Ik vond het best wel goed om zo'n uitgebreid boekverslag te maken, want zo heb ik de stof nog eens goed door kunnen nemen. Ik heb opgemerkt dat het best moeilijk is om over een heel boek iets te vertellen en om daar open plekken uit te halen. Ook vind ik het moeilijk om mijn verwachtingen te beschrijven over het boek. Dat kwam vooral om dat ik in het begin meteen de achterkant van het boek had gelezen. De beschrijvingsopdracht viel wel mee. Dat was vooral een objectieve inhoud geven en een subjectieve mening. Dat was niet moeilijk, maar wel veel werk en dat viel me best wel tegen. Het verslag vind ik uiteindelijk iets te lang geworden en dat maakt het ook moeilijk te controleren op kleine foutjes. Verder herhaal ik dingen iets te vaak, maar dat is iets wat ik met de tijd moet afleren. Verder ben ik wel aardig tevreden.