Opbouw
Het verhaal is opgedeeld in vijf delen die chronologisch op elkaar door lopen:
1. De muizentorensage
2. Een korte brievenwisseling
3. Het dagboek van Leonie
4. Het proces
5. De zwarte vogels
Deze delen zijn verder opgedeeld in hoofdstukken.
In deel een, wordt Jenny vermist. In deel twee is Thomas opgepakt en schrijven hij en Leonie brieven naar elkaar. In deel drie gaat Leonie zelf op onderzoek uit. In deel vier is het proces. In deel vijf is Thomas vrijgelaten en wordt het iedereen duidelijk wat er precies heeft afgespeeld.
Er is niet echt spraken van flashbacks of flashforwards, maar de personen beschrijven meer wat er in de tijd ervoor het afgespeeld. Vooral bij Leonie ’s onderzoek en de relatie tussen Thomas en Jenny wordt het duidelijker.
Het verhaal begint in de nacht van de verdwijning van Jenny, als ze nog samen met Thomas op kroegentocht is. Dit is een duidelijk begin, al had het verhaal net zo goed kunnen beginnen als ze al vermist was. Je krijgt zo nog wel een stukje mee van Jenny en Thomas samen, maar heel belangrijk is dit niet.
Het verhaal geen open eind, want de zaak is opgelost en ze zouden Robert en Jenny ook niet gaan zoeken. Wel is het nog de vraag of Leonie en Thomas nog kinderen krijgen, want aan het eind laat Thomas wat zien over een mogelijkheid die ze kunnen proberen. [ Na enig onderzoek in de voorste vakjes van zijn portemonnee overhandigde hij me plechtig het bericht over het eerste kind uit een reageerbuis. Pagina 211]
Vertelstandpunt
Het verhaal wordt verteld uit de ogen van Leonie en Thomas, het is dus van uit het ik perspectief verteld.
In deel 1 door Thomas.
In deel 2 door allebei, door middel van brieven die aan elkaar gericht zijn.
In deel 3, 4 en 5 door Leonie.
Het had veel verschil gemaakt, als het uit een ander perspectief verteld zou zijn. Bijvoorbeeld als het vanuit een auctoriale perspectief zou zijn, dan zou je de gevoelens van Thomas en Leonie niet weten, en je zou dan niet met hun gaan meeleven, wat je nu wel doet.
Bij detectiveboeken, waar dit boek ook wel onder valt, is het ook normaal om vanuit het perspectief van de rechercheurs te vertellen, ik vind het erg goed dat het vanuit een ander perspectief is verteld, omdat je er zo andere inzichten over krijgt.
Thema en motieven
Het thema is vermissing. Jenny wordt vermist en de rechercheurs willen weten waar ze is. Het hele boek draait om haar vermissing en de ontdekking hiervan.
Het thema is ook het huwelijk en wat daar allemaal bij hoort. Zo is Thomas ontrouw ten opzichte van Leonie en doordat hij met Jenny omgaat, is hij verdacht. Ook kunnen ze geen kinderen krijgen wat erg belangrijk voor Leonie is, want dat is ook de rede dat Thomas vreemd gaat.
Motieven zijn dieren en muziek. Dieren omdat er verschillende dieren in het boek voor komen, ratten, maar ook is een titel van een hoofdstuk zwarte vogels en lijken vrouwen op zeekoeien. Muziek omdat er veel klassieke muziek in het boek voorkomt, onder andere Schumann en de opera Othello van Verdi.
Titel / ondertitel
De titel ‘De Kroongetuige’ betekent volgens mij dat er iemand is die meer weet, en heel belangrijk voor het onderzoek en het proces is. In dit verhaal is Leonie de kroongetuige, want Leonie is degene die weet wat er is gebeurd en heeft het bewijs om de vermissing op te lossen. Zij gaat eerst zelf op onderzoek uit en daarna komt ze erachter dat er een lijk in een pot zat. Ze weet dit, maar wil dit niet aan de rechercheurs laten zien. Uiteindelijk klopt het niet wat ze denkt, maar daardoor is de vermissing wel opgelost. Leonie vindt zelf dat zij inderdaad de kroongetuige is, want zij denkt te weten waar het lichaam is verborgen. [In deze zaak is maar één kroongetuige en da is degeen die wist waar het lichaam van Jenny was verborgen. Pagina 171]
Ook is er een meneer die zegt dat hij heeft gezien dat Thomas op de nacht van Jenny ’s vermissing in een auto heeft zien stappen. Hij wordt ook gezien als kroongetuige. [‘Nee, meneer de president, de verklaringen van deze kroongetuige zeggen mij niets meer, en u ongetwijfeld ook niet.’ Pagina 171]
Betekenis / Mening
Ik vind het onderwerp heel erg interessant, ik ben altijd benieuwd naar wat er is gebeurd, en wat het motief van de dader is. Op zich trekken dit soort detectiveboeken mij niet zo aan omdat het allemaal zo langdradig is, maar omdat dit vanuit een ander standpunt is verteld, de mogelijke dader en zijn vrouw, in plaats van uit het standpunt van de rechercheurs.
De gebeurtenissen zijn boeiend beschreven, vooral deel 3. Het dagboek van Leonie, vind ik erg leuk om te lezen, omdat hier alles duidelijk verteld is en de gebeurtenissen zich snel achter elkaar opvolgen. Dan gaat ze bij de ene op bezoek en dan praat ze weer met de rechercheur.
Ik vind de gebeurtenissen belangrijker voor het plot, maar de gevoelens die Leonie beschrijft in haar dagboek zijn heel belangrijk voor de diepere gedachte van het boek, waar het eigenlijk allemaal over gaat, haar relatie met Thomas en haar kinderloosheid. [Ik dwaalde door het Louvre en dacht: ‘Gô, al die schilderstukken, ik begrijp er niets van, het doet me niets,’tot ik in een volle zaal, over de schouders van anderen heen, opeens een jongetje zag dat naar een tol keek Het leek of mijn ogen vlam vatten. Pagina 84]
Ik vind het heel luguber en ongeloofwaardig, dat ze dachten dat Thomas Jenny aan de ratten gevoerd hadden, en dat hij daarvoor ook nog voor de rechter moet verschijnen. Maar voor de rest zouden de gebeurtenissen best waar kunnen zijn, dat je zelf voor rechercheur gaat spelen, als je man in de bak zit. Het einde vind ik heel knap bedacht, hoe de schrijver tot dit plot is gekomen en hoe goed hij dat heeft uitgewerkt.
De personen waren echt en hun gevoelens ook, en ik leefde heel erg met hun mee, ik hoopte ook dat Thomas onschuldig was, omdat ik hem veel te lief en gevoelig vind om zoiets te doen.
Ik vind wel dat Leonie nog te lief doet naar Thomas toe, hij ging vreemd en zelfs toen ze dacht dat hij Jenny vermoord had, bleef ze nog bij hem. Ik snap haar gevoelens ook wel ze is met hem getrouwd en houd ook heel veel van hem. Ik vind het ook dom van Thomas dat hij überhaupt vreemd ging, of wou gaan, want als je ziet wat voor een vrouw hij heeft, die alles voor hem doet, dan doe je zoiets toch niet? Ook vond ik het saai dat zowel Thomas als Leonie zoveel van klassieke muziek houden, en daar ook zo nu en dan wat over verteld werd. Ik weet niets over deze muziek en dat kon me ook niet boeien.
Het duurde lang totdat ik echt in het verhaal zat, maar toen ik erin zat, kon ik eigenlijk ook niet meer stoppen met lezen. Ik vind het een saai begin, maar vanaf Leonie ’s dagboek werd het leuk. Eigenlijk was het hele boek wel spannend, maar vooral dat ze erachter komen dat niet Jenny, maar de vrouw van Robert in de pot zat, was wel het spannends. Het plot was daardoor ook echt supergoed bedacht en zeer verassend. Ik vond het ook mooi dat Thomas op het eind begon over een ander mogelijkheid om kinderen te krijgen.
Het taalgebruik was duidelijk en makkelijk. Het was simpel verteld en ik kon er een goed beeld bij krijgen. Een groot deel van het boek bestond uit dialogen en deze lopen goed en snel. Omdat het vanuit ik perspectief is geschreven, weet je ook de hele tijd wel wie er aan het woord is en dat is altijd fijn.
Het stukje dat ze denken dat Thomas Jenny aan de ratten heeft gevoerd, blijf ik denk ik wel onthouden, niet omdat ik dit zo een mooi stukje vind, maar omdat ik dit vooral heel smerig en luguber vind. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat iemand dit zal doen of alleen al zou bedenken.
Betekenis / Mening
Ik vind het onderwerp heel erg interessant, ik ben altijd benieuwd naar wat er is gebeurd, en wat het motief van de dader is. Op zich trekken dit soort detectiveboeken mij niet zo aan omdat het allemaal zo langdradig is, maar omdat dit vanuit een ander standpunt is verteld, de mogelijke dader en zijn vrouw, in plaats van uit het standpunt van de rechercheurs.
De gebeurtenissen zijn boeiend beschreven, vooral deel 3. Het dagboek van Leonie, vind ik erg leuk om te lezen, omdat hier alles duidelijk verteld is en de gebeurtenissen zich snel achter elkaar opvolgen. Dan gaat ze bij de ene op bezoek en dan praat ze weer met de rechercheur.
Ik vind de gebeurtenissen belangrijker voor het plot, maar de gevoelens die Leonie beschrijft in haar dagboek zijn heel belangrijk voor de diepere gedachte van het boek, waar het eigenlijk allemaal over gaat, haar relatie met Thomas en haar kinderloosheid. [Ik dwaalde door het Louvre en dacht: ‘Gô, al die schilderstukken, ik begrijp er niets van, het doet me niets,’tot ik in een volle zaal, over de schouders van anderen heen, opeens een jongetje zag dat naar een tol keek Het leek of mijn ogen vlam vatten. Pagina 84]
Ik vind het heel luguber en ongeloofwaardig, dat ze dachten dat Thomas Jenny aan de ratten gevoerd hadden, en dat hij daarvoor ook nog voor de rechter moet verschijnen. Maar voor de rest zouden de gebeurtenissen best waar kunnen zijn, dat je zelf voor rechercheur gaat spelen, als je man in de bak zit. Het einde vind ik heel knap bedacht, hoe de schrijver tot dit plot is gekomen en hoe goed hij dat heeft uitgewerkt.
De personen waren echt en hun gevoelens ook, en ik leefde heel erg met hun mee, ik hoopte ook dat Thomas onschuldig was, omdat ik hem veel te lief en gevoelig vind om zoiets te doen.
Ik vind wel dat Leonie nog te lief doet naar Thomas toe, hij ging vreemd en zelfs toen ze dacht dat hij Jenny vermoord had, bleef ze nog bij hem. Ik snap haar gevoelens ook wel ze is met hem getrouwd en houd ook heel veel van hem. Ik vind het ook dom van Thomas dat hij überhaupt vreemd ging, of wou gaan, want als je ziet wat voor een vrouw hij heeft, die alles voor hem doet, dan doe je zoiets toch niet? Ook vond ik het saai dat zowel Thomas als Leonie zoveel van klassieke muziek houden, en daar ook zo nu en dan wat over verteld werd. Ik weet niets over deze muziek en dat kon me ook niet boeien.
Het duurde lang totdat ik echt in het verhaal zat, maar toen ik erin zat, kon ik eigenlijk ook niet meer stoppen met lezen. Ik vind het een saai begin, maar vanaf Leonie ’s dagboek werd het leuk. Eigenlijk was het hele boek wel spannend, maar vooral dat ze erachter komen dat niet Jenny, maar de vrouw van Robert in de pot zat, was wel het spannends. Het plot was daardoor ook echt supergoed bedacht en zeer verassend. Ik vond het ook mooi dat Thomas op het eind begon over een ander mogelijkheid om kinderen te krijgen.
Het taalgebruik was duidelijk en makkelijk. Het was simpel verteld en ik kon er een goed beeld bij krijgen. Een groot deel van het boek bestond uit dialogen en deze lopen goed en snel. Omdat het vanuit ik perspectief is geschreven, weet je ook de hele tijd wel wie er aan het woord is en dat is altijd fijn.
Het stukje dat ze denken dat Thomas Jenny aan de ratten heeft gevoerd, blijf ik denk ik wel onthouden, niet omdat ik dit zo een mooi stukje vind, maar omdat ik dit vooral heel smerig en luguber vind. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat iemand dit zal doen of alleen al zou bedenken.
Verwerkingsopdracht
Pagina 128 (en een stukje 129):
‘Dat moet ook wel,’ zei ik, ‘Want inspecteur of rechercheur Lambert is óók wel heel erg bij deze zaak betrokken, heeft lang voor A… voor Jenny Fortuyn verdween, thee gedronken op haar zolderkamertje, kende Jenny dus al van voor de tijd van haar verdwijning.’
‘Godver…’
Lambert hield zich in, zijn ogen vernauwden zich, zijn pupillen werden klein en star en zijn snor trilde heftig op en neer.
‘Nou,’ zei ik, ‘waar of niet? Het is jammer dat ik niet bij de politie ben, dat ik geen onderzoek kan doen, want ik zou wel eens willen weten waarom de heer Lambert met Jenny thee heeft gedronken?’
‘Haar vriendin heeft het me verteld,’ zei ik stoutmoedig.
Meuldijk keerde terug. Met lege handen. Lambert graaide haastig de oude kleding bij elkaar. Terwijl Meuldijk hem volgde als een hond die aangelijnd leek, verdween hij zonder mij te groeten.
‘Sjonge, jonge,’zei Alex hoofdschuddend, ‘die zal men amper missen als hij in zijn graf ligt.’
19 december. Nooit zal ik meer vergeten hoe tien hongerige ratten ruim anderhalve kilo lever verslonden. En zo bijna een kilo overlieten, iets dat ik absoluut niet meer verwachtte toen ik zag hoe ze erop aanvielen. Ze schrokten de rauwe, bloederige massa nerveus en gehaast weg, elkaar daarbij bijtend of bedreigend met hoop gepiep en open bekken. Eén van de ratten groef, al etend, een geul in de lever, stuitte op een makkertje dat van de andere kant naderde. Ze merkten pas dat ze tegenover elkaar stonden toen ze al een stuk van elkaars kop hadden afgescheurd en dat ook opaten alsof het lever was. Ze bloedden beiden en niettemin vraten ze, met hun voorpootjes snel trillende bewegingen makend (vibreren noemde Alex het) van mijn aankoop alsof het de laatste lever was die ze ooit zouden eten.
Dit stukje komt uit haar dagboek, maar zoals je ziet, beschrijft ze precies wat alle mensen zeggen en wat ze doen. Als je dit vanuit een ander perspectief wil laten zien, dan zou je er geen dagboek meer van kunnen maken, omdat dat een dagboek echt vanuit een persoon wordt verteld, en dat je dan die gevoelens er ook bij kan lezen. Dit zou je zo niet meer kunnen lezen.
Er is hierbij sprake van ik perspectief.
‘Nou,’ zei ik, ‘waar of niet?
Je ziet dat er wordt verteld vanuit ik perspectief omdat er staat zei ik, als dit er zou staan bij een ander perspectief dan zou je niet weten wie het ik-persoon is. Omdat het hierbij al de hele tijd uit het ik perspectief wordt verteld, weet je dat Leonie de ik-persoon is.
Je ziet helemaal nergens Leonie ’s naam staan, wel die van Lambert, Meuldijk (de rechercheurs) en van Alex (de collega van Thomas). Voor de rest van de personen wordt dus eigenlijk vanuit persoonaal perspectief verteld.
Ik ga het verhaal veranderen van ik perspectief naar auctoriaal perspectief.
‘Dat moet ook wel,’ zei Leonie, ‘Want inspecteur of rechercheur Lambert is óók wel heel erg bij deze zaak betrokken, heeft lang voor A… voor Jenny Fortuyn verdween, thee gedronken op haar zolderkamertje, kende Jenny dus al van voor de tijd van haar verdwijning.’
Godver…’ zei Lambert, hij hield zich in, maar toch kon je zien dat hij bang was voor wat Leonie nog meer ging zeggen, zijn ogen vernauwden zich, zijn pupillen werden klein en star en zijn snor trilde heftig op en neer.
‘Nou,’ zei Leonie, ‘Is het waar of niet? Het is jammer dat ik niet bij de politie ben, dat ik geen onderzoek kan doen, want ik zou wel eens willen weten waarom de heer Lambert met Jenny thee heeft gedronken?’
‘Haar vriendin heeft het me verteld,’ zei Leonie.
Meuldijk keerde terug. Met lege handen. Lambert graaide haastig de oude kleding bij elkaar. Terwijl Meuldijk hem volgde als een hond die aangelijnd leek, verdween hij zonder Leonie te groeten.
‘Sjonge, jonge,’zei Alex en hij schudde zijn hoofd, ‘die zal men amper missen als hij in zijn graf ligt.’
Op 19 december wou Leonie zelf ook wel eens zien wat ratten konden eten als ze honger hadden. Nooit zal ze meer vergeten hoe tien hongerige ratten ruim anderhalve kilo lever verslonden. En daarmee bijna een kilo overlieten, iets dat ze absoluut niet meer verwachtte toen ze had gezien hoe ze erop aanvielen. De ratten schrokten de rauwe, bloederige massa nerveus en gehaast weg, elkaar daarbij bijtend of bedreigend met hoop gepiep en open bekken. Eén van de ratten groef, al etend, een geul in de lever, stuitte op een makkertje dat van de andere kant naderde. Ze merkten pas dat ze tegenover elkaar stonden toen ze al een stuk van elkaars kop hadden afgescheurd en dat ook opaten alsof het lever was. Ze bloedden beiden en niettemin vraten ze, met hun voorpootjes snel trillende bewegingen makend (vibreren noemde Alex het) van Leonie ‘s aankoop alsof het de laatste lever was die ze ooit zouden eten.
Het effect van de verandering is dat je nu beter weet, als je alleen deze pagina leest, wie iedereen is. Je weet niet alleen de gevoelens van Leonie, maar ook die van bijvoorbeeld Lambert. Ook kan je het stuk niet meer als een dagboek beschouwen, maar meer als een beschrijving van wat ze elke keer doet en wanneer dit is.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden