Extra Opdracht ; Recensies vergelijken Boek 1 Vwo 6
BOEK : DE KONINGIN VAN PARAMARIBO door CLARK ACCORD
Recensie 1
Recensent : Arjan Peters
Recensietitel : Met dank aan de smoelcourant : Clark Accord vertelt het levensverhaal van een beroemde Surinaamse prostituee
Samenvatting van recensie : Een literair populair figuur is de gevallen vrouw, bijvoorbeeld een prostituee, wie dan uiteindelijk weer overeind krabbelt met de hulp van machtige personen. Het boek “De koningin van Paramaribo “ wijkt af van dit standaard figuur. Het boek gaat over het leven van een van Suriname’s beroemdste prostituees. De prostituee leefde een glorierijk leven, en werd niet voor niets de koningin van Paramaribo genoemd. Maar aan het eind van haar leven werd ze echter gepest en gemeden, had veel pijn en had alleen nog 51 honden als gezeldschap. Ze schaamde zich nooit voor haar professie. Opkomst en ondergang van een oude hoer, heeft Clark Accord bedoeld op te tekenen. Wilhemina, bekender onder haar naam Maxi Linder, is een mengvorm van fictie en oral history, zo meld de auteur vooraf. Het aardige is dat er betrekkelijk weinig moral history bij komt kijken. Clark Accord doet het leven van Maxi Linder voor haar treurige laatste jaren, voorkomen als een leven van een vrouw die het helemaal niet slecht had getroffen, er is sprake van veel opgewektheid. Accord wil niet laten zien dat Maxi beter een vromer vak had kunnen uitoefenen. Het boek heeft een aangename ongedwongen verteltoon. Zijn boek is net een marktplein. Alleen daar kun je de geschiedenis van een persoon als Maxi Linder te horen krijgen. Hij toont een andere kant van de geschiedenis. Stijl is niet het sterkste punt van Accord, en dat is hem aan te rekenen. Hij springt zorgeloos op met dooddoeners, en lijdt aan een bijvoegelijke-naamwoordenkoorts. Er zijn een aantal constructie-fouten en stijlfouten te vinden in het boek. Maxi volgt haar leven eigenlijk precies volgens de aanwijzingen van Mapauw, een oude hoer die haar opvangt na haar verkrachting. Accord suggereert wel dat ze de aanwijzingen niet precíes heeft opgevolgd want anders was ze niet zo eenzaam gestorven. In De koningin van Paramaribo heersen warmte en geklets, de lol van het café en de bioscoop, de opwinding over een nieuwe lading matrozen uit Amerika en de klokkende lach van Maxi. Het wil er maar niet in dat deze roman vooral wil laten zien wat ervan komt, als een vrouw valt en er niet over peinst op te staan, al heeft ze haar tijd al gehad. Daarvoor is Clark Accord een te gezellige verteller. Hij slaagt er ook niet in het beeld dat hij verkreeg door de legenden met gevoel voor relativering op te tekenen. Daarvoor is Maxi Linder nog steeds te sterk. Zo is haar levendigheid in dit boek bewaard gebleven. Recensie 2
Recensent : Pieter Steinz
Recensietitel : De val van de Zwarte Spin : Clark Accord over een Surinaamse legende
Samenvatting van de recensie : Clark Accord, die op zijn 17e naar Nederland komt doordringt in zijn boek “De koningin van Paramaribo “ een breed publiek van het kleurrijke Surinaamse verleden. Hij heeft de juiste snaar geraakt. Het boek was al snel een groot succes, met name in de Nederlands-Surinaamse gemeenschap. Accords onderwerp spreekt dan ook wel tot de verbeelding. Maxi Linder was een ware legende. Zij is het materiaal waarvan romans worden gemaakt, al heeft Accord naar eigen zeggen lang met de gedachte gespeeld om haar te eren met een musical. Anders dan de gemiddelde historische romancier heeft Accord gekozen niet gekozen voor een ik-figuur of alwetende verteller. Maar de gebeurtenissen worden beschreven vanuit het perspectief van mensen om Maxi Linder heen. De lezer krijgt naast een beeld over Maxi’s leven ook nog een beeld van het sociale leven in vooroorlogs Paramaribo, over de semi-bezetting en over een vergeten schandvlek van de geschiedenis : de internering tijdens de oorlog van alle hoeren van Paramaribo. Tragische ironie, want tijdens hun gevangenschap brachten de besmette mariniers geslachtsziektes juist over op de andere Surinaamse vrouwen. Het wisselende perspectief had een geslaagde literaire ingreep kunnen zijn, maar de innerlijke monologen lijken nogal op elkaar. Ze spreken bijna allemaal in bakvisachtige proza, gekenmerkt door stilistische overdrijving, clichématige beschrijvingen, stilistische stopwoordjes, een onwaarschijnlijke dialogen, en een wildgroei aan vraag- en uitroeptekens. Het boek maakt een amateuristische indruk, en dit wordt nog versterkt door de vele spel- en zetfouten om de tekst. Het is moeilijk om dan nog bewondering op te brengen voor de wel geslaagde aspecten, zoals het levendige beeld van de hoerengemeenschap, het effectieve gebruik van Surinamismen, en zinnetjes Sranan. Het boek is als Cynthia McLeod, de grote vrouw van een Surinaamse historische roman. Het is een passend eerbetoon dat ze ook nog in het boek genoemd wordt. De koningin van Suriname is bedoeld als tragedie, met als slot de teloorgang van een eens zo machtige en stralende Maxi Linder – een symbool voor haar land is de onvermijdelijke suggestie. Maar Accords stilistische vermogen is niet toereikend om dat gewicht te dragen. Hij had misschien beter de musical tot zijn medium kunnen maken. Vergelijking van mijn mening met recensies
Vaak heb ik dat ik een boek van de Nederlandse literatuurlijst met veel moeite uitlees, maar dit was eindelijk weer eens een boek wat ik ook wílde uitlezen. Ik vind het verhaal erg mooi, leuk dat Accord een boek schrijft over zo’n legende. Het was ook interessant om eens te lezen wat voor leven zo’n persoon leidt, een prostituee als Maxi Linder. Toen ik een groot deel gelezen had, had ik ook de drang om door te lezen, benieuwd naar de komende gebeurtenissen van Maxi. Ik ben het met Arjan Peters eens, dat het leuk is dat Accord afwijkt van het standaard figuur, een gevallen vrouw waarmee het uiteindelijk goed eindigt. Ik vond het natuurlijk wel jammer voor het verhaal dat het boek zo eindigde, maar het maakte het ook bijzonder. Een glansrijk leven tot een bepaald keerpunt, waarna haar leven maar al te treurig werd, en ook maar al te triest eindigde. Wat ik zelf vreselijk verbazingwekkend vind, is dat al de mensen die in arme tijden van een financiële bijdrage van Maxi hebben kunnen genieten, haar in háár tijden van nood gewoon laten stikken en laten bedelen. Onmenselijk, want ze mag dan wel een niet al te vroom beroep hebben, maar ze was altijd erg gul voor mensen die het nodig hadden, en hier kreeg ze uiteindelijk geen greintje respect voor. Net als Arjan Peters ben ik van mening dat het goed is dat Accord, het boek niet als een wijze les presenteert. Hij wil niet aantonen dat het slecht is om in de prostitutie te gaan, en dit kan ik wel waarderen. Hij vertelt gewoon het leven van de legende Maxi Linder, zoals dat hoogstwaarschijnlijk ongeveer geweest is, en heeft niet die bijbedoeling. Ook de gezelligheid die het boek uitstraalt volgens Peters vind ik inderdaad terug. Het verhaal wordt gezellig vertelt en maakt het lezen niet vervelend. Van de kritiek op Accords schrijfstijl en zinsbouw vind ik zelf echter weinig terug. Als ik de gegeven voorbeelden van Peters en Steinz lees, kan ik er wel bij in komen maar het is me zelf niet opgevallen. Maar ik heb er dan ook minder verstand van als zij waarschijnlijk. Het wisselende perspectief in het boek heb ik als prettig ervaren, in tegenstelling tot Steinz, wie het allemaal te veel op elkaar vond lijken. Dit heb ik niet opgemerkt tijdens het lezen. Ik vond het leuk om Maxi ook vanuit andere mensen te zien en mee te maken, en dit maakte het allemaal ook erg begrijpelijk. Je kon je in verschillende personages inbeelden. Ik ben het dus ook niet eens met dat het boek een amateuristische indruk maakt, maar misschien is dit omdat ik zelf een amateur ben op leesgebied. Ik vond het nou juist eindelijk weer eens een leuk boek. En ik vind dus niet dat Accord beter een musical had kunnen maken zoals Steinz beweert, naar mijn zeggen had hij beiden mogen doen : een roman schrijven én een musical regisseren.
BOEK : DE KONINGIN VAN PARAMARIBO door CLARK ACCORD
Recensie 1
Recensent : Arjan Peters
Recensietitel : Met dank aan de smoelcourant : Clark Accord vertelt het levensverhaal van een beroemde Surinaamse prostituee
Samenvatting van recensie : Een literair populair figuur is de gevallen vrouw, bijvoorbeeld een prostituee, wie dan uiteindelijk weer overeind krabbelt met de hulp van machtige personen. Het boek “De koningin van Paramaribo “ wijkt af van dit standaard figuur. Het boek gaat over het leven van een van Suriname’s beroemdste prostituees. De prostituee leefde een glorierijk leven, en werd niet voor niets de koningin van Paramaribo genoemd. Maar aan het eind van haar leven werd ze echter gepest en gemeden, had veel pijn en had alleen nog 51 honden als gezeldschap. Ze schaamde zich nooit voor haar professie. Opkomst en ondergang van een oude hoer, heeft Clark Accord bedoeld op te tekenen. Wilhemina, bekender onder haar naam Maxi Linder, is een mengvorm van fictie en oral history, zo meld de auteur vooraf. Het aardige is dat er betrekkelijk weinig moral history bij komt kijken. Clark Accord doet het leven van Maxi Linder voor haar treurige laatste jaren, voorkomen als een leven van een vrouw die het helemaal niet slecht had getroffen, er is sprake van veel opgewektheid. Accord wil niet laten zien dat Maxi beter een vromer vak had kunnen uitoefenen. Het boek heeft een aangename ongedwongen verteltoon. Zijn boek is net een marktplein. Alleen daar kun je de geschiedenis van een persoon als Maxi Linder te horen krijgen. Hij toont een andere kant van de geschiedenis. Stijl is niet het sterkste punt van Accord, en dat is hem aan te rekenen. Hij springt zorgeloos op met dooddoeners, en lijdt aan een bijvoegelijke-naamwoordenkoorts. Er zijn een aantal constructie-fouten en stijlfouten te vinden in het boek. Maxi volgt haar leven eigenlijk precies volgens de aanwijzingen van Mapauw, een oude hoer die haar opvangt na haar verkrachting. Accord suggereert wel dat ze de aanwijzingen niet precíes heeft opgevolgd want anders was ze niet zo eenzaam gestorven. In De koningin van Paramaribo heersen warmte en geklets, de lol van het café en de bioscoop, de opwinding over een nieuwe lading matrozen uit Amerika en de klokkende lach van Maxi. Het wil er maar niet in dat deze roman vooral wil laten zien wat ervan komt, als een vrouw valt en er niet over peinst op te staan, al heeft ze haar tijd al gehad. Daarvoor is Clark Accord een te gezellige verteller. Hij slaagt er ook niet in het beeld dat hij verkreeg door de legenden met gevoel voor relativering op te tekenen. Daarvoor is Maxi Linder nog steeds te sterk. Zo is haar levendigheid in dit boek bewaard gebleven. Recensie 2
Recensent : Pieter Steinz
Samenvatting van de recensie : Clark Accord, die op zijn 17e naar Nederland komt doordringt in zijn boek “De koningin van Paramaribo “ een breed publiek van het kleurrijke Surinaamse verleden. Hij heeft de juiste snaar geraakt. Het boek was al snel een groot succes, met name in de Nederlands-Surinaamse gemeenschap. Accords onderwerp spreekt dan ook wel tot de verbeelding. Maxi Linder was een ware legende. Zij is het materiaal waarvan romans worden gemaakt, al heeft Accord naar eigen zeggen lang met de gedachte gespeeld om haar te eren met een musical. Anders dan de gemiddelde historische romancier heeft Accord gekozen niet gekozen voor een ik-figuur of alwetende verteller. Maar de gebeurtenissen worden beschreven vanuit het perspectief van mensen om Maxi Linder heen. De lezer krijgt naast een beeld over Maxi’s leven ook nog een beeld van het sociale leven in vooroorlogs Paramaribo, over de semi-bezetting en over een vergeten schandvlek van de geschiedenis : de internering tijdens de oorlog van alle hoeren van Paramaribo. Tragische ironie, want tijdens hun gevangenschap brachten de besmette mariniers geslachtsziektes juist over op de andere Surinaamse vrouwen. Het wisselende perspectief had een geslaagde literaire ingreep kunnen zijn, maar de innerlijke monologen lijken nogal op elkaar. Ze spreken bijna allemaal in bakvisachtige proza, gekenmerkt door stilistische overdrijving, clichématige beschrijvingen, stilistische stopwoordjes, een onwaarschijnlijke dialogen, en een wildgroei aan vraag- en uitroeptekens. Het boek maakt een amateuristische indruk, en dit wordt nog versterkt door de vele spel- en zetfouten om de tekst. Het is moeilijk om dan nog bewondering op te brengen voor de wel geslaagde aspecten, zoals het levendige beeld van de hoerengemeenschap, het effectieve gebruik van Surinamismen, en zinnetjes Sranan. Het boek is als Cynthia McLeod, de grote vrouw van een Surinaamse historische roman. Het is een passend eerbetoon dat ze ook nog in het boek genoemd wordt. De koningin van Suriname is bedoeld als tragedie, met als slot de teloorgang van een eens zo machtige en stralende Maxi Linder – een symbool voor haar land is de onvermijdelijke suggestie. Maar Accords stilistische vermogen is niet toereikend om dat gewicht te dragen. Hij had misschien beter de musical tot zijn medium kunnen maken. Vergelijking van mijn mening met recensies
Vaak heb ik dat ik een boek van de Nederlandse literatuurlijst met veel moeite uitlees, maar dit was eindelijk weer eens een boek wat ik ook wílde uitlezen. Ik vind het verhaal erg mooi, leuk dat Accord een boek schrijft over zo’n legende. Het was ook interessant om eens te lezen wat voor leven zo’n persoon leidt, een prostituee als Maxi Linder. Toen ik een groot deel gelezen had, had ik ook de drang om door te lezen, benieuwd naar de komende gebeurtenissen van Maxi. Ik ben het met Arjan Peters eens, dat het leuk is dat Accord afwijkt van het standaard figuur, een gevallen vrouw waarmee het uiteindelijk goed eindigt. Ik vond het natuurlijk wel jammer voor het verhaal dat het boek zo eindigde, maar het maakte het ook bijzonder. Een glansrijk leven tot een bepaald keerpunt, waarna haar leven maar al te treurig werd, en ook maar al te triest eindigde. Wat ik zelf vreselijk verbazingwekkend vind, is dat al de mensen die in arme tijden van een financiële bijdrage van Maxi hebben kunnen genieten, haar in háár tijden van nood gewoon laten stikken en laten bedelen. Onmenselijk, want ze mag dan wel een niet al te vroom beroep hebben, maar ze was altijd erg gul voor mensen die het nodig hadden, en hier kreeg ze uiteindelijk geen greintje respect voor. Net als Arjan Peters ben ik van mening dat het goed is dat Accord, het boek niet als een wijze les presenteert. Hij wil niet aantonen dat het slecht is om in de prostitutie te gaan, en dit kan ik wel waarderen. Hij vertelt gewoon het leven van de legende Maxi Linder, zoals dat hoogstwaarschijnlijk ongeveer geweest is, en heeft niet die bijbedoeling. Ook de gezelligheid die het boek uitstraalt volgens Peters vind ik inderdaad terug. Het verhaal wordt gezellig vertelt en maakt het lezen niet vervelend. Van de kritiek op Accords schrijfstijl en zinsbouw vind ik zelf echter weinig terug. Als ik de gegeven voorbeelden van Peters en Steinz lees, kan ik er wel bij in komen maar het is me zelf niet opgevallen. Maar ik heb er dan ook minder verstand van als zij waarschijnlijk. Het wisselende perspectief in het boek heb ik als prettig ervaren, in tegenstelling tot Steinz, wie het allemaal te veel op elkaar vond lijken. Dit heb ik niet opgemerkt tijdens het lezen. Ik vond het leuk om Maxi ook vanuit andere mensen te zien en mee te maken, en dit maakte het allemaal ook erg begrijpelijk. Je kon je in verschillende personages inbeelden. Ik ben het dus ook niet eens met dat het boek een amateuristische indruk maakt, maar misschien is dit omdat ik zelf een amateur ben op leesgebied. Ik vond het nou juist eindelijk weer eens een leuk boek. En ik vind dus niet dat Accord beter een musical had kunnen maken zoals Steinz beweert, naar mijn zeggen had hij beiden mogen doen : een roman schrijven én een musical regisseren.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden