Titel: De kleine blonde dood
Schrijver: Boudewijn Büch
Jaar 1e druk: 1985 Samenvatting: Boudewijn groeide samen met zijn broers en ouders op in Wassenaar. Zijn vader Rainer heeft in de oorlog tegen de Duitsers moeten vechten en is hier nooit meer over heen gekomen. Hij heeft oorlogstrauma’s en uit deze frustraties d.m.v. agressiviteit. Daardoor verpest hij o.a. de sfeer in het gezin. Hij wordt bijvoorbeeld laaiend als hij hoort dat Boudewijn tijdens een schoolreisje de Duitse grens over is geweest. Boudewijns moeder probeert hem meestal tevergeefs te kalmeren en de vrede in het gezin te bewaren. Boudewijn heeft een betere band met zijn vader dan de rest van het gezin, maar toch snapt hij vaak weinig van zijn gewelddadige optreden. Door de spanningen in het gezin komt Boudewijn op een gegeven moment in een psychiatrische inrichting terecht. Later wordt hij ook nog eens ontzettend ziek en raakt in coma. De ouders van Boudewijn scheiden uiteindelijk en Boudewijn blijft bij zijn moeder wonen. Hij gaat nog een keer langs bij zijn vader en zijn 5e vrouw Astrid. Hij vertelt o.a. dat hij homoseksueel is en een kind heeft. Hierdoor ontstaat er ruzie en Boudewijn vertrekt. Op een dag hoort hij van zijn moeder dat Rainer zelfmoord heeft gepleegd. Boudewijn krijgt nog brieven van hem die hij voor zijn dood aan hem geschreven heeft en deze grijpen hem erg aan. Toch verbrandt hij ze. Het tweede verhaal wat er door heen speelt is in een latere periode van Boudewijns leven. Dit gaat namelijk over zijn zoontje Micky, die hij samen heeft met Mieke, die 14 jaar ouder is. Mieke is aan de drank en houdt zich niet zo met het moederschap bezig. Boudewijn zorgt daarom vooral voor Micky en woont samen met Fleurette (een andere vriendin) en haar kind in één huis. Op een dag gaat hij voor een tijd naar Parijs. Hij laat Micky bij Gerda (beste vriendin van Mieke) achter en zegt nadrukkelijk dat ze Micky niet aan Mieke mee mogen geven want hij vertrouwt haar niet. Als hij terugkomt hoort hij dat ze Micky toch aan Mieke mee hebben gegeven. Micky had een gezwel in zijn hoofd en is bij haar van de trap is gevallen. Hij ligt in het ziekenhuis in coma. Daar hoort Boudewijn dat Micky klinisch dood is en dat het weinig zin heeft hem nog kunstmatig in leven te houden. Boudewijn besluit daarom enige tijd later dat ze de behandeling beter kunnen stoppen. Hij is zijn zoontje kwijt en blijft intens bedroefd achter. Uitgewerkte persoonlijke reactie Belangrijke onderwerpen in deze tekst zijn volgens mij de dood en krankzinnigheid. Ik vind het wel boeiend wat voor effect dit soort dingen op een mens heeft. Ik heb zelf nog niet zoveel te maken gehad met de dood dus het ligt niet helemaal in mijn belevingswereld. Ik ben er wel meer over na gaan denken en heb toen geconcludeerd dat ik best dankbaar mocht zijn dat ik veel van mijn familieleden nog bij me heb. De hoofdpersoon heeft veel te lijden van het feit dat hij zo vaak met de dood etc. wordt geconfronteerd en ik vond dit wel boeiend om te zien. Hij zei namelijk dat hij zijn hele leven over dode dingen zou blijven nadenken en dat de gedachtes over zelfmoord hem altijd bij zouden blijven. De schrijver had dit misschien nog meer kunnen uitwerken, maar dat vond ik niet noodzakelijk. Belangrijke gebeurtenissen vond ik de woede uitbarstingen van Rainer, toen Boudewijn in een inrichting terecht kwam en de uiteindelijke zelfmoord van Rainer. De dood van Micky vond ik echter de meest aangrijpende gebeurtenis. De gevoelens die Boudewijn heeft spelen vooral dan een grote rol. Hij heeft intens verdriet en het is interessant om daar over te lezen. Omdat het boek uit herinneringen is opgebouwd en de twee verhaallijnen door elkaar heen lopen was het soms verwarrend om te lezen. Ik bleef echter wel geboeid. Bij sommige gebeurtenissen werd niet alles uitgelegd en moest je zelf verbanden leggen, maar dit was niet vervelend. Het boek is ook verfilmd, maar ik heb het nog niet gezien. De personages in het boek komen levensecht over. Je leert hoe de hoofdpersoon over bepaalde dingen denkt, en leert hem zo vrij goed kennen. Dit vind ik ook belangrijk tijdens het lezen van een boek. Toch kon ik me niet goed verplaatsen in Boudewijn, omdat ik in een hele andere leefwereld zit en geen gelijksoortige dingen heb meegemaakt. Ik vond Rainer geen sympathiek persoon omdat hij veel verpestte in het gezin, maar van de andere kant had ik ook medelijden met hem. Boudewijn vond ik wel sympathiek. Hij heeft veel moeten doorstaan en daar heb ik wel bewondering voor. Het verhaal bestaat uit flashbacks en dat was soms verwarrend. De gebeurtenissen vond ik vaak niet spannend omdat het meestal herinneringen waren. Als je de illusie hebt dat iets op het moment gebeurd dat je het leest is het spannender. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen van Boudewijn. Daardoor vond ik het wel interessant. Omdat het boek is opgebouwd uit herinneringen wordt niet alles duidelijk. Dit vond ik echter niet onprettig. Het taalgebruik in het boek is niet moeilijk. Ik heb me er absoluut niet door heen hoeven worstelen. De verhouding tussen dialogen en beschrijvingen vond ik goed. Er zijn me aan het taalgebruik verder niet veel dingen opgevallen.
Verdieping
Thematiek De thematiek in dit boek is dat Boudewijn telkens weer in aanraking komt met de dood en krankzinnigheid. Een ander thema is de vader-zoonrelatie en Boudewijns homoseksualiteit. Het belangrijkste motief in het boek is de dood en hoe Boudewijn hier mee om gaat. Rainer probeerde regelmatig zelfmoord te plegen en uiteindelijk lukt dit. Boudewijns oma doet ook regelmatig pogingen. Hij had zelf ook gedachten over zelfmoord. (blz. 83) Zijn zoontje Micky overlijdt uiteindelijk ook. Overal om zich heen wordt hij met de dood geconfronteerd en dit laat hem niet meer los. ‘Ik droomde verder, over dode dingen, en dat zou ik mijn hele leven blijven doen.’ blz. 111
Krankzinnigheid komt veel voor in het boek. Allereerst Boudewijns vader Rainer, die zwaar getraumatiseerd is door WO ll en nog steeds een immense haat voor Duitsers met zich mee draagt.. Bijvoorbeeld op blz. 37 heeft hij weer een woede uitbarsting. Mensen in zijn omgeving denken dan dat hij gek is. Door zijn gedrag en de spanningen die er thuis zijn wordt Boudewijn ook helemaal gestoord en moet hij naar een jeugdpsychiatrische inrichting. Hij wordt zelf dus ook als gek bestempeld. Zijn oom Jobab heeft net als Rainer oorlogstrauma’s en is daardoor ook al krankzinnig geworden. Zie o.a. blz. 118. Later krijgt Boudewijn nog iets met Fleurette en met Mieke, waar hij het kind Micky mee krijgt. Mieke is aan de drank en spoort ook al niet helemaal. Typisch is dat Boudewijn eigenlijk homoseksueel is, maar toch relaties heeft met vrouwen. Nog een motief is alcohol. Dit komt ook telkens terug in het boek. Rainer drinkt veel, Mieke heeft dus een drankprobleem en zelf drinkt hij ook best graag. Verder zie je bij beide periodes uit Boudewijns leven de vader-zoon relatie duidelijk terug. Als eerste de relatie tussen hem zelf en zijn vader en daarna de relatie tussen hem zelf en zijn zoontje Micky. Rainer ging met weinig zorg en vaak agressief met zijn zoon(s) om en Boudewijn is daarentegen (relatief gezien in ieder geval) een vrij toegewijde vader. Je ziet in sommige dingen ook dat Boudewijn toen hij jong was qua gedrag op zijn zoon Micky leek. Het waren allebei heel nieuwsgierige jongetjes en hadden de hele tijd vragen, overal over. Verder krijgt Rainer op een gegeven moment een relatie met een veel oudere vrouw Astrid Nisgren. Boudewijn heeft zelf ook een relatie met een veel 15 jaar oudere vrouw; Mieke. Een opvallend leidmotief is het feit dat er een ‘kapotje’ op het strand ligt als vader en zoon op het strand lopen. Deze situatie doet zich bij Boudewijn en zijn Rainer én bij Boudewijn en Micky een keer voor. Secundaire literatuur Ik heb twee artikelen gevonden die te maken hebben met de literatuuropvatting van Boudewijn Buch. Ten Braven ‘Buchs boeken’, in: Vrij Nederland 09-08-1986 Frenk der Nederlanden ‘Buch op pad met ‘zelfmoordshow’: ‘ik ga mijn lezers steeds meer als verplegers zien’, in: Het Parool 05-10-1995 Samenvatting ‘Buchs boeken’ In het artikel ‘Buchs boeken’ wordt verteld dat de boeken van Boudewijn Buch niet eenvoudigweg in een bepaald genre te plaatsen zijn. Hij gebruikt enerzijds autobiografische elementen en anderzijds kneedt hij het verhaal zo samen dat het fictie lijkt. Buch vermeldt dan ook in de flaptekst: ‘Is er een verschil tussen literatuur en realiteit?’. Hij haalt volgens Ten Braven twee verteltypen door elkaar: het panoramisch vertellen en het scenische. Ten Braven verdenkt hem er van dat hij niet kan kiezen of hij de lezer een mooi verzonnen verhaal of de historische waarheid wil vertellen. Relatie met de tekst
In ‘De kleine blonde dood’ haalt Buch deze twee verteltypen ook door elkaar. Hoofdstuk 9 begint bijvoorbeeld met: “Het waren zondagmiddagen in de lente”. Hij beschrijft dus iets wat met regelmaat gebeurde. Een stukje verderop schrijft hij: ‘Hij vroeg hoe ik het vond om katholiek te zijn. “Wel leuk,” antwoordde ik’. Dan lijkt het dus alsof je midden in de gebeurtenis zit. Het boek bevat autobiografische elementen omdat hij herinneringen ophaalt aan zijn eigen jeugd, maar het is geen echte autobiografie. Het zit er misschien een beetje tussenin. Wat er in het artikel stond is in ‘De kleine blonde dood’ goed te herkennen. Boudewijn vraagt zich af of er een verschil is tussen literatuur en realiteit. Dat zegt dus iets over zijn literatuuropvatting. Hij weet niet wat hij de lezer precies wil vertellen. En het maakt hem blijkbaar ook niet uit dat hij twee verteltypen door elkaar gebruikt. Samenvatting ‘Buch op pas met zelfmoordshow…’ In dit artikel schrijft Frenk der Nederlanden over het nieuwe theaterprogramma van Boudewijn Buch; ‘Buch denkt hardop’. In deze one-man-show maakt hij zichzelf, zijn leven en ook de literaire- en de tvwereld belachelijk d.m.v. cynische opmerkingen als; ‘Ik heb een zeer beroerd beroep. Ik wilde schrijver worden omdat me dat romantisch leek, maar je wordt in de krant altijd afgebrand en die wijven die je zou kunnen naaien zie ik ook nooit’ en ‘Vroeger dacht ik dat literatuur moeilijk moest zijn, maar Hennie Huisman of Ron Brandsteder; dat is pas echte literatuur. In de literaire wereld gebeurt helemaal niets. Ik ken geen schrijver die gelukkig is’. Op de vraag waarom hij dan toch schrijft antwoordt hij dat hij dat hij misschien iets over zichzelf wil vertellen en dat hij zijn lezers als verplegers ziet. De recensent laat merken dat hij het een leuke show vindt. Relatie met de tekst
Boudewijn Buch maakt in zijn show, naast literatuur, zijn eigen leven nogal belachelijk. Hij vertelt cynisch over zijn ellende net zoals in ‘De kleine blonde dood’. In het boek maakt hij soms ook opmerkingen waarin hij met zichzelf spot. Zo is het voor hem misschien gemakkelijk om zijn leed te beschrijven. Zie het volgende stukje: “De arts laat de patient een stopfles zien met het verwijderde gezwel. ‘Een hele joekel, zie je wel?’, zegt de dokter, die de pot ‘voor de zekerheid maar een paar jaartjes in het kankermuseum’ laat opbergen.” Boudewijn vindt heel de literaire wereld nogal tegenvallen. Hij schrijft zijn ellende van zich af en ziet de lezers als verplegers. Schrijven heeft voor hem dus een therapeutische functie. Dit klopt met het boek wat ik gelezen heb. Je leest veel over wat hij mee heeft gemaakt en hoe hij het onderging.
Schrijver: Boudewijn Büch
Jaar 1e druk: 1985 Samenvatting: Boudewijn groeide samen met zijn broers en ouders op in Wassenaar. Zijn vader Rainer heeft in de oorlog tegen de Duitsers moeten vechten en is hier nooit meer over heen gekomen. Hij heeft oorlogstrauma’s en uit deze frustraties d.m.v. agressiviteit. Daardoor verpest hij o.a. de sfeer in het gezin. Hij wordt bijvoorbeeld laaiend als hij hoort dat Boudewijn tijdens een schoolreisje de Duitse grens over is geweest. Boudewijns moeder probeert hem meestal tevergeefs te kalmeren en de vrede in het gezin te bewaren. Boudewijn heeft een betere band met zijn vader dan de rest van het gezin, maar toch snapt hij vaak weinig van zijn gewelddadige optreden. Door de spanningen in het gezin komt Boudewijn op een gegeven moment in een psychiatrische inrichting terecht. Later wordt hij ook nog eens ontzettend ziek en raakt in coma. De ouders van Boudewijn scheiden uiteindelijk en Boudewijn blijft bij zijn moeder wonen. Hij gaat nog een keer langs bij zijn vader en zijn 5e vrouw Astrid. Hij vertelt o.a. dat hij homoseksueel is en een kind heeft. Hierdoor ontstaat er ruzie en Boudewijn vertrekt. Op een dag hoort hij van zijn moeder dat Rainer zelfmoord heeft gepleegd. Boudewijn krijgt nog brieven van hem die hij voor zijn dood aan hem geschreven heeft en deze grijpen hem erg aan. Toch verbrandt hij ze. Het tweede verhaal wat er door heen speelt is in een latere periode van Boudewijns leven. Dit gaat namelijk over zijn zoontje Micky, die hij samen heeft met Mieke, die 14 jaar ouder is. Mieke is aan de drank en houdt zich niet zo met het moederschap bezig. Boudewijn zorgt daarom vooral voor Micky en woont samen met Fleurette (een andere vriendin) en haar kind in één huis. Op een dag gaat hij voor een tijd naar Parijs. Hij laat Micky bij Gerda (beste vriendin van Mieke) achter en zegt nadrukkelijk dat ze Micky niet aan Mieke mee mogen geven want hij vertrouwt haar niet. Als hij terugkomt hoort hij dat ze Micky toch aan Mieke mee hebben gegeven. Micky had een gezwel in zijn hoofd en is bij haar van de trap is gevallen. Hij ligt in het ziekenhuis in coma. Daar hoort Boudewijn dat Micky klinisch dood is en dat het weinig zin heeft hem nog kunstmatig in leven te houden. Boudewijn besluit daarom enige tijd later dat ze de behandeling beter kunnen stoppen. Hij is zijn zoontje kwijt en blijft intens bedroefd achter. Uitgewerkte persoonlijke reactie Belangrijke onderwerpen in deze tekst zijn volgens mij de dood en krankzinnigheid. Ik vind het wel boeiend wat voor effect dit soort dingen op een mens heeft. Ik heb zelf nog niet zoveel te maken gehad met de dood dus het ligt niet helemaal in mijn belevingswereld. Ik ben er wel meer over na gaan denken en heb toen geconcludeerd dat ik best dankbaar mocht zijn dat ik veel van mijn familieleden nog bij me heb. De hoofdpersoon heeft veel te lijden van het feit dat hij zo vaak met de dood etc. wordt geconfronteerd en ik vond dit wel boeiend om te zien. Hij zei namelijk dat hij zijn hele leven over dode dingen zou blijven nadenken en dat de gedachtes over zelfmoord hem altijd bij zouden blijven. De schrijver had dit misschien nog meer kunnen uitwerken, maar dat vond ik niet noodzakelijk. Belangrijke gebeurtenissen vond ik de woede uitbarstingen van Rainer, toen Boudewijn in een inrichting terecht kwam en de uiteindelijke zelfmoord van Rainer. De dood van Micky vond ik echter de meest aangrijpende gebeurtenis. De gevoelens die Boudewijn heeft spelen vooral dan een grote rol. Hij heeft intens verdriet en het is interessant om daar over te lezen. Omdat het boek uit herinneringen is opgebouwd en de twee verhaallijnen door elkaar heen lopen was het soms verwarrend om te lezen. Ik bleef echter wel geboeid. Bij sommige gebeurtenissen werd niet alles uitgelegd en moest je zelf verbanden leggen, maar dit was niet vervelend. Het boek is ook verfilmd, maar ik heb het nog niet gezien. De personages in het boek komen levensecht over. Je leert hoe de hoofdpersoon over bepaalde dingen denkt, en leert hem zo vrij goed kennen. Dit vind ik ook belangrijk tijdens het lezen van een boek. Toch kon ik me niet goed verplaatsen in Boudewijn, omdat ik in een hele andere leefwereld zit en geen gelijksoortige dingen heb meegemaakt. Ik vond Rainer geen sympathiek persoon omdat hij veel verpestte in het gezin, maar van de andere kant had ik ook medelijden met hem. Boudewijn vond ik wel sympathiek. Hij heeft veel moeten doorstaan en daar heb ik wel bewondering voor. Het verhaal bestaat uit flashbacks en dat was soms verwarrend. De gebeurtenissen vond ik vaak niet spannend omdat het meestal herinneringen waren. Als je de illusie hebt dat iets op het moment gebeurd dat je het leest is het spannender. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen van Boudewijn. Daardoor vond ik het wel interessant. Omdat het boek is opgebouwd uit herinneringen wordt niet alles duidelijk. Dit vond ik echter niet onprettig. Het taalgebruik in het boek is niet moeilijk. Ik heb me er absoluut niet door heen hoeven worstelen. De verhouding tussen dialogen en beschrijvingen vond ik goed. Er zijn me aan het taalgebruik verder niet veel dingen opgevallen.
Thematiek De thematiek in dit boek is dat Boudewijn telkens weer in aanraking komt met de dood en krankzinnigheid. Een ander thema is de vader-zoonrelatie en Boudewijns homoseksualiteit. Het belangrijkste motief in het boek is de dood en hoe Boudewijn hier mee om gaat. Rainer probeerde regelmatig zelfmoord te plegen en uiteindelijk lukt dit. Boudewijns oma doet ook regelmatig pogingen. Hij had zelf ook gedachten over zelfmoord. (blz. 83) Zijn zoontje Micky overlijdt uiteindelijk ook. Overal om zich heen wordt hij met de dood geconfronteerd en dit laat hem niet meer los. ‘Ik droomde verder, over dode dingen, en dat zou ik mijn hele leven blijven doen.’ blz. 111
Krankzinnigheid komt veel voor in het boek. Allereerst Boudewijns vader Rainer, die zwaar getraumatiseerd is door WO ll en nog steeds een immense haat voor Duitsers met zich mee draagt.. Bijvoorbeeld op blz. 37 heeft hij weer een woede uitbarsting. Mensen in zijn omgeving denken dan dat hij gek is. Door zijn gedrag en de spanningen die er thuis zijn wordt Boudewijn ook helemaal gestoord en moet hij naar een jeugdpsychiatrische inrichting. Hij wordt zelf dus ook als gek bestempeld. Zijn oom Jobab heeft net als Rainer oorlogstrauma’s en is daardoor ook al krankzinnig geworden. Zie o.a. blz. 118. Later krijgt Boudewijn nog iets met Fleurette en met Mieke, waar hij het kind Micky mee krijgt. Mieke is aan de drank en spoort ook al niet helemaal. Typisch is dat Boudewijn eigenlijk homoseksueel is, maar toch relaties heeft met vrouwen. Nog een motief is alcohol. Dit komt ook telkens terug in het boek. Rainer drinkt veel, Mieke heeft dus een drankprobleem en zelf drinkt hij ook best graag. Verder zie je bij beide periodes uit Boudewijns leven de vader-zoon relatie duidelijk terug. Als eerste de relatie tussen hem zelf en zijn vader en daarna de relatie tussen hem zelf en zijn zoontje Micky. Rainer ging met weinig zorg en vaak agressief met zijn zoon(s) om en Boudewijn is daarentegen (relatief gezien in ieder geval) een vrij toegewijde vader. Je ziet in sommige dingen ook dat Boudewijn toen hij jong was qua gedrag op zijn zoon Micky leek. Het waren allebei heel nieuwsgierige jongetjes en hadden de hele tijd vragen, overal over. Verder krijgt Rainer op een gegeven moment een relatie met een veel oudere vrouw Astrid Nisgren. Boudewijn heeft zelf ook een relatie met een veel 15 jaar oudere vrouw; Mieke. Een opvallend leidmotief is het feit dat er een ‘kapotje’ op het strand ligt als vader en zoon op het strand lopen. Deze situatie doet zich bij Boudewijn en zijn Rainer én bij Boudewijn en Micky een keer voor. Secundaire literatuur Ik heb twee artikelen gevonden die te maken hebben met de literatuuropvatting van Boudewijn Buch. Ten Braven ‘Buchs boeken’, in: Vrij Nederland 09-08-1986 Frenk der Nederlanden ‘Buch op pad met ‘zelfmoordshow’: ‘ik ga mijn lezers steeds meer als verplegers zien’, in: Het Parool 05-10-1995 Samenvatting ‘Buchs boeken’ In het artikel ‘Buchs boeken’ wordt verteld dat de boeken van Boudewijn Buch niet eenvoudigweg in een bepaald genre te plaatsen zijn. Hij gebruikt enerzijds autobiografische elementen en anderzijds kneedt hij het verhaal zo samen dat het fictie lijkt. Buch vermeldt dan ook in de flaptekst: ‘Is er een verschil tussen literatuur en realiteit?’. Hij haalt volgens Ten Braven twee verteltypen door elkaar: het panoramisch vertellen en het scenische. Ten Braven verdenkt hem er van dat hij niet kan kiezen of hij de lezer een mooi verzonnen verhaal of de historische waarheid wil vertellen. Relatie met de tekst
In ‘De kleine blonde dood’ haalt Buch deze twee verteltypen ook door elkaar. Hoofdstuk 9 begint bijvoorbeeld met: “Het waren zondagmiddagen in de lente”. Hij beschrijft dus iets wat met regelmaat gebeurde. Een stukje verderop schrijft hij: ‘Hij vroeg hoe ik het vond om katholiek te zijn. “Wel leuk,” antwoordde ik’. Dan lijkt het dus alsof je midden in de gebeurtenis zit. Het boek bevat autobiografische elementen omdat hij herinneringen ophaalt aan zijn eigen jeugd, maar het is geen echte autobiografie. Het zit er misschien een beetje tussenin. Wat er in het artikel stond is in ‘De kleine blonde dood’ goed te herkennen. Boudewijn vraagt zich af of er een verschil is tussen literatuur en realiteit. Dat zegt dus iets over zijn literatuuropvatting. Hij weet niet wat hij de lezer precies wil vertellen. En het maakt hem blijkbaar ook niet uit dat hij twee verteltypen door elkaar gebruikt. Samenvatting ‘Buch op pas met zelfmoordshow…’ In dit artikel schrijft Frenk der Nederlanden over het nieuwe theaterprogramma van Boudewijn Buch; ‘Buch denkt hardop’. In deze one-man-show maakt hij zichzelf, zijn leven en ook de literaire- en de tvwereld belachelijk d.m.v. cynische opmerkingen als; ‘Ik heb een zeer beroerd beroep. Ik wilde schrijver worden omdat me dat romantisch leek, maar je wordt in de krant altijd afgebrand en die wijven die je zou kunnen naaien zie ik ook nooit’ en ‘Vroeger dacht ik dat literatuur moeilijk moest zijn, maar Hennie Huisman of Ron Brandsteder; dat is pas echte literatuur. In de literaire wereld gebeurt helemaal niets. Ik ken geen schrijver die gelukkig is’. Op de vraag waarom hij dan toch schrijft antwoordt hij dat hij dat hij misschien iets over zichzelf wil vertellen en dat hij zijn lezers als verplegers ziet. De recensent laat merken dat hij het een leuke show vindt. Relatie met de tekst
Boudewijn Buch maakt in zijn show, naast literatuur, zijn eigen leven nogal belachelijk. Hij vertelt cynisch over zijn ellende net zoals in ‘De kleine blonde dood’. In het boek maakt hij soms ook opmerkingen waarin hij met zichzelf spot. Zo is het voor hem misschien gemakkelijk om zijn leed te beschrijven. Zie het volgende stukje: “De arts laat de patient een stopfles zien met het verwijderde gezwel. ‘Een hele joekel, zie je wel?’, zegt de dokter, die de pot ‘voor de zekerheid maar een paar jaartjes in het kankermuseum’ laat opbergen.” Boudewijn vindt heel de literaire wereld nogal tegenvallen. Hij schrijft zijn ellende van zich af en ziet de lezers als verplegers. Schrijven heeft voor hem dus een therapeutische functie. Dit klopt met het boek wat ik gelezen heb. Je leest veel over wat hij mee heeft gemaakt en hoe hij het onderging.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden