Samenvatting: Het boek wordt in twee verhalen verteld. Het ene verhaal gaat over het leven van Boudewijn en zijn relatie met zijn vader en over zijn jeugd in Wassenaar. Het andere verhaal gaat over de relatie tussen Boudewijn en zijn zoontje. Deze twee verhalen lopen door elkaar. Het eerste verhaal gaat erover dat de vader van Boudewijn een hele erge haat heeft tegen Duitsland. Zijn vader heeft dan ook een enorm trauma overgehouden daaraan. Zijn vader heeft soms buien en dan slaat hij zijn moeder en broertjes en hemzelf. Zijn moeder probeert het altijd een beetje gezellig te maken, maar dat misluk door de buien van haar man. Boudewijn heeft aan de ene kant een enorme bewondering voor zijn vader, maar snapt aan de andere kant zijn gewelddadigheden niet. Boudewijn is dan ook de enige die een beetje met zijn vader om kan gaan. Zijn moeder zegt dikwijls dat Boudewijn zijn vader beter snapt dan zij. Als zijn vader jaren later dood gaat (door zelfmoord) zijn zijn moeder en broers erg blij dat hij dood is. Hij had hun veel ellende gegeven. Maar Boudewijn voelt toch een stuk verdriet, ondanks alles wat zijn vader hem aan heeft gedaan. Het tweede verhaal gaat over Boudewijn en zijn zoontje Micky. Hoewel Boudewijn homofiel is, heeft hij toch een zoontje samen met Mieke. Maar als Mieke een alcoholist wordt neemt Boudewijn grotendeels de verzorging op zich. Boudewijn woont een jaar samen met Fleurette, een jongensachtige vrouw die een dochter heeft. Nadat zij het huis hebben verlaten, gaat Boudewijn er even tussenuit en gaat met vrienden naar Parijs. Hij vertrouwt Micky toe aan Gerda, de beste vriendin van Mieke. Bij terugkomst blijkt Gerda hem aan Mieke te hebben gegeven. Daar is er een ongeluk gebeurd en Micky is in het ziekenhuis beland. Hij ligt in coma en is klinisch dood. Dit is een grote schok voor Boudewijn. Micky is nu een “kasplantje”, hij werkt alleen maar op machines. Boudewijn besluit bewust dat ze de stekkers er uit mogen trekken. Hij wordt gecremeerd. Om zichzelf te straffen wil hij dat er geen enkel spoor van hen blijft bestaan. Hij is de enige op de crematie, waar hun lievelingsnummer van de Stones wordt gedraaid, Out of Time. Zes jaar na de crematie bezoekt Boudewijn voor de krant een open dag van het crematorium. Nadat hunreportage in de krant heeft gestaan, krijgt Boudewijn een boze brief van de directeur. Nu overvalt hem een groot verdriet, Micky´s micrografie is mislukt. Als hij iemand op het station hoort zeggen “rouw verjaart niet” weet hij dat hij het verhaal kan schrijven. In het laatste hoofdstuk vertelt Boudewijn enkele fijne herinneringen aan zijn vader Rainer en zijn zoontje Micky. Hoofdpersonen: Boudewijn Büch: Hoofdpersoon. In zijn jeugd was hij een zenuwachtig en erg nieuwsgierig jongetje. Hij wou van alles weten. Hij kon het beste met zijn vder opschieten, ondanks al zijn buien. Hij wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek als hij tien jaar is. Hij is echter niet gek maar wordt gewoon zenuwachtig van de ruzies thuis. Als hij volwassen is blijkt hij homofiel te zijn, desondanks heeft hij wel een kind samen met Mieke. Rainer Büch: de vader van Boudewijn. Hij heeft nog 5 zonen en zal later met zijn vijfde huwelijk nog een dochter krijgen. Hij leidt aan een enorm oorlogstrauma. Hij is een held uit de oorlog omdat hij naar Nederland is gevlucht is en tegen zijn vaderland heeft gevochten. Rainer lijdt sterk aan verstrooidheid, wat tot hevige ruzies lijdt en tenslotte tot scheiding. Boudewijn was zijn oogappeltje. Micky: zoontje van Boudewijn. Erg speels en bijdehand. Op vijfjarige leeftijd overlijdt hij aan een geknapt hersentumor. Mieke: Engelse lerares van Boudewijn. Samen krijgen zij een kind, hoewel hij 14 jaar jonger is en homo. Ze is een alcoholist. Onderlinge verhoudingen: Rainer en Boudewijn kunnen best goed met elkaar opschieten. Maar door het oorlogstrauma van Rainer loopt het niet vlekkeloos. Hij wordt gauw boos als hij iets doet of zegt. Maar ze gaan vaak wel wandelen en dingen doen samen. Boudewijn en Micky: Boudewijn ziet Micky meer als een vriend dan als een zoon. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Boudewijn zorgt goed voor Micky en samen maken ze er vaak een leuke tijd van. Hunrelatie is maar kort doordat Micky al gauw sterft. Boudewijn en Mieke: Kunnen absoluut niet goed met elkaar opschieten. Mieke wil graag met hem trouwen omdat ze samen een zoon hebben, maar dat wil Boudewijn niet omdat hij homofiel is. Boudewijn helpt Mieke vaak als zij weer eens dronken is. De plaatsen: Het verhaal speelt zich af in Wassenaar en in zijn woonplaats in Amsterdam. Ook in de vakantie in Italië. De tijd: Er lopen twee verhalen door elkaar, maar elk van de verhalen is chronologisch verteld. Sommige perioden zijn uitgebreid verteld en soms slaat hij jaren over. De vertelde tijd is ongeveer 20 jaar. Het milieu: Boudewijn komt niet uit een normaal milieu. Want zijn vader heeft hem thuis heel erg streng opgevoed, niet zoals je normaal zou doen. Later is Boudewijn een gewone burger. Vertelperspectief: Het boek is geschreven in een ik-perspectief. De auteur is niet dezelfde persoon als de persoon in het boek. Titelverklaring: De titel `de kleine blonde dood` slaat natuurlijk op de kleine blonde zoon van Boudewijn die later in het boek overlijdt. Realisme: Het boek is deels wel realistisch verteld. Ik denk dat delen van het verhaal echt zijn gebeurd maar dat de schrijver er ook wel een paar dingen heeft bij verzonnen. Het is op zich wel realistisch verteld. Hoe staat de schrijver zelf: Ik denk dat de gebeurtenissen in het verhaal deels de gebeurtenissen van de schrijver zelf zijn. Je kan niet aannemen dat alles hetzelfde is gebeurd. Ik denk dat de schrijver dit boek heeft geschreven voor de verwerking van zijn verleden. Gegevens van de schrijver: Boudewijn Büch werd in 1948 geboren in Den Haag en groeide met zijn vijf broers op in Wassenaar. Op elfjarige leeftijd werd hij opgenomen in een psychiatrische inrichting. Na een studie Nederlands, Duits en filosofie debuteerde hij in 1976 met de poeziebundel “nogal droevige liedjes voor de kleine Gijs”. In 1981 verscheen zijn eerste proza in boekvorm, De blauwe salon. In 1982 kwam er nog een poeziealbum “dood kind” . Zijn bekendheid steeg verder door zijn werk voor de VPRO-radio en de VARA-televisie. In 1985 verscheen de kleine blonde dood. In de zomer van 1992 werd verfilmd door Jean van de Velde, met in de hoofdrol Antonie Kamerling. Wat vind jij van het boek: Het was niet zo´n moeilijk boek om te lezen, maar soms snapte ik het even niet doordat de verhalen door elkaar heen waren. Het was geen spannend boek omdat er alleen maar van het leven van Boudewijn wordt verteld. Ik vond het niet zo´n mooi boek, maar ik vond de gebeurtenissen wel zielig voor die broers. Want zij werden door hun vader helemaal meegesleurd in zijn trauma. Het zou niet nu kunnen gebeuren omdat dit best wel een oud boek is. Ik had niet het gevoel dat ikzelf meespeelde. Verder geen humor in dit boek.