Uitgever: Wolters-Noordhoff Groningen 1995. Eerste druk: 1985. Titelverklaring: De kleine blonde dood slaat op de kleine blonde zoon van Boudewijn, Micky, die pas later in het boek overlijdt. De titel is in het boek zelf terug te vinden. Mieke, de moeder van Micky, is weer eens dronken en Boudewijn en zij hebben ruzie. Boudewijn zegt tegen haar: “Je rijdt hem nog eens dood met al dat gezuip. Soms word ik wakker van het idee dat je een auto ongeluk krijgt. En dan is die kleine blonde dood. “ Waarop Mieke zegt: “De kleine blonde dood, dat is een mooie boektitel.” Samenvatting: Dit boek bestaat uit twee verhalen. In het ene verhaal gaat het over Boudewijns vader en over zijn jeugd in Wassenaar. In het andere verhaal over de herinneringen aan zijn zoontje. Deze twee verhalen lopen door elkaar. Het verhaal begint als Boudewijn op schoolreisje gaat naar Nijmegen. Ze zullen ook even naar Duitsland gaan, maar mag dat van zijn vader absoluut niet. Hij heeft een trauma aan de oorlog overgehouden en is daardoor anti-Duits. Als ze eenmaal bij de Duitse grens zijn moet Boudewijn bij zijn leraar op Nederlands grondgebied blijven. Als Boudewijn opeens een zeldzame vlinder (een landkaartje) ziet vliegen gaat hij er achteraan om hem voor zijn vader te vangen. Als hij hem te pakken heeft blijkt hij verdwaald en in Duitsland te zijn. Twee Duitse douanebeambten houden hem aan en brengen hem terug naar de rest van de klas. Als zijn vader, die eerst dolblij is met de vlinder, hoort van het verhaal trapt hij de vlinder dood ('Ik wil geen Duitse vlinders'). Het duurt een week voordat hij weer met Boudewijn praat. Er worden steeds verschillende situaties in het boek geschreven over de situatie van zijn vader. Die haalt de meest rare dingen uit en waardoor de rest van het dorp zijn vader alleen nog maar meer voor een gek uitmaakt. Boudewijn lijdt erg onder de situatie thuis. Iedereen moet zich aanpassen aan zijn vader en hij heeft onuithoudbare buien. Boudewijn krijgt steeds ergere problemen met zijn ouders en moet hij een lange tijd naar een katholieke inrichting in Brabant. Hij beleeft daar een vreselijke tijd en mag daar praktisch niets. Het ergste vindt hij nog dat hij daar niet mag lezen. Na bijna een jaar mag hij weer naar huis. Daar krijgt hij erge last van zijn buik. De doktoren denken dat het niets ernstig is, het heeft allemaal te maken met stres, later raakt hij in een coma. Hij had last van een blindedarmontsteking, maar die is geknapt. Zijn vader heeft al de tijd dat hij in coma heeft gelegen bij hem gezeten en hij krijgt van hem de mooiste dingen. Vele jaren later, zijn ouders zijn intussen gescheiden, ontvangt Boudewijn een brief van zijn moeder. Die stuurt hem een kopie van een rouwkaart waarin staat dat zijn vader gestorven is. Hij rouwt erg om de dood van zijn vader. Twee weken na dit kaartje ontvangt hij een brief van zijn vader. Twintig vellen vol. De brief grijpt hem erg aan. Enkele zinnen neemt hij over, de brief verbrandt hij. Hij hoort van een dokter dat zijn vader zelfmoord heeft gepleegd. Voordat zijn vader stierf is hij nog een keer naar hem toe geweest. Het wordt een emotioneel gesprek. Boudewijn vertelt dat hij homoseksueel is en een vrouw van hem in verwachting is. Zijn vader en diens (vijfde) vrouw worden woedend. Voor wat ontspanning gaat Boudewijn voor een paar dagen naar Parijs met vrienden. Micky blijft ondertussen logeren bij Gerda, een vriendin van Mieke. Ondanks dat Boudewijn tegen Gerda heeft gezegd dat ze Micky absoluut niet aan Mieke mee mag geven, doet ze dat toch, omdat het immers bijna kerstmis is. Als Micky bij Mieke is knapt er iets in zijn hersenen en valt daarna van de trap. Hij ligt in coma. Als Boudewijn uit Parijs terugkomt hoort hij het verhaal en gaat naar Mieke en is hartstikke kwaad op haar, waarna hij vervolgens snel naar het ziekenhuis gaat. De dokter legt hem uit dat het gezwel in zijn hoofd is geknapt. Hij vertelt ook dat zijn zoon eigenlijk dood is en dat het geen zin meer heeft om hem in leven te houden. Boudewijn besluit na veel nadenken en verdriet om de behandeling te stoppen. Hij heeft veel moeite met het verwerken van het verdriet. Hij besluit om Micky te laten cremeren. Hij kwelt zichzelf hier nog meer mee, doordat hij wil dat er geen spoor meer van Micky op aarde blijft bestaan. Boudewijn wil in zijn eentje op de crematie zijn. Omdat Boudewijn gek is op de Rolling Stones, net als Micky was, werd op de begrafenis het lievelingsnummer van Micky 'Out of time' gedraaid. Of 'oudovtaim' zoals Micky het zelf uitsprak. Zes jaar na de dood van Micky, bezoekt hij het crematorium nog een keer om een artikel te schrijven. Hij beseft dan dat hij de dood van Micky nog steeds niet verwerkt heeft. Hij besluit om Micky's micrografie te schrijven. Analyse en interpretatie. 1. Er is geen ondertitel, de completen titelverklaring is eerder in dit verslag te vinden. 2. Er staan meerdere motto’s in dit boek. Waarvan de eerste is: You’re out of my touch, my baby. My poor discared baby. Geschreven door Mick Jagger. Dit slaat natuurlijk op Micky. 3. Dit verhaal is een autobiografie. Het gaat over het leven van Boudewijn. Er is niet met zekerheid te zeggen of dit boek autobiografisch is. In het begin van het boek staat vermeld dat iedere gelijkenis van figuren in dit boek met bestaande personen moet worden beschouwd als een gelukkig of een ongelukkig toeval. 4. Het idee. Het idee achter het boek is wat de oorlog met mensen kan doen, niet alleen voor de mensen die de oorlog zelf meegemaakt hebben, maar ook de mensen die met zo iemand leven. De oorlog heeft dus ook consequenties voor mensen die de oorlog niet eens meegemaakt hebben. Het thema in dit boek is de oorlog. Het draait allemaal om de oorlog. Door de oorlog is zijn vader zo geworden, wat ook weer gevolgen heeft in het gedrag van Boudewijn. De motieven zijn het oorlogstrauma van Boudewijns vader, de dood (van Micky, zijn vader en de zelfmoordpogingen die hij zelf heeft willen ondernemen), de alcoholverslaving van Mieke. Tenslotte ook nog Boudewijns homoseksualiteit. 5. Er is een samenhang in het verhaal. Boudewijns jeugd met zijn vader die een groot oorlogstrauma had, wat in Boudewijns gedachten doorgaat als hij ouder is en zelf een zoon heeft. Het verhaal bevat twee verhaallijnen, als Boudewijn jong is en als hij ouder is en op zichzelf woont. Er is geen echt spanningsboog in het verhaal te ontdekken, al aan het begin van het verhaal krijg je te horen dat Micky zal overlijden. Je weet ook van tevoren dat hij alles in zijn jeugd zal overleven, want je weet hoe zijn toekomst eruit zal gaan zien doordat dat al eerder in het boek verteld is. De gebeurtenissen lopen allemaal door elkaar heen, van Boudewijns jeugd naar als hij ouder is. 6. Boudewijn: Toen hij klein was leed hij erg onder de situatie thuis, de constante ruzies tussen zijn ouders, het porselein dat tegen de muur werd gegooid en zijn vader die constant wegliep. Hierdoor kreeg hij steeds erge last van maagklachten, waardoor hij in een katholiek gekkenhuis werd gestopt, hij was helemaal niet gek hij had last van een blinde darmontsteking. Hiervoor heeft hij maanden in het ziekenhuis gelegen, waardoor de band tussen hem en zijn vader steeds sterker werd. Zo’n twintig jaar later heeft Boudewijn een zoontje en komt hij erachter dat hij een homoseksueel is. Dit verteld hij zijn vader ook de laatste keer dat hij hem gezien heeft, zijn vader kan het allemaal niet bevatten en Boudewijn snapt niet hoe hij zo stom heeft kunnen doen door het op die manier te vertellen. De brief die hij van zijn vader krijgt als die is overleden wordt een grote obsessie in zijn leven. Rainer: Is de vader van Boudewijn, hij is oorspronkelijk van Duitse afkomt, maar is in de oorlog overgelopen naar Nederland, hij heeft dus gevochten tegen eigen vaderland. Daarvoor heeft hij een heleboel onderscheidingen gekregen. Boudewijn is altijd zijn oogappeltje geweest, wat Boudewijn later ook nog verweten is door zijn broers en zijn moeder. Rainer was erg trots op zijn zoon, omdat hij al zoveel wist op vroege leeftijd en altijd met zijn vader meeging op uitstapjes. Iedereen in het dorp noemde hem de dorpsgek. Micky: Hij is het zoontje van Boudewijn en Mieke, hij is erg bijdehand stelt talloze vragen die Boudewijn allemaal moet beantwoorden. Op vijfjarige leeftijd overlijdt hij door een gezwel in zijn hoofd dat geknapt is. Mieke: Is de moeder van Micky, de Engelse lerares van Boudewijn. Ze is 14 jaar ouder dan Boudewijn. Ze vindt dat zij en Boudewijn moeten trouwen, ondanks zijn homoseksualiteit. Ze drinkt enorm veel en is in het boek ook altijd dronken. 7. Het verhaal speelt zich af in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal begint als Boudewijn een jaar of 5 of 6 is. Het eindigt als Boudewijn zelf een vader is, hij is dan een jaar of twintig. Het boek eindigt met de dood van Micky, die is op 5 jarige leeftijd gestorven. Boudewijn is dan een jaar of 25, de verhaaltijd is dus ongeveer 20 jaar. Het boek heeft 196 bladzijdes, ik heb er ongeveer 3 uur over gedaan om het boek uit te lezen. 8. Het boek is niet –chronologisch geschreven. De gebeurtenissen worden niet verteld in de volgorde waarin ze gebeurt zijn. De schrijver verteld achteraf wat er gebeurd is, hij kent de afloop al. Dus een vision par derrière. Het is een vertellend ik, er zitten dus ook vooruitwijzigingen in het verhaal. Je kunt weten dat het een vertellende ik persoon is doordat het boek voornamelijk om de gedachten en gevoelens van Boudewijn gaat. Je komt veel over de gevoelens en gedachten van Boudewijn te weten. Je hebt het gevoel dat je de gebeurtenissen van dichterbij meemaakt; je kunt je goed inleven in de hoofdpersoon. Je ziet het verhaal door de ogen van 1 persoon namelijk Boudewijn. 9. Het verhaal speelt zich af in Wassenaar, Brabant, stukje in Duitsland (het zogenaamde niemandsland) Leiden en Italië. 10. Het verhaal is erg eenvoudig en makkelijk geschreven, het is levendig geschreven, zoals Boudewijn het beleeft. Er is nogal wat onduidelijkheid over het boek of het autobiografisch is geschreven, dat komt doordat er een tekst voor in het boek staat die luidt: “iedere gelijkenis van figuren met bestaande personen moet worden beschouwd als een gelukkig of een ongelukkig toeval.” Met andere woorden de persoon in het verhaal is dus niet de Boudewijn uit het boek. Wel kan er gezegd worden dat de hoofdpersoon uit het verhaal erg veel overeenkomsten vertoont met de schrijver van het boek. Over de schrijver: Boudewijn Büch werd in 1948 geboren in Den Haag en groeide met zijn vijf broers - van wie vier ouder - op in Wassenaar. Op elfjarige leeftijd werd hij naar een jeugdpsychiatrische inrichting in Brabant gestuurd. Na een studie Nederlands, Duits en filosofie debuteerde Büch in 1976 met de poëziebundel Nogal droevige liedjes voor de kleine Gijs. In 1981verscheen zijn eerste proza in boekvorm, De blauwe salon. In 1982 kwam een volgend poëziealbum Dood Kind, die erg goed ontvangen werd. Zijn bekendheid steeg verder door zijn werk door de VPRO-radio en de VARA-televisie, waar hij vanaf 1984 een eigen televisieprogramma. In 1985 verscheen De kleine blonde dood, een aangrijpende roman die ook erg goed ontvangen. Dit boek is in 1993 verfilmd door Jean van der Velde van Rob Houwers productie. Antonie Kamerling speelt de rol van Boudewijn, deze heet in de film echter Valentijn Boecke. Micky wordt gespeeld door Olivier Tuinier en Mieke door Loes Wouterson. De film lijkt op het boek maar verschilt ook voor een deel, bijvoorbeeld de leeftijd van Micky 7 jaar i.p.v. 5 jaar, en de vakantie in Nederland i.p.v. Italië. Ook kreeg Valentijn na de dood van zijn vader het geheime kastje toegestuurd, dit gebeurde in het boek niet. Op zich een geslaagde film met een eigen karakter gebaseerd op het boek. Het onderwerp: Het is duidelijk wat het onderwerp van dit boek is, namelijk oorlogstrauma. Ik zelf vind het een interessant onderwerp, er zijn wel meerdere boeken over geschreven, maar niet op zo’n meelevende manier. Het onderwerp ligt (gelukkig) buiten mijn belevingswereld. Door het lezen van dit boek heb ik me wel gerealiseerd dat de oorlog meer bij mensen kan aanrichten dan dat ik voorheen dacht. Het is alleen niet echt een super origineel onderwerp. De gebeurtenissen: De nadruk ligt op de gedachten en de gevoelens van de personen in dit geval Boudewijn. Het verhaal bevat ook veel gebeurtenissen, maar dat zijn gebeurtenissen in de gedachten van Boudewijn die hij zich nog zo goed kon herinneren en daarom dus verteld. De gebeurtenissen komen logisch uit elkaar voort, al is het boek niet-chronologisch geschreven. Er komen erg veel dramatische gebeurtenissen in voor. Eigenlijk is het boek zelf een heel drama. Er zitten ook leuke gebeurtenissen in, maar de nadruk ligt op de mindere dingen die Boudewijn meegemaakt heeft. De gebeurtenissen zijn zeker geloofwaardig, mede doordat het verteld word vanuit de ik situatie. Het boek bleef van het begin tot het einde boeien, ik vind het erg jammer dat Micky is gestorven, want dat vond ik juist zo’n lief jongetje. De bouw: Het verhaal is niet-chronologisch, maar je kunt toch elke keer weer begrijpen waar het over gaat, in Boudewijns jeugd of als hij ouder is. Er zit een duidelijke opbouw in het verhaal. Er is een zeker nut van de terugblikken omdat je kunt zien dat het verleden ook overeenkomsten vertoont met de toekomst. De personages: Je krijgt een goed beeld van de personages, ze gaan zeker voor je leven. Ze staan niet dicht bij mijn belevingswereld. Je raakt erg betrokken bij wat de personages overkwam. Je wilt steeds maar weer dat alles goed gaat, dat die vader eindelijk eens een keertje normaal gaat doen en dat Micky niet dood gaat. De personen gedragen zich niet zoals het hoort, maar wel logisch dat ze zich zo gedragen in die situaties. Het taalgebruik: Het taalgebruik is niet hoogdravend, je hebt geen moeite om de taal te begrijpen. Alles is makkelijk te volgen, het verhaal bevat niet heel erg veel dialoog.