1: Verantwoording van de boekkeuze. De keuze voor dit boek heb ik zelf niet gemaakt. Het was toevallig dat mijn moeder naar de bibliotheek in Heerlen ging, toen heb ik haar gevraagd mij een ‘leuk boek’ mee te nemen. Ik heb mijn moeder deze keuze laten maken omdat zij al veel boeken heeft gelezen en ook wel een beetje weet wat ik leuk vindt. Omdat ik het zelf ook moeilijk vind om een boek uit te zoeken, ik weet immers niet waar het boek over zou kunnen gaan, ook al lees ik de flaptekst, heb ik mijn moeder mij een boek mee laten nemen. Aan de andere hand maakt het mij niet zo veel uit welk boek ik lees en gebruik voor mijn boekverslagen. Zolang ik hiermee mijn boekenlijst kan spekken en mijn tijd kan omkrijgen vind ik het goed. Als het een boek is wat mij echt niet bevalt kan ik er altijd nog mee stoppen te lezen en in een nieuw boek beginnen. 2: Verwachtingen vooraf. Mijn verwachtingen vooraf hadden voor het grootste gedeelte te maken met de film die uit is onder dezelfde titel, met in de hoofdrollen Antoni Kamerling en Daphne Dekkers. Ik dacht dat dit boek zou gaan over de liefde van de hoofdpersonen en de vriendschap die er ontstaat / is tussen de jongens van de voetbalclub. Na het lezen van het boek blijkt de hoofdpersoon homoseksueel te zijn en van een voetbalclub is geen sprake. Bij nader inzien begrijp ik nu ook waar die valse verwachtingen vandaan kwamen. Ik was namelijk in de war met een andere film, ook gepeeld door Antoni Kamerling, namelijk de film ‘All Stars’. Daphne Dekkers doet helemaal niet mee in de film ‘De Kleine Blonde Dood’. De film heb ik nooit gezien alleen een klein voorstukje op tv. Het leek mij niet zo’n leuke film. Ik houdt in de eerste plaats niet zo van dramafilms, en op de tweede plaats ben ik al niet gecharmeerd van Antoni Kamerling. Misschien komt dat wel omdat ik aan de soap ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ al helemaal een hekel heb.
3: Analyse en korte inhoud. Titel: De kleine blonde dood. Auteur: Boudewijn Büch
Genre: Drama
Uitgever: De Arbeiderspers
1e Druk: oktober, 1985
Jaar van uitgave: 1993
Aantal blz.: 195 Hoofdpersonen: Boudewijn Büch: hij de hoofdpersoon. Vanuit zijn ogen wordt het verhaal verteld. Hij is opgegroeid in een huis met een dominante vader met een oorlogsverleden wat die moeilijk kan verwerken. Van zijn vader krijgt hij geleerd dat Duitsers slecht zijn. Hij is vroeger veel en vaak door zijn vader geslagen. Vaak omdat zijn vader weer in een krankzinnige bui was over de oorlog. Zijn vader’s broer is nog gekker. Hij is ook een oorlogsslachtoffer. Büch’s vader, moeder, oom en ander familieleden zijn namelijk Joods. Als hij later volwassen is en niet meer thuis woont komt hij ervoor uit dat hij homo is. Hij weet wel een kind te verwekken bij een vrouw. Een kind dat op vijfjarige leeftijd zal sterven. Vlak na de dood van zijn krankzinnige vader. Rainer Büch: Boudewijn’s vader. Hij is Joods. Hij heeft in de oorlog de verschrikkelijkste dingen meegemaakt die hem tot in de laatste dagen van zijn leven zullen blijven achtervolgen en uiteindelijk zo gek maken dat hij zelfmoord pleegt. Bij zijn eerste vrouw, Boudewijns moeder, maakt hij zeven zonen, waarvan Boudewijn de derde is. Hij slaat zijn vrouw en kinderen vaak, bijna altijd in een agressie bui die is uitgelokt door een gedachte of opmerking over de oorlog. Als Boudewijn zijn vader na negen jaar niet gezien te hebben weer opzoekt is hij aardig rijk en getrouwd met zijn vijfde vrouw die anderhalf jonger is dan zijn derde zoon. Micky Büch: Boudewijns zoon, verwekt in een kamertje met een rood lampje, bij een vrouw met een alcoholprobleem die Mieke heet. Als Boudewijn een keer op vakantie gaat met zijn vrienden naar Parijs, laat hij zijn zoontje achter bij vrienden van zijn vriendin/minnares Fleurieke. Mieke mag haar zoontje wel bezoeken maar niet meenemen, omdat zij een gevaar voor hem kan zijn als ze heeft gedronken. Als de vrienden van Fleurieke Micky toch met Mieke laten meegaan, omdat ze zo alleen was met de kerstdagen, gebeurt er iets verschrikkelijks. Micky valt van het portaaltrapje af bij Mieke thuis en beland in een coma. Later in het ziekenhuis blijkt dat Micky al twee jaar een hersenaandoening heeft en dat ervoor heeft gezorgd dat hij is gevallen. Boudewijn komt nu voor een moeilijke keuze: zijn zoontje door laten leven als kastplantje of hem laten gaan. Korte inhoud: Het verhaal bij Boudewijn Büch, die op het punt staat een klassenuitje naar de grens van Duitsland te maken. Zijn vader verbiedt hem de Duitse grens over te gaan. Wel mag Büch vlinders meenemen voor vader’s verzameling. Als Boudewijn opeens een zeldzame vlinder ziet langsvliegen gaat hij erachteraan en beland per ongeluk toch op Duits grondgebied. Bij aankomst thuis is vader blij met de vlinder, maar als hij hoort dat Boudewijn toch Duitsland in is gegaan krijgt hij een gigantisch pak rammel en laat zij vader hem alle hoeken van het huis zien. Zijn vader reageert zo omdat hij in de oorlog is moeten vluchten voor de Duitsers, hij is namelijk Joods. Na de oorlog zijn ze gereformeerd tot Katholiek. Als zelfs al het woord ‘Duitsland’ valt is dat genoeg voor Boudewijns vader om te veranderen in een op hol geslagen stoomtrein. Zijn moeder leidt ook ontzetten onder de tirannie van zijn vader. Als zijn vader uiteindelijk komt te overlijden zijn er maar weinig mensen, waaronder zijn moeder en broers, die medelijden met, of voor hem hebben. Voor Boudewijn komt de dood van zijn vader toch erger aan dan dat hij gedacht had. Van al zijn zoons had hij met Boudewijn toch wel de sterkste band. Als door een tragisch ongeluk zijn vijfjarige zoontje in coma raakt wordt het voor Boudewijn al helemaal moeilijk. Door zijn seksuele geaardheid heeft hij zichzelf voorgehouden een ander band dan een vader-en-zoon relatie met zijn zoon onderhouden. Hij ziet zichzelf liever als een vriend. Micky (zijn zoon) daarentegen ziet liever een vader dan een vriend. Na Micky’s dood verwijt hij zichzelf dan ook dat hij nooit een echte vader heeft kunnen zijn. Nu volgt een letterlijke passage uit het boek. De laatste alinea die mij toch wel een paar dingen duidelijk maakten: Mijn moeder houdt vol dat mijn vader naar de hoeren ging. Op een middag liep ik met Micky door een hoerenwijk. Hij bleef stilstaan voor een roodverlicht raam en wees naar een schemerlamp: ‘Zo eentje heeft mama er ook.’ Ik keek naar binnen en zei tegen mijn zoon dat de lamp van zijn moeder veel mooier was. Toen ik het Mieke vertelde moest ze lachen. Micky was voor de tv in slaap gevallen; ze streelde hem en pakte mijn hand. Er lag iets triests en liefs tegelijk in haar ogen terwijl ze zei: ‘Toen we hem maakten, hadden we die lamp aan.’ Tegen mijn gewoonte in snauwde ik niets terug. Ik had willen antwoorden dat ik dronken was die nacht. Het was zinloos.
4: Mijn beoordeling. Ik vond het een goedgeschreven boek, al vindt de verteltijd af en toe verwarrend. Het verhaal wordt namelijk geschreven vanuit het ‘Ik-perspectief’. Je ziet de wereld door de ogen van de hoofdpersoon; Boudewijn Büch. Maar Büch verteld zijn verhaal niet van begin tot eind. Hij vertelt telkens stukjes uit zijn kindertijd, afgewisseld door stukjes uit zijn volwassen leven, waar hij zelf vader is. Zo verloopt het verhaal niet in een vloeiende lijn, maar krijg je wel een beter inzicht in hoe de moeilijkheden uit zijn kindertijd een rol spelen bij de problemen in zijn huidige leven. Ook de reden voor zijn seksuele geaardheid doet mij twijfelen. In het boek wordt eerder verteld dat hij de vrouw waarmee hij een kind heeft voorhoud dat hij homo is, omdat hij niet met haar samen wil leven. Verder in het boek komt hij tegenover zijn vader weer eerlijk uit voor zijn seksuele voorkeur, terwijl hem dat toch weer een hoop moeilijkheden oplevert. In het slot van het boek wordt het toch allemaal duidelijk, waar waarschijnlijk het grootste gedeelte van de problemen vandaan komen. 5: Verwerkingsopdracht: Geachte meneer R. Büch, Ik schrijf deze brief omdat ik mij naar aanleiding van Uw gedrag zeer verontwaardig voel. Uw uitgangspunt tegenover onze oosterburen vind ik ongegrond en door zulke uitspattingen, zoals ik laatst heb mogen meemaken verzorgt U Uzelf en Uw naasten veel pijn en verdriet. Ten eerste wil ik U er op attent maken dat U een hele grote groep mensen veracht en beschuldigd van wat een relatief kleine groep heeft bewerkstelt. Met andere woorden; U houd alle Duitsers verantwoordelijk voor de wandaden in de oorlog, terwijl het overgrote deel van Duitsland nu zelf antifascistisch is. Ik kan begrijpen dat U kwaad bent. Als jood moet U veel geleden hebben in de oorlog. Maar is dat nu reden genoeg om àlle Duitsers te haten? Is dat reden genoeg om uw bloedeigen zoon letterlijk alle hoeken van het huis te laten zien, alleen omdat hij op Duits grondgebied is geweest? Op deze manier voed U Uw zoon niet alleen op met vooroordelen, waar hij in zijn latere leven veel last mee kan krijgen, maar zo zorgt U er ook nog eens voor dat Uw zoon wordt achtergesteld ten opzichter van zijn medeleerlingen, als ze bijvoorbeeld een schoolreisje naar Duitsland maken. Hij voelt zich dan alleen en geïsoleerd van de groep, zonder enige logische reden. Ik weet dat U veel heeft geleden. Ik wil ook de wandaden die de Duitsers in de oorlog hebben gedaan niet goedpraten, maar Duitsland is toch ons buurland en dat zal het altijd blijven. Ik vraag u niet om dat leuk te vinden, ik vraag U alleen om dat te erkennen. Duitsland hoort toch echt bij Europa. Er zullen altijd invloeden vanuit Duitsland ons land binnenkomen. We zùllen weer handel drijven met Duitsland, dat is een feit. Ik vraag u daarom met een nuchtere blik de feiten te overdenken, en wat toleranter te zijn wat Uw zoons en vrouw betreft. Dat U anti-Duits bent, maakt mij eigenlijk weinig uit, maar ik heb echt medelijden met Uw vrouw en zoons. Ik vraag me af of U zelf niet kan zien wat voor een impact Uw gedrag heeft op hen, maar wat ik wel zie is dat Uw vrouw er kapot aan gaat. Ik hoop dat ik met deze brief mijn doel enigszins bereikt heb, namelijk uw ogen te openen voor de realiteit. Ik hoop dat u het verleden kan laten rusten, en uzelf richten op de toekomst, samen met een lieve vrouw en zes gezonde jongens, die U gelukkig niet, zoals andere joodse vaders, bent kwijtgeraakt in de oorlog. Ik neem aan dat die zeven personen Uw belangrijkste bezit is. Wees er zuinig op. Als U echt geïnteresseerd bent in het oplossen van Uw probleem, dan raad ik u aan om eens een praatje te maken met Dhr. P. Blom op de Govertflicnkstraat. Hij is een afgestudeerd psychiater en gespecialiseerd in gevallen met oorlogsslachtoffers. Ik denk dat als U eenmaal op therapie bent de gezinssituatie thuis veel beter zal gaan. U zal wel denken wat ik met Uw gezinssituatie te maken heb. Ik heb er helemaal niets mee te maken, maar ik ben wel getuige geweest van de afranselingen die Uw zoon Boudewijn van U heeft ontvangen. Als U zelf geen maatregelen wil nemen zal ik dat zeker doen. U kunt dan verwachten dat ik Het Bureau voor kinderbescherming of andere instanties zal inschakelen. Om eventuele wraakacties te vermijden wens ik anoniem te blijven. Mag ik nog steeds getuige zijn van Uw uitspattingen, dan zal ik mij van mijn anonimiteit ontdoen, samen met de consequenties die daarbij komen. Met vriendelijke groet: een bezorgde buurtbewoner.