Indien ik een nieuwe titel zou moeten bedenken voor het boek zou ik: ‘Belgische Bende Boerenpummels’ kiezen. Dit omdat het boek een satirische verhandeling is over de Belgische samenleving maar tegelijkertijd ook een loflied over het Belg-zijn. Ik heb de titel in delen opgedeeld omdat het boek ook in delen is opgedeeld, ‘staties’ genaamd. In die staties hekelt hij telkens een stukje van de Belgische samenleving, die staties zijn een duidelijke verwijzing naar de lijdensweg die Christus ooit heeft afgelegd. De term boerenpummels heb ik niet enkel gekozen omdat het mooi klonk (alliteratie), maar omdat het boek overkomt als de afrekening van Verhulst met de mensheid als goddeloos virus. Maar ik zou niet alleen de titel veranderen , ik zou vast en zeker ook de omslagfoto veranderen, momenteel bedraagt de omslagfoto een gelijknamig schilderij van James Ensor uit 1889. Op de rode spandoek in Ensors meesterwerk valt ‘Vive la Sociale’. Zelf zou ik dit nooit kiezen omdat dan de satire net iets te persoonlijk wordt, iedereen die het boek leest kan zich vinden in de verwijzingen naar het Belgenvolkje, maar een politiek standpunt is zo eigen aan een persoon dat het naar mijn mening kracht ontneemt aan het boek.

Citaten

Citaat 1

‘En zo kwam het dat ’s lands hoop en blik op Transitcentrum 127 werd gericht. Daar in de transitzone van de nationale luchthaven, zaten achter de prikkeldraad de uitgeprocedeerden, de papierlozen, de vergeefse zoekers naar begrip en asiel, in afwachting van een vliegtuig waarmee ze werden gerepatrieerd naar waar ze evenmin welkom waren.’

Ik heb dit citaat gekozen omdat ik een mening vormen rond asielzoekers, altijd enorm delicaat vind. Want zoals Verhulst aanhaalt, vinden wij het altijd nodig om asielzoekers terug naar eigen land te sturen, of te klagen over hun asociale gedrag, hun hoge werkloosheidsaantallen en de overlast die zij altijd veroorzaken. Nochtans, wanneer wij weer eens te lui zijn om zelf voedsel op tafel te zetten, kan je ons op regelmatige basis terugvinden in de plaatselijke kebabzaak, pizzeria of frituur (de Chinese versie, welteverstaan). Of zoals in dit verhaal; de manier waarop Ohanna opeens verheerlijkt wordt, enkel en alleen omdat zij dezelfde taal spreekt als Jezus, en omdat zij vanwege haar jeugdige leeftijd, aangename persoonlijkheid en haar behaaglijke uiterlijk ‘verkoren’ is. Ik vind de manier waarop Verhulst de lezer hier met zichzelf confronteert werkelijk prodigieus, het is de eerste keer dat ik door een boek zo geconfronteerd werd dat ik na het lezen ervan nog steeds aan introspecties deed

Citaat 2

‘Tot op een zekere hoogte kon de massa deze religieuzen hun amper verborgen geilheid nog vergeven, geperverteerd als men langzaam worden moest onder het celibaat. Ja, zelfs op medelijden konden deze geestelijken rekenen.’

Op dit moment praat Verhulst over de grote zonde binnen de Katholieke Kerk: de pedofiele paters/priesters. Ik vind dat Verhulst hier de nagel op de kop slaat, dat deze mensen te veel vergiffenis genoten hebben kan de maatschappij niet ontkennen. Ik vind het dan ook zeer buitengewoon dat virulente reacties hierop slechts van korte duur waren, en daarmee bekruipt dan ook de angst me dat binnen enkele jaren dezelfde reacties driftig zullen luiden. Dat deze religieuzen dan ook nog diegene zullen zijn die Christus mogen ‘ontmoeten’, vind ik zelfs niet schappelijk. Goddank, dat het niet heeft mogen baten.

Citaat 3

‘In de binnenstad was het nodeloos hengelen naar een lach of een goedendag, tenzij je natuurlijk met een verkoopster te doen had die zich zelfs wou verlagen tot een beetje vriendelijkheid om haar alreeds gedemodeerde zomerstock kwijt te raken.’

Een onderwerp dat maar al te vaak aan bod komt in dit boek en natuurlijk ook in het echte leven, is de verzuring (een product van de economische crisis of de vergrijzing? ). De verzuring is een constante rode draad doorheen het hele boek, hoe de komst van iemand die hoogstwaarschijnlijk niet eens bestaat de verzuring oplost. Als het zo makkelijk is om deze op te lossen, ligt het puur in onze menselijke aard dat wij deze niet willen oplossen. Het fragment toont ook aan hoe onvriendelijk het Belgische volk geworden is. Gevolgd door het niet gebruiken van alsjeblieft, het niet openhouden van deuren, het gif spuien op blogs en het gebruik van grofbekkerij wordt dit fragment wel heel herkenbaar. Voor mij was dit het meest herkenbare fragment van het hele boek. Ook vond ik dit deel van het boek het aangenaamste om te lezen. Het begin: waarin nog niet duidelijk is wat bedoeld wordt met de komst van Christus en waar er naar de anticlimax wordt toegewerkt, maar waarin er nog niet zodanig op het slechte leven wordt gefocust dat het langdradig wordt.

Beeld

Ik heb deze foto gekozen, ik heb deze foto in Central Park genomen. Naar mijn mening karakteriseert de foto wat het boek betitelt.  Op de foto ziet men een zwerver, die de fotograaf rechtstreeks aanstaart; het maatschappelijke probleem kijkt de toevallige voorbijganger recht in de ogen. Oogcontact met een zwerver is natuurlijk  meer besmettelijk dan seks met een derderangs prostituee, mensen zouden het probleem maar eens verplicht moeten aanschouwen. Daarom vind ik de foto bij het boek passen, enkel is het boek nog iets agressiever, het boek sleurt je als het ware uit je luie stoel en dwingt je zelfreflecties te maken waarvan je hoopte dat je ze nog even kon uitstellen.